Het berichtje dat haar leven veranderde, klonk akelig vrolijk. Twee luide noten stegen op van haar telefoon. Ze vulden de koude lente lucht die door de oude galerie waaide. Zonder het woord dat nu op haar scherm stond te lezen, zette Valerie het geluid van haar telefoon zachter. Ze wilde niemand storen, ook al deden de buren van haar zus niet de moeite om hetzelfde te doen.

Er kwam luide muziek uit meerdere van de kleine appartementen. Het mengde samen tot een akelige zee van geluid. Snel dook Valerie onder de waslijn die haar weg naar het kleine trappenhuis blokkeerde door. Een rode onderbroek gleed over haar schouder. Een rilling kroop over haar rug. Ze hield van haar tweelingzus, maar waarom Evalien hier wilde wonen, was haar een raadsel. Het was niet dat ze geen geld had om te verhuizen.
Gezellig was hoe haar zus de plek had genoemd. Valerie schudde haar hoofd afkeurend. Niks aan de smalle trap en de naar ammoniak stinkende lucht in het halletje eronder was gezellig. Ze hield haar adem in, terwijl ze zich naar de klapdeuren haastte. Ze haatte deze plek.

Pas toen ze buiten stond, nam ze de tijd om naar het berichtje te kijken.
Verdwijn, stond er op haar scherm. Verbaast klikte ze op de melding. De naam van de afzender bestond slechts uit een rij cijfers, een telefoonnummer dat haar niet bekend voorkwam.
Wie stuurde nu zoiets? En waarom dat ene woord? Als zij iemand de stuipen op het lijf wilde jagen, zou ze meer tijd in een bericht stoppen.
Een zucht ontsnapte uit haar mond. Je had soms vreemde mensen. Het was beter om er niet op in te gaan. Ze maakte een schermafbeelding, waarna ze de afzender blokkeerde. Ze had betere dingen te doen, dan een grapjas vermaken.
Ze zette haar helm op en haalde haar scooter van het slot, waarna ze wegreed. De koude wind blies het berichtje bijna direct uit haar hoofd. Het zou een drukke zaterdag worden, maar ze was blij dat ze tijd had gemaakt om hier naar toe te komen. Het maakte de lange dag net wat minder ellendig.

Nog geen kwartier later parkeerde Valerie haar scooter voor het enige gebouw wat ze meer haatte dan de flat van haar zus. Ook al waren de bloembakken op de oprit gevuld met rode viooltjes en wapperden de witte vlaggen vrolijk in de wind.

Met tegenzin liep ze door de schuifdeuren naar binnen. De geur van koffie kwam haar direct tegemoet.
'Goedemorgen,' groette Alda haar met een te grote glimlach. Zo'n eentje die secretaresses opzetten als ze liever ergens anders waren, maar nog uren vriendelijk moeten zijn. 'Het is mooi weer buiten, niet?'

'Ja, het is heerlijk.' Ze hing haar beige jas aan de kapstok en zette haar helm op de kast eronder.

'Ik zou willen dat ik de ochtend vrij had.' De secretaresse zuchtte. 'Je hebt toch wel van het mooie weer gebruikgemaakt?
'Ik ben bij mijn zus geweest.'
Zodra ze dat had gezegd, maakte de warmte in Alda's bruine ogen plaats voor bezorgdheid. 'Hoe is het met haar?'
Een zwaar gewicht drukte op Valeries schouders, alsof iemand zijn handen erop geplaatst had, ook al was de ruimte achter haar leeg. Daar wilde ze het juist niet over hebben. 'Het gaat redelijk,' zei ze zacht. Het was niet de waarheid.
Gelukkig nam Alda genoeg met het antwoord. 'Dat is fijn om te horen. Ik hoop dat de artsen nog iets voor haar kunnen doen.' Ze keek kort naar haar computer scherm. 'Als je een keer een extra vrije dag nodig hebt of een dienst moet ruilen, kom maar direct naar mij toe. Je weet hoe Kapman soms is met dat soort dingen.'

'Bedankt.' Valerie forceerde een glimlach. Ze wist precies hoe de man zou kijken, als ze om een vrije dag durfde te vragen. Hij waardeerde het al niet, als ze hier te lang bleef praten. Dus nam ze afscheid van de vrouw en liep door de krappe gang richting haar werkplek. Valerie's ogen schoten kort naar de klok. Het was twee voor twaalf. Ze was nog op tijd.

Ze ging snel achter haar tafeltje zitten en plaatste haar koptelefoon op haar hoofd. De ruimte om haar heen was al gevuld door de stemmen van haar collega's. Een kleine zucht ontsnapte uit haar mond. Het was maar een paar uur, herinnerde ze zichzelf. Voor die tijd kon ze de irritante stemmen van klanten wel verdragen. Al wist ze dat ze vanavond nog door haar hoofd zouden spoken. Daar zag ze het meest tegen op.

