Anna opende de deur en sloop stilletjes naar binnen gevolgd door de anderen. "Ik kan het niet geloven. We zijn binnen!" juichte Anna stilletjes. Kylie gromde dreigend. Haar ogen waren helgroen in plaats van rood. Een angstig voorgevoel bekroop Anna. Er was iets niet oke met haar mentor.
"Ik stel voor dat we ons opsplitsen. We zijn met vier. Ik stel dus voor dat Ine 1 en Kylie de eerste verdieping gaan ontruimen en Anna en ik de tweede. Als we klaar zijn verzamelen we ons hier." zei Ine 2 zakelijk.
Allen stemden er mee in en vertrokken naar de hun aangewezen plaatsen.
*******
Enkele pasgerecruteerde imensae zaten te kaarten. Jarik was één van hen. Hij observeerde zijn tegenstanders. Het zag er naar uit dat ze allemaal slechte kaarten hadden. "Lee, onthul je kaarten." zei Jarik. Met een verslagen gezicht smeet Lee zijn kaarten op tafel. Jarik grijnsde. Lee was hem vijfhonderd goudstukken schuldig. "Maximiliaan, jouw beurt."
Maximilaan legde zijn kaarten driftig op tafel. Ook hij bezat geen enkele kaart die hem zou kunnen redden. De grijns op Jariks gezicht werd telkens breder en breder toen al zijn andere tegenspelers ook hun kaarten op tafel gooiden. Triomfantelijk onthulde hij zijn vier azen. "Het ziet er naar uit dat ik tweehonderd goudstukken, drie dolken en een blauwe kristal krijg." lachte hij. Het licht flikkerde en viel even uit. Jarik zuchtte. Het zag er naar uit dat iemand niet wilde betalen. Toen het licht weer aan was, zag hij dat de deur op een kier openstond. "Wie is er gaan lopen?" riep Jarik. "Ik zou graag hebben dat jullie me nu gaan betalen." hij stak zijn hand vooruit.
Maar zijn makkers deinsden achteruit alsof hij hen een bom aanreikte.
Met doodsangst in hun ogen,staarden ze naar de tafel achter Jarik.
"Mannen, we hebben het hier al over gehad. Ik wil geld zien. Nu. " zei hij lichtgeïrriteerd. "A... Achter je... " stotterde Lee en wees naar 'iets' achter Jarik. Jarik voelde hoe dat iets in zijn nek ademde. "Goede truc hoor, ik ga echt niet al mijn winst in de steek laten omdat jullie mij bang maken." hij draaide zich om en slaakte een gil. Achter hem zat een monsterachtig wezen. Het kraste met zijn nagels figuurtjes in de houten tafel. Een gespleten tong flitste zo af en toe uit de mond van het wezen. "Weet je wat Jarik? Ik denk dat jij seffens iets gaat verliezen. Maar ik ben er nog niet uit of ik genoegen neem met jouw hart alleen." gromde het. Jarik kroop stilletjes achteruit en zocht met zijn hand naar zijn dolk. Twee van zijn vrienden geraakten de deur uit. Hij hoorde hen nog gillen op de gang. Opeens dook er nog één monster in de deuropening op.
"Ik had je toch gezegd dat je me beter moest vasthouden! Nu is de prooi van mij... " grinnikte de monster op tafel naar die in de deuropening.
Dat werd Jarik te veel. Hij ondernam een poging en spurtte naar de deur toe. "En waar dacht jij naar toe te gaan?" met een onmenselijke sprong landde het wezen dat op tafel zat
voor hem in. Zijn hand stootte op de handvat van zijn dolk. Hij greep er naar en hield de dolk beschermend voor zich in.
****
Toen ze de dolk zag moest Kylie moeite doen om niet naar zijn keel te vliegen. Ze deed een stap dichterbij en toonde haar vlijmscherpe tanden. En toen stormde Jarik naar voren. Hij kon Kylie enkel aan haar arm verwonden. De nachtgeesten waren zo verrast door deze actie, dat Jarik gewoon langs hen heen de gang op rende. Kylie siste van ergernis. Ze bedekte met haar hand de snee in haar arm. "Vuile onderkruipsel dat het is!" gromde ze. Ine 1 begon meteen de snee in Kylie's arm te onderzoeken. "Ik zal hem moeten ontsmetten als we terug in de basis zijn. Gaat het lukken?" vroeg ze bezorgd. Kylie knikte enkel. "Houd die ketens toch maar strakker vast, anders scheur ik ze aan stukken." zei Kylie onheilspellend. Haar helgroene ogen keken Ine 1 vragend aan. Ze knikte. Als ze haar niet beter ging vasthouden zou er bloed vloeien deze nacht...
*****
.Twee uur later.
Het spoken ging redelijk makkelijk tot nu toe. Te makkelijk. De enige hinder van de imensae waren enkele rake klappen en een paar snijwonden. Anna verwonderde zich net als de andere nachtgeesten over hoe gemakkelijk het verdrijven van de imensae eigenlijk ging. Maar zij en Ine 2, die boven de imensae verjoegen, hadden geen idee in wat voor een lastig parket Kylie kwam te zitten.
