"Let it go", het zinnetje galmde nog na in zijn hoofd. Maar Joshua kon het niet. Hij kon Valerie niet zomaar laten gaan. En hij was vreselijk ongerust. Als ze boos was, had ze hem nu toch wel geappt? Hij had haar een hele dag de tijd gegeven, hoelang moest hij nog wachten? Was het opdringerig als hij nu belde? Hij wilde Valerie niet lastig vallen, maar hij maakte zich zorgen. Wat als ze wel echt dronken was geweest? Wat als ze een ongeluk had gehad? En al de tijd die hij naar haar had moeten zoeken, was hij in een club geweest.

Wat was hij eigenlijk voor een vriend? Geen goede. Dat was wel duidelijk.

Hij griste zijn mobiel van de tafel en toetste Valeries nummer in. Met ingehouden adem luisterde hij naar het geluid van de overgaande telefoon. Ze nam niet op. Uiteindelijk vertelde haar stem hem dat hij haar voicemail had bereikt.

Hij zuchtte en keek naar zijn scherm, alsof hij haar er doorheen aan kon kijken. 'Hallo Valerie, ik snap het als je nu niks van me wilt horen, maar wil je me alsjeblieft kunnen laten weten dat je oké bent. Ik maak me zorgen om je.'

Nogmaals ontsnapte er een zucht uit haar mond. Zij wist ook wel dat dat onzin was. 'Oké, je hebt gelijk ik snap er helemaal niks van. Maar ik wil graag weten wat er gebeurd is. En als ik iets verkeerds heb gedaan wil ik het recht zetten. Kunnen we er gewoon over praten zoals we altijd deden? Bel me snel terug.'

Hij hing op zonder afscheid te nemen, want hij wist niet hoe. Doei klonk zo droog en al het ander wat hij kon bedenken klonk alsof hij het tegen zijn moeder had, niet zijn beste vriend.

Hij legde zijn telefoon aan de kant. Nu kon hij alleen maar wachten. Stilletjes maakte hij een rondje door zijn kamer. Wat deed je als je 's zondags om acht uur te rusteloos was om te slapen? Rozentaart bakken? Schoonmaken? Naar de kerk gaan?

Hij grinnikte zacht. Hij was niet eens christelijk. Wat moest hij in een kerk? Hij was op zoek naar Valerie, niet naar God. Toch klonk het idee niet eens zo verkeerd. Maar hij was te rusteloos om een uur lang op een houten bank te zitten. Dus beende hij verder door zijn kamer, op zoek om naar iets om te doen.

Het was twee uur 's middags toen Joshua besloot dat hij lang genoeg gewacht had. Hij wilde haar niet lastig vallen, maar ze kon hem niet blijven negeren. Hij wilde in elk geval weten dat ze veilig thuis was gekomen. Gehaast liep hij zijn kamer uit en griste zijn jas van de kapstok. Het voelde vreemd om in de auto te stappen en richting Valerie te rijden. Elke andere dag was dit de normaalste zaak van de wereld, maar nu voelde hij zich als een indringer.

Als ze niet met hem wilde praten zou hij het respecteren, nam hij zichzelf voor. Hoe weinig hij hier ook van begreep en hoeveel pijn het ook deed. Maar ze kon het hem niet kwalijk nemen dat hij dit probeerde toch? Ze kon de jaren die ze elkaar kenden niet zonder uitleg weggooien. Dat was niet de Valerie die hij kende.

Hij parkeerde voor haar flat en liep naar de deur. Nerveus friemelde hij met zijn sleutelbos. Druk gewoon op de bel, dwong hij zichzelf. Hij belde aan en wachtte af. De stilte duurde seconden. Toen klonk er een zachte klik. Ze had niet gereageerd. Nogmaals drukte hij op de bel. Opnieuw was er stilte, gevolgd door een soortgelijke klik. Negeerde ze hem? Of was ze niet thuis?
Moes hij de buren vragen? Even aarzelde hij, maar toen drukte hij op de bel. Ze zouden vast begrijpen dat hij zich zorgen maakte. Hij drukte op het knopje naast de naam Wickens. Het duurde niet lang voordat er een krakende vrouwenstem door de speaker kwam.

'Hallo, wie is daar?'

'Joshua, ik ben een vriend van Valerie. Ze neemt haar telefoon niet op en ik maak me zorgen. Weten jullie of ze thuis is?'

Even was het stil. 'Ik denk niet dat ze je nu wil spreken.'

Hij beet op zijn lip. Dus ze meende haar bericht. Verward keek hij naar de gesloten deur. Wat had hij fout gedaan? Moest hij nog wat zeggen. 'Dat snap ik,' zei hij uiteindelijk, ook al deed hij dat niet. 'Maar willen jullie alsjeblieft kijken of ze veilig is? Ik hoef niks te weten, ik wil alleen dat ze thuis is gekomen.'

'Hoe bedoel je?' Er schemerde bezorgdheid in de stem van de vrouw door. Even was ze stil toen zei ze iets onverstaanbaars tegen een persoon op de achtergrond.

