Yerim's P.O.V

I quickly headed to Jungkook's house pagkatapos kong mabasa yung sinabi ni Jaehyun. Pagdating ko, I tried to run kahit na di pa masyadong okay ang mga paa ko pero kailangan ko talagang makita si Jungkook. Agad naman akong pumasok sa living room ng bahay nila ng nasalubong ko nalang ay si Somi habang nakaupo sa couch. Nanlaki naman ang mga mata niya ng nakita ako at agad naman siyang tumakbo patungo sa akin at niyakap ako.

"Ate! Si kuya!" agad namang may tumulong luha mula sa mga mata ko. She pulled away and smiled.

"On time ka, nangdito pa siya. He's on his room, sige na puntahan mo na siya ate." sabi niya at niyakap ko ulit siya bago tumakbo patungo sa kwarto niya na kasalukuyang nasa 2nd floor. My legs hurt. It hurts so much.

"Aray..." I muttered tsaka hinawakan yung railings. I stepped slowly tsaka nung nasa harapan na ako ng kwarto niya, hinawakan ko ang mga binti ko. Suddenly, the door opened at nakita ko na siya sa wakas. He was already wearing a leather jacket and white t-shirt and his leather pants too. My tears started to fall uncontrollably tsaka agad ko namang niyakap siya.

"J-jungkook... I'm so sorry..." I muttered tsaka niyakap pa siya ng mahigpit. I don't want him to go away... dahil lang sa akin.

"You're already late Yerim. Kahit di ko pa gustong umalis, wala akong magawa." he moved away tsaka hinawakan ang pisngi ko. He smiled, tsaka inalis ang mga luhang pumapatak mula sa mga mata ko gamit ang kamay niya.

"Sa wakas, okay ka na. Nakaya mo pa ngang umakyat patungo sa kwarto ko eh." he said and I chuckled.

"Ako pa bro. Fighter ako eh!" tumawa naman siya at agad naman niya akong niyakap ulit.

"I'm so sorry. Ako dapat ang magsorry sa'yo. Sorry talaga... pero iiwan na kita. Magpagaling ka pa bro ah? Dahil kasi to sa akin eh... Pramis, babalik ako para sa'yo." he said at agad ng umalis habang ako ay nakatayo lang dun na walang magawa.

I heard their gate opened at ang tunog ng sasakyang umaandar hanggang ang pagclose nalang nito ang narinig ko.

No...

Fucking no.

Iniwan niya ako.

"Si kuya- I'm sorry... pero di niya ako pinansin eh! He was crying..." rinig kong sabi ni Somi habang tumatakbo patungo sa kinatatayuan ko. I just grabbed my phone sa bulsa ko tsaka tinawagan si Jaehyun. My tears are now falling uncontrollably from my eyes. 

"Jaehyun, let's meet. Right now. Sasama ako sa'yo."

"Ano-"

"S-sasama ako. Tatapusin na natin to. And I'll find him." I cutted him off habang dali daling bumaba. My legs started to hurt at napansin naman ito ni Somi kaya hinawakan niya ang braso ko.

"Okay. I'll book the flight. This friday. Go pack your things up."

He turned off the call kaya nilagay ko pabalik sa bulsa ko yung phone. I turned to look at Somi, tsaka ngumiti.

"I'll go meet him again, Somi. I promise."

p/s sorry sa sobrangggggggg late ng updaaaaaaaaateeeee huhuhuhuhuhuuhuhuhuhuh i'm so busy guys huhuhu i'm very sorrryyy ;-;