Verdwijn. Ze zei het niet hardop, maar het was precies wat Valerie bedoelde. Joshua hoorde het aan haar bevende stem. Wat was de laatste keer dat ze zo onzeker had geklonken? Hij kon het niet herinneren. Dit was niet de Valerie die hij kende. Dit was niet zijn beste vriendin. En toch galmden haar woorden door de kleine keuken. Hij luisterde het bericht nu al voor de derde keer. Hij geloofde nog steeds niet dat ze het hem echt gestuurd had.

'Ik denk dat het beter is om afstand te nemen,' klonk het vanuit zijn telefoon, alsof ze de afgelopen dagen ruzie hadden gehad.

'Dit werkt niet,' vertelde ze alsof er iets tussen hen was veranderd. Meende ze het? Had hij iets verkeerds gedaan? Maar waarom zei ze het dan niet gewoon. Ze waren toch vrienden? Hij kende haar als zichzelf. Ze waren toch niet in stilte uit elkaar gegroeid? Had hij haar te ver geduwd? Had hij iets gemist?

'Bedankt voor alles,' eindigde Valerie. De snik in haar stem werd vergezeld door het geluid van de wind. Er klonk geen kilte in haar stem, geen woede, alleen pijn. Alsof ze hem vertelde dat ze dood ging, in plaats dat hun vriendschap niet werkte. Wat was ze aan het doen?

'Josh?' klonk een slaperige stem van achter hem. Even dacht hij dat het Valerie was, maar zodra hij zich omdraaide, zag hij Jess staan. 'Let je op je brood?'

'Hoe bedoe-' zijn ogen gleden naar het fornuis. Een grijze wolk steeg op uit de pan. Snel draaide hij het vuur uit. De tosti's op de panbodem waren zwart geblaakt. Hij slikte een scheldwoord in. Hij haatte deze dag nu vanuit de grond van zijn hart.

'Dat bedoelde ik.' Jess pakte de pan vast en hield hem met brood en al onder de kraan. 'Wat is er aan de hand? Normaal laat je nooit wat aanbranden.'

Hij zuchtte. 'Ten eerst dat is niet waar. Ten tweede Valerie heeft me een heel raar bericht gestuurd.'

'Ach nee.' Jess' blauwe ogen werden wijder. 'Vertel.'

Hij drukte op het spraakbericht. Opnieuw vulden Valeries woorden de ruimte. Het voelde vreemd. Het was haar stem, maar het klonk niet als Valerie. Hoe kon dit zo uit het niets komen?
Jess plaatste de koekenpan in de gootsteen en luisterde aandachtig. Haar wenkbrauwen schoten omhoog. 'Hebben jullie ruzie gehad?'
'Nee, dat is het niet.' Hij vocht tegen zijn tranen. 'Er is niks gebeurd. Vanochtend stond dit op mijn app.'

'Misschien is ze dronken? Ze meent het vast niet.'

'Valerie drinkt niet.'

Jess perste haar lippen op elkaar. 'Misschien heeft ze iets verkeerd begrepen? Ze trekt vast wel weer bij. Jullie zijn toch al jaren vrienden?'

Hij knikte zacht.

'Dan komen jullie hier ook wel overheen. Geef haar gewoon even de tijd, zoek wat afleiding en praat er morgen met haar over.'

'Misschien heb je gelijk,' gaf hij toe. Hij hoopte het, want dit maakte hem ziek.

'Ik heb altijd gelijk.' Jess kieperde de pan om, waardoor de zwart geblaakte tosti's in de gootsteen belandde. Vervolgens pakte ze een vaatdoek en maakte hem droog. 'Ik maak wel nieuwe.'

'Dat hoeft niet,' zei Joshua snel. Hij vertrouwde haar niet met eten en al helemaal niet met vuur.
Jess rolde met haar ogen. 'Het is niet dat ik de keuken afbrand.'

Hij lachte zacht. 'Weet je dat zeker?'

'Nee, maar een tosti maken is toch niet moeilijk.' Ze draaide aan de knop van het fornuis. 'Hoe zet je dit ding aan?'

Hij stapte haar richting uit. 'Induwen en daarna opdraaien.'

Jess knikte en draaide het fornuis aan.

