Anna had die nacht geen oog dichtgedaan. Vragen en twijfels spookten door haar hoofd. Wat als ze een verkeerde tactiek heeft gekozen? Hoeveel mensen zullen er sterven door haar beslissing? Zullen Claudia, Ine 2 en Kylie het overleven?
Nog meer twijfels leken haar te verstikken. Ze wreef onwillekeurig over haar keel en keek op de wekker. Bijna half vijf. "Het is het niet meer waard om te gaan slapen. Ik moet mezelf en mijn leger gaan voorbereiden." Mompelde ze. Vermoeid strompelde ze naar de badkamer en begon haar gezicht te wassen met ijskoud water.
Vervolgens deed ze haar trainingspak en laarzen aan.
Toen ze de deur opende, sprong ze op van de schrik. "Amai zeg, wat heb jij een slecht geweten. Klaar voor de aanval? De rest wacht voor de wapenopslag op je." zei Kylie, die voor Anna's deur stond. "Verdomme Kylie, doe me dat niet meer aan. En zwijg me van mijn geweten. Waar ligt de wapenopslag ook al weer? "
Kylie bestudeerde Anna's gezicht. Terwijl ze begonnen te wandelen naar de opslag vroeg ze: "Jij hebt niet geslapen, he?"
Anna schudde haar hoofd van nee.
"Nachtmerries?"
Anna zuchtte en antwoordde: "Ik ben gewoon bang dat ik een cruciale fout heb gemaakt.
Ik heb zeventig menslevens in handen. Waaronder die van mijn vrienden."
Kylie keek Anna begrijpend aan. "Weet je, dat is eigenlijk het moeilijke aan leiderschap. Het belangrijkste is dat je niets van je twijfels laat merken aan je manschappen. Zij staan achter je en vechten met zekerheid als ze denken dat jij zeker van je zaak bent."
"Dus Mira twijfelt ook? "
Kylie dacht even na. "Mmm... Ja. Maar zij kan niet zo goed met haar twijfels omgaan. Dat merk je bij haar, zoals met die halfbloed-opdrachten. Maar het punt is dat ze die twijfels goed kan verbergen als ze haar manschappen moet aanvoeren. Heb je haar ooit bang zien kijken?"
Weer schudde Anna haar hoofd.
"Inderdaad. En dat toneelspel werpt vruchten. Jij kan dat ook proberen. Niemand neemt het je kwalijk als je zenuwachtig of bang bent. Maar he zou de manschappen iets meer vertrouwen in kunnen boezemen door, ik weet dat het belachelijk is, opgewekt en strijdlustig te klinken. Ik hoop dat jij je nog herinnert hoe je een harnas moet aandoen? "
Voegde Kylie er nog snel bij. Anna zuchtte en knikte. Ze baanden zich een weg langs de zeventig soldaten en renden de opslag binnen. Anna liep met een zekere pas naar de harnassen rek. Daarvan nam ze haar eigen helm, malienkolder en harnas.
Ze moest even nadenken hoe de gespen in elkaar geklikt moesten worden zodat de harnas onderdelen niet van haar af zouden vallen als iemand haar raakte.
"Lukt het? " vroeg Kylie terwijl ze naast Anna kwam staan. "Niet echt." zei Anna een beetje beschaamd. Kylie hielp haar met de gespen en overhandigde haar een helm. De helm leek helemaal van witte schubben gemaakt te zijn. Anna zette haar helm op en trok de riempjes, waarmee de helm rond haar hoofd gehouden werd, strak.
Uit de wapenrek nam ze een speer en een grote schild. Toen Anna klaar was keek ze toe hoe Kylie de verschillende patronen van kleine pijltjes in haar riem stak. "Waarvoor dienen deze? " vroeg Anna. "Wij gebruiken niet de pistolen zoals jij ze kent. Het zijn een soort van kleine kruisboogjes die kleine pijlen afschieten. Ze zijn niet zo onschuldig als ze er uit zien.
Als je iemand ermee op de juiste plaats raakt, dan sterft hij meteen. Dit is een typische wapen voor een insa. De imensae zijn beter in explosieven." legde Kylie uit terwijl ze een kruisboogpistool nakeek op eventuele schade van een vorig gevecht.
