Een luide bons klonk door zijn kamer. Een kreun ontsnapte uit zijn mond. Hij draaide zich om en kneep zijn ogen dicht.

'Hé slaapkop er is hier iemand voor je,' klonk de geïrriteerde stem van Jess bij de deur.

Opnieuw opende hij zijn ogen. Vel licht stroomde zijn ogen binnen. Joshua gaapte en duwde zijn dekens aan de kant. Hoe laat was het eigenlijk? Hij keek richting de klok. Zeven uur 's ochtends. Wat moest iemand rond dit tijdstip van hem?

'Josh, ik meen het wakker worden!'

'Ik kom eraan.' Hij stapte uit bed en trok de kleren die over zijn stoel hingen aan. Vervolgens fatsoeneerde hij zijn bed en rukte de gordijnen open. Hij was veel te moe om nu al wakker te zijn, maar hij had het gisteren ook veel te laat gemaakt. Waarom was Yvan zo gezellig?

Joshua haastte zich naar de gang.

'Eindelijk,' verzuchtte een stem. Ayana stond tegen de muur geleund. Jess stond naast haar en wierp hem een verontschuldigende blik toe.

'Sorry, ik wist niet dat we hadden afgesproken.'

'Wat wil je dan doen? Wachten tot ze weer terugkomt?'

'Nee,' gaf hij toe. Maar elkaar om acht of negen uur bellen was ook prima geweest. Er was geen reden om zonder iets te communiceren zo vroeg aan zijn deur te staan.

'Nou, laten we gaan.'

'Waarheen?'

Ayana zuchtte geïrriteerd. 'Dat weet ik toch niet. Jij weet waar haar contacten wonen.'

Hij wierp een smekende blik naar Jess, maar die glimlachte breed.

'Succes Josh.' Ze gaf hem een schouderklop en liep haar kamer in.

Hij dwong zichzelf om Ayana naar buiten te volgen. Haar donkerblauwe auto stond op de kleine parkeerplaats naast de school. De detective ging achter het stuur zitten en hij nam plaats op de bijrijdersstoel.

'Waar zijn we nog niet geweest?'

'Haar zus, haar ouders en Nora, maar ik heb geen idee waar die woont.'

Ayana knikte. 'Laten we naar haar ouders gaan.'

Een naar gevoel vulde hem. Hij had haar moeder helemaal niet verteld wat er aan de hand was toen hij belde. Hoe ging hij dat nu uitleggen? 'Weet je het zeker?'

'Ja, hoezo?' Haar ogen schoten zijn richting uit. 'Is er iets wat ik niet over hen weet?'

'Nee, ik ...' Hij perste zijn lippen op elkaar. 'Ik heb ze nog niet verteld dat ze vermist is.'

'Serieus?!' Ze vloog bijna uit haar stoel. 'Dat is het eerste wat je doet.'

'Ik heb hen wel gebeld, maar alleen gezegd dat ik haar niet kon bereiken,' bekende hij. 'Ik durfde het niet.'

'Hoezo? Waar ben je bang voor? Moet ik denken dat je iets voor me achterhoudt.'

'Nee, dat is het niet.'

'Ja, dat zou iedereen zeggen.'

'Denk je echt dat ik haar heb laten verdwijnen?' Hij rukte het portier open. Hoe kwam ze daarbij? Snapte ze niet dat hij radeloos was? Hij had al nachten niet geslapen omdat Valerie weg was. Haar ouders vertellen wat er was gebeurd, was gewoon niet het eerste geweest waar hij aan dacht. Al helemaal niet omdat hij ervan overtuigd was geweest dat het zijn fout was.

'Ik weet het niet, ik moet elke theorie bij langs gaan.'

'Nou, dit is de verkeerde!' Hij stapte naar buiten en gooide het portier dicht. Hij ging niet nog een dag met haar optrekken. Het was genoeg geweest. Alles wat ze deed was hem irriteren. Wat had hun zoektocht hen opgeleverd? Niks. Valerie was nog steeds spoorloos.

Met grote passen beende Joshua bij de auto vandaan. Hij keek nog een keer over zijn schouder, maar Ayana deed geen poging om haar excuses aan te bieden. Ze staarde hem met samengeknepen ogen na.

Ze dacht echt dat hij er iets mee te maken had, realiseerde Joshua. Hoe ze de gedachten in haar hoofd had gehaald, begreep hij niet. Iets moest haar ervan hebben overtuigd dat hij de enige was die Valerie iets aan zou doen. Wat had hij verkeerd gezegd? Was het niet duidelijk genoeg geweest dat hij overstuur was? Had hij haar ouders eerder moeten vertellen wat er aan de hand was?

