"Lang lang geleden, voor de aardlingen leefden, werd de wereld beheerst door draken. De draken vereerden de oergoden, de machtigste goden van het universum. De oppergod was Kalsor. Kalsor was de zonnegod en de beschermgod van de koningen. Zijn altijd brandende handen begeleiden de zon langs zijn pad aan de hemel. Hij is een typische leider en laat niet met zich sollen.
Nocturna, de godin van de maan was de beschermgodin van alles wat rond kroop op aarde. Zij straalt pure macht uit en houdt van elke schepping alsof
het haar eigen kind is. Ze staat bekend om haar zachtaardigheid en begrip.
Primalaxes, was de natuurgod. Hij was de beschermgod van de jagers en voedselverzamelaars. Men wist dat hij in de buurt was wanneer ze de panfluit hoorden uit de bossen. De panfluit van Primalaxes had een speciale klank, als het zingen van een nachtegaal. Hij was ook altijd vrolijk en in voor een grapje.
Martus was de god van de wateren. Hij was de beschermgod van zeevaarders, vissers en waterdraken. Deze god was koppig en rap op zijn teentjes getrapt. Maar hij was wel rechtvaardig en koos atijd voor de zwakkere in de strijd " begon Kylie. "Sluit nu je ogen en open je geest, Anna." zei ze. Anna deed wat er van haar gevraagd werd. Ogenblikkelijk zag ze een prehistorische aarde. Maar tussen de warrige varens liepen geen dinosauriërs zoals de mensheid veronderstelde. Er liepen gigantische draken. De draken tilden bijna gelijktijdig hun hoofden op en keken naar de hemel. Anna zag een enorme draak met de kleur van de ondergaande zon: Kalsor. Hij nam de zon vast in zijn handen die van vuur leken te zijn en duwde zachtjes de gigantische vuurbal naar onder. Een enorme draak met de donkerste tint blauw, die Anna ooit had gezien, plaatste de maan voorzichtig op de plaats waar ze hoorde. Nocturna nam
haar plaats aan de hemel en groette de draken. De draken leken blij Nocturna te zien en lachten naar haar terug.
De godin keek liefdevol neer op de draken, die hun nesten opzochten om
te gaan slapen.
Plotseling bevond Anna zich in een bos. Daar was het dag. De zonnestralen schenen speels door de bladeren en vormden gouden stippen op de open plek waar ze zich bevond. Anna meende het geluid van een panfluit te horen. De melodie klonk zangerig en zwoel. Anna voelde zich zweverig en gelukkig bij het horen van de melodie. De struiken ritsleden
en er kwam een draak uit tevoorschijn. Het was een grote groene draak, die geheel uit bladeren en schors leek te bestaan: Primalaxes.
De draak knielde neer bij een beekje dat over de open plek stroomde. Hij fluisterde iets tegen het water. Opeens rees er een lichtblauwe draak op uit het water en omarmde broederlijk de natuurgod. "Dat was Maritus." dacht Anna bij zichzelf. Plotseling hoorde ze ergens boven zich de stem van Kylie. "Nocturna verschijnt slechts uitzonderlijk in haar drakengeborene* uiterlijk. Ze geeft voorkeur aan haar volledige drakenvorm. Daarmee laat ze ook zien dat Kalsor de troon met haar deelt." Anna zag Kalsor op een enorme gouden troon, die rijkelijk versierd was met robijnen. Naast zijn troon, stond een even grote zilveren troon, versierd met saffieren. Op deze zilveren troon zat Nocturna in haar volledige drakenvorm. De vleugels, die van de nachtelijke sterrenhemel waren, lagen keurig opgevouwen op haar donkerblauw geschubde rug.
De draak droeg prachtige juwelen en een kroon van zilver. Dat alles was ingelegd met saffieren. Kalsor liet zijn altijd brandende handen rusten op de massief gouden leuningen van de troon. "Kalsor benadrukt liever zijn macht door de kleding van een Aztek-krijger te dragen. Zijn kleding staan voor kracht en niet zo zeer voor rijkdom, als die van Nocturna." vertelde Kylie. Anna knikte. Hij leek inderdaad op een aztek krijger uit haar geschiedenisboek.