"Ben jij een schutter? " vroeg Anna. "Goh. Ik beheers alle krijgsklassen. Ik kan ook zwaardvechten en speer vechten. Maar nu denk ik dat we zo veel mogelijk schutters kunnen gebruiken." was Kylie's antwoord.
"Ik ben klaar. Vooruit, jij moet ze nog een korte briefing geven over de tactiek en zo voorts. En denk er aan, probeer zo zeker mogelijk te klinken als je maar kunt."
Anna zuchtte.
"Willen jullie zwijgen?! " riep ze zo luid ze kon. Meteen verstomde het geroezemoes. "Mooi zo. We nemen de tactiek nog eens door. Speer mannen, frontale aanval. Zwaardvechters en schutters dekken ons langs de flanken. De speermannen vertrekken eerst, de rest volgt. Heeft er iemand vragen? " vroeg Anna. Haar stem sloeg bijna over van de schrik. Iedereen schudde van niet. Anna keek even om naar Kylie. Kylie knikte. Anna snapte wat ze er mee wilde zeggen. "Het is tijd." zei Anna en liep voorop naar buiten.
De zon rees traag boven de horizon uit en kleurde de hemel rood. Dikke slierten mist dreven tussen de bomen en kleine dauwdruppeltjes sierden het gras.
Het was redelijk koud voor die tijd van het jaar. Anna was bang dat de wolkjes, die uit haar mond en de monden van de soldaten kwamen, hen zouden verraden. Het was doodstil. Zelfs de vogels sliepen nog. De wereld leek zijn adem ingehouden te hebben voor wat er komen ging. Anna gaf een teken. De soldaten draafden naar een groepje bosjes, tien meter voor de ingang van de ziekenboeg. Ze voelde haar hart in haar keel kloppen.
Hoe ging ze in hemelsnaam zeventig tot de tand toe bewapende soldaten open en bloot naar de ingang loodsen?
Ze voelde dat iemand haar een schouderklopje gaf. Kylie zat naast haar. "Niet te veel nadenken." zei ze.
Anna zuchtte. Dat was nogal makkelijk gezegd. "Het komt goed." zei Kylie weer. Anna beet op haar lip om niet in tranen uit te barsten. "Hoe sneller je teken geeft, hoe beter." hoorde ze Kylie's stem in haar hoofd.  Anna bracht twee vingers naar haar mond en floot zo hard ze kon. De groep speermannen stormde naar voren. Bij de ingang van het ziekenboeg stonden vier bewakers. Toen ze de vijfendertig speermannen op zich af zagen stormen, wisten ze even niet wat hen overkwam.
Even later volgden ook de zwaardvechters en de schutters.
De schutters schoten twee bewakers neer.
Anna rende zo hard ze kon. Nog maar vijf meter en dan zullen ze bij de ingang komen. Maar plots klonk er getoeter van een hoorn. De insae wisselden even verbaasde blikken uit met elkaar.
Uit het niets renden er allemaal in zwart gekleedde soldaten door de deuren van het ziekenboeg.
"Imensae. " fluisterde Anna geschrokken. En wat waren het er veel. In een oogwenk draaide deze aanval uit op een heuse veldslag.
Anna zag de ene soldaat neer vallen na de andere. De imensae waren met veel te veel. Anna was Kylie al lang uit het zicht verloren. Ze zag Claudia  zwaardvechten met een nogal robuuste imensa.
Ine 2 was van op een afstand de imensae aan het neerschieten. Opeens stormde een imensa met een bijl haar richting uit. Anna verborg zich achter haar schild en stak haar speer snel naar voren. Een hartslag later hoorde ze eerst een zompig geluid en vervolgens gerochel. Toen ze langs haar schild keek, moest ze haar best doen om niet flauw te vallen. Aan haar speer hing een imensa. Zijn glazige ogen leken de hare te doorboren. Uit zijn mond vloeide bloed. Hij rochelde nog eens en viel neer. Anna liet haar speer vallen en leunde zwaar op haar schild. Ze rilde als een espenblad. Ze had een mens vermoord. Ze voelde zich duizelig en tranen liepen over haar wangen. Ze was een moordenaar.
