Loeiende sirenes zetten het hele gebouwencomplex op zijn kop. "Soldaten van de rang 450, die gespecialiseerd zijn in alle krijgstechnieken, worden verwacht bij de wapenopslag... De leerlingen moeten de paarden gereedmaken voor de strijd... Meer beveiliging gevraagd aan de randen van ons territorium... Moge de witte draak jullie bijstaan in de strijd."
Kylie schrok op uit haar gepeins. Ine 1 keek haar even aan. "Ga maar. Ik zal doen wat ik kan om haar te kalmeren." "Dank je Ine 1" mompelde Kylie en knikte dankbaar naar haar. "Zorg dat ik je niet moet gaan begraven seffes Kylie. Ik meen het. Je tweede gezicht zal je niet altijd redden, hoor!! " riep Ine 1 haar na. Kylie knikte snel en rende weg. In de gangen van de basis ontstond een heuse chaos. Mensen liepen af en aan, uitrustingen rammelden, leren laarzen piepten op de koude vloer.
Kylie vloog de wapenopslag binnen, gritste haar harnas van het rek, trok het bliksem snel aan en rende naar de wapens. Daar nam ze een speer en een enorm schild, waar ze zich helemaal achter kon verschuilen. Ze voegde zich bij een flink aantal gevechtsklare soldaten, wachtend op verdere orders. "Squadron 450, ga naar de stallen. Jullie paarden zijn klaar." Kylie vloekte. Paarden. Het was niet dat zij die wezens haatte, maar de paarden hadden een grondige hekel aan haar. De reden daar voor wist ze al maar te goed...
Met een flinke pas begaf Squadron 450 zich naar de stallen. Een enorm zwart gebouw met ramen van kogelvrij glas en stalen deuren doemde voor hen op. Kylie had medelijden met de paarden. "Ze zullen vast heel mager zijn en heel zwak. " dacht Kylie. Maar toen de massieve stalen deuren open zwaaiden werd ze bijna van haar sokken geblazen. Prachtige verzorgde strijdrossen werden in paren naar buiten geleid. Alle soldaten kozen een paard. Kylie kon haar ogen niet afhouden van een stralend witte hengst. Het dier hield zijn nek gebogen, wat op koppigheid en trots duidde. Kylie wandelde traag naar het wezen toe en zorgde steeds dat ze in zijn gezichtsveld bleef. De hengst volgde haar bewegingen steeds met zijn hemelsblauwe ogen. De ogen straalden iets menselijks uit, een ongewoon hoge intelligentie. Kylie ontspande zich en maakte haar hoofd leeg. Zolang ze kalmte uitstraalde wist ze dat het dier niet zou schrikken of bokken. Toen ze nog maar enkele passen van de hengst verwijderd was, snoof de hengst en legde zijn oren even plat. Kylie bleef staan. "Komt er nog wat van, soldaat? " vroeg opeens een strenge stem achter haar. Ze schrok en draaide zich om. Ze keek recht in het gezicht van de generaal. Hij maakte een gebaar van opschieten. Meteen liep ze zelfverzekerd naar de hengst toe en hees zich in het zadel. Het paard spande zijn spieren op, klaar om Kylie er vanaf te gooien en haar daarmee ten schande te stellen voor de hele squadron. Kylie streelde zachtjes het hals van het edele dier en fluisterde geruststellende woorden. Al gauw raakte de hengst gewoon aan haar aanwezigheid en kon Kylie het dier in de rangen sturen. "Geef acht! "hoorde ze ergens van voor gebruld worden. Meteen zette het squadron zich in beweging. In een lichte draf bewoog de stoet zich door het gebied dat tot de insae toebehoorde. Kylie hield van de rustgevende aanblik van het gebied: prachtige bloemenweiden, keurige bossen, heldere waterstromen,...
Bovendien leek dit alles een soort gouden gloed uit te stralen. Maar algauw vervaagde deze vreedzame indruk als de soldaten dichter bij de grens kwamen. Er waren steeds minder bomen, nauwelijks bloemen,
het gras had een ongezond bruine kleur en overal waar Kylie kon kijken zag ze kraaien.
Deze mistroostige sfeer zorgde er echter voor dat het squadron zijn paarden in moest houden. Ze reden voort in stap om zo weinig mogelijk geluid te maken. Het viel Kylie op dat ze niets anders hoorde dan doodse stilte. Wanneer ze naar de hoeven van haar sneeuwwitte hengst keek, zag ze een bijna onzichtbare hoes rond de hoeven van het paard zitten. Geluidsdempers, wist ze. In de verte zag ze iets wat ze eerst aanzag voor een ruine. "Het is de vrachtwagen, we naderen het doel. " werd er van overal gefluisterd.
