Anna kroop achteruit. Ze had plaats nodig voor de uitwerking van haar plan. Ze nam haar jacht tas en haalde er een vogel uit. Ze nam haar dolk uit de tas en scheidde het hoofd van de vogel van zijn lichaam. Het bloed gutste op de dakpannen. Anna kokhalsde. Dit was ronduit walgelijk. Met trillende handen nam ze het kopje vast en hield het net boven haar boog. Ze ademde enkele keren in en uit. Ze voelde zich er niet goed bij. Kylie had haar geleerd om respect te hebben voor dieren, zelfs als ze al dood waren. "Sorry, vogeltje." fluisterde Anna benepen en rijgde het vogelhoofd aan de bovenkant van haar boog. Even hoorde ze het onaangenaame kraken van de schedel. Anna liet zich neer zakken om even te bekomen. Ze wierp een blik naar het onthoofde lichaampje. Nu moest het ergste komen. Ze stak haar trillende hand in de bloedplas en smeerde het bloed over de boog. Ze smeerde ook haar handen in. En al die tijd moest ze zich echt inhouden om weg te rennen en ergens te gaan huilen. Wanneer dat ook weer klaar was, bekeek ze haar handen vol afschuw. Ze liet zich op haar rug vallen en keek even naar de volle maan, die stilletjes zichtbaar begon te worden. Kylie vertelde haar veel over Nocturna, de godin van de maan. Ze zei dat de maan Nocturna's oog is en dat ze alles ziet wat je doet. "Grote Nocturna, ik weet niet of u me kan horen, maar ik smeek u help me alstublieft om hier heelhuids uit te komen. Nocturna, zend me een teken zodat ik weet dat ik goed bezig ben." bad Anna. Plots zag ze een vallende ster. Was het  nou Nocturna's teken of puur toeval?
Anna zuchtte en knikte naar de maan. Nocturna stond haar bij, daar was ze nu tenminste zeker van. Ze sloot haar ogen. Normaal gezien, kon ze voorlopig nog enkel van vorm veranderen als ze de persoon of iets anders waarin ze ging veranderen, voor zich zag.
Maar nu moest ze het puur met haar verbeelding doen. Ze haalde zich Jasons woorden voor de geest. Een sneeuwwitte huid... Zwarte kringen onder de bloedrode ogen... Of waren het nu witte ogen? Anna twijfelde. Uiteindelijk besloot ze om toch maar voor rode ogen te kiezen.
Ze sloot haar ogen en stelde zichzelf voor als een nachtgeest. Het eerste waaraan ze merkte dat ze begon te veranderen was het gevoel dat al het bloed uit haar lichaam werd gezogen. Anna snakte naar adem. Vervolgens begonnen al haar botten te tintelen. Maar ze bleef zich vasthouden aan dat beeld dat ze had gecreëerd. De gedaanteverwisseling duurde hoogstens twee minuten. Even werd ze slap en leek het alsof ze haar bewustzijn verloor. Tien Anna haar ogen opende voelde ze een nieuwe, beestachtige kracht door haar heen stromen. Ze hief haar armen op en merkte tot haar voldoening dat haar huid sneeuwwit was geworden. Maar toen ze probeerde op te staan, merkte ze verbaasd op dat haar hoofd zwaarder was als anders. Wanneer ze uit gewoonte naar haar voorhoofd wilde grijpen stootte ze haar hand tegen iets hard op haar hoofd. Was er iets misgegaan? Het drong tot haar door dat ze hoorns had. "Dat hebben we dan ook weer gehad. En ik dacht even dat ik slimmer was geworden."
Fluisterde ze.
Ze nam haar boog vast en ging voorzichtig overeind staan. Zonder dat ze de bewakers uit het oog verloor sloop ze over het dak. Maar de bewakers hadden het te druk met praten, dus ze merkten niets op. De andere vier sliepen. Anna stopte bij de dakrand. Het gebouw was niet zo hoog. Anna schatte het op twee en een halve meter. Ze keek even rond of ze niet nog een regenpijp zag. Zonder succes. De enige regenpijp was die aan de achterkant van het gebouw.
Anna ademde diep in en uit en sprong. Ze kwam als een kat op haar pootjes terecht. Ze keek nog eens in de richting van de bewakers.
De bewakers waren gestopt met praten en keken even schichtig in het rond. Anna drukte zich tegen de muur van het gebouw aan en hoopte vurig dat ze haar niet zouden zien. Toen ze even haar kant op keken, sloot ze haar ogen en hield ze haar adem in.
Na enkele minuten hervatten de bewakers hun gesprek. Nu moest Anna snel zijn. Stilletjes sloop ze langs de muren van de opslag. Ze gebruikte de bescherming die de schaduwen haar boden. Toen ze het rand van de opslag bereikte, telde ze tot drie en spurtte dan naar voren. Ze stopte enkele meters voor de bewakers en maakte zich klaar om hun pret te bederven. Ze boog haar hoofd en zorgde er voor dat haar haren voor haar gezicht in vielen. De volle maan omlijnde vaag haar contouren en vervoledigde haar spookachtige uiterlijk. Mark had haar gezien en stootte Jason aan. Beiden keken naar de verschijning. Jason vond genoeg moed om "Wie ben jij?" te roepen.
"Ik ben je grootste nachtmerrie..." gromde Anna dreigend. Mark slaakte een hoge gil en verschol zich achter Jason. Jason greep naar zijn bijl en keek het angstaanjagende wezen aan. "Idioot, het is een nachtgeest. Ze komt ons halen. Je had gelijk Jason, IK DOE INDERDAAD GEEN OOG MEER DICHT! NOOIT MEER! " schreeuwde Mark.
Anna liep dreigend naar hen toe. Haar bloedrode ogen keken bloeddorstig van de ene bewaker naar de andere.
