De cavalerie keerde, de Kayama-lied* zingend, terug naar de basis. Ze hadden die imensae eens goed op hun plaats gezet. Kylie hoorde de woorden ergens vaag in haar achterhoofd weergalmen terwijl ze buiten bewustzijn was...
***
Met een ruk schoot Kylie overeind. "Rustig. Het is ok. Kylie, je bent veilig."
Fluisterde Ine 1 meteen wanneer ze de verwilderde blik in haar ogen zag. Het duurde even vooraleer Kylie  besefte dat ze in het ziekenboeg was. "Is de lading NEUTRO-43 veilig? Heeft Anna het al gehad? " vroeg Kylie bezorgd. "Ja. Het is veilig en ze heeft haar dosis gehad. En jij trouwens ook. Als ik niet zulke snelle reflexen had dan was een andere verpleegster haar hand kwijt. Jij met je piranha tanden." Zei Ine 1 hoofdschuddend. Kylie slikte.  
"Mijn zintuigen slaan de laatste tijd op hol. Ik kan mezelf niet altijd beheersen. Jij weet toch dat als ik transformeer, dat ik in die vorm wil blijven. Dat instinct wint van mij." fluisterde Kylie nadat ze goed had gekeken of er niemand luisterde. Ine 1 dacht even na en zei toen: "Ik zal in mijn boeken kijken. Misschien kan ik een oplossing hiervoor vinden, maar ik kan het je niet garanderen."
"Bedankt Ine." zei Kylie en wou opstaan. "Waar gaat de reis naar toe? Je hebt veel bloed verloren. Terug in bed, jij!" riep een andere verpleegster die langs kwam lopen. Kylie stond op en liep wankeled naar haar toe. "Geen zorgen. Als ik straks een suikerklontje eet denk ik wel aan je. " zei ze en liep langs de overdonderde verpleegster door naar de balie. Ine 1 kwam naast de verpleegster staan en klopte haar op haar schouder. "Ik heb haar gewaarschuwd. Als er iets met haar gebeurt is het niet mijn fout." snoof de verpleegster en liep weg. Ine 1 lachte. Kylie was het niet van plan om het de verpleegsters gemakkelijk te maken,  dat was zeker.
Kylie steunde op het marmeren tafelblad van de balie en drukte op het zilveren belletje. Even later daagde er een verpleegster op van middelbare leeftijd. Ze droeg een brilletje met ronde glazen, waardoor haar ogen twee keer zo groot leken als ze al waren. "Waarmee kan ik u helpen? " vroeg ze. "Ik zoek Anna. Zo'n blond meisje met een rode bril." zei Kylie. De verpleegster keek boven haar brilletje uit naar hoe dat Kylie op de balie leunde. Ze had al meteen door war er scheelde.
"Ik zeg het, maar enkel op voorwaarde dat u terug naar bed gaat na uw bezoek, patiënt."
Kylie zuchtte. "Het is al goed, ik ga na het bezoek naar mijn bed. Haar kamer nummer? "
"Anna ligt in kamer nummer 75. Dat is aan het einde van de gang links." mompelde de verpleegster. Kylie strompelde naar het einde van de gang. De ziekenboeg was een heel groot gebouw dat bestond uit vier verdiepingen. De gang waar Kylie door liep, was smetteloos wit en werd verlicht door tl-lampen. Het was een typische aardse ziekenhuis.
73... 74... 75. Kylie stopte voor de gesloten deur. Ze zuchtte. Ze mocht nu geen zwakke indruk maken. Ze nam de deurklink vast en drukte deze aarzelend naar omlaag.
***
De kamer werd zwak verlicht door een tl-lamp. Anna zat recht in bed. Ze staarde naar een punt zonder iets te zien. Ze merkte niet dat Kylie binnen kwam. Ze merkte ook niet dat Kylie ging zitten op een stoel tegenover haar. Pas na een tijdje hoorde ze dat iemand tegen haar aan het praten was. "Meisje...  Je...  Je...  E... " echode de stem. Anna draaide haar hoofd naar de spreker toe. Ze zag de gestalte slechts vaag. Waarom duizelde haar hoofd toch zo?