"Jammer genoeg kwam er een einde aan deze hechte band tussen de oergoden en de draken. Eeuwen later, nadat er een oorlog was uitgebroken tussen hen en de kwaadaardige god Antachon. Hij bracht de eigenschap die we "slecht" noemen in de wereld. Daardoor werden sommige draken kwaadaardig, achterbaks, echte moordenaars, dieven en noem maar op. De slechte draken probeerden samen met Antachon de goede draken over te halen om aan hun kant te komen vechten en zo de oergoden tenonder te helpen."

Anna zag een enorm slagveld met draken die op elkaar afstormden met zwaarden, bijlen en speren. Geluiden van metaal op metaal en woest gebrul, zoals Anna het nog nooit gehoord had,  vulde de lucht. Anna keek dat alles met afschuw aan. Rillingen liepen over haar rug wanneer ze de beesten met elkaar zag vechten. Was er dan niets meer over van die broederband, die ze deelden?
Diezelfde afschuw werd weerspiegeld in Nocturnas ogen. "Wat is er met Antachon gebeurd uiteindelijk?" vroeg Anna stil en wendde haar blik af van het gebeuren. Ze kon het gewoon niet meer aanzien. "Uitendelijk zijn de goden er in geslaagd Antachon op te sluiten in de kern van de aarde. Daar schepte hij zijn eigen rijk: Mortys. Alle zielen van de overleden draken, die een slecht leven hebben geleden,  gaan naar Mortys. Maar de zielen van de draken die een eerbiedig en een goed leven hebben geleden,  die gaan naar de Eeuwige Hemelrotsen." vervolgde Kylie. "En de band tussen de oergoden en draken? Is die ooit hersteld? " vroeg Anna nieuwsgierig. " Wacht Anna,  alles op zijn tijd. Goed,  waar was ik?... "Zo, bij de Eeuwige Hemelrotsen gedeelte." hielp Anna. "Juist ja... Omdat na de oorlog enkele godheden te trots waren om nog met de draken om te gaan, na die poging om ze ten onder te helpen, keerden ze zich terug in hun godengrot in de Eeuwige Hemelrotsen. Kalsor overwoog om de draken op aarde
te vernietigen, maar Nocturna wist hem om te praten." 'Deze schepping was te mooi, Kalsor. Wees niet zo streng voor je evenbeeld. Geef hen nog een kans. Het is al erg genoeg dat ze het zonder onze hulp moeten doen... Ik weet dat het moeilijk te geloven is,  maar hun slechte kant neemt niet hun hele hart in. Er is nog goed, zelfs in de allerslechtste draak." zei een zachte vrouwenstem. Nocturna's stem.
Kalsor keek neer op de ruige, vernietigde aarde en dacht na.  'Nocturna, mijn grote liefde, je hebt gelijk. Onze schepping is te mooi om het te vernietigen. Mijn broeders en ik gunnen hen nog een laatste kans. We duiden voor iedere draken soort een beschermdraak aan. Deze zal over zijn of haar soort waken en het beschermen.'  sprak Kalsor. Zijn stem klonk als donder en deed de grond onder Anna's voeten beven. Ze moest haar best doen om niet om te vallen. "En zo geschiedde zijn wil. Iedere drakenvolk kreeg zijn of haar beschermer. Er was weer vrede... Voor even dan. Want na 500 jaar rust was het weer zo ver. De mensheid had de draken ontdekt en zag hen als een groot gevaar omdat ze de draken simpelweg niet kenden. De menswezens zijn bang voor wat ze niet kennen. Ze begonnen de draken te doden. De overlevende draken werden bang en vluchtten. Maar waar ze ook heen gingen,  nergens werden ze warm onthaald, nergens waren ze veilig voor de onwetendheid van de menswezen.
Maar niet alle menswezens haatten draken. Het begon allemaal bij Mackgryx de oorlogsgod. Hij werd verliefd op een menswezen. Hij verscheen aan haar in een mensenwezen-gedaante. Ze trouwden en kregen een kind. Een zoon. Rond een leeftijd van 15, werden de drakeneigenschappen ook bij hem waarneembaar: hij kon schubben op zijn huid laten groeien, kreeg een unieke gave, kon zelfs vleugels doen verschijnen op zijn rug...
