Haar snikken weerkaatsten hol tegen de muren. Ze wist dat ze haar konden horen huilen. Maar dat kon haar niet schelen op dit moment. De shock van daarjuist had een stormloop aan emoties binnen in haar ontketend. Alles kwam weer naar boven. Verdriet, twijfels, angst,... alles wat haar heeft geteisterd tijdens haar verblijf in de tweede dimensie. Waarom moest Kylie liegen? Dat kon niet waar zijn dat ze een draak was. Draken bestaan niet. Dat mogen dan wel een soort goden zijn van dit volk, maar ze bestaan enkel in legendes en mythes. Toch? En als haar mentor er een zou zijn, zou ze dat dan niet veel eerder hebben gemerkt? Draken eten toch vlees? Draken aten toch dappere ridders, brandden dorpen plat en ontvoerden prinsessen. Draken waren toch monsters? Zo veel twijfels en vragen spookten er nu door haar hoofd. Ze kon er niet meer tegen. Dus huilde ze, in hoop zo alles van zich af te huilen en een beetje innerlijke rust te bereiken.
***
"Wat nu?" Vroeg Ine 1 onthutst. "Ik zei toch dat je dit niet moest doen?! Heb je haar reactie gezien?" Siste Claudia kwaad. "Wat had ik dan moeten doen? Nog meer liegen? Geef geen advies over zaken waar je geen verstand van hebt." Riep Kylie. Het werd weer stil. Kylie stond wankelend op. "Wat ben je aan het doen?" Vroeg Claudia. "Je been..." "De medicijn heeft maar een half uur nodig om in te werken en haar bloedpeil is weer op orde gebracht." Zei Ine 1 om Claudia gerust te stellen. "Laten we ons er niet mee moeien. Dat is iets tussen hen." Zei Ine 2 stileltjes. Steun zoekend tegen de rekken liep Kylie stap voor stap naar het geluid van gesnik toe. Ze verwenste zichzelf dat ze haar instinct niet had kunnen tegenhouden en dat Anna haar in die vorm had gezien.
Anna hoorde de traag schuifelende voetstappen. Ze draaide zich om naar de muur. Ze hoorde hoe de veren van het bed kraakten toen Kylie zich op het bed liet zakken. "Anna." "Laat me gerust." Was het botte antwoord. "Luister, ik snap dat je geschrokken bent. Maar door zo te reageren, maak je het enkel moeilijker voor jezelf om het te aanvaarden." Anna ging met een ruk overeind zitten en draaide zich bruusk om naar haar mentor. "Je begrijpt het nog altijd niet, he? Het gaat me niet om wat ik gezien heb, het gaat me om het feit dat mijn leven een grote leugen is. Jij, een draak? Wat ben ik dan? Een afstammeling van de tandenfee misschien?"
"Je begrijpt het ook precies niet! Als jij meteen op dag een met de waarheid zou belast worden, dan denk ik niet dat je hier nog zat. Je zou jezelf van kant hebben gemaakt omdat je het niet zou aankunnen."
Schreeuwde Kylie. Anna staarde haar sprakeloos aan. "Hoe... durf je dat te zeggen?"
"Jouw gedachten zijn een open boek." Was het korte antwoord. Anna wendde haar ogen af. "Wie gaf je het recht..." "Niemand. Maar ik achtte het nodig. Want ik maakte me zorgen over je. " Anna bleef stil. Ze was zichtbaar gekwetst. Kylie zuchtte. "Sorry, Anna. Ik had niet zo tegen je mogen uitvaren. Ik..."
"Dit gesprek is nutteloos. Ik wil je verontschuldigingen niet horen. Het enige wat ik nu wil, is dat je me de waarheid vertelt. De waarheid over jezelf dan."
Onderbrak Anna haar. Kylie zuchtte nogmaals en stond op. "Kom."
Anna volgde haar met tegenzin. Ze zorgde telkens dat ze een eindje achter de halfbloed bleef. Kylie hield halt bij Ine 2. "Ine, hier is mijn speaker. Voer fase 2 uit. Laat me iets weten wanneer je begint met het uit te voeren." Zei ze tegen haar. Ine 2 knikte, controleerde haar pistolen en verdween in de donkere gang. Kylie volgde Ine 2 de duisternis in. "Is dit wel veilig? Er zijn nog imensae daar." Zei Anna twijfelend terwijl ze in de deuropening bleef staan. "Kom." Was het enige antwoord dat ze kreeg.
De belichting was volledig uitgevallen op het gelijkvloers. Alles was pikkedonker. Anna's enige oriëntatiepunt waren Kylie's onregelmatige voetstappen, die ze enkele meters voor zich hoorde.
