De mail die Valerie naar Nora had gestuurd, bleef onbeantwoord, maar de beschermer was ook stilgevallen. Er kwamen geen berichtjes meer en de enige herinnering aan de angstige nacht, waren haar grijze rolgordijnen. Maar toen Valerie een week later uit de deur van het callcenter stapte, klonken de twee tonen van haar mobiel. Toen ze haar scherm opende, zag ze een nieuw nummer staan, maar de boodschap was onveranderd.

Onbekend nummer
Verdwijn. Je tijd is op.

Een zucht ontsnapte uit haar mond. Nora wist echt niet van ophouden. Het zou ook eens anders. Snapte ze niet dat Valerie al lang over hun ruzie heen was.

Valerie
Nora wat wil je van me?

Valerie stopte haar mobiel terug in haar zak en liep naar haar scooter. Nora kon haar dag niet verpesten, dat had haar baas al gedaan. Een zucht ontsnaptte uit haar mond. Zodra ze een betere baan had, was ze hier weg. Maar voor nu moest ze het er maar mee doen.
Ze reed de route naar huis. Gelukkig was het weer, ondanks de bewolkte lucht niet slecht. Toen ze bij het skatepark was, viel haar blik op de kleine boetiekjes die aan de overkant lagen. De kleurrijke winkeltjes zagen er altijd vrolijk uit. Al zou Valerie de puinhoop aan producten die op de stoepjes ervoor stonden, graag opruimen.
Waarom kocht ze niet wat voor zichzelf? Ze had een hele schoolweek, een of andere beschermer en haar baan overleefd. Ze verdiende wel wat leuks na dat. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Ze stuurde richting de winkeltjes en parkeerde haar scooter voor de turquoise bloemenzaak. De geur van planten kwam haar direct tegemoet. Ze opende de klapdeur en een belletje rinkelde door de wat chaotische winkel. De ruimte was licht en zag eruit alsof hij recht uit een schilderij kwam. De muren waren in pastelkleuren geschilderd en de bloemen stonden allemaal in kleurrijke bakken, in plaats van de zwarte plastic vatten die normaal werden gebruikt. De kleine gele lichtjes die aan het plafond hingen maakten het alleen maar gezelliger. Ze herinnerde zich direct weer waarom dit haar favoriete winkel was.

Valerie liep langs de bakken vol met gerbra's in de meest uiteenlopende kleuren, toen een vrolijke stem haar tegemoetkwam.

'Hallo Valerie, dat is lang gelden.' Een breedgebouwde met een bloemenhoofddoek liep haar tegemoet.
Het duurde even voordat Valerie zich herinnerde dat haar naam Meryem was. 'Goed, hoe is het met u?'

'Prima hoor,' Meryem lachtte breed. 'Kom je bloemen halen voor je vriend?'
'Nee, voor mezelf.' Valerie grinnikte zacht. 'Ik ben de hele week druk geweest en wilde mijn huis wat opfleuren.'

'Dat is altijd een goede reden voor bloemen.' Meryem liep door de winkel. 'Kom kom, ik heb net nieuwe rozen.'
Valerie liep haar richting een bak met roze rozen. 'Heb je ook nog witte bloemen?'

'Altijd maar wit.' De vrouw zuchtte zacht en pakte een paar witte rozen uit een bak. 'Jij hebt meer kleur in je leven nodig meid. Nou goed. Hoeveel wil je?'

'Ik hou het liever netjes.' Valerie keek naar de smetteloze bloemen. 'Vijf is goed.'

De vrouw pakte er nog twee bij en marcheerde naar de toonbank. Ze legde ze op een bruin papier, waarna ze terug de winkel in liep. 'Wacht even.'

'Oké.' Valerie keek toe hoe Meryem naar een bak met rode rozen liep en er een uitpakte. Ze legde hem bovenop de witte bloemen. Als een soort lelijke bloedvlek. 'Deze krijg je er gratis bij.'

'Nee, dat hoeft niet.' Valerie schudde haar hoofd.

'Dan geef je hem maar aan Joshua. Jongens houden ook van rozen.' Meryem gaf haar een knipoog.

Valerie keek haar verrast aan. Hoe wist ze Joshua's naam? Ze kon zich niet herinneren dat ze de vrouw over hem had verteld. 'Zal ik doen,' zei ze met een glimlach, terwijl ze probeerde om haar verwarring te verbergen. Zij en Joshua waren gewoon vrienden, niet meer dan dat. Iedereen wist het. Iedereen behalve Nora.

Maar hoe wist Nora dat ze vandaag bloemen ging kopen? Ze wist het zelf niet eens. Bovendien had de vrouw haar gezicht niet meer laten zien. Hoe zeker wist ze eigenlijk dat Nora hier achter zat. Wat als ...
Nee. Valerie klemde haar lippen op elkaar. Ze kon niet geloven dat dit een vreemde was. Dat zou haar gek maken.

'Is er wat?' Meryems lach verdween.
'Nee, sorry. Ik dacht na.' Ze overhandigde het geld voor de bloemen.

'Is niet erg. Fijne dag, hé!'

'Hetzelfde.' Ze pakte de rozen en haastte zich naar buiten. Wat was er gaande? Ze had gedacht dat het voorbij was. Misschien was het dat ook wel. Misschien liet ze zich gewoon gek maken. Hoofd omhoog, dwong ze zichzelf. Er was nog niks gebeurd. Er waren alleen maar een paar berichtjes, vreemde ontmoetingen en dit gesprek. Daar zou het bij blijven.

