De zon bereikte zijn hoogtepunt. De warme zonnestralen vielen door het bestofte raam van de ziekenboeg naar binnen en lieten de kamer van Anna baden in licht. Anna zat nog steeds op de grond. Ze wist zich te verslepen tegen haar nachtkastje en bleef er met haar rug tegen zitten. Voor de zoveelste keer keek ze haar kamer rond. Een groot bed,  type aardse ziekenhuis, zoals Kylie het noemde. Een nachtkastje met enkele van haar persoonlijke bezittingen. Het was voor Anna een raadsel hoe die daar waren gekomen, maar er naar vragen deed ze niet. Ze wist dat ze weer zo'n vreemd antwoord ging krijgen die nog meer verwarring bij haar zou zaaien. Een ijzeren kast stond links van haar bed. Ze wist niet wat er in zat en of er iets in zat. Maar als er iets in zat, dan was het goed beveiligd met al die sloten en grendels op de kastdeuren,  besefte ze. Rechts van het bed stond een gemakkelijke stoel. Tegenover het bed stond een tafeltje. Maar het voorwerp dat haar het meeste interesseerde, was een enorme zandloper die bijna het hele tafeltje tegenover haar bed in beslag nam. Op de zandloper waren streepjes getekend,  die Anna aan de maatbekers van chemie deden denken. Twaalf vetgedrukte gouden strepen, vier iets minder vettere gouden strepen en de streepjes er tussen waren haardun met gouden verf op het glas geschilderd. Bij de vetgedrukte strepen stonden Romeinse cijfers. De uren, wist Anna. De bovenkant van de zandloper was identiek. Het enige verschil was, dat de cijfers er ondersteboven stonden.
De zandkorrels vielen om de seconde door de smalle opening in het midden. Aan de buitenkant van het glas was er een soort kristal vastgemaakt. Wanneer de bovenste helft van de zandloper helemaal leeg was,  lichtte de kristal geel op en draaide de zandloper zich van zelf om. Deze gebeurtenis ging Anna's verstand te boven. Ze kon er maar geen verklaring op vinden,  hoe dat die zandloper zich helemaal vanzelf kon omdraaien. Uiteindelijk hield ze het bij haar theorie dat de kristal in feite een overdreven sterke magneet was en dat het, als de ene helft  leeg was, een plaatje metaal aan de binnenkant van de zandloper - Anna veronderstelde dat er een was- naar zich toe trok en dat daardoor de zandloper zich draaide. De korrels gaven aan dat het 1 uur was. Anna zat dus al precies een uur op de koude, grijs betegelde grond. Ze had enkele keren geprobeerd recht te staan, maar het lukte haar gewoonweg niet. Anna zuchtte. Nog een uur te gaan voordat de platte rust eindelijk gedaan is. Anna concentreerde zich op de zandloper. De korrels vielen traag naar beneden. Ze telde met ongeduld de seconden en wachtte op haar redder...
