Beste Joshua,

Alles wat je doet, heeft consequenties. Soms zijn de gevolgen klein. Een boze blik op de straat, het stille besef dat je een fout hebt gemaakt of het verlies van iemand die nooit echt je vriend was. Soms zijn ze overweldigend als een storm die zich boven je leven vormt. Je geweten maakt je gek, iemand neemt wraak of je vindt jezelf in een krappe cel op het politiebureau. Maar er is altijd iets en denk niet dat jij de uitzondering op die regel bent. Hoe hard je het ook probeert.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik alles heb gedaan aan de gevolgen te ontsnappen. Vanaf de dag dat ik me besefte wat ik moest doen, tot op de dag van vandaag. Elke zet die ik heb gezet was goed doordacht. Maanden heb ik zitten plannen en toch maakte ik een fout. Ik onderschatte je doorzettingsvermogen.

Natuurlijk wist ik wel dat je een probleem zou worden. Ik denk dat iedereen dat wel door had. Je bent haar beste vriend, haar steun en toeverlaat. Het zou naïef van me zijn om te geloven dat je haar zomaar zou laten gaan. Dus probeerde ik afstand tussen jullie te scheppen. Ik dacht dat een paar goed geplaatste leugens en halve waarheden wel genoeg zouden zijn. Ik dacht dat je haar wel zou laten gaan als je te veel negatiefs over haar hoorde. Maar nee, jij bleef.
Gelukkig had ik nog een ander wapen. Angst. Het is een van de sterkste dingen die er is. Het kan bijna alles breken. En ik hoefde jou niks aan te doen. De enige die ik moest aanvallen was Valerie. Als zij maar genoeg afstand van je nam, dan zou ik mijn plan ongeremd kunnen uitvoeren. We weten inmiddels beiden hoe goed het werkte.

Want hoeveel weet je echt van de stalker? Wat heeft ze je verteld? Hoelang duurde het voordat ze deed alsof alles goed was. En jij geloofde haar, niet?
Of deed jij ook alsof. Heb je haar angstige ogen echt gemist? Was je bang om een indringer te zijn? Dacht je dat je een goede vriend was door haar tijd te geven? Ik kan alleen maar raden waarom je deed wat je deed. Maar ik ben je er dankbaar voor. Het maakte de eerste fase van mijn plan een stuk makkelijker.

Er is nog iets wat je moet weten over oorzaak en gevolg. Het houdt zich niet aan regels. Het is geen wiskunde, niet een plus een is twee. Dezelfde oorzaak kan altijd een ander gevolg hebben. Dus hoe goed mijn plan ook was, er zouden altijd dingen mis gaan. En ik was bereid om dat te accepteren, maar ik kon niet roekeloos om me heen slaan.
Gelukkig heb je als dader veel tijd, iets wat jij en Valerie niet hadden. Ik kon zelf beslissen wanneer ik begon, wanneer ik stopte en hoe ver ik bereid was te gaan. Jullie hadden de luxe niet. Elke seconde die jullie over hadden, was een seconde die ik jullie had gegeven.

Niet dat ik daar misbruik van gemaakt heb. Ik heb jullie weken de tijd gegeven. Ik heb Valerie gewaarschuwd hoe ver ik zou gaan en meerdere malen de kans gegeven om zelf te verdwijnen. Want hoewel ik een dader ben, weiger ik een monster te zijn.
Alleen zij gebruikte haar kansen niet. Op de dag dat ik het eerste bericht stuurde, durfde ze nee te zeggen. Ze besloot recht tegen me in te gaan. En al het medelijden dat ik voor haar had, verdween direct.
Misschien is dat waarom ik heb doorgezet. De eerste dag liet ze me precies zien waarom ik haar zo haat. Ze heeft me alles afgenomen. Twee lange jaren heb ik het geaccepteerd, maar nu ... nu gaat alles weer worden zoals het hoort te zijn. Rust, orde, netjes, strak.

Grappig, ik ken nog iemand die van die dingen houdt. Niet dat ze dat liet zien. Na een paar berichtjes, was die valse rust als sneeuw voor de zon verdwenen. Wat een paar goedkope prepaid telefoons niet voor elkaar kunnen krijgen. Jammer dat ik ze niet allemaal nodig had. Valerie had al snel door dat mij blokkeren geen zin had. En ook naar de politie gaan had gelukkig weinig effect. Ik had al zo'n vermoeden dat ze niks zouden doen, maar ik ben opgelucht dat ik niet heb moeten uitleggen waarom ik trotse eigenaar van twintig prepaid telefoons was.

Inmiddels zijn ook die verdwenen, dus je hoeft niet de moeite te doen om ze alsnog te traceren. Ik zou een dwaas zijn om ze te bewaren. Maar ik denk dat het nog wel even duurt voordat je van hun bestaan weet. Ik ben niet dom genoeg om je deze brief te sturen. Ik observeer slechts van een afstand hoe je zoekt. Probeer het maar. Kijk hoever je komt. Ik hou je niet tegen. Je zult haar toch niet vinden.

Succes,

De beschermer