Hij haastte zich terug naar het oude schoolgebouw en liep naar binnen, net op het moment dat Jess haar kamer uitstapte. Ze had haar badjas vervangen door een shirt en een joggingbroek en had haar rugzak vast. Haar wenkbrauwen schoten omhoog 'Ben je nu al terug?'

'Ja, ik ga Valerie wel zelf zoeken.'

'Wacht wat is er gebeurd?' Jess keek hem verward aan.

'Ayana denkt dat ik haar heb laten verdwijnen.'

Jess mond zakte open. 'Is ze helemaal gek geworden?'

'Ik dacht dat ze dat al was.'

Zijn huisgenootje grinnikte zacht. 'Ja, maar niet zo gek. Sorry Josh, ik wist niet dat ze dat echt zo ver zou gaan.'

Hij zuchtte. 'Ik denk dat het beter is als ik zelf ga zoeken. Dit heeft geen zin.'
Jess perste haar lippen op elkaar en knikte toen. 'Misschien is dat beter.'

'Je, denk dat ik gek geworden ben, niet?'

'Al mijn vrienden zijn gek. Een meer of minder maakt niks uit.' Ze pakte haar rugzak van de grond. 'Ik moet gaan, maar bel me als Ayana over de scheef gaat.'

'Denk je echt dat ze dat gaat doen?' Hij voelde een naar gevoel in zich op komen. Wat kon ze doen? Hij kende haar amper. Hoe ver zou ze gaan in haar overtuiging.

'Je weet het nooit met haar,' grinnikte Jess. 'Pas gewoon op.' Met die woorden liep ze naar de deur.

Een zucht ontsnapte uit Joshua's mond. Hij had Valeries advies om normale vrienden te vinden moeten opvolgen.

Hij liep naar de keuken en maakte ontbijt, waarna hij naar zijn auto liep. Van Ayana was geen spoor meer te bekennen. Voor de zekerheid keek hij goed om zich heen. Ze zou gek genoeg zijn om in de bosjes te gaan liggen ook nog. Hij startte zijn auto en reed de parkeerplaats af. Hij keek een paar keer in zijn spiegel, maar de vreemde detective volgde hem gelukkig niet. Misschien had Jess gewoon overdreven.

Na een paar rondjes door de buurt te hebben gecirkeld, besloot Joshua naar Valeries ouders te rijden. Ze moesten weten wat er met hun dochter was gebeurd, hoe erg hij het ook haatte om die boodschap te brengen. Als hij niet op Ayana's verdachtenlijstje wilde blijven staan moest hij dit doen. En iets vertelde hem dat hij haar liever niet als vijand had.

Drie kwartier later reed hij het kleine dorp waar haar ouders woonden in. Het achter wilgen verscholen boerderijtje zag er nog precies uit zoals hij zich herinnerde. Er brandde geel licht achter de ramen en hij zag de silhouetten van mensen in de woonkamer. Ze zagen eruit alsof ze het gezellig hadden. Nu kwam hij het verstoren met zijn slechte nieuws. Met tegenzin draaide hij de oprit op en parkeerde achter een donkerblauwe Peugeot.

Wacht, kende hij die auto niet? Geschrokken sprong hij uit zijn auto. Hij vergat bijna om de sleutels uit het contact te halen. Dat was Ayana's auto. Hoe wist ze waar Valeries ouders woonden? Wat deed ze hier? Met open mond keek hij naar het nummerbord, in de hoop dat hij het mis had, maar het was echt haar.

Met grote passen liep hij naar de voordeur. Was ze helemaal gek geworden? Dit kon ze toch niet maken? Ze kende Valeries ouders niet eens. Hij drukte op de bel. Zodra ze hier weg waren, had ze het een en ander uit te leggen. Dit ging veel te ver. Wie dacht ze wel niet dat ze was?

Het duurde niet lang voor Valeries moeder naar de deur kwam. Ze had een sombere uitdrukking op haar gezicht. 'Joshua?' Haar grijze ogen werden iets helderder. 'Weet je het ook al van Valerie?'

'Daarom ben ik hier.'

'Ik ben blij dat je er bent.' Ze forceerde een glimlach. 'Een vriendin van haar is er ook. Anja geloof ik?'

'Ayana?'

