Hoe vind je iemand die niet gevonden wil worden? Joshua had geen idee. Meneer Wickens advies om haar vrienden te bellen klonk als een stom idee, maar misschien moest hij het maar gewoon doen. Maar wie? Valerie had niet veel vrienden. Misschien kon hij proberen om haar ouders te bellen, al zou ze dat vast niet waarderen.

Het was een noodgeval, herinnerde hij zichzelf. Dus drukte hij het nummer van Valeries moeder aan in zijn contacten. De telefoon ging een paar keer over voor er werd opgenomen.

'Met Martina Davis.'

'Hallo, met Joshua. Ik vroeg me af of Valerie bij jullie is?'

'Nee, hoezo?'

Moest hij het vertellen? Even aarzelde hij, maar hij kon zich de paniek in haar ogen nog herinneren toen hij Valerie een keer te laat thuis had gebracht. 'Ik kan haar niet bereiken en wilde haar spreken.' Het was een halve waarheid.

'Oh, heeft ze haar mobiel weer eens uitgezet?'

'Ik denk het. Willen jullie haar vragen om mij te bellen als jullie haar spreken?'

'Zullen we doen. Fijne dag.'

'Hetzelfde,' hij hing op en keek naar zijn mobiel. Dat had weinig zin. Misschien had hij bij Evelien meer succes. Hij klikte op de naam van Valeries zus. Het duurde even voordat er werd opgenomen.

'Hallo,' zei Evelien zacht.

'Hallo, met Joshua. Heb jij enig idee waar Valerie uithangt?'

'Nee, is er iets?'

'Ik kan haar niet bereiken en ik maak me zorgen.'

'Je weet hoe ze soms is. Ze komt vanzelf wel weer boven water.'

'Ik hoop het,' verzuchtte hij. Hij had er weinig vertrouwen in.

'Vast wel, maak je maar geen zorgen.'
Hij haatte het hoe kalm haar zus was, maar hij wilde haar niet tegenspreken. 'Ik zal het proberen. Kun je haar vragen om me te bellen als je haar spreekt.'

'Natuurlijk.'

Ze namen afscheid en verbraken de verbinding. Ook Joshua's volgende telefoontje leverden niks op. Haar vriendinnen van school vertelden dat ze ziek was en haar oud collega's hadden geen idee waar ze was. Niemand had haar gezien en ze was nergens. Hoe dat mogelijk was, wist Joshua niet. Maar Valerie Davis had het voor elkaar gekregen.

Hij wist niet of hij boos of bang moest zijn, toen hij terug naar huis reed. Zijn ogen gleden door de straat, maar natuurlijk was er geen spoor van Valerie te bekennen. Ze zat niet in de passerende auto's, verschool zich niet in het skatepark en liep niet over de stoep. Zo nu en dan zag hij iemand met blond haar in een beige jas, maar het was haar niet.

Waarom zocht hij hier eigenlijk? Ze was al lang weg. Als ze dit zelf had gedaan, dan was ze al lang in een andere stad en als iemand haar ontvoerd had ...

Nee, daar wilde hij niet over nadenken. Hij moest haar vinden, voordat dit erger uit de hand liep. Hij parkeerde voor het oude schoolgebouw en liep naar binnen. Hij botste bijna tegen Jess op.

'Jeetje, jij hebt haast.'

'Ik probeer Valerie te vinden.'

'Ik dacht dat ze je niet wilde spreken.'

'Ze heeft haar halve huis leeggehaald en niemand heeft haar gezien. Ik weet niet wat ze aan het doen is, maar het is niet oké.'

'Serieus?' Jess ogen werden groot. 'Moet je niet naar de politie gaan?'

'Ik denk niet dat die wat gaan doen. Het is niet dat weglopen strafbaar is.'

'Het zou het wel moeten zijn,' vond Jess. 'Je kunt een privédetective vragen.'

'Is dat niet iets van in films?'

'Nee een vriendin van me doet het ook. Ze heeft al heel wat dingen teruggevonden. Kijk.' Jess haalde haar telefoon uit haar zak en scrolde even voor ze hem overhandigde. Op het scherm stond een sepia foto van een vrouw in een lange jas. Om haar nek hing een oude camera en op haar neus stond een klein brilletje. Ze staarde peinzend naar de fotograaf. Ze zag eruit alsof ze rechtstreeks uit een detectivefilm was gelopen. Ayana Grant, stond er in grote witte letters in de foto. Privédetective stond eronder.

Joshua zuchtte. Wat ging een hobby detective nu weer voor hem doen? Dit was geen theater.

'Zal ik haar voor je bellen?' Jess keek hem vragend aan.

'Ik weet het niet.'

'Ze is er echt goed in.'

Hij perste zijn lippen samen. 'Hoeveel betaal je voor haar hulp?'

