Het portier werd opengerukt en ze voelde hoe ze werd opgetild. Anna's gezicht vertrok van de pijn toen ze op het harde wegdek werd gelegd. Ze liet haar redder begaan, ze stelde geen vragen. Ze kende die persoon niet eens, toch liet ze haar begaan. Plotseling voelde ze iets vochtigs in haar keel gegoten worden. 'Is ze mij nu aan het vergiftigen? ' vroeg ze zich af. Plotseling loste de persoon op in de lucht. De volgende stadium van het vergiftigen: hallucinatie, dacht Anna.
Plotseling leek de wereld uiteen te vallen in pixels. Anna sloot haar ogen.  Ze voelde zich licht worden, lichter als een veertje, dacht ze door de lucht te zweven. Het zalige gevoel van vliegen duurde slechts enkele ogenblikken, want iets later voelde ze zichzelf zwaarder en zwaarder worden. De wind blies steeds harder in haar gezicht. Ze opende een oog on te kijken wat er aan de hand was. Meteen vloog haar tweede oog wijd open van de schrik: de grond onder haar kwam snel dichterbij! De boomtoppen kwamen met een razende vaart op haar af. Nog even en ze zou gespiest worden. Beschermend hield ze haar handen voor haar gezicht en sloot haar ogen. Takken zwiepten tegen haar lichaam. Het leek of ze door twintig zwepen tegelijk geslagen werd. Anna gilde en verloor haar bewustzijn. Even later werd ze weer wakker van een vreemd gevoel in haar arm. Toen ze haar arm optilde, zag ze er een diepe wonde in zitten, die hevig bloedde. " Ik leef tenminste nog. " mompelde Anna terwijl ze haar arm vol afschuw bekeek. Opeens hoorde ze iets. Het klonk zo zacht als een fluistering van de wind, het kroop in haar oor en deed rillingen over haar rug lopen. Telkens weer herhaalden de kreten zich en deden ze Anna huiveren. Zou ze gaan kijken waar het vandaan kwam? Of zou ze gewoon hulp gaan zoeken? "Kom op Anna, denk logisch na. Zou ik niet beter hulp gaan zoeken? Dan kan ik meteen ook de anderen helpen." mompelde ze en zweeg even. "Wat ben nu weer voor onzin aan het uitkramen. Ik ga er op af! " besloot ze. Voorzichtig sloop ze in de richting waar de geluiden van af kwamen. In de struik langs een open plek hield ze halt. Voor haar lag de open plek. Ieder uithoekje werd bewaakt door tot de tand toe gewapende soldaten. Ze zag hun geweren blinken in de vale zon, die een spookachtige glans wierp over de soldaten.
In het midden stonden kleine kinderen in witte kleding. Het viel Anna op dat de kinderen de enigen in het wit waren op het veld. De rest van het merkwaardige gezelschap droeg zwarte kleren. Bij de kinderen stond nog een andere persoon in het zwart. De tint zwart die de vrouwelijke gestalte droeg was duidelijk donkerder als de rest. Dat moet waarschijnlijk iemand zijn die een hogere functie heeft als de anderen dacht Anna. De vrouw in het diep zwart werd begeleid door twee soldaten. Ze stopte voor een klein meisje in het wit. Het meisje keek haar smekend aan. Het kleine meisje zei iets, Anna kon haar niet goed horen.
De vrouw in het zwart legde haar hand op haar schouder en het meisje zakte als een lappen pop in elkaar. Anna was geschokt. Net op dit dit moment begon haar neus als een bezetene te jeuken. "Verdorie, net op zulke ambetante momenten moet mijn hooikoorts mij mijn leven zuur maken." bromde ze. Ze kneep haar neus dicht. Wanneer dat ze dacht dat haar nies was weggegaan, liet ze haar neus weer los. Drie tellen later niesde ze oorverdovend. Ze hield haar adem in. De spanning op het veld steeg. De vrouw in het zwart keek haar kant op en zei iets. Daarbij wees ze op de struik waar ze zich in verscholen had. Anna was verstijfd van de angst. Ze zag twee soldaten haar kant op komen. Hun trekker stond gespannen. "Hun bepantsering is zwaar toch? Misschien zullen ze me niet in halen. Ik hoop dat die drie dagen intensief joggen mijn conditie genoeg op peil hielden om die twee af te schudden." Dacht ze in paniek. Een tak kraakte dicht bij haar." Het is nu of nooit," fluisterde ze en zette het op lopen. Achter haar boorden zich twee kogels in een boomstam angstaanjagend dicht bij haar. Het hout versplinterde en kraakte vervaarlijk. Anna rende. De angst gaf haar vleugels. Een bocht, nog een bocht,... Ze kwamen dichterbij!
