De soldaten keken haar onbegrijpend aan. Kylie blijft een raadsel voor iedereen. Dat was zeker. Niet enkel haar humeur maar ook haar lichaamstaal in het algemeen en zeker haar ogen. Velen vroegen zich af waarom ze soms dat vleugje groen in haar ogen zagen schitteren. Enkel Claudia en - na een vreselijk lang en vermoeiend gesprek- ook de twee Ines wisten wat en waarom dit was.
Wanneer Claudia Kylie zo zag kijken, wist ze dan ook meteen dat ze voor afleiding moest zorgen. Ze nam onopvallend een rookbommetje uit haar zak en,  wanneer ze zeker was dat niemand op haar lette, gooide het voor Kylie's voeten. Meteen werd het hele pad omgeven door rook. Wanneer de rook oploste en de verwarring - die inmiddels ontstaan was - verminderde, was Kylie met het gewonde meisje nergens meer te bespeuren. "Hoe doet ze dit toch? " vroeg een van de soldaten. "Waar is ze naar toe? " viel nog een ander bij. Opeens ging de walkie talkie af. "Kom naar de basis. Wacht daar op mij. " zei Kylie's stem. Om verdere verwarring te voorkomen nam Claudia de leiding. "Kom op insae. Jullie hoorden wat ze zei, terug naar de basis en een beetje snel graag. " zei ze. Ze liepen op een sukkel drafje terug naar de basis. Buiten de basis stond  Mira samen met de technicus en een paar bewapende soldaten, die haar en de omgeving geen seconde uit het oog verloren, te wachten op de team voor het verslag. "Ik zie beweging!!!" riep een van de soldaten. Meteen richtten alle geweren op het ding dat de beweging veroorzaakte. Het waren de boom toppen. Iets kwam dichterbij. Plotseling werd alles weer stil. Twee soldaten gingen beschermend voor Mira en de technicus staan, de rest spande de hanen van hun geweren. "Maak jezelf bekend en gooi je wapens weg!! "schreeuwde een soldaat. "Ik kom in vrede... " zei een diepe stem. Er stapte een gigantische witte draak uit de struiken. De insae, die niet wisten of dit werkelijkheid was of een afleidingsmanoeuvre, staarden het sierlijke wezen enkele minuten met een open mond aan. Uiteindelijk knielde Mira heel traag zonder haar oog van de draak af te wenden en hief ze haar armen omhoog. "De w... Witte draak... Bent u... Bent u het echt? " stammelde ze. De draak knikte. Het wezen wandelde dichterbij. De soldaten konden er niet aan doen dat
ze bang waren. Ze kropen er een paar meter vandaan en wierpen zich ten gronde in hoop dat de draak niet op hen zou trappen en om vergefenis te smeken. De draak negeerde de nederige soldaten echter en liep regelrecht naar Mira toe. Ze boog eerbiedig. "Sta op en hoor mijn nood,  insa. Ik heb je hulp nodig." zei de draak. Het boog zijn hoofd voor die van Mira en vervolgde: "Zorg voor dit meisje. Ik vond haar in het bos." het wezen opende zijn hand, waarin het meisje lag. Nog steeds bewusteloos. Mira nam het meisje in haar armen en legde haar voorzichtig op de grond. Toen ze opkeek zag ze dat de draak wegliep. "Wacht! Leeft u in het bos? Waar kan ik u vinden? U moet ons helpen." smeekte Mira wanhopig. De draak stopte en zei zonder zich om te draaien: "Op de plek waar ik nodig ben. Dat is dichter dan je denkt."
Na deze woorden verdween de draak in het bos. Mira schudde haar hoofd. Dit kon toch geen werkelijkheid zijn?? De witte draak was slechts een legende,  een verhaal met moraal, een soort verzinsel om de krijgers vertrouwen in te boezemen. "Het is echtttttt.... " fluisterde de wind. Mira huiverde en liet haar blik zakken op het meisje. De soldaten keken Mira aan. "Wat staan jullie daar zo te lanterfanten? Breng het kind naar de ziekenboeg en hervat jullie taken! "
snauwde ze een beetje overstuur. Meteen tilden twee soldaten het meisje voorzichtig op en brachten haar naar de ziekenboeg. De vier andere soldaten bleven staan op hun post,  wachtend op de reddingsploeg.