Plots hielden de voetstappen op. Er ging een deur open en het zilverachtige maanlicht stroomde naar binnen. "Kom."
Anna glipte naar buiten, dankbaar dat ze de duisternis achter zich kon laten.
Kylie leidde haar achter enkele gebouwen om, naar het bloemenveld. Midden in het bloemenveld bleef ze staan en keek Anna aan. "Ik weet niet waar die wandeling goed voor was. Wat is het dat je me hier wil vertellen en niet daarbinnen, waar iedereen bij is?" Snibde Anna.
"Ik zal de blinddoek, die het ongeloof voor je ogen gebonden heeft, losknopen en je de waarheid tonen." Zei Kylie. Haar ogen waren weer helgroen. "Ik begrijp niets van wat je net zei. " zei Anna traag.
Kylie nam een stap achteruit en glimlachte geheimzinnig. Ze spreidde haar armen en keek omhoog. Haar lippen vormden de vreemde klanken van een oeroude magische taal. Anna keek desondanks alles wat er voorheen gebeurd was geïnteresseerd toe. Plots leek het alsof alle sterren van de nachtelijke hemel loskwamen en naar Kylie werden toegetrokken: een zilveren gloed omhulde de halfbloed en het straalde oogverblindend, zilver licht uit.
Anna's mond bleef verder openzakken toen ze zag dat het silhouet van haar mentor traag veranderde in een ander silhouet. In een silhouet van een draak. De zilveren gloed loste even snel op als het was verschenen. Anna sloeg een hand voor haar mond en hapte naar adem; op de plaats waar haar mentor zo net nog had gestaan, stond een reusachtige sneeuwwitte draak. De helgroene, wijze ogen van de draak leken licht te geven in het donker. Anna stond te trillen op haar benen. Dit kan toch niet? Draken bestaan niet. Dit... dit moest een of andere vreemde droom zijn.
Het wezen boog zijn hoofd naar Anna toe en maakte oogcontact met Anna. Het meisje voelde zich op de een of andere manier toegetrokken naar het wezen. Ze zette een twijfelachtige stap dichterbij en bracht traag haar hand naar voren. Op het moment dat haar vingertoppen de koude schubben van de drakenhoofd aanraakten, ging er een vreemde trilling door haar hele lichaam heen. Die trilling zorgde ervoor dat alles opeens zo veraf leek en dat de tijd stopte. Alle zorgen en twijfels leken zo veraf... Anna's hand rustte nu volledig op het hoofd van het sneeuwwitte wezen. Ze had zich nog nooit zo kalm gevoeld.
"Ik hoop dat dit overtuigend genoeg is." Zei de draak met een diepe stem. Anna kinkte. "Prachtig..." zei ze hees. De draak tilde haar hoofd op en zette enkele grote passen achteruit. Opnieuw keek de draak omhoog en mompelde het enkele woorden. En opnieuw werd het omhuld door een zilveren gloed. De vorm van de draak veranderde terug in dat van een mens.
Kylie stond weer enkele stappen voor Anna. "Weet iemand van de insae hier vanaf?" Vroeg Anna even later. Kylie zuchtte en zei met een gebiedende ondertoon in haar stem: "Enkel Ine 1, Claudia en jij. De rest niet. En dat wil ik zo houden."
Toen Kylie zag dat Anna op het punt stond om nog een heleboel vragen op haar af te vuren maakte ze een wegwerpgebaar. "Niet nu, Anna. Ik leg het allemaal wel uit, op het juiste moment. Bewaar je vragen voor later."
En daar moest Anna het mee doen. Er volgde een ongemakkelijke stilte, die eeuwen leek te duren. Plots kraakte de speaker aan Kylie's gordel. "Je had die toch net aan Ine gegeven?" Vroeg Anna verbaasd. "Een goede krijger neemt altijd eem reserve voorwerp dat van vitaal belang kan zijn voor hemzelf en de missie." Was Kylie's antwoord. "Kylie, we zijn binnen. Claudia en Ine 1 zijn geëvacueerd. De mannen zijn bezig de laatste imensae te verdrijven." Klonk de stem van Ine 2 door het apparaatje. "Goed werk, Ine. We komen eraan." Zei Kylie en drukte opde uitknop van de speaker. Anna keek haar nog verbaasder aan. "Ben je zot? Je gaat niet met je knie vechten daar."
"Dat was ik ook niet van plan. Ik ga ergens zitten en doen alsof ik pijn heb. Jij gaat de imensae helpen verdrijven. Het is tenslotte jouw missie." Zei haar mentor luchtig, draaide zich om en liep mankend naar het bezette gebouw. Anna had geen keuze en volgde haar.