'Ze heeft me midden in de nacht een heel vreemd bericht gestuurd en sindsdien kan ik haar niet meer bereiken. Ik ben doodongerust.'

'Tegen ons heeft ze een heel ander verhaal verteld.' De vrouw zuchtte. 'Mijn man komt naar je toe. Hij zal verder met je praten.'

Klik.

Joshua staarde stil voor zich uit. Waarom voelde het alsof hij de slechterik was? Het was bijna alsof hij hier de stalker was. Wat had hij verkeerd gedaan? Was hij opdringerig geweest? Waren zijn grapjes misplaatst? Was hij er te weinig voor haar? Of juist te veel?

De stilte beantwoorde zijn vragen niet, dus wachtte hij ongeduldig tot een oude man door de deuren kwam lopen. Hij had bruine ogen en was stevig gebouwd. Ondanks zijn grijzende haar en rimpelige huid oogde hij als een sterk persoon.

'Goedemiddag Joshua.' De strenge toon in zijn stem maakte Joshua zenuwachtig.

'Goedemiddag. Sorry dat ik jullie hier mee lastig val. Ik wil Valerie niet in de weg zitten, maar ik maak me oprecht zorgen.'

'Ze heeft ons verteld dat ze je voorlopig niet meer wil zien.'

'Wanneer?'

'Eergisteren.'

Dat moest de dag voor het berichtje zijn. 'Heeft ze gezegd waarom?'

Wickens schudde zijn hoofd. 'Dat maakt ook niet uit. Dat is een gesprek wat jullie later kunnen hebben. Ze heeft haar grens aangegeven. Die zul je moeten respecteren.'

'Dat weet ik,' zei Joshua met een snik in zijn stem. 'Maar dit klopt niet. Ik hoef haar echt niet te zien, maar vertel me alsjeblieft of ze oké is.'

'Waarom denk je dat ze dat niet is?'

Joshua haalde zijn telefoon uit zijn zak. 'Luister. Zo praat ze normaal niet.'

Valerie's woorden vulden het stoepje voor de flat. Haar stem beefde en klonk gehaast, bijna paniekerig. Wickers gezicht verzachtte langzaam. Alsof hij het ook hoorde.
'Hebben jullie ruzie gehad?'

'Nee, dit komt uit het niets,' probeerde Joshua hem te overtuigen. 'Valerie doet dit soort dingen niet.'

Meneer Wickens knikte langzaam. 'We kunnen kijken of ze thuis is, maar als ze je niet wil zien moet je maken dat je weg komt.'

'Dat begrijp ik.'

Ze liepen samen de trap op, naar Valeries voordeur. Haar rolgordijnen hingen naar beneden en de gang was donker. Het was een vreemd gezicht. Valerie zou haar rolgordijnen overdag echt niet dicht laten. Zelfs in de zomer, als de zon door haar hele huis branden, weigerde ze het nog.
Wickens klopte hard op de deur. Met een vreemd piep geluid ging hij open. Verward keek Joshua naar de lege gang erachter. Waarom zat haar deur niet op slot? 'Dit is niet goed,' mompelde hij.

De buurman sprak hem niet tegen. Hij liep de gang in. 'Valerie?'

Joshua volgde hem naar binnen. De muur in de gang was leeg. Er waren geen schoenen en jassen meer. Misselijkheid overspoelde hem. Het was alsof ze het huis van een vreemde liepen. 'Valerie, ben je oké?'

Het bleef akelig stil. Joshua liep voorzichtig verder. Hij duwde de woonkamerdeur open. 'Nee,' wist hij uit te brengen. Alle planken waren leeg. Het origami was verdwenen, samen met de fotolijstjes en de planten. Op de vloer lag wat aarde en hier en daar was een papier snipper te zien, maar alles wat dit Valeries huis maakte was weg.

'Wat is hier gebeurd?' Meneer Wickens keek verbouwereerd om zich heen.

'Ik heb geen idee.' Joshua liet zijn vingers over het lege tafelblad glijden. 'Valerie, waar ben je mee bezig?' Was ze weggelopen? Had ze zichzelf ervan overtuigd dat ze niet welkom was? Opnieuw?

'Gaat het, jongen?'

'Nee,' zei hij zacht. Zijn stem beefde. 'Ik denk dat ze is weggelopen.'

'Daar lijkt het wel op.' De ogen van de man gleden door de ruimte. 'Heeft ze zoiets vaker gedaan.'

'Nee, niet zo extreem.' Joshua beet op zijn lip. 'Vroeger liep ze weleens bij haar ouders weg, maar ze heeft nog nooit haar kamer leeggehaald.'

'Misschien was ze erg emotioneel,' zei Wickens. 'Heb je al naar haar vrienden en familie gebeld. Het zou kunnen dat ze bij hen is.'

'Ik kan het proberen,' zei Joshua zacht. Al wist hij diep van binnen dat ze daar niet zou zijn. Dit leek te gepland en Valerie liet haar plannen niet zomaar varen. Als ze echt was weggelopen, dan kwam ze niet meer terug tot zij het wilde.