Plots stopte de hele leger. "Op mijn teken. " hoorden ze het commando. Kylie kon de fluitende pijlen in de verte al horen. Het wachten leek een eeuwigheid te duren. Ze klemde haar speer in haar hand. Van dit voorwerp was haar leven afhankelijk. "Ten aanval!!!! " bulderde de generaal en de cavalerie maakte haar entree. Ze naderden razendsnel de vrachtwagen.
***
"Verdomme, Verdomme, Verdomme! Hoe kan dit nu? We hebben hun radiosignalen geblokkeerd en hun boodschappers vermoord en nu staat de hele cavalerie aan de deur." vloekte Tine, de rechterhand van de leidster van de imensae. "Alle boogschutters, ga in volle aanval nu meteen! Ik wil geen enkele insa meer op zijn of haar paard zien zitten!! " brulde ze. Meteen kwamen er van overal in het zwart gekledde boogschutters en spanden hun bogen.
***
De indrukwekkende cavalerie denderde richting de vrachtwagen. De insae juichten. Eindelijk kregen ze de troepen die ze broodnodig hadden. Meteen gingen alle soldaten, die
in staat waren om te vechten, klaar staan en renden het veld op, klaar om een einde te maken aan deze strijd.
De adrenaline gierde door Kylie's aderen wanneer ze op de vijand af stormde. Ze mengde zich meteen in de strijd: ze spieste enkele zwaardvechters, redde het leven van een paar andere soldaten en verwondde een vijftal imensae. Algauw had ze haar zinnen gezet op de kostbare lading NEUTRO-43, die Anna dringend nodig had. Het fluitende geluid uit de lucht bedorf haar euforie. Ze kon nog net op tijd haar gigantische schild opheffen om de regen pijlen, die onder meer voor haar bedoeld was, te onderscheppen.
Ze hoorde luide kreten van pijn en doffe klappen. Een tiental krijgers en enkele paarden stortten ter aarde. Ze vloekte. Als dit zo door zou gaan, is er binnenkort niets meer over van de squadron. Ploteling trof een pijnscheut haar buik. Kylie vloekte en zakte even ineen. Een kogel heeft zich door haar harnas heen gedrongen en een oppervlakkige wond veroorzaakt. Van haar medische opleiding (deze was een onderdeel van haar beschermer-loopbaan) had ze geleerd dat de oppervlakkige wonden in meeste gevallen niet dodelijk waren. Ze bloedden wel fel en een te hoog bloedverlies zou kunnen leiden tot het verliezen van bewustzijn. Een pijl miste haar op een haar na. Maar toch zakte ze ineen en deed ze of ze dood was. Het was haar een raadsel hoe een van haar vijanden aan een buskruit wapen is geraakt...
Niemand lette op een op hol geslagen paard met zijn "dode" ruiter op zijn rug. Kylie stuurde het paard, door bijna onzichtbaar aan zijn teugels te trekken, richting de vrachtwagen. De afstand tussen haar en het voertuig slonk zienderogen. Toen ze nog een meter van de vrachtwagen verwijderd was, stopte ze haar paard en viel er vanaf. Doelbewust kroop ze naar de vrachtwagen, de pijn negerend.
***
Tine zag dit alles van op een afstandje gebeuren en vloekte. "Ze kunnen toch ook niks fatsoenlijk doen."
Ze greep haar speer. Ze zou dat insa- tuig eens wat leren. Ze spurtte naar de vrachtwagen...
***
Kylie stond wankelend op. Haar schild moest ze achterlaten omdat het bloedverlies zijn tol begon te eisen. Ze stapte met grote, onzekere passen naar de vrachtwagen. Allert voor elk geluid buiten haar gejaagde ademhaling. Ze was nog maar drie stappen verwijderd van de laadbak, toen er een wilde strijdkreet onder de vrachtwagen uit klonk en iemand haar bijna aan zijn speer rijgde.
Nog maar nipt kon Kylie de speerpunt ontwijken. Ze keek recht in de ogen van haar tegenstander. Het was een vrouw. Ze kende haar: Tine. Met een luide grom haalde Kylie uit naar Tine. Ook zij kon Kylie's speer met gemak omtwijken.