'Zet hem niet te hard. Tussen de twee streepjes is genoeg.' Hij wees naar de knop. Misschien moest hij hier blijven en haar uitleggen hoe je iets bakte. Hij snapte nog steeds hoe Jess hier zo slecht in was. Maar op een of andere wonderlijke manier had ze het voor elkaar gekregen om een keuken gevaar voor zichzelf en anderen te zijn.

Tien minuten later hadden ze een kleine stapel eetbaar ogende tosti's. Jess had een tevreden glimlach op haar gezicht. 'Dat was niet zo moeilijk.'

'Dat is het ook niet,' zei hij, dankbaar voor de afleiding. 'Ik kan je wel leren koken als je wilt.'
Jess perste haar lippen tegen elkaar. 'Misschien later.'

Hij schudde zijn hoofd zacht heen en weer. 'Je gaat nog een probleem krijgen als ik er niet meer ben.'

'Ik vind wel een man die kan koken.' Ze grinnikte zacht. 'Of maaltijdboxen.'

'Dat kan altijd.' Hij pakte een tosti. Hij had geen zin in eten. Het liefst reed hij nu naar Valeries huis toe, maar ze had zichzelf duidelijk gemaakt. Hij moest haar de ruimte geven. Morgen zou hij haar bellen, maar voor nu moest hij door vandaag heen.

Jess leunde tegen het aanrecht en nam een hap van haar tosti. 'Heb je trouwens zin om naar de club te gaan? Als jullie toch ruzie hebben, hoef je ook geen rekening met haar gevoelens te houden.'

Hij zuchtte. 'Ze voelt niks voor mij.'

'Misschien is ze wel boos omdat je haar gevoelens hebt genegeerd.'

'Jess,' verzuchtte hij. 'Dat is het niet.'

'Oké, sorry. Maar in elk geval. Wil je mee naar de club?'

'Wat afleiding kan geen kwaad,' gaf hij toe. Hopelijk ging hij hier geen spijt van krijgen.

Die avond reed hij samen met Jess naar wat een kleinschalige karaokeclub bleek te zijn. Zodra ze het tussen twee winkels gesandwichte gebouwtje in liepen, kwam de bonkende muziek van een of ander popnummer hen tegemoet. Een jonge vrouw met halflang bruin haar krijste in de microfoon. Ondanks dat het meer als kattengejank klonk zongen de andere gasten enthousiast mee.

Joshua glimlachte aarzelend. Misschien was dit nog niet zo erg. Op elke andere dag had hij het hier best naar zijn zin gehad. Jess liep tussen de tafels door en langs de dansvloer tot ze bij een met een zwarte tafel kwamen, waarachter een jongen met dreadlocks stond. 'Ha Jess, goed je te zien,' zei hij met een brede lach. 'Wie heb je meegenomen?'

'Joshua,' ze duwde hem naar voren. 'Josh, dit is Yvan, de dj.'
Yvan lachte hard. 'Degene die slechte zangers probeert te redden met autotune bedoelt ze.'

Joshua keek richting de vrouw die op het podium stond. De autotune was haar niet aan het redden, hem zou het vast ook niet helpen.

Jess grinnikte zacht. 'Is de lijst voor vanavond lang?'

Yvan schudde zijn hoofd. Zijn dreadlocks slingerden vrolijk heen en weer. 'Het moet nog een beetje op gang komen. Kan ik jullie er op zetten?'

Voordat Joshua kon protesteren antwoordde Jess. 'Ja, we gaan "Let it go" doen.'

'Van Frozen of van James Bay?'

'Eum...' Jess keek Joshua aan. 'Kun je zingen?'

'Nee.'

'Frozen.'

Hij probeerde een nerveuze lach te onderdrukken. Dit zou nog wat worden.
Yvan grinnikte zacht. 'Staat genoteerd. Abel roept het om wanneer jullie aan de beurt zijn.'

Jess bedankte hem en haastte zich de club in.

'Sterkte,' zei Yvan zacht.

'Ga ik nodig hebben.' Joshua zuchtte.

'Nieuw hier?'

Joshua knikte. 'Ik had een rotdag en heb me laten overhalen.'

'Dat was je eerste fout,' lachte Yvan. Hij gaf hem een knipoog. 'Nee man, gewoon wat zingen. Iedereen brult wel wat mee.'

'Ik hoop het,' lachte Joshua. Hij keek tussen de mensen door. 'Ik ga maar eens kijken waar Jess heen is gegaan.'

