Onbekend nummer

Verdwijn ... Ik ben er klaar mee.

Verdwijn.

Verdwijn.

Verdwijn.

Rotmens. Nu is het genoeg.

Daag me niet uit Valerie Davis.

Ik weet wie je bent en ik wil dat je verdwijnt.

Zie 99+ andere berichten

Met wijd opengesperde ogen staarde Valerie naar de berichtjes die haar scherm vulden. Ze scrolde verder naar beneden. De woorden dansten voor haar ogen langs. Halverwege las ze de tekst niet meer. Ze had gehoopt haar hoofd te kalmeren. Ze had zichzelf ervan willen overtuigen dat het maar een paar berichtjes van een vreemde waren. Maar nu kon ze alleen maar met open mond naar haar scherm kijken.
Waarom zou een vreemde zo ver gaan? Waarom zou iemand zo ver gaan? Waarom zou Nora zo ver gaan?

Wat had ze haar aangedaan? Valerie wist het niet. Maar ze kon niet langer doen alsof het een grap was. Deze persoon kende haar naam. Een rilling kroop over haar rug. Wat was er aan de hand?
Voordat ze de kans had om over het antwoord na te denken, waren er opnieuw twee noten, die haar vertelden dat ze een notificatie had. Nog geen vijf seconden later klonk het geluid nogmaals, bijna plagerig.

Onbekend nummer
Ik zie dat je online bent.

Heb je je mail al gecontroleerd?

Valerie hapte naar adem. Had deze vreemde de hele dag gewacht tot ze weer online was? Wie was deze maniak? Haar vingers beefden toen ze haar e-mail opende. Waarom moest hij haar hebben? Waar kwam deze obsessie vandaan? Hoever zou hij gaan?

Verdwijn.
Afzender: [email protected]
05-04-2020 21:03

Waarom luister je niet naar me? Ik ben niet ongeduldig geweest. Maar nu is het klaar Valerie. Je bent te ver gegaan en het wordt tijd dat we hier een einde aan maken. Ik heb een simpel voorstel. Je kunt het een overeenkomst noemen:

Verdwijn. Laat alles achter je en vertrek. Dan zal ik ook verdwijnen.

Het is niet moeilijk, toch? Meer vraag ik niet van je. Als je aan mijn opdracht houdt, gaat er niks gebeuren. Stel me niet op de proef. Ik ben nog niet klaar met je. Ik zie je.

Ik zag je al toen je naar huis vluchtte. Het was schattig hoe je om je heen keek. Was je bang dat ik je volgde? Wist je al dat het niet bij een paar berichtjes bleef? Ik moet toegeven, dat je me goed hebt ingeschat. Maar je hebt geen idee hoe ver ik kan gaan.

Joshua gaat je niet veilig houden. Die dunne deur van je appartementje ook niet. Ik zie de bloemen die in de prullenbak liggen en weet van de vlinderdeken waaronder je je verschuilt. Denk je echt dat je lakens een schild zijn als ik dichter bij kom? Weet je niet hoe makkelijk je er iemand mee kunt wurgen?

Valerie, ik ga je een advies geven: probeer er niet achter te komen waar mijn grens ligt. Vanaf nu luister je naar mij. Het is voor je eigen bestwil, want we weten beiden wie je bent en wat je moet doen. Het is tijd om een eind te maken aan deze waanzin. Als jij het niet doet, dan doe ik het voor je.

Slaap zacht,

De Beschermer

Met wijd opengesperde ogen staarde Valerie naar haar beeldscherm. Langzaam duwde ze haar deken opzij. Hoe wist deze "beschermer" zoveel over haar? Keek hij door het raam? Stond hij in de flat? Hoe kon hij hier binnen zijn gekomen. Tranen vormden zich in haar ooghoeken. Dit kon niet echt zijn.

Maar het was wel echt. Hoe vaak ze haar ogen ook over de tekst liet glijden, het veranderde niet. Hoe wist hij van de bloemen? Of van de vlinderdeken? De enige die zo dicht bij was geweest, was Joshua. Maar hij zou dit nooit schrijven, daar was ze zeker van. Ze kende hem beter dan haar eigen zus.

De lucht ontsnapte uit Valeries longen. Dan was er maar een optie. De beschermer moest hier zijn geweest. Haar blik gleed naar het raam achter haar. De galerie leek verlaten, maar in het donker was het lastig te zien. Wat als iemand naar haar keek. Ze trok het doorschijnende gordijn dicht en haastte zich terug naar de woonkamer. Ze duwde het keukenraam dicht en draaide hem op slot. Had ze haar voordeur wel goed afgesloten? Wat als hij binnen was? Wilde hij haar echt iets aan doen? Moest ze de politie bellen?
Nee, wat als hij wist dat ze de politie belde? Wat moest ze zeggen? Dat ze een dreigmail had gekregen? Ze haastte zich de gang in en controleerde de voordeur die gelukkig op slot zat. Snel trok ze het dunne witte gordijntje voor het glas. Het onttrok haar amper uit het zicht. Waarom had ze zo nodig doorschijnende gordijnen gewild? Iedereen kon naar binnen kijken, maar zij had geen idee wie er op de donkere galerie stond.

