'Hij heeft een groot probleem,' zei Adda toen ze in haar kleine Peugeot stapten.

'Wij ook.' Valerie probeerde te lachen.

'Ik heb al ergens anders gesoliteerd,' vertelde de secretaresse terwijl ze de sleutel omdraaide. 'Ik dacht al dat zoiets een keer zou gebeuren. Als ik word aangenomen zal ik een goed woordje voor je doen.
'Bedankt,' Adda's woorden stelden haar iets gerust, maar nog steeds voelde ze zich nerveus. Als ze niets kon vinden had zij een probleem.

'Het komt echt wel goed. Jij kunt overal wel aan de slag. Zorg er eerst voor dat je wat uitziekt.'

'Ik ga het proberen.' Valerie glimlachte voorzichtig.

'Als het helpt. Kapman moet mijn werk nu zelf doen.' De grijns op Adda's gezicht was iets te breed.

'Daar is hij vast niet goed in.'

'Het enige wat hij kan is schreeuwen en doen alsof hij het beter weet.'
Valerie grinnikte zacht. Adda had gelijk. 'Mag hij ons eigenlijk wel zomaar ontslaan?'

De vrouw haalde haar schouders op. 'Ik heb geen idee, maar ik heb sowieso wel wat telefoontjes met de arbo-inspectie te plegen. Ik weet zeker dat ze het graag voor ons uitzoeken als ik ze vertel van de onveilige werkomstandigheden.'

'Misschien moet ik ze ook maar bellen,' zei Valerie zacht. Ze kon de telefoon in haar rugzak bijna horen plingen. Nee, dat ging ze niet doen. Ze mocht niemand bellen. Zelfs al ging het niet over de beschermer.

Niet dat hij dit gesprek kon horen. Of had hij ook een manier gevonden om de oranje Peugeot binnen te dringen? Nee, dit was waarschijnlijk een van de weinige veilige plekken die ze had. Valerie leunde wat verder naar achter in haar stoel en focuste zich op de zachte muziek die uit de radio kwam. Ze voelde hoe haar vermoeidheid aan haar trok.

'We zijn er,' klonk Adda's stem het volgende moment. Waarschijnlijk was het minuten later, maar het voelde als seconden. Valerie opende haar ogen en glimlachte naar haar collega. 'Bedankt.'

'Geen probleem, ga lekker uitzieken.'

'Zal ik doen.' Valerie opende de deur en liep terug naar haar flat. Haar arm voelde zwaar toen ze de deur opende. Waar was ze bang voor? Ze deed precies wat de beschermer wilde. Ze liet hem haar leven vernietigen. Wat wilde hij nog meer?

Ze negeerde het antwoord op die vraag, net zoals ze de reflectie van haar vermoeide ogen in de spiegel van de lift negeerde.

Zodra ze thuis was, keek ze op het scherm van haar mobiel. De Beschermer had haar niks meer gestuurd. Haar enige berichtjes waren afkomstig van de klassen-app en Joshua. Ze beet op haar tong. Moest ze hem vertellen wat er gebeurd was?

Sinds wanneer was dat eigenlijk een vraag? Ze vertelde hem alles.
Ze drukte op de bel knop. Hopelijk was hij thuis.

'Hallo, met bakkerij Josh. Had u een bestelling voor rozentaart geplaatst?'
Een lach ontsnapte uit haar mond. 'Ja, maar ik bel voor iets anders.'

'Wat is er?'

'Ik ben ontslagen.'

'Wacht? Echt? Wat is er gebeurd?'

'Ik wilde me ziek melden en Kapman vond dat ik dan niet meer hoefde te komen. Maar ik ben toch gegaan en toen heeft de secretaresse me naar huis gereden en zijn we beiden ontslagen.'

'Dat is echt zo verkeerd. Ze kunnen je toch niet ontslaan, omdat je je niet lekker voelt?'
'Ik heb geen idee.'