De verdrijving van de imensae verliep soepel: Anna en Kylie waren net op tijd aangekomen, want de insae soldaten waren bezig met het verdrijven van de laatste imensae. Anna droeg haar steentje bij de missie en uiteindelijk waren alle imensae verdreven. Tevreden veegde ze enkele zweetdruppels van haar voorhoofd af en keek rond. Enkele soldaten zaten op de trap, opgewekt met elkaar te praten. Kylie zat tegen een muur geleund. Toen Anna dichterbij kwam, ontdekte ze tot haar verassing dat haar mentor sliep. "Die transformatie moest haar vast veel energie gekost hebben." Dacht Anna. "Tyson! Leg alsjeblieft die dolk neer!" Gilde er plots iemand. Anna en de soldaten die op de trap zaten spurtten naar de kamer waar het geschreeuw vandaan kwam. De soldaten drongen Anna voor en liepen de kamer in, ze volgde hen op de voet. De kamer zag eruit als een typische ziekenhuiskamer in de eerste dimensie. Langs het bed stond een imensa met een dolk naar zich toegericht. Het leek toch op een imensa: hij droeg zwarte kleren, zag vreselijk bleek en had zwarte kringen onder zijn ogen. Voor die imensa stond een soldaat. Zijn stem klonk wanhoopig. "Laat die dolk vallen zeg ik je, Tyson. We kunnen je beter maken. Kom alsjeblieft met me mee, man."
"Waarom praat hij zo tegen die imensa?" Vroeg Anna aan de soldaat die naast haar stond. "Het is geen imensa. Hij is een insa. Tyson is de beste vriend van Roy."
Roy was dus die ene wanhoopige soldaat en Tyson de imensa die geen imensa was. "Beter maken? BETER MAKEN?! Daar trap ik niet in. Ik geef niets van de imensae geheimen prijs." Spuugde Tyson. "Waar heb je het toch over? Ty, alsjeblieft. We kennen elkaar al sinds onze kleutertijd. Ik zal ervoor zorgen dat ze je niet zo gaan verhoren, dat ze je laten gaan."
"Jullie insae zijn verrachtelijk. Ik zal me nooit laten gevangen nemen door mijn vijand. Ik sterf nog liever met trots dan mijn volk, de imensae, zulke schande aan te doen." Hij glimlachte. Anna huiverde. Het was een maniakale glimlach. De imensae hebben hem duidelijk zijn verstand ontnomen. Hij was volledig geschift. Traag bracht hijde dolk naar zijn keel. "TYSON!" schreeuwde de soldaat. En met diezelfde maniakale glimlach en diezelfde gestoorde blik, sneed Tyson zijn eigen keel door. Voor Anna leek alles vanaf dat moment in slowmotion gaan: Tyson, die gurgelend op de grond viel en lag te verdrinken in zijn eigen bloed. De soldaat die naar zijn vriend toe vloog en het bloeden probeerde te stelpen. De andere soldaten om haar heen die naar Tyson renden,...
Anna was verafschuwd door wat ze net zag. Ze voelde haar maaginhoud omhoog komen. Plots zag ze iets waar ze niet goed van werd: Tyson staarde haar recht aan. De lege, gestoorde blik leek zich vast te boren in haar ogen. Zij bebloedde lippen krulden in een laatste glimlach. En toen werden zijn ogen glazig en maakte hij niet meer van die miselijkmakende, gurgelende geluiden. Anna zette enkele passen naar achteren en zette het toen op lopen. Ze liep blindelings door de gang. Ze had geen controle over haar voeten. Ze liep zonder te stoppen, probeerde weg te lopen van die gruwelijke kamer, die gruwelijke gebeurtenis. Maar die ene blik bleef haar achtervolgen, hoe hard ze ook rende. Opeens botste ze tegen iemand op. Door de klap vloog ze achteruit en belandde tegen een muur. "Je moet geen gewoonte maken van mensen omver te lopen." Zei een bekende stem licht geprikkeld. Het was Claudia. Anna stond op, probeerde iets te zeggen, maar begon ongecontroleerd te huilen. "Wat is er gebeurd?" Vroeg Claudia geschrokken. Ze kwam naar Anna toe en nam haar vast bij haar schouders. "Wat is er gebeurd, Anna?" Herhaalde ze haar vraag. "D...de man... hij...was zo vreemd, hij keek zo gestoord! En toen was er een soldaat en hij was hem aan het ompraten en die ene man sneed zijn eigen keel door en..." Claudia had moeite met het volgen van Anna's stortvloed aan woorden die een onsamenhangend verhaal vormden. Ze vroeg niet verder, want ze besefte goed genoeg dat Anna over haar toeren was. Ze drukte het huilende meisje tegen zich aan en leidde haar voorzichtig uit het gebouw, naar het hoofdgenouw van de basis. De missie was afgelopen.