Anna vloekte binnensmonds. Ze schaamde zich voor deze weinig strategische zet. Want zij, de leerlinge van Kylie, zou het toch beter moeten weten? Nu stond ze hier samen met Ine 2 - Anna durfde haar niet aan te kijken- tussen die vervloekte imensae. "Zo, de insae branden echt van verlangen om ons te bezoeken." grapte één van de imensae. De anderen lachten. Ine 2 trok haar dolk en deed een uitval. Maar de imensa naar wie ze uitviel, ontweek haar met gemak. Alle geweren waren nu op haar gericht. "Ik zou dat laten als ik jou was." siste een imensa. Anna zag haar kans schoon. Ze maakte een sprong naar de dichtstbijzijnde vijand en pakte zijn pistool af. Meteen richtten weer enkele lopen van de geweren op Anna. "Ze worden te brutaal naar mijn goesting. Het wordt tijd om ze een lesje te leren." gromde een schutter. De geweren werden geladen en Anna sloot haar ogen. Plots hoorde ze een reeks doffe geluiden. Toen ze haar ogen opende, zag ze dat alle imensae op de grond lagen. Op hun nekken brandde wit vuur.
Anna's adem stokte in haar keel toen ze merkte dat de vlammen de vorm van de witte draak hadden. Ze keek Ine 2 aan. "De... De witte draak... " stammelde Anna. Ine 2 kon alleen maar staren naar de brandmerken die nog steeds brandden.
*****
Kylie hijgde en liet haar armen zakken. Pareltjes zweet vloeiden langs haar geschubde voorhoofd af. "Ben je gek geworden?! Straks ga je nog flauwvallen!" riep Ine 1. "Liever dat dan Anna te moeten begraven." fluisterde Kylie. Ze deed een poging om op te staan, maar zakte meteen weer op de grond met een van pijn vertrokken gezicht. Ine 1 hielp haar vriendin overeind en ze vervolgden hun tocht naar de opslagruimte.
"Je hebt wel veel voor dat meisje over, hé?" zei Ine 1 terwijl ze Kylie vooruit hielp. De halfbloed knikte. "Waarom?" vroeg Ine 1 weer. "Deels uit medelijden voor haar. Ze heeft een groot verlies geleden... "
"Je zit nog steeds te fel in je verleden, Kylie. Denk je weer aan hen?"
"Ja en wat dan nog?!" snauwde Kylie.
"Het was niet slecht bedoeld. Zet die schubben niet zo uit en stop met je te gedragen als een stoere draak." gebood Ine 1 haar. Kylie briesde maar zei verder niets. De rest van hun tocht naar de opslagplaats vervolgden ze zwijgend. Toen Ine 1 de deur van de opslagplaats achter hen vergrendelde, wist Kylie dat se veilig waren. Maar Anna en Ine 2 niet...
****
Ine 2 kon alleen maar naar de brandmerken staren. Voor haar was de witte draak nooit meer dan een mythe geweest. Ze geloofde niet erg in de verhalen van de oorsprong van de insae en de imensae. Maar nu ze het brandmerk, die nog steeds groen nasmeulde, zag kon ze er geen logische verklaring voor bedenken.
"Ine, we moeten weg hier. Nu." Siste Anna. Ine 2 werd losgerukt van haar gepeins en keek Anna aan. "We moeten maken dat we hier wegkomen, want we gaan zo gezelschap krijgen." Fluisterde Anna dringend. Nu hoorde de insa het ook. Het geklik van laarzen vulde de hele gang. Dat was geen goed teken. "Volg me." Zei de vrouw en rende voor Anna uit  door de gangen.
"Neem contact met ze op. Ik ken de ziekenboeg niet goed, maar mijn zus wel." Beval Ine 2.
"Nachtklauw over aan Doodsgeest. Verzoek op assistentie." Hijgde Anna terwijl ze op de speaker drukte.
Geen antwoord.
"Ine, ik kan niet meer. Ik voel me erg moe..." het meisje zakte bijna in elkaar.
Ine vloekte. Ook dat nog. Ze ondersteunde Anna en liep met haar zo snel ze kon. Ze verstopten zich in een donkere gang.
"Wat is er met me..." "Je hebt te veel magie aangewend voor meerdere personen. Je mana is erg laag, waardoor je je zwak en vermoeid begint te voelen... We zullen even hier blijven. We gaan niet ver komen met jou in deze toestand."
Anna boog haar hoofd. De hele operatie adreigde te mislukken omwille van haar.