'Moet ik je het helpen uitzoeken?'

'Nee, dat hoeft niet. Ik zoek het later wel uit.' Ze zuchtte. Joshua en onderzoek klonk niet als een goede combinatie. 'Maar goed, nu zit ik dus zonder baan.'

'Dat is echt rot. Maar je vind echt wel wat nieuws. Je hebt toch spaargeld genoeg?'

'Ik red mezelf wel een maand of twee, maar daarna heb ik wel een baan nodig.' Nou ja, als het echt moest kon ze wel van haar ouders lenen, maar dat deed ze liever niet. Die hadden al genoeg zorgen om Evelien en hun eigen gezondheid. Ze wilde hen niet belasten met haar problemen.

'Dat is in elk geval iets. Dat moet toch genoeg zijn om wat te vinden? Ze hebben overal personeelstekort.'

'Dat is waar,' gaf ze toe. 'Bedankt?'

'Ga je me nu al bedanken? Ik heb je nog niet eens chocolade aangeboden.'

Ze schoot in de lach. 'Je luistert, dat is genoeg. Maar tegen chocolade zeg ik geen nee.'

'Ik ben al onderweg.' Er klonk wat gerommel op de achtergrond.
Glimlachend keek ze naar haar telefoon. 'Rij voorzichtig.'

Nog geen halfuur later was Joshua er. Gewapend met een pure chocoladereep liep hij de gang in. 'Je ziet er echt niet uit.'
'Bedankt,' grinnikte.

'Zo bedoelde ik het niet.' Hij gaf haar een korte knuffel en liep de woonkamer in. 'Ga op de bank liggen. Ik maak wel thee.' Hij keek kort naar de chocolade reep. 'Weet je zeker dat je chocolade wilt.'

'Nee,' gaf ze toe. Ze liep naar de bank toe en trok een fleece deken van de leuning.

Joshua legde de reep in haar kast en maakte thee voor hij naast haar kwam zitten. 'Wil je praten of een serie kijken.' 

Ze beet zacht op haar tong. Het liefst wilde ze hem alles vertellen. Over de dode vogel, haar kapotte scooter, de Beschermer en hoe ze niet ziek was omdat ze griep had. Ze was ziek van de spanning, misselijk van de adrenaline en vreselijk bang. Maar ze had geen idee hoe ze het moest verwoorden. En de chocolade zou haar angst niet kunnen weghalen. 'Een serie,' zei ze zacht.
Joshua knikte. Hij zette de tv aan en stelde geen vragen. Want het was Joshua, een knuffelbeer met een hart van goud. De beste vriend die altijd trouw was en nooit tegen haar inging. Zelfs niet als ze iemand nodig had om haar te stoppen. Ze nam het hem niet kwalijk.

Joshua zocht een serie op waarna ze in stilte naar de tv staarden. Het lukte Valerie niet echt om op het verhaal te focussen. Ze voelde haar ogen steeds weer dichtvallen. Zodra de aflevering af was, kwam ze gapend overeind.

'Moe?' Joshua schonk haar een glimlach.

'Behoorlijk. Ik denk dat ik zo maar ga slapen.'
Hij knikte. 'Dat klinkt als een goed plan. Is er nog iets waarmee ik je kan helpen?'
Ze schudde haar hoofd. 'Bedankt dat je kon komen.'

'Daar zijn we toch vrienden voor?'

'Alsnog, je had het niet hoeven doen.' Ze liep met hem naar de deur. 'Laat het weten als ik jou een keer uit de brand moet halen.' Hij lachte zacht. 'Dan ben je de eerste die een telefoontje krijgt.' Met die woorden nam hij afscheid. Valerie keek toe hoe hij de galerie afliep, voordat ze de deur op slot deed en haar rolluiken naar beneden trok. Daarna trok ze zich terug in de duisternis van haar slaapkamer. Hopend dat de beschermer stil bleef.