"Meisje. " geknipper van vingers. Anna kon opeens helder horen. Het zien ging nog niet helemaal, maar horen deed ze wel. "Hoe heet je? Wat is je naam, meisje." herhaalde de stem. "Anna. " antwoordde ze schor. Ze herkende haar eigen stem niet meer. Had ze dan zo lang gezwegen?
De eigenaar van de stem glimlachte. Anna kon haar contouren beter onderscheiden. Het was een jonge vrouw. Ze schatte haar leeftijd iets in de twintig. Ze had blond kort haar en grijze ogen. De vrouw was in het wit gekleed. "Mijn naam is Kylie." zei ze. Anna knikte afwezig. "Kunt u me vertellen waar ik ben? " vroeg ze na een korte stilte. Kylie slikte. Ze wist welke vraag zou volgen. Ze las het in Anna's gedachten. "Je bent in de tweede dimensie,  Anna. Ik weet dat het gek klinkt, maar jullie wereld is niet de enige die er bestaat. Er bestaan veel meer kopies van jullie wereld, enkel heeft elke kopie een andere realiteit. Een andere dimensie, snap je? " vroeg ze toen ze Anna verdwaasd zag kijken. Anna knikte. Ze snapte er eigenlijk niets van. Al die dingen geloven die Kylie zei deed ze ook niet. Hallucineerde ze nog steeds? 
"Waar zijn mijn ouders? " vroeg ze. Kylie wendde haar hoofd af en zocht naar de juiste woorden. "Kijk Anna... Ik weet dat je me niet gelooft. Dat dit absurd klinkt. Maar toch is dit zo. En wat ik je nu mededeel is, spijtig genoeg de waarheid, Anna. Je hebt een auto ongeluk gehad. Toen ik bij jullie auto was aangekomen, was het voor je ouders en broertje al te laat."
Kylie pauzeerde even en keek Anna aan. Anna frutselde driftig aan haar deken. Kylie vervolgde: "Ik heb je net op tijd uit de auto kunnen halen.Wanneer ik je er uit haalde, vlamden de vlammen nog hoger op. Ik kon niets meer doen voor hen. "
"Je liegt. "
Anna zei het stil maar Kylie kon de woede en ongeloof in haar stem horen. Kylie zweeg en keek Anna aan. "Anna ik zou tegen jou nooit liegen. " "A nee? Wat zou het ook. Ik ken je niet eens. Ik praat met een wildvreemde, op een vreemde plek. Wie zegt dat je me niet ontvoerd hebt? Ik wil mijn ouders, nu! " Anna wilde onder de dekens uit,
ze zat al op het rand van het bed en maakte aanstalten om weg te gaan...
todat haar oog viel op de enorme brandwonden op haar benen. Ze bleef er als versteend naar kijken. De waarheid trof haar als een mokerslag. Een traan vloeide over haar wang en spatte in duizend kleine druppeltjes uiteen op het dekbed. Kylie stond op en liep - ze deed haar best om zo gewoon mogelijk te lopen - naar Anna's bed. Ze zette zich naast Anna op het rand van het bed en legde het meisje, die stilletjes huilde, tegen zich aan. "Sorry." fluisterde Kylie. "Al mijn nachtmerries...  Waren gewoon werkelijkheid...  Al die tijd zag ik het... maar... ik wou het niet geloven... Ik kon het niet geloven... " snikte Anna. Kylie moest heel hard op haar lip bijten om niet zelf te gaan huilen. Ze had, tijdens haar opleiding, veel emotionele proeven moeten doen. Telkens slaagde ze. Maar dit, echte diepe verdriet, daar had ze nooit op geoefend. Al die scenario's, die ze heeft doorlopen, konden niet op bij dit. Dit deed echt pijn.
"Ze denken dat ik ook dood ben, he? " vroeg Anna opeens. "Wie denkt dat? " vroeg Kylie stil. "De rest van mijn familie en mijn vrienden." zei Anna schor. "Ja, want ze weten niet dat deze wereld ook nog bestaat. Geloof me, het is veel beter dat zij dat denken."zei Kylie. Anna keek haar onbegrijpend aan. "Hoe bedoel je? " "De auto ongeluk was in feite geen ongeluk,  maar een goed voorbereidde aanval. Ze hadden het om de een of andere reden gemunt op jou.
Ik weet enkel niet waarom. "
Zei Kylie. Anna dacht een vonkje groen in haar ogen zien op te flitsen.