"Doodsgeest...over aan .... Nachtklauw. Verzoek op assistentie geaccepteerd... Waar zijn jullie? " kraakte Anna's speaker in haar oor. Ine 2 greep meteen naar Anna's hoofd en riep zo luid ze kon: "Aan de geneesruimte op het tweede verdiep. Waar zijn jullie? Is alles in orde met jullie? Wa..." Ze stopte abrupt toen Anna haar in haar gezicht mepte. "Stop met zo in mijn oor te schreeuwen, idioot! Straks word ik doof en worden we allebei gevonden door hen."
Ine 2 keek schuldbewust naar de grond. "We zijn in de opslagkamer op het gelijkvloers. Met mij is alles prima, maar met Kylie..."
"Wat is er met Kylie?" Riep Anna geschrokken. "Ik zoek de pijnstiller voor haar." Was de enige reactie. Ine 2 schudde haar hoofd. Met haar lippen vormde ze: "Geen tijd voor gevoelig gedoe."
"Moet jij juist zeggen, ja." Snauwde Anna terug. "We komen naar jullie toe. Maar... ken je een veilige weg naar de opslagkamer?" Vroeg Anna fluisterend. Er denderde een groep in het zwart geklede soldaten voorbij. "De enige weg is via de trap. Hoezo veilige weg?"
"Laat me zeggen dat we het een beetje verpest hebben." Zei Ine 2 in Anna's plaats. Door de speaker klonk een zucht. "Als jullie nu nog komen, dan zijn we voor even veilig. Ga nu."
Anna knikte naar Ine 2. Ze stonden recht. Anna liep zwaar steunend op de muur naar het verlichte deel van de gang. "Kun je rennen?" Vroeg de insa aan haar. "Het zal wel moeten, zeker?" Antwoordde ze. Ine 2 haalde twee pestolen tevoorschijn. "We rennen op drie. Een... twee... drie!"
Ze zetten het op het rennen. Ze renden door de gangen. Anna volgde Ine 2 blindelings. Ze zagen de trap al voor zich, toen ze plots boze stemmen achter zich hoorde. Toen ze omkeek wenste ze dat ze dat niet had gedaan. Vijf soldaten renden achter hen aan. Twee van hen hadden een geweer en richtten die al op Ine en haar.
Het leek wel of het lot zich tegen hen keerde. Anna hoorde een klik en wist dat de geweren geladen waren. Ine 2 stopte en draaide zich om. Anna draaide zich bruusk om toen ze de geweerschoten hoorde. Ze had verwacht dat de kogels Ine zouden raken en dat ze nog iemand van haar vrienden ging kwijtraken. Maar dat gebeurde niet. Voor zich zag ze de insa, wiens handen een lichtblauwe gloed uitstraalden. Voor hen was er een soort blauwekrachtveld die de kogels absorbeerde. De kogels bleven in de lucht hangen. Alsof ze bevroren waren in de tijd. Op het gezicht van Ine 2 verscheen een grijns. De kogels draaiden zich traag om en terwijl deze draaiden veranderde de gezichtsuitdrukking op de gezichten van hun belagers van verbaasd naar doodsbang. Ze zetten enkele passen achteruit. Ine 2 maakte pistolen met haar handen. "Pang!", zei ze. De kogels vlogen op de imensae af. "Kom, Anna. We hebben geen tijd te verliezen", zei ze en rende langs Anna door.
***
Na wat een eeuwigheid leek te duren bereikten ze eindelijk de opslag kamer. In de nauwelijks verlichtte zijgang ergens op het gelijkvloers bevond zich een gigantische vergrendelde deur. "Man, het lijkt wel een kluis." Mompelde Anna onder de indruk. "Dat is zodat enkel de genezers aan de medicijnen kunnen." Verduidelijkte Ine 2. Anna bekeek de paneel op de zwaar vergrendelde deur. "Allemaal goed en wel, maar hoe geraken we hier binnen? Er wordt al een klopjacht naar ons georganiseerd. Als ze alles gaan doorzoeken en ons hier voor dat ding vinden, zijn wij allemaal zwaar de klos." Zei Anna peinzend. Ine 2 knikte instemmend. Anna drukte op de speaker. "Nachtklauw over aan Doodsgeest, we zijn er. Wat is de code?" Fluisterde Anna.