'Voor vrienden doet ze het gratis. Ik bel haar wel.' Jess toetste het nummer in voordat Joshua haar tegen kon houden.

Neem niet op, wenste hij, maar bijna direct ging de telefoon over. Dat had hij weer. Het was goed bedoeld, maar dit kon hij er echt niet bij gebruiken.

'Hé, ja ik ben het Jess. Het is even geleden.' Even was Jess stil. 'Ja, het gaat goed. Nee, ik bel eigenlijk omdat we een detective nodig hebben. Doe je het nog steeds?'

Joshua verplaatste zijn gewicht van zijn een op zijn andere been. Hij wist nu al hoe Valerie zou kijken als hij haar dit verhaal vertelde. Een frons, snel gevolgd door hard lachen. Nerveus stapte hij door de gang. Waarom kon ze niet al terugkomen, dan konden ze doen alsof dit nooit gebeurd was. Hij was er nu al klaar mee.

Hij leunde tegen de muur en haalde zijn mobiel uit zijn zak. Misschien moest hij zelf maar de detective gaan uithangen. Ayana zou vast niet veel voor hem kunnen doen. Hij opende zijn mail en logde uit. Vervolgens typte hij Valeries e-mailadres in. Wat was haar wachtwoord ook alweer? Ze had het hem meerdere keren verteld, maar op een of andere manier kon hij het zich niet bedenken. Was het niet iets met Origami? Hij typte het in, zonder resultaat. Ook OrigamiBloem, Orgami120 en Papierknutselaar werken niet. Al wist Joshua dat van de laatste al. Valerie zou nooit zoiets knulligs als wachtwoord gebruiken. Hij probeerde meerdere opties met Origami, tot hij geen ideeën meer had. Misschien had ze haar wachtwoord wel veranderd. Maar waarna?
Rozentaart. Een lach verscheen op zijn gezicht. Nee, dat was stom. Toch probeerde hij het.

 Rozentaart ...

Rozentaart! ...

Rozentaart120

Plotseling veranderde het scherm en kwam haar inbox in beeld. Hoofdschuddend keek hij naar zijn scherm. Hij kende haar nog steeds. Met een luide pling verscheen nieuwe mail in haar inbox.

Beveiligingsmelding
Een nieuw login op Android vale...

Snel verwijderde hij het mailtje. Hij wilde dit niet hoeven uit te leggen, al zou ze het vast wel begrijpen. Hij scrolde door de mailtjes. De meesten waren ongelezen. Toen werd hij getrokken door een vreemde mail. Re. Stop hier mee, stond er in het onderwerp. Snel klikte hij erop.

Re. Stop hiermee
afzender: [email protected]

Hallo Valerie,

Ik heb geen idee waar je het over hebt. Weet je zeker dat je de juiste persoon hebt? Zo ja, het spijt me als je mijn aanwezigheid als vervelend hebt ervaren, maar ik heb net zoveel recht om hier te zijn als jij. Onze ruzie ligt voor mij in het verleden, ik hoop dat het voor jou ook zo kan zijn.

Ik hoop dat dit gewoon een misverstand is. Kunnen we anders ergens afspreken om het uit te praten? Ik wil met niemand ruzie.

Groetjes,

Nora

Nora. Hij keek met samengeknepen ogen naar de naam. Dezelfde Nora die hij gisteravond tegen was gekomen. De persoon met wie Valerie ruzie had gehad, de persoon waarvan ze dacht dat het een stalker was. Wat als Nora hier iets mee te maken had?

Hij staarde naar de tekst. Wat als Valerie naar de afspraak was gegaan? Wat als Nora iets gezegd had dat haar had weggejaagd ... of erger ...

Zou ze dat echt doen? Joshua kon het zich amper voorstellen. En toch, na gisteren in de club, voelde het minder vreemd dan het zou moeten zijn.

'Joshua,' riep Jess door de gang. Er stond een glimlach op haar gezicht. 'Ayana gaat je helpen.'

'Weet je zeker dat ze dat wel kan?' Hij liep haar richting uit.

'Ja, ze heeft mijn telefoon ook gevonden toen ik hem kwijt was. Een persoon vinden is niet veel anders. Ze heeft haar telefoon vast bij zich.'

'Oké,' gaf hij toe. Al snapte hij niet hoe een wannabe detective hem ging helpen.

'Ze ziet je over een half uur bij de Brent. Ik heb haar beloofd dat jij de koffie betaald.'

Mooi ... Hij kon een zucht maar net onderdrukken. 'Bedankt Jess.'

Hoe ging hij Ayana vertellen dat hij haar hulp niet nodig had zonder haar pijn te doen? Joshua had geen idee. Misschien moest hij eerst zien wat ze te zeggen had. Hopelijk had hij haar gewoon verkeerd ingeschat. Al had hij daar zijn twijfels over.