*******
Kylie lag in haar bed. Ja, haar beschermeling heeft dit met juiste woorden omschreven: een pure marteling. Twee uur stilliggen en jezelf laten mee stromen op een wilde vloed van je gedachten. Kylie wou dit niet. Door in haar gedachten te graven,  zou ze wel eens zout op de wonden in haar ziel kunnen strooien en veel last hebben van de littekens, haar kwellende onwetendheid. De blipper* op Kylie's nachtkastje ging af. Ze nam het toestel vast en drukte op een knop. "Soldaat Kylie meldt zich." fluisterde ze. "Soldaat, u wordt onmiddellijk ontboden aan het kabinet van commandant Mira." zei de zeurderige stem van de secretaresse. Kylie legde de blipper af, kleedde zich om in haar uniform en fatsoeneerde haar uiterlijk. Ze hing de blipper aan haar gordel en wandelde met zo groot mogelijke passen naar buiten. Op de gang spiedde ze om zich heen. Ze wilde tenslotte niet weer die kwade verpleegster tegenkomen. Wanneer ze zeker wist dat ze veilig was liep ze, half mankend half joggend, door de gang. " En waar gaat de reis deze keer naar toe? " vroeg een stem achter haar. Kylie sprong op van de schrik. Ze draaide zich bruusk om en keek de eigenaar van de stem aan. Ine 1 lachte haar toe. "Mira moet mij hebben,  de plicht roept." zei Kylie, die haar gejaagde ademhaling onder controle probeerde te krijgen. "Ik hoop maar dat je me niet in de maling neemt." zei Ine 1 weifelend.  Kylie keek haar gejaagd aan. "Ine, ik meen het. Ik moet nu weg. Ik beloof dat ik er voor het avondeten zal zijn." zei Kylie. "Gaat het zo lang duren dan? " "Ine!! " "Sorry,  sorry. Ga maar. Maak het niet te laat. "
Maar Kylie jogde al mankend door de gangen. Vijf minuten later stond ze voor het kabinet van Mira. De zoemer ging en Kylie haastte zich naar binnen. Vrijwel onmiddellijk werd ze omgeven door een walm van rook. Kylie deed haar best om niet te hoesten en veegde zo onmerkbaar mogelijk de tranen uit haar ogen weg. Mira zat achter een enorme bureau. Een sigaret bungelde in haar linker mondhoek. "Waarom zo laat? "  vroeg ze met een ontevreden ondertoon in haar stem. "Het spijt mij commandant, ze hadden me tegengehouden op de gang bij de ziekenboeg." legde Kylie uit. "En wat had u daar te zoeken tijdens platte rust,  soldaat?" vroeg Mira. "Ik ben gewond geraakt bij de strijd om NEUTRO-43 en had veel bloed verloren. Bovendien, herstel ik..." "Juist ja,  oppervlakkige schot wonde. Ik was het even vergeten. " zei Mira luchtig. Kylie deed zich best om de zenuwtikjes van haar kaak onder controle te krijgen. Mira depte haar sigaret in een glazen asbak in een vorm van een doodskop. "De reden dat ik je geroepen heb,  soldaat, is dat ik het wilde hebben over het kind." zei Mira,  die Kylie's gedachten leek geraden te hebben. "Ze kan hier niet blijven. " zei Mira. Kylie schrok hevig voor de tweede keer die dag. "Waar moet ik dan met haar naartoe? Ze is tenslotte door de witte draak aan u gebracht. " stammelde ze. "Al werd ze hiernaar gebracht door Kalsor**, het kan me niet schelen. Denk logisch na, soldaat. Een kind van nog niet eens vijftien blootstellen aan oorlog. Laat deze oorlog niet nog meer kindertijd afnemen van de mensheid. Het is beter voor haar om hier weg te gaan. " zei Mira koeltjes. Even dacht Kylie een vleugje verdriet te zien in Mira's goede oog. "Maar dat kan niet. Ze is een wees. Buiten mij heeft ze niemand meer. U weet niet hoe die aardlingen de weeskinderen behandelen en wat ze met hen doen. Ze hebben geen toekomst daar. Zij
wel. Bovendien is ze speciaal. " wierp Kylie tegen. "O ja? Waarin verschilt ze dan van ons, Kylie?" op deze vraag kon Kylie geen antwoord bedenken. Er volgde een lange stilte. De blinde oog van Mira leek dwars door Kylie heen te kunnen kijken. Mira doofde de sigaret die ze vast had. "Ik geef haar twee maanden na de tekenceremonie om te trainen voor de proef. Slaagt ze in de proef, dan mag ze blijven. Slaagt ze niet, dan mag zij vertrekken. Benut je tijd wijs met haar. Houd je beschikbaar. Je mag me wel vaker rapport uitbrengen van de aardling." zei Mira bedenkelijk.
Kylie knikte. Mira keek haar heel even doordringend aan. Kylie hield haar gezicht neutraal. Vanbinnen bezweek ze bijna van de stress. Het liefste lag ze nu in haar bed in het ziekenboeg, zich te vervelen. Alles liever dan dit benevelde vertrek te moeten delen met Mira. "Je mag gaan. Geef acht. " zei Mira tussen haar tanden door. Kylie stond recht en marcheerde, zo goed zo kwaad het ging,  naar buiten.