Het werd Anna teveel. Haar voeten weigerden nog langer naar haar bevelen te luisteren. Ze dook in een struik en verwenste zichzelf voor deze domme handeling. Nu zouden ze haar zeker vinden en doodschieten. De voetstappen kwamen dichterbij. Gelukkig was er op dat moment een dikke eekhoorn die een mooie nootje zag liggen aan de overkant van het pad. Het liep er naar toe,  greep het nootje en rende in de struiken. Daarbij ritselden de steuiken erg. "Daar,  Daar gaat ze! Hou de spion!!!" schreeuwde de soldaat luid. Ze renden weer verder. Anna wachtte tot dat het geluid van hun voetstappen was weggestorven. Ze kroop uit de struik. Haar wonde bloedde verschrikkelijk. Ze moest hulp gaan zoeken en wel nu!
Ze zette het op lopen.
***
"Commandant Mira, er is een groot vallend object gesignaleerd boven het bos." zei een man met donker krullend haar. Een vrouw van iets in de veertig,  die bedenkelijk in een raam was aan het staren, draaide zich om. Ze had grijs kort haar en een litteken dat over haar blinde linkeroog ging. Een haakneus maakte het plaatje compleet. Mira was de commandant van de insae. Gehard in de genadeloze strijd tegen die rotzakken van imensae. Desondanks het blinde oog, was ze een top krijger en een veteraan in zwaardvechten. Ze beende snel naar de radar toe. "Je hebt me al genoeg ellende bezorgd met je overgevoelige radar. Lap het me niet weer dat ik loos alarm zal slaan want dan weet ik niet wat ik met je ga doen. Je brengt de eer van mij basis in twijfel." gromde ze. "Neen Mira, deze keer is het echt! " de man haalde gestresseseerd zijn hand door zijn krullen. Mira leek even na te denken. Uiteindelijk knikte ze kort...
Kylie was al een halfuur geleden aangekomen en werd hartelijk ontvangen door de twee Ines en Claudia. Ine 1 gaf Kylie een rondleiding  door de basis. Het was lang geleden voor Kylie. Ze was nog een kind geweest toen ze hier haar opleiding volgde maar ze vond het fijn om de oude plekjes nog eens op te zoeken. Plotseling schalde er een luide stem door de luidsprekers: "Een groep vrijwilligers gevraagd. De vrijwilligers worden verwacht aan de machinekamer. " "Je bent nog geen uur hier of er is alweer iets." zuchtte Ine 2. "Ik kan wel wat spanning gebruiken, gewoon om er in te komen. " zei Kylie en haalde haar schouders op. "Ik ga mee." zei Claudia. "Ik ook! " riep Ine 2 meteen. "Ga jij ook mee Ine 1?" vroeg Claudia. "Gaan jullie maar. Ze hebben me nodig bij het ziekenboeg. " antwoordde Ine 1. De drie vriendinnen renden naar de machinekamer, waar zich ondertussen een tiental mensen hebben verzameld. De man met de krullen stond in het midden en probeerde hen tot stilte te manen. Maar de stoere soldaten letten niet op zo'n watje in een veel te grote laboratorium jas. Ine 2 schraapte haar keel. "Ik zou jullie oren dicht houden als ik jullie was. " knipoogde ze. Claudia en Kylie haalden hun schouders op en klemden hun oren dicht. "BEK TOE EN LUISTER NAAR WAT LUCAS TE ZEGGEN HEEFT!!! " brulde Ine 2. Toen iedereen haar verbluft aankeek zei ze honingzoet: "Zeg het maar. " en deed alsof ze aandachtig luisterde. Lucas slikte zenuwachtig en zei:
"De radar heeft een groot vallend object gedetecteerd. Mogelijk gaat het om een explosief. Ik wil graag dat een ontmijningsploeg en een paar krijgers het object gaan onderzoeken." besloot hij. Er steeg geroezemoes op. "Ik stel me kandidaat als krijger. " zei Kylie luid en duidelijk. Iedereen keek haar aan. Enkele mensen volgden haar voorbeeld. Algauw was er een klein groepje van zeven man opgesteld en bevoorraad van het nodige op deze missie. De rest van de kandidaten droop uiteen. Het groepje vertrok. Hun Laarzen maakten een knisperend geluid op de, met takjes bedekte, bosgrond.