'Ja, dat was haar naam. Nou kom binnen. Dan zet ik koffie.' Ze praatte kalm, bijna alsof het nieuws wat ze zojuist had gehad haar wereld niet aan stukken sloeg. Misschien was het wel omdat ze dit gesprek een paar jaar geleden ook hadden gevoerd.

Hij volgde de vrouw de woonkamer in. Daar zaten Valeries vader en Ayana aan de keukentafel. De ogen van Ayana werden groot toen hij naar hen toe liep.

'Goedemorgen, hoe is het Frans?'

Valeries vader glimlachte triest. 'Het is weleens beter geweest. Ik dacht dat ze hier overheen was gegroeid.'

Joshua zuchtte. 'Ik ook,' zei hij alsof het vandaag niet anders was dan alle vorige keren. 'Hebben jullie de politie al gebeld?'

'Ja en die doen weer eens niks.' Valeries moeder zette een kop koffie op de eikenhouten tafel en ging zitten. 'Je weet hoe het is, ze is volwassen en mag gaan en staan waar ze wil. We moeten terugbellen als ze volgende week nog niet terug is.'

Joshua knikte zacht. 'Daar was ik al bang voor. Ik heb haar al gezocht, maar natuurlijk niks gevonden.'

'Wij hebben gezocht,' verbeterde Ayana hem. 'Ze is niet weggelopen ze is-'

'Je hoeft het niet goed te praten, schat,' zei Valeries moeder. 'Ze heeft dit vaker gedaan.'

Haar echtgenoot knikte instemmend. 'De laatste keer was toen we als gezin op vakantie waren. Mevrouw was er klaar mee en besloot zelf naar huis te lopen. Wij waren helemaal in paniek, maar raad eens wie er twee dagen later met een politieagent voor de deur stond.'

'Maar ze is nu volwassen dat is a-'

'Hebben jullie haar nog gesproken voordat ze wegging,' onderbrak Joshua Ayana snel.

'Ja, ze kwam fotoboeken lenen,' vertelde Frans. 'Voor een of ander project geloof ik?'

'Een schoolproject,' bevestigde zijn vrouw.

Ayana keek Joshua met op elkaar geperste lippen aan. 'Hebben jullie die al teruggekregen?'

'Nee, nog niet, maar dat is niet belangrijk. Eerst moeten we haar maar vinden.'
Joshua knikte instemmend. 'Ayana en ik kunnen zo wel bij haar vrienden langs gaan. Misschien is ze daar ergens.'
'Als jullie dat zouden willen doen, zou het heel fijn zijn,' vond Valeries moeder. 'Wij zullen de familie vragen om naar haar uit te kijken.'

De rest van de ochtend praten ze over Valerie en waar ze kon zijn. Joshua werd niet veel wijzer van het gesprek. Hij was opgelucht toen ze na de lunch eindelijk naar buiten liepen. Zodra de voordeur achter hen dicht viel, keek Ayana hem aan. 'Moest dat echt? Ze is toch niet weggelopen.'

'Dat weet ik, maar ik wil hen niet bang maken. We hebben geen flauw idee wat er aan de hand is. Wat doe je hier eigenlijk?'

'Wat jij niet doet,' snauwde ze.

'Hoe heb je haar ouders überhaupt gevonden?'

'Met mijn detective programma's.'

Hij keek haar hoofdschuddend aan. 'Facebook?'

Ayana perste haar lippen op elkaar en beende met grote passen naar haar auto. 'Wil je nog bij haar vrienden gaan zoeken meneer Rosales,' veranderde ze het onderwerp. 'Aangezien jij zo goed weet hoe je een onderzoek doet.'

'Het lijkt me beter als we dat niet meer doen,' zei hij. Hij probeerde zijn stem kalm te houden.

'En gewoon tegen ze liegen? Je beste vriendin is vermist! Je kunt toch niet stil zitten?'

'Dat doe ik ook niet, maar ik kan niet met iemand samenwerken die alleen maar tegen me schreeuwt en kritiek heeft op alles wat ik doe.'

'Nou, dat kan ik anders ook van jou zeggen.' Ze trok het portier van haar auto open en stapte in. 'Bel me zodra je van gedachten bent veranderd.'

Dat ging niet gebeuren. Hij ging in zijn auto zitten en reed achteruit. Hij draaide de weg iets te snel op. Gelukkig was er weinig ander verkeer. Joshua trapte het gas in en scheurde terug naar huis. Jess had gelijk. Ayana was volledig gestoord.