Kylie had juist weer al een groep doodsbange imensae de ziekenboeg uit gejaagd, toen ze plots door haar knieën zakte. "Kylie wat scheelt er?" vroeg Ine 1 geschrokken. Kylie's gezicht was vertrokken van de pijn. Met moeite wist ze uit te brengen: "Mijn... knie... "
Ine 1 keek even vol afgrijzen naar het van bloed doorweekte verband, die de schotwonde bedekte. Ze aarzelde geen enkel moment. "Kom, leg je arm om mijn nek." ze tilde Kylie met wat moeite op. "We gaan naar de opslag. Nu. Ik... heb er met iemand afgesproken." zei ze en hielp Kylie vooruit. Kylie wist niet hoe lang ze door de gangen strompelden. Ze was al lang blij dat de imensae zich niet lieten zien, anders zouden ze door de mand vallen. Na een vijftal minuten lopen, kwamen ze aan bij de trappen. "Hoe ga ik je van de trappen af krijgen?" vroeg Ine 1 aan Kylie. Kylie keek even naar de trappen. "Ga onder staan. Ik... Ik kom er zo aan." zei Kylie. Ine 1 hoorde een vleugje onzekerheid in Kylie's stem.
"Wat ben jij van plan?" vroeg Ine 1 toen ze onder stond. "Wel, ik dacht er aan om naar onder te vliegen. Jij zou me kunnen afremmen met levitatie, want ik kan niet tegelijk en de omhulsels projecteren en zelf leviteren." antwoordde Kylie. "Ben je gek? Je gaat je nek breken! Dit is  verdomme een wenteltrap! Ik kom..."
"Doe niet moeilijk en doe wat ik zeg. Dit is de snelste en veiligste manier, geloof me." zei Kylie's boze stem van ergens boven. Ine 1 zuchtte. Het was nutteloos om zich er tegen te verzetten. "Zeg het maar wanneer je klaar bent." riep ze.
Kylie sloot haar ogen. Ze spreidde haar armen, kruiste ze vervolgens en hief ze tenslotte op. Ze voelde even hoe haar huid op haar rug wat blubberig werd en hoe dat er enorme witte vleugels zich uit haar rug ontvouwden. Haar ruggengraat herschikte zich ook. Dit alles duurde ongeveer drie minuten. Ine 1 had nog nooit gehoord hoe dat Kylie haar vleugels ontvouwde. Het klonk alsof er een zeildoek telkens tegen een andere zeildoek gewreven werd.
Ze brandde eigenlijk van nieuwsgierigheid om haar vriendin eens met vleugels te zien. "Ik kom er aan." riep Kylie. Kylie hinkte naar voren, opende haar vleugels en begon aan een duikvlucht. Vol ontzet zag Ine 1 Kylie met een rotvaart op haar af komen. Maar ze wist zich juist op tijd te herpakken. Kylie vloog nu recht op haar af.
Ze stak haar handen naar voren en voelde toen dat ze de bewegingen van de halfbloed in haar macht had. Ze liet Kylie stoppen. Dit veroorzaakte een dof geluid, dat leek alsof er iets naar beneden was gevallen.
Voorzichtig liet ze Kylie zakken. Kylie zorgde dat haar vleugels weer verdwenen. Plots hoorden ze luid geschreeuw van meerdere mensen. "Dit is niet goed." zei Ine 1 en ze rende zo goed zo kwaad het ging met Kylie weg.
****
Ondertussen in de schuilplaats van de imensae...

Tine spurtte door de gangen. De imensae hadden een probleem. Ze moest ervoor zorgen dat Valencia niet heel haar leger uit woede zou doden.
De deuren naar de troonzaal waren open. Valencia zat op haar troon. Ze liet wat zwarte vonken boven haar handpalm zweven. Tine rende de troonzaal in. Haar voetstappen weerklonken hol tegen de deels verwoeste muren. "Wel, wat is er zo dringend dat je holder de bolder, zonder te knielen of te buigen mijn zaal in komt?" vroeg Valencia argwanend. "We hebben een groot probleem!" hijgde Tine. Valencia keek op van de zwarte vonken. Haar blik sprak boekdelen en motiveerde Tine niet echt om verder te vertellen. "De imensae worden verdreven door vier nachtgeesten, ik zal... " "Dat weet ik. Ik weet dat ze verdreven worden." zei Valencia kalmpjes. Tine trok verbaasd haar wenkbrauw op. Ze was op zijn minst gezegd overdonderd door Valencia's reactie. Ze had echt verwacht dat Valencia weer al een woedeaanval zou krijgen en dat Valencia haar nek zou breken. "Maar..." begon Tine. "De ziekenboeg was goed om hen te verzwakken, Tine. Zowel geestelijk als fysiek." zei Valencia en leunde achterover. Tine was nog steeds verbaasd. Waarom moest Valencia dan zo veel heisa rond het innemen van de ziekenboeg maken? Het werd heel even stil. Tine hoorde hoe de wind de zwarte bladeren van de bomen boven hen liet ruisen. Het klonk niet rustgevend zoals in een normale bos. Het ruisen van deze bladeren klonk mistroostig, alsof de zielen van de onschuldige slachtoffers, die door het toedoen van imensae waren gestorven, probeerden terug uit het vagevuur te komen.
