Six days, thirty minutes, and forty seconds.

Ilang araw na'ko rito sa lugar na ito. I don't know if it is a dream or it is real. Shit! Kailangan ko na talagang makaalis rito.

I miss Mom and Dad. Ang tagal ko na silang hindi nakikita. Obviously, hindi ako maka-alis rito.

Ang raming tanong sa utak ko na hindi ko masagot.

Kung bakit ako napunta rito? Bakit ko kasama ang lalaking iyon? O kung hinahanap ba ako ni Mom? O kung patay na ako?

Ang sakit talaga sa ulo. Idagdag mo pa ang lalaking 'yon.

But staying here makes me feel alive. Ewan ko, pero sa tuwing nag-iisip ako nawawala ang iniisip ko pag tumitig ako sa mga mata niya. And that makes me annoyed!

This place, there's something tells me I know this place. Iyon nga ang pinagtataka ko. Ewan ko ba! Na wi-wirduhan na'ko sa sarili ko.

Umalis ako sa pagkakahiga ko at umupo. Pumunta ako sa balcony.

Naalala ko na naman 'yung pangyayaring 'yon. Matatawa na lang ako sa sarili ko habang inalala 'yon. I was brave enough to die in this nightmare.

Pero wala parin akong nagawa.

I take a deep breath and sigh.

Ang sakit sa ulo.

Tinignan ko ang kabuoan ng palasyo. It's beautiful-no it's beyond beautiful. Ramdam na ramdam ko ang malamig na hangin. Amoy ko rin ang bulaklak na galing sa hardin.

At kitang kita ko rin dito ang mga bahay sa baba ng palasyo.

Sa pamamalagi ko rito, ang rami ko na ring nakilalang mga tao. Masasaya, para bang walang problema silang kinakaharap.

"Thingking something?"

Muntikan na'kong atakihin sa puso. Napahawak ako sa dibdib ko.

"Nothing." I lie. Kahit anong gawin kong pagsisinungaling, hindi niya 'yon pinapaniwalaan. He know what I thinking. Kaya wala rin.

Pagkasabi ko umiwas siya nang tingin at tumabi sa'kin.

Tumingin ako sa kanya. Mas gwapo siya sa malapitan. What the! What am I thinking?!

Na babaliw na talaga ako. Napailing ako.

Binaling ko na lang ang atensyon ko sa iba.

Thud.thud.thud.

Ano bang nangyayari sa puso ko? Ang sakit! Ang bilis tumibok.

"I think-" Tumigil siya. "I think you need to go home." Pagtutuloy niya. Mabilis akong bumaling sa kanya. Tama ba ang narinig ko?!

Pagkabaling ko, nakita kong naka-tingin rin siya sa akin. Kaya magkakatitigan kami.

"W-why?" Nagtatakang tanong ko.

"You don't want?" He asked.

"No-yes, I mean yes, ano ang masamang hangin ang nagpabago sa isip mo?" Sagot ko naman. Ang gulo talaga ng lalaking 'to. This past few days, ayaw na ayaw niya akong maalis sa paningin niya 'tas ngayon he want me to go home.

Naguguluhan lang talaga ako.

"Nothing, you know this is just a dream right?" Tanong niya. I nodded. "You must wake up. Baka mag-alala sayo ang Mom mo." He added. Tumingin siya sa akin. And I see care in his eyes. Hindi na siya yung dating walang emosyon.

At iyon ang ikinagulat ko.

My heart starts beats faster. Ang lakas.

Hindi ko alam ang inisip ko, pero lumapit ako sa kanya at niyakap siya. Ewan pero, ginawa ko. Hindi ko na talaga maitindihan ang nangyayari sa akin.

Ang raming bagay na nagbago sa akin, habang naan dito ako. Para bang hindi ako. Maraming bagay na alam kong kakaiba sa akin.

Something missing.

Something in me is missing. Here.

Bumitaw ako sa pagkakayakap ko sa kanya. "Sorry." I said.

"And thank you." I said. Tumingin siya sa'kin at ngumiti nang bahagya.

"Its time. You need to wake up." He said. I nod and smile at him.

Lumapit siya sa akin. He leans his head close to mine. And whisper.

"Goodbye. This is the end of your nightmare and my dream." Pagkasabi niya ng salitang iyon sabay 'non ang pag-gising ko.

"No-wait!"

Hingal na hingal akong bumangon sa kama. Biglang bumukas ang pinto at pumasok si Mom.

"Sweety, kumain kana baka ma-late ka pa sa school mo-why are so sweaty?" Nagtatakang tanong niya.

"Nothing to worry Mom it's just a beautiful nightmare Mom," I answered.

"Oh really?" Hindi niya maka-paniwalang tanong. Kahit ako hindi ko hindi ko alam kung ano ba talaga ang ibig sabihin ng panaginip na iyon. But I know, those dream or nightmare will be a part of my past nor my present even tho na hindi ko matandaan kung ano ba talaga ang nangyari sa nakaraan ko.

At ang nangyaring iyon ay hindi ko kaylan malilimutan,

Because of that nightmare will be part of my dream.

Three months later...

"Mandy! Sama ka sa Mall?" Tanong sa akin ni Marie. Classmate ko.

"Sige, susunod ako sa inyo sa labas, may ku-kuhanin lang ako." Sagot ko. Habang sa naglalakad ako hindi ko maiwansang isipin ang lahat nang sinabi ni Mom tungkol sa nangyari sa akin noong bata pa ako.

They hide the past of me. For the sake of my condition.

Na-coma ako pagka-tapos nang aksidenteng iyon. Three months bago ako magising pero, hindi maganda ang naging resulta.

Nagkaroon ako ng schizophrenia pagkatapos ng pangyayaring iyon. At sinabi ni mom na kailangan niya iyon itago para sa kapakanan ko.

After the medication, nawala ang lahat ng alala ko tungkol kay Levis. At nakalimutan ko rin lahat ng alala ko tungkol sa nangyari sa nakaraan.

About my parents, well umuwi agad si dad galing sa trabaho nang nalaman niyang nalaman ko ang tungkol sa sakit ko. And I was happy that they back each other after that incident. Kahit ano man ang desisyon nila masaya ako doon basta masaya rin sila sa mga desisyon nila.

Hindi rin nila alam kung bakit bumalik ang mga alaalanh iyon at hindi nila alam kung may epekto iyon sa'kin. Every week pumupunta ako sa hospital para mag pa check up.

Nagmadali na kong pumunta sa library dahil may ibabalik lang akong libro na hiniram ko kahapon.

Pagkabalik ko ng libro nagmadali akong bumalik sa classroom at baka hinihintay na nila ako.

Sa pagmamadali ko hindi ko napansin yung lalaking nasa harapan ko.

"Aray!"

"Are you okay?"

That voice. Pamilyar sa akin ang boses na iyon. Pati ang amoy ng pabango niya.

Agad akong tumingin kung sino ang naka-bungo sa akin.

Three months. Tatlong buwan ko siyang hindi na kita. Ang akala isang imahinsyon lang iyon sa isip ko. Pero, ito siya nakatayo sa harapan ko.

"Are you okay little one?"

The End.

~~~
I suggest na i-search niyo po ang schizophrenia para mas maitindihan niyo ang pangyayari. Nakakalito kasi.

This is a short novel.
Based on true dream.

Thank you for reading, hope to see you in my other story here in wattpad.

Thanks to SyzygyWP for the critique of my story.