"Wel wel wel, wat hebben we hier? Het is de eerste keer dat ik tegenover zo'n brutale insa tuig moet vechten bij de vrachtwagen. Maar maak je maar geen illusies, die NEUTRO-43 behoort niet tot jullie toe. " smalde Tine. "Jij weet niet tegen wie je het hebt, menswezen. " zei Kylie met een onmenselijke stem. Haar pupillen versmalden zodanig dat haar ogen op kattenogen leken. Dat vonkje groen kleurde haar grijze ogen hel groen. Tine schrok "W... Wat ben jij?" stammelde ze. "Je weet wie ik ben, diep vanbinnen. Je ziet me in elke nachtmerrie. " gromde Kylie en sloeg met een simpele beweging Tines speer in twee. Kylie klemde haar hand op haar buik om het bloeden een beetje te stelpen. Tine, die de wonde in de gaten kreeg, greep naar haar zwaard en kon,door een schijnbeweging, Kylie ontwapenen." De Witte d... " stammelde Tine. Het kwartje viel bij haar. Plotseling was Kylie verdwenen. Tine keek, op haar hoede, rond. Ze begreep niet waar dat wezen, dat zich een insa noemde, naar toe was. Een luid gebrul van ergens boven haar haalde haar uit haar gedachten. Maar haar reactie was niet snel genoeg. Kylie, die met een enkele sprong op het dak van de vrachtwagen was geland en zich daar even verstopt had, stortte zich nu boven op Tine. Ze maakte gebruik van Tines verwarring en schopte haar zwaard uit haar hand. Ze ging op de handen van haar tegenstander staan en trok haar verborgen dolk uit haar laars. Deze zette ze tegen Tines keel. "Ik tel tot vijf en dan laat je jouw leger zich overgeven en weggaan." gromde Kylie. "Een... "
"Doe het dan. Snijd mijn keel maar over. " spugde Tine. In haar ogen lag geen angst maar eerder spot. "Of ik hun je lijk laat zien, of dat je het zelf tegen hen zegt, het effect zal hetzelfde blijven. Ze zullen weggaan. Maar ik denk dat de eerste optie veel minder prettig is.Voor ons beiden." Kylie kneep haar ogen samen. Stiekem bewonderde ze de brutaliteit en de onverschrokkenheid van haar vijand. Tine leek geen krimp te geven en keek haar uitdagend aan. "Twee... Je tijd loopt, Tine. "
Nog steeds zei Tine niets, maar Kylie voelde dat Tine begon te twijfelen. "Drie... " zei Kylie en drukte de dolk iets harder tegen de keel van Tine aan. De zelfverzekerde blik van Tine maakte plaats voor een angstige schittering in haar ogen. "Vier... Kijk maar eens goed naar mij, want mijn gezicht is het laatste wat je op deze wereld ziet. " fluisterde Kylie. "V... " "STOP! STOP! IK ZAL ZE WEL TERUG ROEPEN! SPAAR MIJ! " gilde Tine. Meteen verslapte de druk van het koude metaal tegen haar nek. Kylie trok haar met een brede glimlach overeind en zei: "Kijk nu, zo doen we zaken. Waag het niet om iets uit te halen want dan ga je er aan, imensa."
Het lemmet van de dolk glinsterde vervaarlijk. Samen klommen ze op het dak van de vrachtwagen. Tine nam haar jachthoorn met trillende handen uit de holster aan haar riem en blies er zo hard ze kon op. Meteen verstomden de gluiden van metaal op metaal en de kreten van pijn en woede. Alle ogen waren gericht op de vrachtwagen. De spanning bereikte zijn hoogtepunt. Kylie kon het ruiken.
"Zeg het luid genoeg zoals we hebben afgesproken, Tine. Anders... " Zei Kylie en toonde haar dolk.
"We trekken ons terug imensae!" riep Tine en keek Kylie haatvol aan. Gejuich van de insae vulde de mistroostige niemandsland. Ze hadden niet alleen gewonnen van de imensae, maar ook de waardevolle lading NEUTRO-43 behoorde vanaf nu tot hun.
"Dit was de laatste keer, insae. De volgende keer zullen jullie op jullie knieën achter ons aan kruipen en onze voeten kussen, smekend om genade. " siste Tine terwijl zij en Kylie van de vrachtwagen afklommen.
"Zeker weten, hoor. Van dromen ga je niet dood, Tine. Van je stomiteiten wel." lachte Kylie. Haar groene ogen benadrukten haar woorden. Tine spugde op de grond en mankte weg. Kylie liep met moeite naar haar witte hengst. Ze had zich sterk gehouden tegenover haar vijand. Maar nu ze haar verslagen had en de menselijkheid in haar terugkeerde, voelde ze zich verschrikkelijk zwak. Het dier zag dat ze het moeilijk had en boog zo laag, dat ze er met gemak op kon gaan zitten. De insae waren de lading van het medicijn in hun zadeltassen aan het laden. Ze namen zoveel ze maar konden dragen mee. Het drong tot Kylie slechts vaag door. Ze hadden deze slag gewonnen. Maar waarom voelde dit niet als een overwinning maar slechts als het begin van een nog groter conflict dan het al was?
Het enige waar ze zich van bewust was, is dat ze eindelijk Anna zullen kunnen beter maken. Ze zag een van haar kameraden op haar afkomen. En toen werd alles zwart...
----
Phew, de lang verwachtte hoofdstuk 5 is af. Ik kan momenteel niet al te veel posten omdat ik midden in mijn examen periode zit. Geniet ervan.
Grts,
Anastasia