Ze hoefden niet lang te wachten. Even later kwam Kylie. "De rest is vlak achter mij. Ze komen zo." "En het object? " vroeg de technicus bezorgd. "Maak je maar geen zorgen. Het was mijn beschermeling maar." zei Kylie zo nonchalant  mogelijk. "Leefde ze nog wel? " vroeg Mira die verschrikkelijk kwaad keek naar de technicus. "Ja, maar ze was gewond. En... Plosteling leek de tijd stil te staan. Ik kan me niets meer herrineren nadat ik geritsel in de boomtoppen meende gehoord te hebben. " zei Kylie. Wat een geluk dat ze goed kon liegen en zo creatief was. Haar plan was geslaagd. Ze zag hoe Mira verbleekte.  "Je zal dit je vast hebben verbeeld. Ze werd getransporteerd naar de ziekenboeg." zei Mira met een trillende stem. Kylie wist dat dit een glasheldere leugen was. Ze had een telepathische gave, ze kon in Mira's hoofd kijken en genieten van de verwarring die ze gezaaid heeft. Mira draaide zich om en beende naar binnen. Kylie keek haar veelbetekenend na en liep vervolgens naar de ziekenboeg.
*****
De volgende dagen zweefde Anna ergens in een tussenwereld met haar gedachten. Slechts vaag hoorde ze af en toe een paar stemmen, die de grijze stroom van leegte in haar hoofd, onderbraken. Het meisje wou wel antwoorden, maar steeds weerhield haar iets van gewoon haar ogen open te doen en een zinnig gesprek te voeren met de eigenaren van die stemmen. Maar de grijze leegte duurde niet lang. Algauw maakte het plaats voor verschrikkelijk echte nachtmerries. Steeds opnieuw hoorde ze haar ouders en broertje schreeuwen terwijl ze levend verbrand werden in die auto. Altijd rende ze naar het brandende wrak,  ook al wist ze dat haar ouders en broertje als ratten in de val waren, en
rukte aan de portieren.
Maar het ijzer was telkens zo gloeiend heet, zo echt, dat ze het wel los moest laten. Het vuur werkte haar ook aardig tegen. Hij duwde haar steeds plagerig terug door hoger op te vlammen. De vlammentongen leken haar steeds knisperend uit te lachen. Deze nachtmerries werden haar te veel. Alhoewel Anna buiten bewustzijn was, kon ze toch maar aardig herrie schoppen. In haar slaap schreeuwde ze,  huilde ze, ijlde ze,...
De dokters van de ziekenboeg konden haar niet helpen, hoe graag ze dat ook wilden, omdat de imensae de vrachtwagen waar NEUTRO-43 - een sterk kalmeringsmiddel, in zat hadden gekaapt- Nu stond deze ietwat verderop in een veld, waar voortdurend gevochten werd. De insae hadden ervaring met de methode van het zwarte leger. Ze wisten dat de imensae zich regelmatig in de berm verscholen en de nietsvermoedende, voorbijrijdende vrachtwagens overvielen. Desondanks die wetenschap konden de insae de imensae niet hinderen. Ze wisten niet waar de imensae zouden opduiken en met hoeveel man ze zouden zijn. De insae hadden gehoopt dat het verstrengen van de veiligheidsmaatregelen in het niemandsland -die desondanks alles werd gedomineerd door imensae- en het beter beveiligen van de vrachtwagens iets zou uithalen. Maar ze hadden er niet op gerekend dat de imensae net die dag een klein peloton zouden optrommelen om een vrachtwagen te overvallen en dat het hen ook deze keer zou lukken om de bewakers van de vrachtwagen uit te schakelen. Gelukkig had de vrachtwagen net op tijd een noodsignaal kunnen sturen naar de basis, waardoor een groep van 60 boogschutters, zwaardvechters en speer mannen de vrachtwagen te hulp snelden. Beide legers raakten slaags en vochten uren aan een stuk. Wanneer de nacht viel, trokken de twee legers zich terug in hun geïmproviseerde kampen in de berm aan de weerszijden van de vrachtwagen. En daar bleven ze, met het zicht op de vrachtwagen die er intussen uitzag alsof het drie natuurrampen had overleefd, maar met van binnen de kostbare lading NEUTRO-43.
"We moeten afwachten. Na een tijd zullen de imensae zich terugtrekken, echt waar. Hun proviand in hun kamp wordt steeds schaarser..." "Ik kan niet langer afwachten, Jake! De proviand in ons kamp slinkt ook zienderogen.We kunnen het ons niet permitteren om ook nog mensen aan hongersdood te verliezen. Ik stuur versterking en wel nu meteen! " snauwde Mira op een toon die geen tegenspraak duldde.  Jake zuchtte, maar knikte tegen zijn zin.  Had hij hier nog eigenlijk iets te zeggen over zijn eigen troepen?