De uren gingen akelig langzaam voorbij. Valerie deed haar uiterste best om haar stem kalm te houden, maar het kostte haar veel moeite. Haar ogen gingen voortdurend richting de klok.

'Hoort u me wel,' klonk een gefrustreerde stem in haar oor.

'Ja mevrouw, mijn excuses.' Snel keek ze weer naar haar beeldscherm. 'Ik snap dat het heel vervelend voor u is, maar helaas vergoeden we waterschade niet. In uw handleiding kunt u lezen dat u de stofzuiger niet op natte plekken moet gebruiken.'

'Waar staat dat dan? Ik vind het anders behoorlijk onduidelijk aangegeven.'

'Op de derde pagina onder het kopje "Stofzuig nooit" en dan de eerste regel.' Valerie kon een zucht amper onderdrukken. Als ze dit werk nog geen twee jaar had gedaan, had ze niet geloofd dat mensen zo echt dom waren.

Het was even stil aan de andere kant, voor er een klik klonk. Hoofdschuddend staarde ze naar haar beeldscherm. Sommige mensen ...
Net toen ze wilde aanvinken dat de beller had ophangen, voelde ze haar telefoon in haar broekzak tillen.

Ze keek even om zich heen, maar toen ze Kapman niet zag, durfde ze hem uit haar broekzak te halen. Haar baas zou haar zeker een uitbrander geven als hij het zag. Het was vreemd dat de baas van de klantenservice zo'n hekel aan telefoons had, terwijl zijn hele baan er om draaide. Al kon ze het hem niet helemaal kwalijk nemen. Na een dag als vandaag wilde ze ook geen ringtone meer horen.

Haar lichaam bevroor toen Valerie het bericht op haar scherm las. Opnieuw kwam het van een nummer dat ze niet kende. Opnieuw was er hetzelfde woord:

Onbekend nummer
Verdwijn.

Met grote ogen staarde ze naar het scherm. Wat was dit nu weer? Hoe had hij zichzelf gedeblokkeerd? Was haar telefoon gehackt of had ze hem niet goed geblokkeerd? Ze klikte op het bericht om te kijken. Misschien had hij een tweede nummer. Dat was de enige logische verklaring.

'Valerie Davis, ik betaal je niet om op je eigen telefoon te zitten,' klonk een strenge stem van achter haar.

Geschrokken draaide ze zich om naar meneer Kapman. Het gezicht van de lange man was rood, alsof hij veel te weinig lucht had omdat hij de hele dag stond te schreeuwen.

'Sorry ik wilde n-.'

'Geen excuses.' Hij plaatste zijn hand op het schot dat haar van de andere werknemers afschermde. 'Als iedereen elke dag tien minuten op zijn telefoon zit, draaien we miljoenenverlies. Dus stop dat ding weg.'

'Ja meneer.' Snel stopte ze haar mobiel terug in haar broekzak. De productiviteit zou ongetwijfeld omhoog gaan, als hij niet tegen werknemers tekeerging, maar Valerie durfde niet met de man in discussie te gaan. Ze had dit baantje nodig, hoe erg ze het ook haatte.

Ze wierp een blik op haar computerscherm. Er stond een groen icoon op. Ze kon een glimlach amper onderdrukken. Voor een keer was ze dankbaar voor de inkomende oproep. 'Kan ik opnemen?'

Iets wat meer op een grom dan op een zucht leek, ontsnapte uit Kapmans mond. 'Vooruit. Laat het me niet nog eens zien Davis.'

'Nee, meneer.' Snel nam ze op. 'Klantenservice Pneumatro. Waarmee kan ik u helpen?'

Achter zich hoorde ze de wegstervende voetstappen van Kapman, terwijl een oude vrouw een verhaal begon over haar kapotte stofzuiger die nog maar vijftien jaar oud was. Het was het soort telefoontje dat Valerie normaal zou haten, maar nu moest ze zich inhouden om de vrouw te bedanken. Het mens had geen idee waar ze haar zojuist van had gered.