Ze zette enkele wankele passen opzij. Plotseling greep iets haar been vast ter hoogte van haar enkel. Ze gilde het uit. "Anna..." zei een hese stem. Anna keek doodsbang weer langs haar schild. Zag zag een doodsbleke Kylie op de grond liggen. Haar witte broek was doordrenkt van het bloed. "O mijn god. Je knie..." fluisterde Anna ademloos. Ze liet haar schild vallen en hurkte zich neer bij Kylie.
"Kan je je been nog bewegen?" ergens wist Anna dat ze een domme vraag stelde, maar het floepte er gewoon uit. Kylie probeerde om haar been te bewegen, maar toen ze haar spieren opspande, schoot er een verlammende pijn door haar been. Haar gezicht vertrok in een pijnlijke grimas. Meende Anna het maar of stroomde het bloed nu nog harder uit de wonde dan voorheen?
Wat kon ze doen?
Ine 1 was ergens in het ziekenboeg
En ze kon onmogelijk Kylie alleen laten om hulp te gaan halen.
"Leg je arm over mijn nek. We gaan proberen op te staan." zei Anna. Ze voelde zich opeens ijzig kalm. Kylie keek Anna onzeker aan. "Gaan we ons dan overgeven? " "Er zit niets anders op dan dat."
"Maar Anna... En de opdracht dan? "
Anna verstijfde bij die vraag. Woede kolkte in haar op. Dit alles was door Mira gebeurd.
"Mira kan de pot op met haar stomme opdracht! Jij bent belangrijker dan die opdracht! " schreeuwde Anna en zette zich schrap.  Met alle kracht die ze had, tilde ze Kylie langzaam op. Kylie kreunde. Bijna had Anna haar laten vallen maar ze kon haar nog net houden. Met veel moeite stapten ze vooruit. Kylie probeerde zo min mogelijk op Anna te leunen, maar het lukte haar gewoon niet om op één been te springen.
"Terugtrekken!" brulde Anna. Vrijwel meteen barstte er gejuich los van de imensae. De insae stelden zich defensief op en begonnen stilletjes achteruit te wandelen.
"Bij de sterren, wat heb jij aangevangen?" hoorden ze ergens achter zich. Ine 2 kwam aanlopen.
Kylie wilde iets zeggen maar zakte toen door haar knieën. "Laat mij jullie helpen." zei Ine 2 en ondersteunde Kylie vanaf de andere kant. Anna concentreerde zichzelf op haar eigen ademhaling. Kylie hing nu met haar volle gewicht aan haar. Het viel niet echt mee om een volwassen vrouw mee te slepen. "Houd nog even vol." zei Ine 2. Anna wist niet of het tegen haar of Kylie bedoeld was.
Na enkele minuten, die voor Anna een eeuwigheid leken te duren, bereikten ze de basis. Ze lieten Kylie in de gang tegen een muur aan zitten. "Ik ga iemand zoeken met voldoende medische kennis om haar te helpen." zei Ine 2. Ze stoof weg.
Kylie opende traag haar ogen. "Waar ben ik? " vroeg ze en legde één hand op haar hoofd.
"Je bent in de basis. Ine 2 is een dokter gaan zoeken." zei Anna snikkend. "Wat is er, Anna? Waar om huil je nou? "
"Sorry Kylie, dit is allemaal mijn schuld. Als ik een andere tactiek had gekozen, dan was dit allemaal niet gebeurd en... "
"Stop." onderbrak Kylie Anna's woordenvloed. Anna veegde enkele tranen van haar wangen af. "Dit is niet jouw fout. Jij hebt me niet in mijn knie geschoten." "Maar... " "Tutut. Ik wil geen verontschuldigingen meer horen, oke?"
Tegen haar zin in, knikte Anna. Hoe zou ze kunnen leven met wat ze gedaan had?
Maar omdat ze geen zin had om te discussiëren met haar gewonde mentor gaf ze toe. Het geluid van twee stemmen haalden haar uit de trieste gedachten. Ine 2 had iemand gevonden.