Even was er geen reactie. "...Doodsgeest over aan... Nachtklauw..." klonk het hijgend en hoestend uit de speaker. "De code is... 9...9...6...4...0...1... hatsjie!" De code eindigde met een oorverdovende nies.  Anna drukte op het paneel en de toetsen lichtten op. 996401. De code werd bevestigt met een vrolijke *blip* en de sloten openden zich een voor een. Ine 2 opende de deur en trok Anna naar binnen. De deur viel achter hen dicht. Anna werd meteen omgeven door stof en niesde enkele keren snel na elkaar. Toen ze klaar was, bekeek ze het vertrek waar ze zich in bevond. Grote ijzeren rekken, oude toestellen, meubelstukken, grote kartonnen dozen en ziekenhuisbedden vulden het vertrek op. Alles was nog eens bedekt met een vingerdikke laag stof en spinnenwebben. Kylie zat tegen de muur geleund. Haar gezich zag zo bleek als een laken. Naast haar zat Claudia en hield een zakje met bloed vast, die in Kylie's onderarm werd gepompt door een kleine buisje. En ergens achteraan de rekken hoorde ze gehoest, gemompel en het geluid van kartonnen dozen die worden verschoven. "Claudia, hoe kom jij nu in hemels naam hier?" Vroeg Ine 2 verbaasd. "Dat is een lang verhaal." Zuchtte Claudia. Anna zag dat er een lange schram over haar arm liep en dat haar gezicht bedekt was met blauwe plekken. Kylie tilde traat haar hoofd op. "Een beetje verpest, he?" Er speelde een flauwe glimlach op haar lippen. Anna bloosde. "Een beetje veel verpest." Gaf ze toe.
Een triomfantelijke "Aha!" Leidde hen af van het gesprek. Ine 1 kwam aanhollen met een kleine, maar smalle doos. "Het heeft me een uur gekost, maar ik heb het gevonden!" Desondanks de toestand waarinze zich nu bevonden, begonnen Claudia, Ine 2, Kylie en Anna te lachen. Ine 1 was volledig bedekt met stof en haar haar zat in de war. Het leek net alsof ze een ontploffing van dichtbij had meegemaakt. Ine 1 negeerde het gelach volkomen en hurkte zich neer bij Kylie. "Ine 2 en  Claudia, houd haar armen nog eens vast." Droeg ze hen op. Beiden deden wat er van hen gevraagd werd. Ine 1 haalde een spuit met een enorme naald tevoorschijn uit de doos. Kylie's gezicht zag al bleek, maar toen ze de spuit zag verbleekte het nog meer. "Sorry, maar het moet. Dit is de enige pijnstiller die helpt tegen het soort pijn dat jij hebt." Zei Ine 1 traag en geruststellend.
Toen leek alles in slowmotion te gebeuren. Kylie's pupil vernauwde tot wat op een kattenpupil leek en haar ogen veranderden van grijs naar helgroen. Uit haar huid op haar voorhoofd, wangen en neusbrug schoten witte schubben tevoorschijn. Diezelfde witte schubben bedekten de bovenkant van haar armen en handen. En haar tanden groeiden tot scherpe, venijnig uitziende tanden. Anna staarde vol ongeloof naar het schepsel dat nu meer leek op een hagedis dan een mens. Het schepsel, dat ooit haar mentor was. "Gedraag je niet als een kind, Kylie. Zodadelijk val je mog flauw!" Schreeuwde Ine 1 en stak de naald in Kylie's arm. Meteen hield het tegenstribbelen op. Kylie ademde koortsachtig en ontspande weer toen de insa de naald uit haar arm haalde.
"Je weet goed genoeg dat ik niet tegen naalden kan." Hijgde de halfbloed.
Anna zette enkele passen achteruit en ging toen prompt op de grond zitten. Ze verstijfden toen de helgroene hagedisogen zich op haar vestigden. De insae wierpen enkele blikken naar elkaar. "Anna..." begon Kylie. "P...praat niet tegen me. Kijk me niet aan..." was het enige wat Anna kon zeggen. Even bleef het stil. Toen fluisterde Anna: "Wat ben jij? Wat is dit voor tovenarij?"
Kylie wisselde een veelzeggende blik met Claudia en fluisterde iets in haar oor. "Nee," Zei Claudia resoluut. "Neen dat ga je niet doen."
"Dat meisje heeft me gezien. Ontkennen gaat niet veel helpen."
Anna kroop achteruit. "Anna, ik ben een draak."
Als in shock schudde het meisje haar hoofd. Zweet parelde op haar voorhoofd. "L...leugens!" Schreeuwde ze plots. "Anna..."
"Nee, zwijg. Jullie vertellen me nooit iets over de magietoestand binnen jullie volk. Dagelijks verzwijgen jullie wel iets voor mij. 'Neen, Anna. Je bent nog te jong' of 'nee, Anna. Dat vertel ik je pas wanneer je er klaar voor bent.' Ik ben het zat! Zelfs nu zit je iets te verzinnen, gewoon om me af te schepen."
"Anna, we hadden redenen dat te zeggen." Zei Claudia voorzichtig.
"Heb ik geen recht op waarheid, dan?" Zei Anna snikkend voor ze opstond en wegrende.
Ze rende tot ze de oude, stoffige ziekenhuisbedden achteraan de kamer vond. Ze plofte op een van deze en begon stilletjes te huilen.