Ine 1 liep met een stevige pas naar de kantine. Ze dacht er over na hoe tenger en triest het meisje er uit zag. "Ik ga haar met zo veel mogelijk liefde behandelen, als een klein zusje. Ook al kan dit volgens de heler-code niet. Maar waar kan je tenslotte een gebroken hart beter mee behandelen als met genegenheid? " redeneerde ze. Haar familie had ze zelf, ook op een jonge leeftijd, verloren aan een zware epidemie. Daarom koos ze het pad van de heler, om te proberen te voorkomen dat nog meer mensen hun geliefden aan een ziekte of verwonding zullen verliezen. Ze wist zelf hoe het was, doorgaan ook al besefte ze dat als ze thuis zou komen ze nooit meer de warme aanwezigheid van haar ouders zou voelen en nooit meer een sarcastische, maar ook grappige opmerking van haar oudere broer horen. Dat alles ontbrak elke dag. En op de duur begon het zijn tol te eisen. Ze werd depressief, ze wist niet meer wat te doen met zichzelf. Ze kon geen plek vooor zichzelf vinden. Het verdriet verteerde haar.
Ine 1 weigerde nog langer iets te doen in het hutje dat ze samen met haar zusje deelde. Ze zat dagenlang voor zich uit te staren, zich afvragend wat het nut van het leven is. Ine 2, haar 1 jaar jongere zusje, kon haar niet helpen. Ze had daarom een deel van het huishouden op zichzelf genomen. De meest essentiële zaken toch.
Wanneer de oorlog begon, kwamen de insae langs om de naburige dorpen te evacueren naar een veiliger gebied. Een verre oom, die bij het leger zat,
herkende de zusjes en wist de insae zover te krijgen dat ze
hen hebben meegenomen naar hun basis, want ze hadden nood aan "jong talent."
Ine 1 moest een moeilijke opleiding volgen. Het leren van de namen van kruiden, medicijnen en ziekten ging vaak gepaard met misselijkmakende praktijken. Ine 1 was zachtaardig. Als kind kon ze niet tegen bloed en alles wat er mee te maken had. Ze kreeg het hard te verduren wanneer ze een enorme, diepe snijwonde moest dichtnaaien op een buik van een soldaat. Het bloed dat toen stroomde uit de wonde, het stuk rauwe en opengereten vlees...
Ze schudde het beeld van zich af. In vergelijking daarmee was Anna's wond nog een klein schrammetje.
De dagen loodzware werk hielpen Ine 1 te recupereren van haar depressie. Ze had gewoonweg geen tijd en kracht om over de dood van haar familie te denken. Ine 2 had haar een notitieboekje gegeven. Ze verplichtte Ine 1 alle positieve dingen er in op te schrijven die ze had meegemaakt elke dag. " Maakt niet uit wat, zelfs al is het de zon die op je gezicht schijnt. Schrijf het op en lees het voor je gaat slapen. Je gaat je beter voelen, echt waar. En als het niet het geval is... Nou ja, doe het dan gewoon voor mij. " hoorde ze de kinderstem van Ine 2 in haar hoofd. "Het is erg onbeleefd om in iemand andermans geheugen te graven. En had ik je niet naar bed gestuurd? " vroeg ze licht geprikkeld toen ze Kylie zag aan een tafeltje zitten en uit een pot suikerklontjes nemen en opeten. "Het is ook erg onbeleefd om je mond voorbij te praten tegen mensen die er geen zaken mee