Ze trok alle gordijnen dicht en haastte zich de badkamer in. Ze draaide de deur op slot en liet zich op de koude tegels zakken. Het matte glas onttrok haar aan het zicht. Een snik ontsnapte uit haar mond. Ze wilde hier weg. Wat als hij naar binnen kwam? De dunne deur zou haar niet beschermen.

Haar longen voelden alsof ze dichtgeklapt waren. Lucht kwam schokkend door haar luchtpijp

Haal fatsoenlijk adem, dwong ze zichzelf. Ze perste haar ogen dicht en concentreerde zich op haar fragiele ademhaling. Ze ging niet dood. Hij was nog niet in haar appartement. Waarschijnlijk was haar prullenbak vanaf de galerie te zien. Hij was vast een oud dametje achterna gelopen. Dit was allemaal om haar bang te maken. Ze kon die beschermer niet laten winnen. Ze weigerde Nora te laten winnen. Die achterbakse trut.

Valerie trok een handdoek van het rek en veegde haar gezicht af. 'Nu nadenken,' fluisterde ze zacht. Het was al laat. Morgen kon nieuwe gordijnen bestellen en een plan maken. Nu moest ze het doen met wat ze had. Als ze echt in gevaar was, hoefde ze alleen te schreeuwen. Haar buurman was een gepensioneerde agent, hij zou haar echt wel helpen.
Als hij thuis was.
Hij was altijd thuis, herinnerde zichzelf. En hij had haar belooft dat ze hem altijd mocht roepen als ze zich onveilig voelde. Misschien moest ze daar maar gebruik van maken. Maar niet nu. Hij sliep vast al lang.

Valerie gunde zichzelf een paar minuten om te kalmeren, voor ze overeind kwam en terug de woonkamer in liep. De ruimte voelde opeens akelig leeg. De met origami gevulde kasten, de houten tafel en het vlinderschilderij boden geen beschutting tegen nieuwsgierige ogen. Net als de gordijnen die het onmogelijk maakten om te zien of de schaduwen aan de andere kant kwamen door personen. Ze hoopte dat wie of wat aan de andere kant was haar ook niet kon zien.
Ze liep stilletjes door haar huis, maar elke voetstap galmde veel te luid door de kamer. Ze pauzeerde bij de tafel en trok snel haar schoenen uit. Normaal zou ze ze nooit in de woonkamer liggen, maar niks aan dit was normaal. Dus stond Valerie zichzelf toe om haar eigen regels te breken. Ze haastte zich naar haar slaapkamer en trok haar matras met deken en al los. Het kussen glipte uit haar hand en bleef op het laminaat liggen. Ze keek nog eens naar het raam. Een schaduw glipte aan de andere kant voorbij. Een vreemde kraak klonk door de hele woning.
Hij was hier nog. Een misselijk gevoel overspoelde haar. Ze moest opschieten. Hier kon hij haar zien. Ze wilde niet dat hij haar zo zag. Niet met de paniek die ervoor zorgde dat haar ogen betraand waren en haar vingers trilden. En niet in deze stomme beertjes pyjama die ze al lang weg had moeten gooien.
Ze trok het matras door de woonkamer heen, terug naar de badkamer. Ze stootte een aantal van haar vouwsels omver, maar dat deed er niet toe. Morgen zou ze dit slagveld wel opruimen. Dan was alles vast beter. Alles wat ze moest doen was deze nacht overleven.
Hij ging haar vermoorden, galmde het door haar hoofd.

Nee, dat ging hij niet. Ze duwde het matras haar badkamer in en draaide de deur op slot. Ze nam een diepe ademteug. Het zou goed komen. Hier was ze alleen.
Valerie ging op het matras zitten en trok de deken om zich heen. Ze legde haar hoofd op een handdoek. De stof schuurde tegen haar nek, maar ze kon zichzelf niet overtuigen om terug haar donkere huis in te lopen om haar kussen te pakken. Een snik ontsnapte uit haar mond. Waarom belde ze Joshua niet gewoon? Hij zou hier snel zijn.
Maar ze deed het niet. Hij kon haar niet helpen. Dit was haar eigen probleem. En... en wat? Ze wist het niet. Misschien wel omdat Valerie liever bang was, dan dat ze hem liet zien hoe ze er nu bij zat. Het was dom, het was onnodig en misschien werd dit haar dood, net als in een van die vele horrorfilms.
Maar zelfs het pling geluid dat door de ruimte galmde, kon haar niet overtuigen om hem te bellen.

Onbekend nummer
Ben je bang?