Ze veegde haar handen,  die nat waren van de zweet,  aan haar uniform af. Ze beende terug naar het ziekenboeg. Haar wonde deed zeer. Ze Een ding was zeker. Mira's woorden zouden haar tot in haar nachtmerries achtervolgen. En haar haviksblik ook.
De hele gesprek had in totaal een uur ingenomen. De platte rust was gedaan. Kylie moest zich haasten als ze niet wilde betrapt worden door iets minder vriendelijke verpleegsters.
****
Een zandkorrel viel door de opening
en de zandloper duidde twee uur na zonhoog aan. Anna zuchtte van opluchting. Stipt om twee uur,  deed Ine 1 de controles. Ze kwam dan langs bij elke patiënt om te kijken hoe het met hem/ haar gesteld was. Het spijtige was dat het nog wel even ging duren voor dat Ine 1 bij haar kwam, want haar kamer was aan het einde van de gang. Anna zuchtte en legde haar hoofd tegen het nachtkastje. "Dit is deprimerend. Zo deprimerend..." mompelde ze.
*****
Kylie negeerde de pijn die haar genezende wonde haar bezorgde. Ze waagde het op een spurtje - of ja, wat een gewonde een spurtje noemt...-
Ze kwam juist op tijd aan op haar gang en ging nog sneller lopen. Ze moest dringend met Anna spreken. Ze wist dat het meisje niet geloofde wat er om haar heen gebeurde en haar waarschijnlijk weer niet zou geloven.
"Maar ze moet me geloven. Anders slaagt ze niet... "  dacht Kylie. Ze rende Anna's kamer binnen.
****
Anna hoorde haar deur opengaan. "Anna? Waar ben je? " vroeg een verbaasde stem. Dit was duidelijk niet Ine 1. Maar Anna had er genoeg van, het maakte haar niet uit wie het was, als die persoon haar maar opraapte en terug in bed legde. "Ik ben hier, op de grond. " zei Anna. Ze hoorde voetstappen dichterbij komen. Anna glimlachte schaapachtig wanneer ze de verbaasde gezicht van Kylie zag. "Ik zou als ik jouw was  proberen te lopen als ik pijnstillers heb gehad. Hoe lang zit jij hier al. " vroeg Kylie bezorgd. Anna begreep niet hoe ze het wist van haar ontsnappingspoging. "Ik zit hier vanaf het begin van de platte rust... " zei ze en zette een onschuldige gezicht op. Kylie schudde haar hoofd. "Ik... " "Ik weet het, Anna. Jij kan niet opstaan. " zei Kylie. Na een verbaasde blik van Anna te hebben gekregen zuchtte ze. "Anna, je mag als ik je optil niet spartelen. Onder welke omstandigheden ook, begrepen? "
Anna knikte. Kylie legde haar vingers tegen haar eigen slapen en sloot haar ogen. Plotseling voelde Anna zich van de grond loskomen. Ze zweefde telkens hoger en hoger. De mond van het meisje was wijd open gezakt van verbazing. Gebeurde dit echt? Of was dit weer een droom?
Op een gegeven moment, zweefde Anna even hoog als het bed. Kylie liet Anna voorzichtig in bed zakken en bedekte haar met haar deken. Het meisje staarde haar nog steeds met een open mond aan. "Lukt het?" vroeg Kylie lachend wanneer ze Anna's gezicht zag. "Wat... Ben...  Jij??? " vroeg Anna geschokt.
Kylie zuchtte. Het was tijd om de hele geschiedenis van de volkeren van de draak te vertellen aan haar beschermeling. Ze ging zitten in de gemakkelijke stoel naast Anna's bed en begon met vertellen...
-----------------------------------------------------------
*Blipper: Een klein, rond toestelletje dat slechts twee knopen heeft en grotendeels hetzelfde werkt als een walkie talkie.
**Kalsor: zie hoofdstuk 9: De legende over het ontstaan