Maar daar bleef het niet bij. Haar mobiel liet haar notificatie geluid horen, toen ze terug naar huis reed. En het lukte Valerie niet om haar angst te onderdrukken. Ze haatte het, maar ze kon het niet. Dus nadat ze de bloemen in een vaas had gezet, toetste ze Joshua's nummer in. Ze probeerde de berichtjes op haar scherm te negeren. Toch zag ze een glimp van dat ene woord. Verdwijn.

Ze zou niet zomaar verdwijnen. Ze kon dit toch niet zomaar achterlaten? Haar zus had haar nodig, haar ouders zouden eenzaam zijn en ze zat midden in een opleiding. En waarom zou ze? Het was niet dat ze iemand lastig viel. Alles wat ze wilde was haar leven leiden. Ze was geen eigenaar van een of ander groot bedrijf of dochter van een miljonair. Valerie was een gewone student. Iemand die er niet echt toe deed. Waarom nam deze "beschermer" de moeite. En waarom die naam? Waar moest ze tegen beschermd worden? Wat zou er echt kunnen gebeuren?

'Valerie ben je daar nog? Kun je me horen?' Een stem trok haar aandacht. Joshua had opgenomen en zijn woorden waren recht langs haar heen gegaan. 'Ik denk dat de verbinding slecht is. Laat me ...'

'Nee, ik ben er. Sorry.' Ze schudde haar hoofd heen en weer en klemde haar lippen zo hard tegen elkaar dat ze er vast belachelijk uitzag.
'Is er iets aan de hand? Je klinkt anders.'
'Nee, nou ja ... ja eigenlijk wel. Kunnen we afspreken?'
'Natuurlijk.' Er klonk wat geritsel aan de andere kant. 'Ik ben vanmiddag bij mijn opa, maar morgenochtend heb ik alle tijd.'
Ze zuchtte opgelucht. Tot morgen hield ze het wel vol. 'Bedankt.'
'Is er iets wat ik voor je kan doen?'
'Nee, niet echt, ik heb mezelf in een onwenselijke situatie gekregen en heb gewoon wat hulp nodig.'

Aan de andere kant klonk zacht gelach. 'Is dat jouw manier van zeggen dat je diep in de stront zit?'
Ze kon een lach niet onderdrukken. 'Misschien. Zo erg is het nu ook weer niet. Gewoon een ruzie met een oude vriendin.'

'Nora?'
'Ik denk het.'

'Wat naar. Ze weet echt niet van ophouden, hè?'

'Nee, maar ik kan haar wel hebben. Alleen heb ik geen zin in dit gedoe. Ik weet niet eens meer waarover die ruzie ging. Iets met Evelien. Het stelde niks voor, maar toch blijft ze maar doorgaan.'

'Ik snap het ook niet. Serieus is het punt? Ze moet wel heel hopeloos zijn.'

'Dat dus.' Valerie grinnikte zacht. 'Ik laat je het morgen wel zien. Ik moet nog huiswerk maken.'

'Is goed, succes.'
'Bedankt,' haar ogen dwaalden naar de rozen. 'Trouwens een vreemde vraag, maar heb je nog een idee wat ik met een rode roos kan doen?'

'Wacht wat?' Joshua lachte. 'Nee.'

'De bloemist zei dat ik hem aan jou moest geven. Ze denkt dat we een stelletje zijn.'
Een paar seconden lang klonk er alleen maar gelach door de telefoon. 'Je mag hem best geven hoor, maar volgens mij ben ik nog steeds homo.'

'Dat dacht ik al.' Ze schudde haar hoofd. 'Misschien kan ik de buurvrouw er blij mee maken, maar aan komen lopen met een enkele rode roos voelt zo dom.'

'Leg hem gewoon voor haar deur en ren heel hard weg.'

'Nee, ze heeft een deurcamera. Dat is een vreselijk idee.' Valeries wangen deden pijn van het lachen.

'Ik heb ook nog wel wat recepten met roos.'

'Nee, hou op.'

'Je vroeg om suggesties!'

'Goede suggesties!'

'Rozentaart is best lekker.'

Valerie schudde haar hoofd. 'Ik neem hem morgen wel mee, dan kun jij hem bakken.'

Hij grinnikte zacht. 'Laten we dat maar niet doen, ik weet niet of ze onbespoten zijn.'

'Dat is waar.' Ze keek weer naar de vaas met rozen. Misschien moest ze hem gewoon in een eigen vaasje zetten. Dan zou hij haar minder storen.

'Maar hoe laat wil je morgen afspreken?'

'Een uur of tien?'

'Dat is prima. Kom je naar mij?'

'Ja, is goed. Tot dan.' Ze glimlachte. 'En ontzettend bedankt. Dit had ik even nodig.'

'Ik heb alleen maar een suggestie voor rozentaart gedaan. Dat is niet veel.'

'Soms is dat genoeg.'

Hij lachte kort. 'Tot morgen. Pas goed op jezelf Val!'

'Zal ik doen,' zei ze nog, maar de verbinding was al verbroken. Ze nam een ademteug. Waarom voelde alles zoveel beter na een kort gesprek? De berichtjes stonden nog steeds op haar scherm, maar opeens voelden ze een stuk minder dreigend. Het was alsof Joshua een soort super kracht had om alle problemen te laten verdwijnen. Ze was blij dat hij er was. Valerie legde haar telefoon aan de kant en pakte de rode roos uit de vaas. Ze liep naar de keuken en zette hem daar in een kleiner vaasje in de vensterbank. Het zag er nog steeds wat vreemd uit, een bloedrode roos in haar witte keuken. Maar het vloekte een stuk minder erg dan eerst. Dit was het soort imperfectie dat ze kon tolereren.