Joshua. De naam had er nooit eerder dreigend uitgezien. Maar nu voelde ze zich bang toen ze de chat met hem aanklikte. Hij was haar beste vriend, nee zelfs meer dan dat. Hij was als een broer. Toen Evelien ziek werd, had hij haar overeind gehouden en toen zijn vader overleed, was ze er voor hem geweest.

Het contact met hem verbreken voelde als een misdaad. Hij verdiende niks van wat nu zou gebeuren. Maar ze stond midden in de nacht, voor een vervallen industrieterrein. Het mes dat ze bij zich droeg, maakte haar niet minder kwetsbaar voor de greep van de Beschermer. Zij kon zichzelf niet meer redden, maar dit kon Joshua wel redden. Als hij niet naar haar zocht, zou hij nooit in dit spinnenweb verstrikt raken.
Dus drukte ze met bevende vingers op de geluidsopname knop. Haar fragiele stem vulde de bewolkte nacht.

'Joshua, sorry dat ik je dit stuur. Je hebt heel veel voor me gedaan en ik haat het om dit te zeggen, maar je hebt het waarschijnlijk ook wel gemerkt. De dingen tussen ons zijn anders geworden en ik denk dat het beter is om afstand te nemen. Ik ben je heel dankbaar voor alles wat je voor me hebt gedaan, maar dit werkt niet.

Jij moet verder met je leven. Een leuke jongen vinden, je opleiding afronden en je eigen ding doen. En ik ook. Sorry, bedankt voor alles.'

Tranen rolden over haar wangen toen ze de opname knop losliet. Ze keek met wazige ogen naar het spraakbericht dat hun chat vulde. Ze wist hoe Joshua zou reageren. Ze zag haar betraande ogen en bevende lippen al voor zich. De verwarring, snel gevolgd door stille acceptatie. Ze kon hem bijna horen vragen waarom.

Ze zou willen dat ze het kon uitleggen. Dan zou ze het verhaal vertellen van de Beschermer en hoe hij alles had gebroken. Dan zou ze hem haar geheimen laten zien en de gevolgen accepteren. Maar ze was te ver gezonken om dat nog te kunnen doen. Er was niet langer een weg terug. Dus wierp ze haar telefoon in de sloot naast haar. Een zachte plons vertelde haar dat hij weg was. Haar laatste connectie met de wereld was ermee verdwenen. Nu was ze echt alleen.

Valerie beet op haar tong en staarde de duisternis in. Hier ging ze dan. Voorzichtig stapte ze vooruit. Haar voetstappen tikten zacht op het asfalt. De schaduwen die de bomen op de grond wierpen, dansten langs haar lichaam. Ergens in die schaduwen stond een man die zichzelf de Beschermer had genoemd. Stilletjes keek hij toe hoe ze haar onvermijdelijke lot tegemoet trad. Zou hij lachen? Of slechts met een lege blik haar richting uitstaren.
Had hij een wapen klaar?

Ze versnelde haar tempo, in de hoop dat haar naar zuurstof snakkende longen de gedachten weg konden branden. Was dit waar ze dood ging? Of had hij andere plannen? Wat was eigenlijk erger?

De dood was een donker gapend gat, maar een onzeker lot was net zo duister. Wat maakte het nog uit als ze hier stierf? Valerie bestond niet meer. Alles wat er overbleef was een lege huls die haar laatste beetje identiteit weg had gegooid.

Het leek wel alsof met elke stap die ze zette de angst uit haar lichaam verdween. Haar vingers stopten met beven en haar tranen rolden niet langer onophoudelijk over haar gezicht. Dit was het dan. Hier was het einde. Midden op de verlaten weg kwam ze tot stilstand. Stilletjes keek naar de verlaten kantoorpanden voor haar. De nachtelijke kou drong langzaam door haar dunne jas, terwijl ze wachtte tot hij zou komen.

En hij kwam.

Van het ene op het andere moment was hij daar. Zijn silhouet vulde de ruimte tussen de gebouwen. Hij droeg donkere kleding en zijn capuchon wierp een schaduw over zijn gezicht. Verstijft keek ze zijn richting uit. Ze kon zijn ogen niet zien, maar de duisternis die hij met zich meebracht was voelbaar. Het vulde de lucht om hen heen, het dempte het geluid van de wind die met de boomtakken speelde.

Hij plaatste een koude hand op haar schouder. Zijn vingers waren tenger. Ze keek langs zijn silhouet naar de stadslichten in de verte, terwijl haar lippen een geluidloze sorry vormden. Ze had hem alles laten nemen. En nu stond ze hier aan het einde van een verloren strijd. Ze sloot haar ogen. Tranen glipten tussen haar wimpers door. Valerie Davis was er niet meer. Snikkend haalde ze adem. Ze probeerde zich niet te verzetten tegen de greep van de Beschermer. Het was tijd om haar lot te aanvaarden. Ze nam nog een laatste teug van de koude lucht. Toen verdween ze.