Nadat ze de vrouw uit had gelegd dat het misschien tijd was voor een nieuwe stofzuiger en een verhaal over een of andere kleinzoon had aangehoord, schoof Valerie de koptelefoon van haar hoofd. Kapman was gelukkig te druk met het uitschelden van een van haar collega's om nog iets tegen haar te zeggen. Snel ruimde ze haar werkplek op, voor ze zich de ruimte uit haastte.
Zodra ze op de gang stond, haalde ze haar mobiel uit haar zak. Het berichtje stond nog steeds open. Verdwijn, las ze opnieuw. Snel opende ze haar schermafbeelding. Het bericht was identiek aan het eerste, maar het nummer was anders. Een rilling liep over Valeries rug. Wie nam nu de moeite om hetzelfde bericht via twee verschillende telefoons te sturen? Het ging behoorlijk ver voor iemand die een grap aan het uithalen was. Maar wie kon het anders zijn? Haar klasgenoten zouden zoiets niet doen en zelfs haar zus ging niet met mensen om die dit grappig vonden. En waarom dat ene woord? Het was akelig specifiek.

Ze dacht er vast teveel over na, vertelde Valerie zichzelf. Ze pakte haar helm en kapstok, waarna ze zich naar buiten haastte. Ze probeerde niet over het berichtje na te denken, maar het lukte haar niet meer om het weg te zetten als een domme grap. Er was geen reden waarom iemand dat naar zou sturen. Al helemaal niet op twee momenten die uren uit elkaar lagen. Als je een grap uithaalde en genegeerd werd, probeerde je het later niet opnieuw. Het klopte niet.

Valerie trok haar jas dicht en stapte op haar scooter. Wie dit ook stuurde en wat voor een reden hij ook had, er was niks wat ze er nu aan kon doen. Ze reed het terrein af, op naar de beschutting van de kleine flat aan de Hyacintenlaan die ze thuis noemde.

Ze was nog geen vijf minuten onderweg, toen haar mobiel weer trilde. Een geïrriteerde zucht ontsnapte uit haar mond, ze hoefde niet op het scherm te kijken om te weten wat er stond. Wat wilde die gast van haar? Dacht hij echt dat zijn berichtjes zin hadden?

Onwillekeurig keek ze om zich heen. Wie was deze persoon? Haar ogen gleden langs het scatepark. De jongeren die tegen de railing geleund stonden zag ze er wel voor aan, maar ze zouden het toch niet bij een wildvreemde doen? Of wel? Valerie schudde haar hoofd. Ze hadden haar nummer niet eens. Bovendien waren ze in al de keren dat ze hier langs was gereden, niet een keer onvriendelijk geweest.
Haar ogen gleden verder de straat door, maar niemand zag eruit alsof hij zoiets zou doen. Waar zocht ze eigenlijk naar? Iemand die haar volgde? Waarom was ze zo panisch door drie berichtjes?

Ze wist het niet. Er was geen reden voor paniek, maar toch nam ze voor de zekerheid een kleine omweg naar huis. Haar onderbuik gevoel vertelde dat er iets goed mis was en haar moeder had haar altijd gewaarschuwd om dat nooit te negeren.

Nogmaals voelde ze haar telefoon in haar zak trillen, ditmaal meerdere keren achter elkaar. Bij elk berichtje voelde ze haar hartslag iets versnellen. Opluchting overspoelde haar, toen ze haar flat boven de bomen zag opdoemen. Ze keek nogmaals achter zich, maar er was niemand die haar volgde. Er was niemand die een reden had om haar te volgen.

Ze remde af en stuurde het stoepje op waarna ze afstapte en haar scooter in haar schuurtje parkeerde. De camera die boven de ingang hing, voelde voor de eerste keer verwelkomend. Welke gek haar ook berichtjes stuurde, bij haar huis kon hij niet ongemerkt komen.

Ze haastte zich de trap op en stak haar sleutel in de turquoise deur van nummer 94. Zodra ze naar binnen stapte en ze de deur in het slot hoorde vallen, viel er een last van haar schouders. Ze nam een diepe ademteug. Het waren maar een paar berichtjes. Er was geen reden voor paniek. Ze zou de afzender blokkeren en alles kwam goed.

Ze haalde haar mobiel uit haar zak en keek naar de reeks nieuwe appjes die nu haar scherm vulden.

Onbekend nummer
Verdwijn.

Verdwijn rotwijf.

Verdwijn. Ik waarschuw je maar een keer.

Je wilt me niet uitdagen.

Verdwijn.

Het voelde alsof een koude windvlaag langs haar lichaam blies, ook al was haar voordeur gesloten. Met grote ogen staarde ze naar het scherm. Ze had wel vaker haat berichten gelezen. Maar dit voelde anders, persoonlijker.
Dit was iets wat ze niet langer ging negeren. Ze schreef snel een reactie. Zodra ze hem verstuurde, had ze al spijt. Misschien was het niet het beste idee om hier op in te gaan, maar ze ging nu niet meer terugkrabbelen. Dan zou het lijken alsof ze bang was. Dus ze accepteerde haar drieletterige antwoord en schakelde haar telefoon uit.

Valerie
Nee.