Er was die ochtend geen zonlicht om Valerie wakker te maken. Toen ze haar ogen opende in een donkere kamer, was ze er even van overtuigd dat het nog steeds nacht was. Maar toen ze het licht dat onder de deur door kroop zag, wist ze dat het voorbij was.

Ze duwde de dekens aan de kant en klom overeind. Het was licht buiten. Hij zou haar niet lastig kunnen vallen zonder gezien te worden, toch?

Ze hoopte het. Want Valerie wist niet wat ze anders moest doen. Ze had haar telefoon nooit aan moeten zetten. Dan had ze niet hoeven weten hoe dichtbij hij was. Maar was dat echt beter?
Valerie drukte het lichtknopje aan en keek hoofdschuddend naar het matras op de badkamervloer. Hoe had ze zichzelf hiertoe laten drijven? Het waren maar een mailtje en een paar berichtjes geweest? Waar was de beheerste jonge vrouw die ze kende gebleven? Ze had toch veel ergere dingen recht in de ogen gekeken? Waarom maakte dit haar dan zo panisch?

Omdat ze geen idee had wie hier achter zat. Omdat ze geen controle had. Omdat ze geen flauw idee had hoe ver deze vreemde zou gaan. Omdat ...

'Hou op,' snauwde ze naar haar eigen gedachten. Ze draaide de badkamer deur van het slot en trok haar deken de ruimte uit. Nu was het tijd om orde te creëren. Ze zou zich niet nog een nacht laten klein krijgen. Die beschermer had de verkeerde uitgedaagd. Ze was niet zo weerloos als hij dacht.

Valerie ruimde haar huis op en blokkeerde het mailadres en nummer van de beschermer, waarna ze de ramen opmat. Ze zagen er behoorlijk vies uit. Misschien moest ze ze lappen. Dan zou ze het zien wanneer iemand het glas aanraakte om naar binnen te staren. Nee, niet nu, besloot ze. Het was veel te vroeg. Ze pakte haar jas van de kapstok en fatsoeneerde haar haar, waarna ze naar buiten liep. Het was nog vroeg in de ochtend. De stad was gehuld in een dunne laag mist. Het zag er vredig uit, alsof gisteravond nooit gebeurd was.

'Jij bent er vroeg bij,' klonk een stem van achter haar.

Geschrokken draaide ze zich om. Daar stond haar zeventigjarige buurvrouw. Ondanks het tijdstip had de kleine vrouw haar spierwitte haren al geborsteld en haar make-up netjes gedaan. In haar rimpelige handen hield ze een paars gietertje.

'Ja, ik kon niet meer slapen en ik heb nog genoeg te doen.' Valerie lachte zacht. Dit had haar vrije dag moeten zijn. Maar ze was er zeker van dat ze weinig rust zou krijgen.
'Groot gelijk heb je, het is prachtig weer vandaag. Vind je niet?' Ze bukte voorover en goot water op de planten die naast de voordeur stonden.

'Ja prachtig.' Ze veegde een paar lokken blond haar uit haar gezicht.

Mevrouw Wickens keek op. 'Is er iets?'

'Oh nee,' ze schudde haar hoofd. 'Nou ja, ik heb ruzie met ...' Met wie had ze eigenlijk ruzie? Hoe zeker wist ze dat Nora hier achter zat? Niet echt, maar wie was het dan? 'Denk ik een vriendin.'

'Ach meisje toch, dat klinkt verwarrend.'

Valerie glimlachte en gaf haar een zacht knikje. 'Behoorlijk.'

'Je moet het vooral snel uitpraten. Je wil geen vrienden kwijtraken over iets kleins.'

'Het komt goed,' beloofde ze, omdat ze niet wist hoe ze het anders moest uitleggen. Nora en zij waren al lang voorbij het punt waarop ze er nog een conversatie over zouden hebben. En als ze die mail echt had gestuurd, was er zeker niks meer om over te praten. Er was geen excuus daarvoor. 'Weet u trouwens een goede plek om gordijnen te kopen?'

'Gordijnen?' De vrouw zette de gieter neer en keek haar aan. 'Ik denk dat je daarvoor op de woonboulevard moet zijn, maar Speciaalzaak het Raam heeft ook leuke gordijntjes. Je moet de boel dan wel even opmeten. Mijn man heeft daar wel eens de verkeerde maat gehaald.'

Valerie forceerde een lach. 'Bedankt. Ik zal er om denken.'

'Geen probleem. Hendrik maar eens wakker maken.' Mevrouw Wickens gebaarde naar haar open voordeur.

'Doe dat. Fijne dag hé.' Valerie stak haar hand op en liep richting de lift. Op naar Speciaalzaak het Raam dus ... wat een maffe naam eigenlijk. Hadden ze er niet iets beter over na kunnen denken? Als zij een bedrijf zou hebben zou ze meer moeite doen. Noem het op z'n minst Speciaalzaak het Venster of zo. Raam was wel het toppunt van luiheid.
Valerie schudde haar hoofd zacht heen en weer. Waarom verspilde ze tijd aan het afkraken van een naam. Het maakte niet uit hoe die winkel heette. Alles wat er toe deed, was dat ze nieuwsgierige ogen uit haar huis konden houden.