'Doe dat. Ik moet geloof ik de volgende opzetten.' Yvans ogen gingen naar het computerscherm. Hij klikte wat knoppen aan en even later lichtte het scherm op.
Een jongen met rossig kroeshaar liep het podium op. Hij trok de microfoonstandaard naar zich toe. 'Nu is het tijd om de armen te laten zakken en jullie adem in te houden. Want het volgende nummer wordt spannend. Mag ik een warm applaus voor Miriam met Writings on the wall!'

De ruimte werd gevuld met luid gejoel, terwijl een jonge vrouw met rood krullend haar op het podium stapte. Ze klemde haar handen om de microfoon en zette een nerveuze glimlach op. Met haar vingers tikte ze op de maat van de muziek die uit de boxen galmde.
Joshua maakte zijn blik los van de hare en liep gehaast tussen de mensen door. De zachte stem van de vrouw vulde de ruimte. Ze kon een stuk beter zingen dan haar voorganger.
'Josh,' Jess wenkte hem vanaf de bar. 'Wat wil je drinken?'

'Cola,' zei hij.

'Ik bedoel alcohol. Ik rij zo wel.'

'Ik heb geen zin in alcohol.' Zijn ogen werden opnieuw getrokken door de zangeres. Ze kende het nummer goed. Zonder veel moeite navigeerde ze zich door het couplet. De dramatische muziek maakte hem nerveus.

'Dan moet je het zelf weten.' Jess zuchtte en gaf de bestelling door.

'Hé Jess,' riep een stem, nog voor ze bij de bar weg konden lopen. Een jonge vrouw in een donkerpaars jurkje met verf erop gespat liep hun richting uit. Ze had bijpassend paars haar. Joshua kon niet zien of het een pruik was of haar echte haar was.

'Hallo Nora meid,' Jess gaf haar vriendin een knuffel. 'Hoe is het er mee?'

'Het is even wennen, maar ik ben blij om terug te zijn.'

'Nora?' Joshua keek haar verrast aan. Hij moest haar een paar seconden aan kijken, voor dat hij zich realiseerde dat dit de Nora was. Ze had dezelfde donkere ogen en kuiltjes in haar wangen, maar wauw, wat zag ze er anders uit.

'Wacht Joshua?' Nora schoot in de lach. 'Is dit een reünie? 'Is Valerie er ook?'

'Nee,' zei Jess snel. 'Joshua en zij hebben wat onenigheid.'

'Oh bah,' Nora keek hem aan. 'Ik snap het wel. Ze is een beetje ... je weet wel ... paranoïde.'

'Dat is ze niet.' Valerie was allesbehalve dat. Ze was sceptisch, voorzichtig en netjes, maar niet op haar hoede voor alles en iedereen. Zelfs niet met dat gedoe met de stalker. 'Waarom denk je dat eigenlijk?'

'De laatste keer dat ik haar zag, deed ze heel vreemd en ze stuurde me een vreemde mail. Ik weet niet wat er met haar is, maar het is maar goed dat je uit haar buurt bent. Ze is niet goed voor je.'

'Nora?!' Jess staarde haar aan. 'Dat zeg je toch niet.'

Joshua keek de twee meiden een voor een aan. 'Vinden jullie dat echt?' Had hij iets gemist? Wat als Nora gelijk had? Nee, dat kon niet. Waarom zou ze de roddels van iemand met wie Valerie knallende ruzie had gehad geloven? Misschien probeerde ze hun vriendschap wel stuk te maken. Nora was er kinderachtig genoeg voor.

'Ja eigenl-'

Jess pakte Joshua's arm vast. 'Kom, we gaan.'

Hij liep haar snel achterna. Hij hoefde wat Nora nog meer over Valerie te zeggen had, niet te horen.

'Sorry voor dat,' zei Jess.

Hij schonk haar een kleine glimlach. 'Daar kan jij niets aan doen. Je weet hoe Nora soms is.'
Jess knikte. 'Meestal is ze best chill, maar ze kraamt altijd onzin uit. Trek je het niet te veel aan.'

'Ik probeer het.'

Gelukkig hoefde hij niet lang over het gesprek na te denken, want voor ze nog iets konden zeggen, riep er een stem door de club. 'Nu is het de beurt aan Jess en Joshua met "Let it go." Jess en Joshua, waar zitten jullie?'

'Oh nee,' fluisterde Joshua.

Jess grinnikte. 'Oh ja.'