De vrouw werd bang. Ze had vele verhalen over hen gehoord. Ze besefte wat ze gedaan had en wat haar beeldschone man was. Ze kon niet leven met haar daad.
Op een nacht, wanneer ze zeker wist dat haar man en zoon sliepen, sloop ze hun hut uit. Ze haastte zich naar de berg, die zich op de kust met de Ritu-oceaan bevond. Wat de Ritu-oceaan is en waar het ligt vertel ik je later nog wel, Anna."
De vrouw ging aan de rand van de klif staan en begon te piekeren. Zou ze toch niet gewoon terug naar bed gaan en dit hele voorval vergeten? Zou ze niet beter haar...  Zoon van kant maken? Of haar man? Op een gegeven moment werd het haar te veel. Anna rende naar haar toe. "Neen!!! Wacht! Doe het niet!!" ze greep de vrouw vast aan haar arm.
De vrouw wierp nog een laatste, berouwvolle blik op het hutje en negeerde Anna volkomen. Anna rukte aan de arm van de vrouw. Maar de vrouw zette een voet over de rand. "Nee!!! " tranen stroomden over Anna's gezicht. "Stop er mee! "
De vrouw gooide heel haar gewicht richting de branding. Anna voelde hoe haar voeten over de kiezels gleden, de gapende diepte in. Hoe het meisje ook tegenstribbelde, de rand kwam stesds dichterbij. Koude zweet liep in straaltjes langs haar rug. Anna klemde haar kaken op elkaar. Zo mocht dit verhaal niet aflopen. Anna viel op haar buik. Haar handen omklemden de handen van de vastberaden, maar ook zo dwaze vrouw. "Hou vol... Alsjeblieft! " smeekte Anna. Ze keek koortsachtig om haar heen om te zien of er geen tak was waaraan ze zich kon optrekken of vasthouden. Maar de rots waarop ze lag was glad. "Laat me toch gaan. Mijn leven is een leugen." fluisterde de vrouw huilend. "Nee!!! Je man... Je zoon!!! Idioot!! Ze hebben je nodig!!!" schreeuwde Anna overstuur. Plotseling voelde ze de hand van de vrouw uit haar eigen hand glijden. Anna probeerde wanhopig terug grip te krijgen op de hand van de vrouw. Maar het was tevergeefs. Als versteend zag ze de vrouw naar onder vallen. Alles leek in slowmotion te gebeuren. Ze zag haar te pletter storten. Anna staarde de golven aan, die het lijk hongerig verslonden. De vrouw was dood. Ze kon haar niet redden. Ze had gefaald. Anna begon heel hard te huilen. De tranen verstikten haar. Plotseling stond Kylie naast haar. "Rustig maar. Het is goed. Anna, je kon het verleden niet veranderen. Dit is wat er gdbeurde. Er is geen weg meer terug. Het was zeker niet jouw schuld." suste Kylie haar. Ze legde het meisje tegen zich aan en draaide Anna's hoofd zachtjes weg  van de afgrond. Ze vervolgde haar verhaal terwijl ze Anna zachtjes wiegde in haar armen.
"De volgende ochtend voelde Mackgryx dat er iets vreselijk mis was. Hij kwam er al gauw achter. Mackgryx was ontroostbaar. Hij had zijn geliefde verloren door zijn stommiteit. Door de pure blindheid van liefde. Door zijn masker, zijn vorm. Mackgryx wilde de draken zulke tragedies besparen. Daarop vond hij Het Teken uit: een driehoek met de kleur van het volk, tot wie de halfbloed behoorde. Niet alle halfbloeden hadden zulke giften van hun draken kant. Er waren er ook die niet in een draak konden veranderen. De halfbloeden die dat niet konden hadden geen directe bloedlink met de
draak." vertelde Kylie. "En hoe verklaar je dan dat zowat elke verpleegster die ik tegenkwam ook een teken heeft? " vroeg Anna, die reeds weer controle had over haar spraak. Zou ze zich dan werkelijk tussen draken in mensenvorm bevinden?
Ze hoorde Kylie ergens langs haar lachen. "Anna, ze zijn geen halfbloeden. Ze zijn het volk. Het menswezen volk die de draken dient.