"Denk je nu echt dat nachtgeesten bestaan, Tine?" vroeg Valencia opeens. Tine knikte bedeesd. "Dwaas. Weet jij dan niet dat het gaat om gedaanteverwisselaars?" "Maar waarom laat u ze dan gaan, uwe duistere hoogheid?" vroeg Tine. "Omdat zij niet onze grootste zorg zijn. Integendeel, zij voeren de plan  zonder het zelf te weten juist uit." zei Valencia luchtig. "Dus we laten hen gewoon hun gang gaan?" "Ben je zo dom of doe je alsof je dom bent?" ontplofte Valencia. Tine knielde. "Nee, mijn koningin. Sorry mijn koningin." verontschuldigde ze zich. "Maak dat je wegkomt voor ik je wurg!" gromde Valencia.
Tine rende de zaal uit. Zo kende ze Valencia weer. Maar toch ging Tine er een stokje voor de insae steken.
******
Anna en Ine 2 hadden een klein probleempje. Dat is tenminste toch wat Ine 2 er tegen zei. Net toen Anna een vreemd geluid hoorde, kwam er een horde imensae op hen af. De imensae hadden hen duidelijk niet verwacht, want ze schreeuwden zo hard dat Anna dacht dat  haar trommelvliezen zouden springen.
Een deel van de imensae donderden de trap af. Maar een stuk of tien à vijftien trokken hun wapen. Anna wisselde een blik met Ine 2. Ine 2 greep Anna's hand en voor Anna nog iets kon zeggen verdwenen ze.
Ze kwamen weer tevoorschijn in één of andere kamer. "Wat was dat?" vroeg Anna geschrokken. "Ik kan teleporteren." antwoordde Ine 2. "En wat gaan we nu met die imensae doen? We kunnen ze niet allemaal aan, weet je?" vroeg ze vervolgens aan Anna. Anna dacht even na. "We mogen ze niet doden. Want we weten immers niet wie er allemaal een 'vergiftigde' insa is. We gaan ze verwonden en het gebouw uit jagen."
"Maar dan jagen we toch ook de insae weg?" merkte Ine 2 op.
"Dat weet ik ook wel! Maar als jij een beter idee hebt, mag je het me altijd zeggen hoor." snauwde Anna.
"Anna... " Anna greep naar haar achterhoofd. Het kriebelende gevoel voelde als aan als een marteling. "Ik dacht dat je uit mijn hoofd zou blijven?! " siste ze geërgerd. "Ik heb hier nu geen tijd voor. Zeg tegen Ine 2 dat ik haar omhulsel niet langer kan projecteren... Ik... " en toen werd het stil in Anna's hoofd. "Gaat het wel?" vroeg Ine 2 bezorgd. "Ine... " plots flikkerde Ine's uiterlijk en verdween het. Voor Anna zat nu weer de gewone Ine 2. "Er is iets mis met Kylie." zei Anna.
*******
Ine 1 merkte opeens dat ze geen nachtgeest meer was. "Kylie?" vroeg ze gespannen. "Niet nu." zei Kylie met een stem die niet bepaald menselijk klonk. Ine 1 liet Kylie bijna vallen van de schrik. Kylie's ogen hadden plaats gemaakt voor groene reptielachtige ogen. Witte schubben bedekten haar voorhoofd en wangen. Haar armen hadden lange klauwen gekregen. "Niemand. Ontneemt. Me. Mijn. Volk." siste ze tussen haar scherpe tanden door. Ruw duwde ze Ine 1 van zich af. Kylie viel op de grond en ging meteen tegen een muur recht zitten. "Dek me, als er iets is." zei ze. Ine 1 deed wat er van haar gevraagd werd. Kylie gromde en witte vlammen sloegen op rondom haar. Ze begon te praten in een vreemde taal. Ine 1 was te verbluft om te reageren. Maar boven al, maakte ze zich zorgen. Niet over de uiterlijk van haar vriendin, maar over al het bloed dat onophoudelijk uit haar knie stroomde...
*****
Anna vloog overeind en rende naar de deur. "Ben je gek geworden?! Ze zoeken ons in de gangen en ze zijn gewapend!" "Ik heb helemaal niet gevraagd of je mee wilde. Blijf gerust hier, maar ik ga naar Kylie." zei Anna vastberaden.
Ine 2 zuchtte en stond ook op. "Ik kan jou moeilijk alleen laten gaan. Ik ga mee." zei ze. Anna knikte. Ze drukte de deurklink naar omlaag en rende de gang op. Dit was haar grootste fout. Ze liep meteen in de armen van de patrouille. "Staan blijven, jij vuil wittentuig! " riep één van de imensae.
Anna deinsde achteruit. Maar achter haar hoorde ze hoe er geweren werden geladen. En toen begreep ze dat ze met Ine 2 in de val zat...