Ze waren op hun hoede. Als ze een geluid opvingen buiten hun ademhaling en het knisperen van de laarzen, draaiden alle geweren en wapens in de richting van het geluid. "Halt. Ik hoor iets. " zei een van de mannen.
Kylie luisterde. En ja hoor, ze hoorde het ook. Het klonk net alsof iemand iets riep, maar ze waren veel te ver weg om het te horen. "Het klinkt als 'Houd de spion' of zo iets." merkte Claudia op. "Houd de slaap pijlen gereed." zei Kylie. Iedereen nam zijn blaaspijpen met slaap pijltjes. Er zat genoeg slaapmiddel in om een paard mee neer te krijgen.
Ze renden verder.
***
Anna rende blindelings verder. Haar arm deed verschrikkelijk veel pijn en ze was bang dat de twee soldaten zich al lang hadden omgedraaid en achter haar aan kwamen. Om de volgendvae bocht zou ze rusten...
***
Kylie en haar ploeg kwamen snel vooruit. Toch waren ze geen enkel groot, explosief object tegen gekomen. " Zou het weer loos alarm zijn? " Vroeg Claudia zich af. "Om de volgende bocht nemen we een pauze en gunnen we onze benen wat rust. We rennen al een kwartier aan een stuk. " hijgde Ine 2. Iedereen stemde ermee in. Kylie was als eerste bij de bocht. Plotseling liep
er iets tegen haar op. Door de botsing vielen ze beiden achteruit. Een soldaat van Kylie's groepje schrok zo erg, dat die een slaap pijltje naar diegene schoot die tegen Kylie was opgelopen. Het was een meisje met een zwart gezicht vol met vegen.
Kylie krabbelde overeind en rende naar het meisje toe. Het meisje viel achterover in haar armen. Het meisje zag alles wazig worden en hoorde ergens ver een stem praten tegen haar. " Idioot die je bent! Doen we dat zo tegenwoordig, alle mensen die naar ons toe komen rennen beschieten!? Je had geluk dat het geen echte kogel was, anders had ik je persoonlijk de nek omgedraaid! Stuk ongeluk! " schreeuwde Kylie. "Maar ik dacht dat ze een imensa was door dat zwart. Het had toch gekund? " probeerde de soldaat zichzelf goed te praten. Hij zweeg echter na een vernietigende blik van Kylie te hebben gekregen. Toen viel Kylie's oog op de diepe snee in het arm van het meisje. "Heeft iemand een vest die hij kan missen? Dat kind bloedt verschrikkelijk. Straks bloedt ze nog dood. " een van haar medewerkers reikte haar zijn jasje aan. Kylie scheurde er een mouw vanaf en bond deze om het arm van het meisje. Het meisje kreunde en op haar gezicht verscheen een pijnlijke grimas. "Ja ja ik weet dat het pijn doet maar je moet op je tanden bijten." gromde ze, nog steeds kwaad van het voorval. "Hoe gaan we dat kind tot aan de basis krijgen? We zijn er een aantal kilometers van verwijderd en we hebben nog niet eens een brancard. " merkte Ine 2 op. "Jullie prutsers denken toch niet dat ik haar aan jullie over laat na wat er is gebeurd? " vroeg Kylie kwaad. "Hoe wil jij haar dan tot aan de basis krijgen? " vroeg een soldaat. "Ik doe het op mijn manier." zei Kylie. Er verscheen een groene schittering in haar ogen...