Het was pas half vijf, maar Valerie wenste al dat het snel morgen zou zijn. Het liefst wilde ze dat alles aan deze rotdag samen met de foto's in vlammen op zou zijn gegaan. Hoeveel zou de Beschermer nog nemen? Waarom deed hij niet gewoon waarvoor hij gekomen was? Was dit zijn manier om haar te martelen? Te straffen voor een zonde waarvan ze niet wist dat ze hem was begaan.

Ze probeerde haar routine te volgen, maar het was lastig. De vlammen van het fornuis waarop ze kookte, herinnerden haar aan wat ze vandaag had gedaan. Net als al het andere wat dat niet zou moeten doen. Misschien was vuur geen goede manier van vernietiging. Het had de foto's in haar hoofd vastgebrand. De lachende gezichten van haar familie leken haar nu beschuldigend aan te kijken.

Het enige wat haar van de gedachten bevrijden was haar rinkelende telefoon. Snel zette ze het vuur uit, waarna hem pakte. Joshua's naam stond op het scherm. Direct nam ze op.
'Hallo Joshua.'

'Hallo, gaat het al wat beter?'

'Ja, ik voel me een stuk beter. En de chocolade is lekker.' Haar ogen gleden naar de chocoladereep die nog onaangeraakt op de kast lag.

Hij lachte zacht. 'Ik ben blij om dat te horen. Dus hoe bevalt het leven zonder een vreselijke baan je?'

'Het is niet verkeerd,' zei ze zacht. Snel veranderde ze het onderwerp. 'Hoe was je dag?'

'Saai,' verzuchtte hij. 'Het enige echt boeiende was dat iemand grof zout in de suikerpot had gedaan. Dus alle zoete broodjes waren mislukt.'

Valerie grinnikte. 'Die broodjes zou ik niet graag proeven. Hebben ze de dader gevonden?'

'Nee, maar waarschijnlijk is het Hugo. Die heeft altijd zulke streken.'

'Ja, dat zal wel.' Ze lachte zacht. Soms vroeg ze zich af of hij niet met een stelletje kleuters in de klas zat. Er gebeurde meer op zijn opleiding dan de hare. Dat terwijl je zou denken dat in een laboratorium dingen een keer de lucht in zouden gaan. Niet dus.

'Ja, lach maar. De docenten waren de rest van de dag chagrijnig. Dus na een paar uur was er weinig leuks meer aan.'

'Die trekken vast wel weer bij.' Haar ogen gleden naar het fornuis. 'Ik ben aan het koken, dus ik moet zo ophangen. Moet ik je straks terugbellen?'

'Nee, ik belde vooral om te zorgen dat jij nog leefde.'

'Er moet wel wat meer gebeuren voordat ik er niet meer ben.' Het had een grap moeten zijn, maar het lukte Valerie niet om een lach te forceren.

'Ik had het kunnen weten. Onkruid vergaat niet.'
'Vandaar dat jij me nog steeds belt.'

'Autch.' Joshua lachte hoofdschuddend. 'Die verdiende ik.'

'Ja, eigen schuld. Maar goed, ik ga nu mijn rijst afmaken. Ik spreek je nog wel.'

'Tot snel.'

Ze hing op en maakte haar eten af, waarna ze haar maaltijd snel opat. Haar telefoon liet ze op geluid staan, voor het geval de Beschermer nog wat wilde zeggen. Waarschijnlijk wel. Hij was er slecht in om haar alleen te laten.

Het duurde niet lang voor haar vermoeden werd bevestigd door de twee tonen van haar mobiel.

Onbekend nummer
Verwijder je instagram account.

De opdracht klonk simpel. En ergens was het dat ook. Ze gebruikte het toch niet meer. Maar Valerie haatte waar dit heen ging. Hij was haar aan het uitwissen. Toch opende ze haar instagram en volgde zijn commando. Het duurde een paar minuten voordat ze zag hoe ze haar account kon verwijderen. Een koude windvlaag vloog langs haar lichaam toen ze op de knop drukte. Hier zou het niet bij blijven.

Valerie
Gedaan.

Onbekend nummer
Haal alle kleren uit je kast en bewaar alleen een neutrale outfit. De rest gooi je in de kleding container.

Valerie
Waarom?

Zodra ze de vraag stelde had ze al spijt. Je sprak de Beschermer niet tegen. Je stelde geen vragen. Dat was levensgevaarlijk.

Onbekend nummer
Hierom
IMG_20230614_082816

Haar lichaam bevroor toen ze de foto zag. Op de afbeelding was Evalien te zien. Ze stond op de galerie van haar flat, gehuld in het gouden licht van de schemering. Haar gezicht was bleek en ze zag eruit als een geest van de vrouw die ze ooit geweest was. Als de Beschermer haar iets aandeed, maakte ze geen schijn van kans. Ze kon zich niet verdedigen.

Valerie kwam overeind en liep met trage passen naar haar kast. Alles in haar lichaam schreeuwde dat ze moest weigeren. Ze moest zichzelf niet laten onderdrukken door dit figuur. Maar nee zeggen was geen optie. Alles wat ze kon, was gehoorzamen of de wereld om haar heen zien sterven. Ze kon Eveliens dood niet op haar geweten hebben.

Valerie
Oké

Ze zette haar half opgegeten maaltijd op het aanrecht en liep naar haar kledingkast. Ging ze dit echt doen? Als ze luisterde, had ze straks niks meer om aan te trekken. Maar had ze dat straks nog wel nodig?

