Anna zag hoe dat Ine 2 snel naar Kylie toe jogde. "Ik heb iemand gevonden. Ze komt er zo aan." mompelde ze snel en bekeek Kylie's wonde. Kylie knikte. Ze kreunde. Het bloed bleef uit haar knie stromen. Kylie zag zo wit als een laken. Plotseling kwam er een redelijk kleine roodharige vrouw naar hen toe. Ze had een eigenaardige koffer bij zich.
Anna betrapte zichzelf er op dat ze dacht dat het een bom was. De vrouw keek haar even aan en zei: "Het is oke hoor. Ik kom haar been GENEZEN, niet nog meer pijn doen." ze legde de nadruk op het woord "genezen. Desondanks haar pijn, speelde er een flauwe glimlachje om Kylie's lippen. Anna bloosde en wendde haar blik af. "Dit is de gewonde, neem ik aan." zei de vrouw met een kort knikje naar Kylie. Kylie knikte. "Mijn naam is trouwens Gwen." verduidelijkte de vrouw en knielde neer bij Kylie. Gwen haalde voorzichtig de kniebeschermer van Kylie's knie af en tilde zo voorzichtig mogelijk de broekspijp op. De aanblik van de wonde deed Anna kokhalzen. Gwen keurde de wonde. "Wel, de kogel zit er redelijk diep in. Ik moet hem operatief verwijderen. Ik hoop maar dat hij je knieschijf niet heeft verbrijzeld, anders kan ik net zo goed je hele been afsnijden." mompelde ze. Ze hield op toen ze merkte dat drie paar ogen haar geschokt aanstarden.
"Ik ga natuurlijk proberen het niet zo ver te laten komen." voegde ze er snel aan toe. "Zeg, jullie twee. Kunnen jullie haar armen zo hard mogelijk tegen haar aandrukken? Met haar benen gaat ze niet zo veel kunnen uitrichten, dus daar hoef ik me niet druk om te maken."
Anna en Ine 2 schoven dichter naar Kylie toe en klemden haar armen tegen haar aan. "Wat gaat er gebeuren? " gromde Kylie licht wantrouwend. "Je vriendin heeft me ingelicht dat je niet erg van naalden houdt." zei Gwen en haalde een enorme spuit uit haar koffer. Kylie werd nog bleker dan ze eerst was.
"Houd dat ding bij me uit de buurt!" siste ze. De groene schittering lichtte op in haar ogen. "Zal ik doen. Nadat ik klaar met je ben." zei Gwen droogjes en zette de spuit enkele centimeters van de wonde in Kylie's knie. Bijna schoot Kylie recht. Anna had echt moeite om haar tegenstribbelende mentor in bedwang te houden. Maar toen Kylie een ruk gaf aan haar armen, liet Anna los en maakte ze een kopjerol naar achteren. "Stel je niet aan. Zo erg is dit nu ook weer niet. En je zou beter niet zo met dat meisje smijten, anders mag ik haar seffens ook behandelen." mompelde Gwen. Ze nam een scalpel, een pincet, een bakje, rag en ontsmettingsmiddel uit haar koffer en legde alles netjes langs elkaar. "Gaat Kylie nu in slaap vallen?"
Vroeg Anna, die inmiddels al was rechtgekrabbeld. Gwen schudde haar hoofd. "Ze gaat niets voelen van de operatie. Haar hele been moet ondertussen al compleet gevoelloos zijn. Maar ze blijft wel wakker."
Om haar woorden kracht bij te zetten, doopte ze haar vingers in de ontsmettingsmiddel en legde ze op de wonde. Kylie zette zich schrap, maar voelde niets toe Gwens vingers haar wonde raakten. Anna zag dat haar mentor zelf verbaasd was dat ze niets voelde. Ine 2 trok haar wenkbrauw op. "Bij de sterren... " mompelde ze. Gwen nam de scalpel en maakte een incisie in Kylie's knie. Kylie gaf geen kik. Anna concentreerde zich op Gwens handige bewegingen. "De kogel heeft je knieschijf enkel geraakt, maar niet verbrijzeld. Gelukkig maar." constateerde Gwen. Ine 2 verstarde plots. "Gwen... " zei ze met een bibberende stem. "Stoor me nu niet. Als je niet tegen bloed kunt ga je maar weg." mompelde ze en pakte voorzichtig met de pincet het uiteinde van de kogel vast. "Gwen..." herhaalde Ine 2. Een boze zucht was het antwoord. Ine 2 riep nu heel hard: "Gwen, je hebt een tweelingzus en die zit naast je! "
Gwen liet bijna haar scalpel vallen. Anna zag dat ze zichzelf probeerde te beheersen om Ine 2 geen klap in haar gezicht te verkopen. "Hou je kwebbel voor één minuut! Ik had mijn patiënt kunnen verwonden door jouw gegil. Kijk er zit niemand naast me, je ver..." toen Gwen links van zich keek, bleef de rest van de zin in haar mond steken. Naast haar zat precies dezelfde Gwen. "Wat staren jullie mij allemaal zo aan? " vroeg deze verbaasd. Nu liet Gwen alles vallen. Ze stond op het punt een zenuwinzinking te krijgen. "W... W... Wie... Wie.. Ben jij? " stammelde ze. "Ik? Ik ben Anna. Had ik me nog niet voorgesteld, soms?" zei de linkse Gwen. Plotseling begon Kylie hard te lachen. Nu keek iedereen haar heel verbaasd aan. "Zit jij hier achter? " vroeg Ine 2 met een beschuldigende ondertoon. Kylie pinkte een traan weg en probeerde te stoppen met lachen. "Nee... Bij Kalsor. Hahahaha" ze rolde bijna over de grond. "Jullie moesten je gezichten eens zien! Ervaren krijgers... Hahahaha."