hebben. " gromde Kylie met een volle mond. "Je gaat seffes over het plafond lopen met zoveel suiker te eten. Stop er mee. " zei Ine 1. Kylie zette de pot demonstratief aan de kant en keek Ine 1 aan. Ine 1 zuchtte. "Sorry dat ik je vergeten was. Ik had het te druk met Anna. " zei Ine 1 terwijl ze met haar ogen rolde. "Anna is jouw zorg niet. Ik ben haar beschermer dus ik moet voor haar zorgen." snibde Kylie. "Dan moet jij allereerst eens beginnen aardig te zijn voor anderen. Ik weet wat het is om alles kwijt te raken. Ik weet wat het is om in de put te blijven zitten. Ik wens niemand toe wat dat ik meegemaakt heb. " zei Ine 1 kwaad. "Ik weet niet wat er met mijn familie is gebeurd... Ik kon geen contact met ze opnemen. Ik weet niets meer over hen, na die ene avond... Sorry ik had niet zo mogen uitvliegen tegen je." fluisterde Kylie. Ine 1 legde haar hand op de schouder van Kylie. "Het geeft niets. Hmmm... Je zei dat je je niks meer herinnert na een bepaalde avond zei je? " zei ze. Kylie knikte. "Dat kan wijzen op een posttraumatische stress-stoornis met gedeeltelijk geheugenverlies ten gevolge van een schokkende ervaring. Dat is een bekend fenomeen in de psychiatrie. De patiënt blokkeert onbewust bepaalde herinneringen. Jaren later kunnen ze weer plots geactiveerd worden. " zei Ine 1. Kylie keek haar licht geschokt aan en zei: "En nu in Nederlands graag. Ik weet dat je in je vrije tijd de medische encyclopedie van buiten blokt, maar sorry dit gaat echt wel ver. "
"Ok vertaling: als je iets schokkend meemaakt, kan dat leiden tot geheugenverlies. Deze belevenis of herinnering er aan, sluit je ergens op in je hersenpan zodat je er met geen mogelijkheid bij kan. Later kan de
herinnering wel weer bovengehaald worden. Door bijvoorbeeld het gouden boek. " zei Ine 1 lachend. "En waar denk je het legendarische gouden boek vandaan te halen? " vroeg Kylie twijfelend. Ine 1 haalde haar schouders op. "Ik zou het bij de sterren niet weten... "
****
Voor Anna begonnen de dagen in elkaar over te lopen. Het enige wat ze deed was prullen met haar deken, figuurtjes met haar vinger tekenen in de kussensloop en naar het plafond staren. De dokters lieten haar niets toe. "Slaap nog wat, kind. Rust is wat je hard nodig hebt. "
Maar wilden ze het dan niet begrijpen?? Ze was niet moe. Ze was klaar wakker en vol energie. "Dit is een pure marteling. " kloeg ze tegen Kylie. Ze had toch besloten om haar te vertrouwen. Ze had iemand nodig om te vertrouwen.
"Ik weet wat je bedoelt hoor. Ik mag ook mijn kamer niet uit. Pfoe, en dat voor een oppervlakkige kogel wonde." lachte Kylie en maakte een wegwerpgebaar. "M... Maar een kogelwonde? Wat heb je gedaan? " vroeg Anna onthutst. "Het begon allemaal bij jou. Ik heb horen fluisteren dat de witte draak zelf je naar de ziekenboeg heeft gebracht... " Anna keek haar ongelovig aan. "Dat geloof je zelf toch niet! De witte draak... Wat een onzin! Het ding bestaat toch niet! " briesde Anna. Kylie kreeg een zenuwtikje bij haar kaak. Dat kreeg ze altijd als ze beledigd werd.