Het idee dat dit misschien het einde was, maakte haar bang. Ze wilde niet dood. Ze wilde niet verdwijnen en haar hele lichaam beefde bij de gedachten. Maar ze was moe van het vechten. En een klein deel van haar wenste dat het zou eindigen. Ze kon zo niet veel langer doorlopen. Ze propte de kleren in een tas tot er alleen nog maar kledinghangers in haar kast hingen. Ze zocht niet naar een neutralere outfit dan die ze al aan had. Er was weinig opvallends aan haar spijkerbroek en blouse. Als de Beschermer meer wilde, moest hij specifieker zijn.
Ze was halverwege haar kledingkast toen haar mobiel opnieuw de twee tonen liet horen.

Onbekend nummer
Haal alle persoonlijke voorwerpen uit je huis. Sieraden, souvenirs, origami etc.

Nee. Zo ver kon hij niet gaan. Dat mocht hij niet van haar vragen. Ze had alles gedaan wat hij vroeg. Elk bevel gevolgd. Waarom wilde hij haar nog meer uitwissen. Wie waren de volgende? Zou hij een manier vinden om haar vrienden ook te verwijderen? Haar familie van de aardbodem te wissen?

Waar was ze mee bezig? Ze kon dit niet laten gebeuren. Ze moest iets zeggen. Iets doen. Met bevende vingers typte ze het woord dat ze op de dag van zijn eerste berichtje ook had gebruikt. Het geen waar ze zoveel spijt van had gekregen.

Valerie
Nee.

Wat wil je van me?
Als je me niet alleen laat ga ik naar de politie.

Onbekend nummer
We weten beiden dat dat geen optie is. Ik ben niet de enige die iets te verbergen heeft.

De rillingen die ze eerder gevoeld had veranderden in ijs. Haar hele lichaam werd overspoeld door een kou, alsof ze onder water werd getrokken. Hij loog. Ze had niks te verbergen. Er waren geen geheimen.

Ze beet hard op haar tong. Pijn verspreidde zich door haar mond.

Toen rukte ze de overgebleven kledingstukken uit haar kast. Hangers kletterden op de grond. Ze propte de kledingstukken in haar vuilniszakken en liep door haar huis. Ze veegde de planten van de kast en haalde de fotolijstjes van de muur. De schelpen die op haar slaapkamer lagen verdwenen van hun plek, gevolgd door al het andere wat van haar was. Het rukte haar kapot, maar het moest. Ook al was er niks wat ze achter hield.

Hij bespeelde haar. Hij brak haar. Hij loog.

En zij ook.

Nee, dat deed ze niet. Valerie stapte naar de kast met haar origami figuren. De puinhoop die ze van haar woonkamer had gemaakt lag achter haar. Om haar andere spullen gaf ze weinig, maar dit was was anders.

Haar bevende vingers raakten het papier van een kleine vlinder. Hier gaf ze om. Waarom wist ze niet. Er was niks bijzonders aan de bloemen, vogels, schepen en andere figuren. Ze had ze door de loop van de jaren gemaakt wanneer ze stress had of gewoon afleiding zocht. Maar dit was een deel van haar.

Haar vingers bewogen naar de bloem die ze had gemaakt op de dag dat dit begon. Ze pakte hem op en kneep hem kapot. Met hem brak een deel van de nette beheerste Valerie die ze had willen zijn.

Ze liet hem op de grond vallen en pakte de volgende. Ze scheurde hem door midden en liet de helften op de grond vallen. Nog een deel van haar was weg. De derde en vierden volgden net zo snel. Er ontstonden tranen in haar ooghoeken. Straks was het niet meer. Alle leugens, alle waarheden, de goede en slechte momenten. Alles wat haar had gemaakt tot wie ze was, was aan het verdwijnen.

Ze veegde de laatste origami figuren van de kast en pakte een vuilniszak om alles in te vegen. Langzaam transformeerde ze haar huis tot een leeg ogende plek. Ze stapelde de zakken op in de gang. Tranen bleven onophoudelijk over haar gezicht lopen.

Snikkend liep ze door haar woning. Er was bijna niks meer van haar over. Alleen nog een engelen beeldje en een stapel oude Cd's die ze snel in een van de vuilniszakken propte. Ze had niet eens een Cd-speler. Ze had ze alleen maar bewaard voor haar zus, zodat ze ooit weer eens samen naar de nummers konden luisteren. Het was niet een ooit die bestond. Maar de reden was door de Beschermer veranderd.

Ze pakte het beeldje dat naast de Cd's had gestaan en keek erna. Voorzichtig pakte ze het van haar plaats. Het was een cadeau van Evalien geweest. Haar zus had verteld dat het was voor als ze zou sterven. Valerie had niet willen geloven dat het moment zou komen, maar inmiddels wist ze dat ook dat een leugen was. Het zou komen, al zou ze het zelf niet meer mee maken. Als ze vanavond stierf, zou haar tweelingzus alleen zijn op het zwaarste moment van haar leven. Valerie vocht tegen de tranen, terwijl haar vingers zich om het beeldje vast klemden. Ze kon zichzelf er niet toe zetten om het in de vuilniszak te stoppen. Ze zou zichzelf uitwissen, maar Evalien niet. Wie die beschermer ook was, hij had niet het recht om aan haar zus te komen. Met het laatste restje woede dat ze nog over had en het beeldje in haar handen liep ze naar de voordeur.