Nu moest Ine 2 Kylie rechttrekken zodat ze niet werkelijk zou gaan rollen. "Stop met lachen en leg dat eens uit dan." zei Gwen en wees naar haar kopie. Kylie lachte nog even, zuchtte en zei: "Jij bent een genezer. Jij zou het nog beter moeten weten dan mijn collega hier. Zij," Kylie wees grinnikend naar de kopie. "Is een vormveranderaar. Dat is haar gave. Proficiat, Anna. We hebben je eerste gave ontdekt." zei Kylie lachend. Anna keek hen niet begrijpend aan. "Waar hebben jullie het nu allemaal over? " vroeg ze. Is iedereen gek geworden? Hoe kon ze van vorm veranderen?
Gwen reikte haar een spiegel aan. Anna gilde kort. In plaats van haar eigen spiegelbeeld in de spiegel te zien, zag ze die van Gwen. Anna raakte haar gezicht aan. Inderdaad. Haar gezicht voelde anders aan. Ze had grijze ogen in plaats van haar goudbruine ogen.
En in plaats van haar korte blonde haren, had ze nu lange rosse haren. "Dit kan niet waar zijn... " zei ze. Het drong tot haar door dat zelfs haar stem anders klonk dan normaal.
Ze gaf het spiegeltje terug aan Gwen. "Blijf ik nu voor altijd zo? " vroeg ze bang. Kylie schudde haar hoofd. "Je moet jezelf concentreren op je eigen uiterlijk. Sluit je ogen en maak je hoofd leeg. Vervolgens denk je aan niets anders dan jezelf." zei Kylie.
"Laat je innerlijke egoïst los, maar wees niet al te fanatiek. " lachte Ine 2. Anna wierp haar even een geïrriteerde blik toe en deed toen wat Kylie haar zei.
Meteen voelde Anna zich heel licht worden. Haar vingers tintelden en haar hoofd tolde. Een vreemde energie stroomde door haar lichaam. Dit alles duurde slechts een tiental seconden. Daarna verdween dit gevoel.
Anna had nog steeds haar ogen dichtgeknepen. Ze durfde ze nog niet open te doen. Wat als ze dan zou blijven vastzitten in Gwens gedaante? "Goed gedaan, Anna. Met wat meer oefening word je een geweldige vormveranderaar." hoorde ze Kylie zeggen. "Je mag je ogen weer opendoen, hoor." lachte Gwen. Één voor één opende Anna haar ogen. Gwen reikte haar het kleine spiegeltje terug aan. Opgelucht keek ze weer naar haar eigen spiegelbeeld.
"Waarschuw ons als je in het vervolg ons een hartaanval wil bezorgen." zei Ine 2 doodserieus. Anna knikte. Ze wist even niet wat te zeggen. Dat wat er net gebeurd was liet haar sprakeloos achter. Hoe kon een gewoon meisje, die heel haar leven op aarde heeft doorgebracht nu zoiets doen?
"Maar je bent geen gewoon meisje, Anna..." zei Kylie in haar hoofd. "Nee. Dat ben ik niet meer." mompelde Anna.
"En hoe moet het nu verder met haar?" vroeg Ine2 terloops en wees naar Kylie. "Haar knieschijf is niet verbrijzeld, ze zal genezen." antwoordde Gwen en rommelde in haar koffer. Ine 2 rolde met haar ogen.
"Dat bedoelde ik niet. Natuurlijk gaat ze genezen. Ze is een..."
Kylie keek haar waarschuwend aan. "Kylie. Ze is een Kylie, en geloof me alle Kylie's zijn taai, hoor. Maar dat is niet wat ik bedoelde. We kunnen haar toch niet hier laten in de gang. Haar kamer is op de eerste verdieping en ik betwijfel of ze met haar verwonding de trappen op gaat kunnen lopen." veranderde Ine2 snel van thema. Anna moest desondanks alles grinniken. Gwen keek Ine2 even met een opgetrokken wenkbrauw aan. Kylie glimlachte ook. "Ze overweegt duidelijk of ze geen psychishe behandeling aan onze vriendin moet uitschrijven. Ze twijfelt of Ine werkelijk gek is of dat ze gewoon raar is." hoorde Anna Kylie zeggen in haar hoofd.