"Wie zijn 'ze' ?" vroeg Anna. Ze begreep er steeds minder en minder van. "De imensae." Kylie gromde laag. Wanneer dat ze merkte dat Anna  haar angstig aankeek herpakte ze zich en vervolgde: "Zoals ik al zei: elke dimensie heeft haar eigen werkelijkheid. Deze dimensie heeft een werkelijkheid die gebaseerd is op draken. Redelijk belachelijk, voor jou, maar toch is het zo. Het is een best lang verhaal. Die vertel ik je een andere keer. Wat je nu moet weten is dat wij midden in een oorlog tussen twee volkeren zijn beland. Een oorlog tussen de insae, of de aanhangers van de witte draak en de imensae de aanhangers van de zwarte draak. Trouwens dat zijn al die mensen in het zwart die je op dat veld hebt gezien. En je had precies ook de eer om Valencia te zien, de kwaadaardige leidster van de imensae. De insae zijn vanzelfsprekend wit gekleed."
"Dus jij bent een insa. " merkte Anna op. "Ja, zoiets ja." zei Kylie ongemakkelijk. Normaal gezien mocht je niet liegen over je afkomst. Dat was een van de basisregels van de beschermers. Maar ze kon nu geen gevaar lopen. En eigenlijk heeft ze wel de waarheid gezegd, alleen had
ze het een beetje verdraaid. Er volgde een ongemakkelijke stilte. Als door de sterren gezonden wandelde Ine 1 binnen en zei: "Ah ik zie dat de patiënte bij verstand is en dat jullie al kennis hebben gemaakt. Heeft ze je al verteld dat ze... " Ine 1 stopte door Kylie's waarschuwende blik. "De beste soldaat is? Ja, ze is geweldig,  vooral met paarden." Kylie sloeg met haar vlakke hand op haar eigen voorhoofd. "Ik denk dat het tijd is dat ik naar de kantine ga om iets zoet te zoeken. " zei ze en keek in het voorbijgaan Ine 1 aan met haar ik-spreek-je-dadelijk-nog-blik.
"Je moet naar bed want je moet rusten. Ik zal je wel wat halen zo dadelijk. " zei Ine 1 terwijl ze zenuwachtig met haar voet heen en weer schuifelde. Ze wachtte tot Kylie de deur uit was. "Zo. En nu jij. Jij heet Anna, is het niet? " vroeg Ine 1. Anna knikte. "Ik neem aan dat je al weet wat er met jou gebeurd is?" "Deels." gaf Anna toe. "Over het verleden kan ik je niets vertellen,  die gave heb ik niet. Maar over je verwondingen wel. Zoals je al waarschijnlijk gezien hebt, staan je benen en armen vol met brandwonden. Daarbovenop heb jij een diepe snee in jouw arm. Tussen haakjes, die moest ik hechten. Ik vraag me echt af wat je uitgespookt hebt. Dat is het zo een beetje. De builen en blauwe plekken denken we even weg." ratelde Ine 1 vrolijk door. "Dat is nog redelijk positief uitgedrukt. " dacht Anna. "Je herstelt goed. Je moet wel nog een weekje in het ziekenboeg blijven zodat we je goed in de gaten kunnen houden. Goh,  wat heb jij ons toch allemaal wel niet aangedaan deze dagen. " zei Ine 1 lachend. Anna's buik gromde luid. Ze besefte opeens dat ze verschrikkelijke honger had. Ine 1 merkte het ook. "Juist ja. Je bent vijf dagen onder het zeil geweest. We hebben je watervoedsel gegeven maar dat hielp niet echt,  zie ik. Wacht, ik ga eventjes iets voor jou halen. Jij lust jam, hoop ik? " Anna knikte.  Het was haar om het even wat ze te eten zou krijgen.
Ine 1 rende meteen weg.
Anna wenste dat dit een droom was. Dat al die rare mensen om haar heen slechts hersenschimmen waren...
Maar diep van binnen wist ze dat het niet zo was. Dit was de werkelijkheid. De vreemde werkelijkheid.
------------------------------------
*Kayama-lied: Een lied dat de volkeren van de draak zingen bij overwinning, blijde gebeurtenis of een ceremonie. Kayama betekent (vanuit het eclypsiaans - taal van de draken- vertaald) alomvattende vrede of in een andere context zegen van de oergoden.