Omdat er op de duur zo weinig volbloed draken waren, besloten ze zich terug te trekken naar een legendarisch land: Eclypso. De draken die nog wel onder de mensen durfden te komen en aan hun volk te verschijnen, werden de beschermers.
Trouwens, de mensen met een enkel teken,het menswezen volk, zijn zeg maar genetische foutjes. Zij kunnen niet in een draak veranderen, maar hebben telkens wel een gave gekregen zoals onzichtbaarheid bijvoorbeeld ." vertelde Kylie. "En waarom deze oorlog dan? " vroeg Anna.  De stem, waarmee Kylie vervolgde, klonk somber. "Op een dag keerden de imensae, de dienaars van de zwarte draak, zich af van de zwarte draak. Ze hadden er genoeg van te moeten leven volgens de broederwet. Ze wilden meer land, meer macht. Dus vielen ze hun broedervolk, de insae aan. Trouwens Anna, tussen twee bepaalde volkeren bestaat er een band. Onze band met de imensae is verbroken." voegde Kylie toe. "Vertel verder,  alstublieft." smeekte Anna.
Ze moest haar gedachten verzetten van die vreselijke gebeurtenis.
"Oke. De witte draak verbood de insae om in aanval over te gaan en wou het vreedzaam oplossen. De insae weigerden naar de witte draak te luisteren. Zelfs niet toen beide draken samen de volkeren aanspraken. Uiteindelijk verjoegen de volkeren de draken en braken daarmee de broederwet. De witte en de zwarte draak keerden terug naar de drakenrots in Eclypso. En daar bleven ze dicenia lang ondergedoken. Totdat ze de hulpkreten van het volk hoorden. Ze hadden hun aanwezigheid nodig.
Bevestiging dat er een hogere macht aanwezig is om hen te beschermen. Ze zeggen, dat de witte draak dicht bij de basis zich in het bos heeft verscholen om een oogje op ons te kunnen houden. Maar dat is niet waar. Het is gewoon een verhaaltje om de krijgers meer vertrouwen in te boezemen. Doe je ogen maar terug open, Anna." eindigde Kylie. Anna knipperde met haar ogen. Ze moest wennen aan het plotse zonlicht. Ze veegde tranen uit haar ogen en keek Kylie aan, wachtend op een vervolg. Maar die kwam er niet want iemand zei: "Nog een verhaaltje alstublieft!" Anna en Kylie schrokken zich een hoedje. "Bij de sterren! Ine, hoe lang stond je er al?! "vroeg Kylie geschrokken. "ummm...  Vanaf het stuk met het gevecht tussen onze volkeren,
denk ik. " zei Ine 1. "Ik heb trouwens goed nieuws, voor jullie beiden, die dit voorvalletje misschien wel goed kan maken. Jullie mogen volgende week uit het ziekenboeg, terug naar jullie eigen kamers." vervolgde ze glimlachend. Anna was jaloers op haar optimisme. Kon ze ook maar zo blijven glimlachen, drie uur aan een stuk zonder dat je kaken er pijn van deden. Bij welke gebeurtenis dan ook.
Kylie klaarde meteen op. "En jij jonge dame, bent volgende week jarig als het juist in je dossier aangegeven staat. " zei Ine 1. Anna knikte. Alhoewel ze geen idee had hoe ze aan haar informatie kwamen of over welke dossier het in hemelsnaam ging. Ze knikte gewoon. "Piekeren zal alleen maar tot meer vragen lijden. Ik ga gewoon afwachten. " dacht ze somber. Ze zag hoe dat Kylie haar doordringend aankeek en voelde weer dat kriebelend gevoel in haar hoofd. Dat gebeurde altijd voor Kylie haar vermoedens of gedachten bevestigde. Wat dat was en waarom het gebeurde, daar moest ze nog zien achter te komen. En waarom meende ze toch regelmatig het vonkje groen in Kylie's ogen te zien opflitsen als ze over draken en imensae sprak?...
------------------------------------------------
drakengeborene: een drakengeborene is een van de drie vormen van een draak. De drakengeborene loopt op zijn achterbenen en vertoont veel menselijke handelingen zoals het vermogen om een zwaard te hanteren. Een drakengeborene vertoont ook wel dierlijke eigenschappen zoals het gedrag van een beest als het kwaad wordt of de verhoogde behendigheid.

                Drakengeborene