En weeral kreeg ze dat ene gevoel dat ze bij het jagen had: Ze zag hun halsslagadders kloppen.
Ondertussen waren de andere vier bewakers wakker geworden van al die herrie en kwamen ze een kijkje nemen. Anna vloekte binnensmonds. Twee kon ze nog wel aan, maar vier?
Ze draaide haar hoofd traag om naar de vier bewakers en slaakte een huiveringwekkende kreet. Meteen deinsden de bewakers terug. Twee van hen spanden hun boog.
"Jullie schieten op mijn teken." zei één van hen.
******
"Het wordt al laat en ze is nog niet terug. Waarom geneest mijn stomme knie niet sneller? Ik ben tenslotte..."
"Wind je niet te fel op. Door te raaskalen los je niets op. We kunnen alleen wachten, want ik betwijfel of je Mira wel wil inlichten." zei Ine2 en legde haar hand op Kylie's schouder.
Kylie schudde Ine's hand van zich af.
"Daar ben ik vet mee. Ze gaat geen nacht kunnen overleven in dat bos! Jij weet net zo goed als ik wat er in rondloopt?!" briesde Kylie. "Je zou je beter minder wat minder opwinden en misschien een kijkje in haar hoofd nemen. Jij bent toch de helderziende van ons gezelschap?" zei Gwen kalm.
Kylie keek haar even aan alsof ze iets wilde tegenwerpen, maar boog tenslotte haar hoofd en zei: "Je weet toch dat ze daar een hekel aan heeft."
"Sinds wanneer ben jij zo meegaand? Haar leven hangt hier vanaf. Maar ja, jij bent haar beschermer. Jij zal het wel weten, zeker? "
Antwoordde Gwen. Kylie zuchtte en concentreerde zich op Anna. Wat ze zag deed haar naar adem happen.
******
Anna staarde naar de pijlen die op haar gericht waren. Ze wist even niet wat ze moest doen. Haar instinct zei dat ze moest vluchten of tenminste één iemand doden. Maar haar hart was bevroren van angst. Nog nooit had ze zo dicht met de dood oog in oog gestaan. Maar ja, voor alles is een eerste keer toch? Anna bleef in haar rol en gromde dreigend naar de bewakers. En plots werd ze overwelmd door dat ene kribelende gevoel in haar achterhoofd. Ze wankelde even. Dit was het moment waarop de bewaker een teken gaf en de pijlen werden losgelaten. Anna's hand schoot naar voor en liet de pijlen stoppen en op één plaats zweven. De bewakers waren met stomheid geslagen.
Anna staarde hen kwaadaardig aan. Een angstaanjagende grijns speelde om haar lippen. De pijlen draaiden zich traag, met de punten op de bewakers gericht, om. "Laten we tikkertje spelen. Jullie krijgen drie seconden weglooptijd en dan laat ik de pijlen los. Één..."
Siste Anna. De vier imensae zetten angstig een stap achteruit. "Twee... "
De imensae spurtten weg. "Drie."
De pijlen stoven achter de imensae aan.
Triomfantelijk draaide Anna zich naar de overige twee imensae om. "En nu jullie... " zei ze. In haar hand verscheen uit het niets een touw. Ze kon er niet aan doen dat ze, desondanks haar grote inlevingsvermogen, haar wenkbrauwen optrok. "Jij gaat zo veel uit te leggen hebben, jonge dame." zei Kylie's stem in haar hoofd. Anna glimlachte.
Het touw zweefde uit haar hand naar de twee toe en bond hen vast.
Wat Anna echter niet verwachtte was, dat er iemand uit het niets uit de deur tevoorschijn zou komen en de imensae bewusteloos slaan met een koekenpan.
Anna staarde verbaasd naar de schim. "Durf je niet naar me te happen of ik zal al je tanden stuk voor stuk uitslaan." zei de schim met een bibberige stem. Anna herkende die stem vrijwel meteen. "Ine 1?" vroeg ze. Ine 1 liet haar koekenpan niet zakken. "Mijn naam doet er niet toe, schepsel uit de onderwereld. Ik zal... "
"Ine, ik ben het. Anna, de leerlinge van Kylie. Ik was diegene die uit de lucht was gevallen, weet je nog?"
Ine 1 begon te twijfelen. "Kijk." Anna zette enkele stappen dichterbij en Ine1 hief de koekenpan weer dreigen omhoog. "Voor je mijn tanden uitslaat moet je eerst mijn teken zien." mompelde Anna snel.
Ine 1 keek naar haar teken en liet de koekenpan zakken.
"Anna... Wat zie jij er uit..." mompelde Ine 1. "Dat doet er nu niet toe. Ik leg je alles zodadelijk uit. Eerst moet ik versterking halen. Kom mee." zei Anna en trok Ine 1 mee.
******
Kylie probeerde net op te staan toen de deur plotseling open ging. Anna stapte stilletjes binnen. "En wat dacht jij te doen daarstraks? Ben je soms je leven beu, misschien?" begon Kylie. Haar stem klonk als donder en haar ogen wierpen Anna bliksemende blikken toe. "Voor je me de les gaat lezen en de huid vol gaat schelden, moet je iemand zien." mompelde Anna. Op dat moment kwam Ine 1 binnen. Het werd heel stil in de kamer. Ine 2 jammerde en vloog in de armen van haar zus. Kylie en Gwen waren even de kluts kwijt door deze plotselinge wending.
"Ik wil de pret niet verpesten, maar we hebben niet veel tijd."
Alle ogen waren nu op Anna gevestigd. "O nee, he. Jij wil toch niet..." "Jawel Gwen. Ik heb 'volgelingen' nodig. En ik ken niemand beter dan jullie. Luister, dit is mijn plan... "