Speciaal zaak het Raam bleek, ondanks de naam, een interessante winkel. Naast raambedekking in alle soorten en maten, hadden ze ook verschillende soorten stof, deurmatten en zelfs een selectie cactussen. Wat die laatsten in de winkel deden, wist ze niet, maar Valerie kon een glimlach niet onderdrukken toen ze een met een papieren sombrero hoed zag. Snel maakte ze er een foto van, die ze naar Joshua stuurde.

Vervolgens nam ze de tijd om een paar lichtgrijze verduisteringsgordijnen te kopen. Ze liep naar de kassa toen ze Nora bij de rollen stof zag staan. Net als de vorige keer droeg de jonge vrouw haar doorschijnende jasje. Ze had haar hoofd naar de stof gebogen, maar Valerie zag hoe ze via een ooghoek naar haar keek. Ze had haar ook gezien.

Misselijkheid overviel haar. Wat deed ze hier? Al helemaal zo vroeg in de ochtend. De winkel was nog maar een halfuur geopend. Zat ze dan toch achter het mailtje? Of was dit allemaal toeval?

Nee. Zelfs al woonden ze bij elkaar in de buurt, Nora had geen enkele reden om hier te zijn. Niet om dit tijdstip, niet nadat ze elkaar gisteren ook al waren tegengekomen. Ze zat hier achter. Zij was degene die haar zo bang had gemaakt.

Valerie klemde haar kaken op elkaar en keek haar oude vriendin aan. Ik zie je, zei ze zonder woorden te gebruiken. Nora glimlachte slechts. Het meisje stak haar hand op en zwaaide kort. Die achterbakse ... Valerie moest een scheldwoord onderdrukken. Ze zou zich niet nogmaals klein laten maken. Het was genoeg geweest. Ze haastte zich naar de uitgang en stapelde de rolgordijnen op haar scooter. Het kostte haar moeite om niet om te draaien en de winkel in te stormen. Ze was nu volwassen. Ze kon zich niet meer als een klein kind gedragen. Hoe boos ze ook was. Ze hield haar lippen stevig op elkaar geklemd en lade de dozen achter op haar scooter, waarna ze het parkeerterrein af reed. Als ze thuis was, zou ze Nora laten weten dat ze haar doorhad. Ze weigerde nog een nacht zo bang te zijn.

Haar woede borrelde als kokend water in haar op. Toch lukte het Valerie om een glimlach op haar gezicht te houden, terwijl ze haar flat in liep. Pas toen ze de deur van haar appartement dicht liet vallen, stond ze zichzelf toen om haar neppe beheersing te laten gaan. Ze legde de dozen op de woonkamer tafel en pakte een mes uit de keuken. Haar normaal zo stabiele vingers beefden zacht toen ze de dozen opensneed. De lichtgrijze rolgordijnen werden langzaam zichtbaar. Nora zou haar niet langer kunnen zien. Niet dat ze haar nogmaals toe zou laten om zo dichtbij te komen. Valerie wist niet in wat voor een spel ze was beland, maar ze weigerde het te spelen.

Ze maakte de laatste doos open, maar in plaats van grijze stof, kwam er rode tevoorschijn. Haar ogen werden groot. Dat had te toch niet gekocht? Een zucht ontsnapte uit haar mond. Hier had ze helemaal geen tijd voor. Haar ogen gleden naar de verpakking. Op het kleine icoon dat de kleuren aangaf, stond rood omcirkeld. Had Nora haar echt zo afgeleid dat ze de verkeerde doos had gekocht? Een paar seconden staarde ze naar de dozen. Ze beet hard op haar tong. Ze had zich echt gek laten maken. Ze bracht hem morgen terug, besloot ze. Ze ging nu niet meer terug naar die verdraaide winkel.

Ze legde het mes op de tafel en haalde haar mobiel uit haar zak. Nora had geen nieuwe mailtjes meer achter gelaten. Misschien had ze zelf ook door dat ze een grens over was gegaan. Valerie typte Nora's mailadres in en typte een bericht. Het kostte haar moeite om haar zelfbeheersing te bewaren. Het liefst wilde ze schreeuwen en vragen of ze gek was geworden. Ze wilde weten waarom. Maar die vraag zou waarschijnlijk onbeantwoord blijven. Ze begreep inmiddels wel dat sommige mensen geen waarom nodig hadden.

Stop hiermee
afzender: [email protected]

Hallo Nora,

Ik weet niet waarom je dit aan het doen bent, maar ik wil dat je er onmiddellijk mee stopt. Je gaat echt veel te ver. Het spijt me dat ik je pijn heb gedaan, maar gedraag je alsjeblieft als een volwassen persoon. Het wordt tijd dat je doorgaat met je leven. We zijn geen vijftien meer. Dus laat me met rust. Ik heb geen tijd voor deze domme spelletjes.

Als ik nog één berichtje krijg, ga ik naar de politie. Dit is niet oké en strafbaar. Je zou beter moeten weten.

Valerie Davis