"Dat ding bestaat en het is dichter bij jou dan je denkt, menswezen. " gromde Kylie in haar gedachten. "Ja. Dat dacht ik dus ook. Maar dus, je was twee dagen kalm. Zo kalm dat ze zelfs op de duur begonnen te twijfelen of je nog wel leefde. Maar Ine 1, dat is die babbelkous van een verpleegster dat je drie dagen geleden een broodje bracht, hield vol dat je nog leefde. Volgens haar verkeerde je in een soort coma toestand. En jij hebt haar gelijk bewezen. De vierde dag van je verblijf hier, in de twede dimensie, heb je de helers hier nog eens wat werk bezorgd. " Veranderde Kylie snel van thema. Anna luisterde geboeid. Die leegte van vijf dagen in haar geheugen zinde haar niet. En Kylie had de nodige puzzelstukken om de leegte op te vullen. "Je ijlde, schreeuwde en brabbelde van alles. Geen enkele dosis kalmeringsmiddel hielp. De sterkste van alle kalmeringsmiddelen, NEUTRO-43 was gekaapt door de imensae. Je weet nog wel, die mensen in het zwart." vervolgde Kylie. Anna knikte. Die soldaten in het zwart herinnerde ze zich maar al te goed. "Onze troepen raakten stilletjes uitgeput en we konden het niet maken die kostbare lading te verliezen. Dus besliste Mira, dat is de commandant en de leidster van deze basis, dat squadron 450 moets oprukken tegen de imensae..." Kylie vertelde Anna heel het verhaal over haar gevecht en hoe dat ze Tine heeft geïntimideerd. Anna vond het eigenlijk klinken als een actiefilm. Kon zoiets dan ook in werkelijkheid gebeuren?
Ine 1 kwam binnen. "Platte rust! Dat geldt ook voor de gewonden." zei ze met een veelbetekenende blik naar Kylie. Kylie stond zuchtend op en liep schoorvoetend naar haar kamer. "Mag ik deze platte rust niet overslaan? Ik ben niet moe." smeekte Anna. "Tut tut. Ik wil niets horen. Regels zijn regels en iedereen moet zich er aan houden, of we het nu willen of niet. Bovendien, zo genees je sneller." zei Ine 1 vastberaden. "Maar... " Anna zweeg pardoes toen ze Ine 1 kwaad zag kijken. Het meisje legde zich met een zuur gezicht neer en draaide zich om. "Tot seffes. " zei Ine 1 en sloot de deur zachtjes achter zich. Anna telde tot dertig in haar hoofd. Toen ze niets anders hoorde dan stilte, ging ze overeind zitten.
Ze deed de lakens van haar af en ging op de rand van het bed zitten. Nogmaals wachtte ze tien seconden. Ze verzamelde al haar moed en zette voorzichtig een been op de grond. Meteen voelde ze een brandende pijn door haar ledemaat schieten. Ze beet op haar hand om niet te gaan schreeuwen. Hijgend wachtte ze tot dat de pijn minderde. Ze had geen tijd voor zelfmedelijden, anders zou ze hier nooit wegkomen. Ze hield haar adem in en liet voorzichtig haar tweede been op de grond zakken. Diezelfde brandende pijn overwelmde haar. Ze slaakte een kreet van de pijn en zweeg. Ze kon zich wel op haar hoofd slaan. Ze wist niet wat ze met haar zouden doen als ze haar betrappen. Ze beging tenslotte een overtreding. Anna wachtte een poos. Wanneer ze zeker wist dat ze niet de hele ziekenboeg had wakker geroepen, probeerde ze te gaan staan.
Ze crepeerde van de pijn maar zette toch door. Zwaar leunend op haar bed stond ze recht. Haar benen trilden en de pijnscheuten leken haar te verteren. Plotseling zakte ze door haar benen. Met een luide plof viel ze op de grond en bleef er zitten. Ze huilde stilletjes van ergernis. Het was haar bijna gelukt. 's Avonds, nadat ze haar wonden hebben behandeld met die zalige zalf, zou ze het nog eens proberen. Anna keek omhoog. De leuning van haar bed was te hoog om er aan te kunnen. Het meisje probeerde op te staan, maar staakte meteen haar poging nadat haar benen weer in brand leken te staan. Op eigen kracht zou ze niet overeind komen, dat was zeker. Ze kon niet veel anders doen dan wachten totdat een van de verpleegsters - liefst Ine 1 - langs zou komen. Hopelijk was dat snel...