Na een korte stilte zei Gwen: "Omdat jullie ziekenboeg ingenomen is, gaf de commandant me toestemming om enkele kamers om te bouwen in een kleine behandel ruimte, zoals ze het zo noemde. Het ligt op het gelijkvloers, niet zo ver hiervandaan."
Toen ze er zeker van was dat Ine 2 niet één of andere gekheidsaanval zou krijgen, hervatte Gwen de zoektocht naar een dingetje in haar koffer.
"Wel verdomd, ik was er zeker van dat ik het er in heb gestoken... Ah eindelijk, hier is het! " met een triomfantelijke grijns haalde Gwen een potje met een blauwe suspentie in. "Wat is dat voor spul?" vroeg Anna wantrouwig. De kleur van het goedje stond haar niet aan. "Dat is een zalf gemaakt van koude vuurbessen. Het wordt gebruikt tegen de pijn, vermindert de kans op ontsteking en zorgt er voor dat de wonde goed geneest. Nogmaals, ik ben er om haar te genezen en niet om nog meer te verwonden. Ik doe je mentor heus niets aan. Ik weet dat je slechts weinigen midden in een oorlog kan vertrouwen, maar ik ben je vertrouwen waard hoor." zei Gwen en keek aan even teleurgesteld aan. Anna keek weg. "We zullen wel zien. " mompelde ze zo stil dat Gwen haar niet kon horen.
"Hoe dan ook, ik logeer in een
opslagkamer van de medicijnen. De kamer is groot genoeg voor vier en ik zou hem wel graag delen. Want ik heb zo'n vermoeden dat geen één van jullie van Kylie's zijde gaat willen wijken. Toch? " vervolgde Gwen en wierp Anna een veelbetekenende blik toe. Anna knikte.
"Zou dat wel mogen van de commandant?" vroegen Ine2 en Kylie in koor. Gwen lachte. "Ik werk hier nog maar een halfjaar, dus ik weet nog niet zo veel van jullie werkwijze. Ik ben niet zeker wat de commandant ervan gaat vinden. Kylie gaat sowieso mee naar die kamer. Maar jullie... "
"Waar is het kantoor van Mira? " vroeg Anna. Kylie keek Anna even aan en zei toen: "Op het einde van de hoofdgang. Je kan niet missen... Beloof me dat je beleefd blijft, wat er ook gebeurt." Anna zuchtte en zei: "Ik beloof het. Waar kan ik jullie vinden?" "Kamer nummer 69. Het ligt dicht bij de groote opslagruimte. Je vindt het wel." zei Gwen. Anna bedankte haar even en rende toen weg.
Gwen opende het potje en begon de wonde in te smeren. "Au." "De verdoving is bijna uitgewerkt zo te zien. Ik doe mijn best om zo voorzichtig mogelijk te zijn." verotschuldigde Gwen zich en smeerde heel voorzichtig de zalf op de wonde. Wanneer ze er mee klaar was, haalde ze verband uit de koffer en verbond Kylie's knie.
"En hoe gaan we haar daar krijgen?" vroeg Ine2. Gwen deed alle spullen in haar koffer en zei toen: "We gaan haar ondersteunen. Ik hoop dat je sterk genoeg bent om haar te ondersteunen." "Wat? Natuurlijk ben ik sterk genoeg. Dat je daar aan durft te twijfelen."
"Mooi zo." was het enige antwoord. "Kylie, ben jij er klaar voor? " vroeg Gwen vervolgens aan de gewonde halfbloed. Ze zuchtte en knikte. Gwen en Ine2 hurkten neer aan de weerszijden van Kylie. Kylie legde haar armen om hun nekken.
"Klaar?" vroeg Ine2. Kylie knikte kort. "Één, twee, drie!" en ze stonden recht. De pijn schoot door Kylie's knie alsof een tweede kogel zich in haar been binnendrong. Ze zakte bijna door haar benen. "Je doet het heel goed." suste Gwen haar. Kylie hoorde alles vaag. Haar knie deed zo'n zeer dat ze even twijfelde of ze wel zou kunnen blijven staan. Haar begeleiders zetten een stap vooruit en ze probeerde te volgen. En weer viel ze bijna. "Als we te snel gaan moet je het zeggen, we zullen gerust nog trager stappen." zei Gwen. Maar Kylie wilde niet trager gaan. Ze wilde gewoon al die stomme kamer bereiken en gaan liggen. "Nee, nee. Jullie lopen goed." zei ze.
De groep zette nog een stap.
Zo gingen ze traag op weg naar kamer nummer 69.