De sirene loeide oorverdovend en deed huiveringen langs Anna's ruggengraat lopen. "W... Wat is er aan de hand? " vroeg ze geschrokken. Kylie keek instinctief rond en gromde: "Imensae... "
Met een simpele beweging van haar vingers, toverde Kylie het boek terug op haar plaats en stond met een ruk op. "Hoe bedoel je, de imensae? Wil je zeggen dat dit een afval is?" vroeg Anna paniekerig. Kylie liep langs haar heen.
Anna haalde gejaagd adem en volgde haar. Kylie liep regelrecht naar de hoofd gang. Het krioelde er van andere soldaten. Anna had moeite om Kylie niet uit het zicht te verliezen. Uit het niets stopte de sirene en zei een blikkerige stem door de speakers: "Attentie... insae, attentie. De ziekenboeg... is gevallen. Het contact tussen ons... En het ziekenboeg werd verbroken om elf uur deze morgen. We raden jullie aan... Om bij het ziekenboeg uit... de buurt te blijven. We wachten op verdere... Orders van commandant Mira. Moge de... Witte draak jullie bijstaan."
Het werd heel stil. Sommige soldaten bogen hun hoofd. Anna's hoofd tolde. De imensae hadden de ziekenboeg ingenomen. Zomaar. En niemand heeft er iets aan gedaan om ze tegen te houden.
Anna zocht Kylie met haar ogen. Ze wilde zo dicht mogelijk bij haar mentor blijven. Al gauw vond ze haar. Kylie stond naast Ine 2. Ine 2 huilde. Anna baande zich een weg naar hen toe.
"Ik wil mijn zus nog niet gaan begraven." kon Anna nog net opvangen. "Je moet niet meteen van het ergste uit gaan. Ze redt zich wel. Ik voel het." zei Kylie sussend en drukte Ine 2 tegen zich aan. Anna schrok. Ine 1 was nog in dat gebouw. En niemand mocht iets er tegen doen. "Anna en Kylie worden verwacht bij de commandant." zei de blikkerige stem weer. Kylie liet Ine 2 los en kwam naar Anna toe. "Kom." was alles wat ze zei. Anna voelde haar hart in haar keel kloppen. Kwam er nog meer slecht nieuws aan?
Commandant Mira stond al op hen te wachten op de gang. Zodra ze hen zag deed ze teken dat ze moesten opschieten.
Anna en Kylie haastten zich in het kabinet van Mira. De commandant sloot de deur achter hen en beende naar haar bureau. Anna voelde de tranen prikken in haar ogen. De stank rook was overweldigend in deze kamer. Ze vroeg zich af hoe Mira nog helder kon nadenken met al die rook hier. "Jullie vragen je vast af waarom jullie moesten komen." begon Mira. Met haar blik leek ze te peilen welke emoties er op dit moment door Anna en Kylie heen gingen. Kylie knikte. Anna keek gewoon naar Mira en slikte.
"Wel, ik neem aan dat jullie het ook weten. Je weet wel, het nieuws over de ziekenboeg. " beide knikten nu.
"Omwille van deze onvoorziene wending, heb ik besloten om de deadline te vervroegen tot vandaag." "Dat kunt u niet maken! " snauwde Kylie.
"Dat kind is er nog niet klaar voor."
Mira verlaagde haar stem tot een dreigend gefluister. "Zeg me dan eens, soldaat Kylie, waarom ik haar hier moet houden? Ik moet nu weten wat voor vlees ze in haar kuip heeft. En je gaat me toch ook niet vertellen dat jij haar geen basis hebt aangeleerd, ofwel soms?"
Kylie's kaak ging heen en weer van de zenuwtikken. Anna hoorde dit alles met een droge mond aan. Waarom had ze toch het gevoel alsof er vandaag iets nog afschuwelijkers komen ging?
"Ik heb haar voldoende aangeleerd om te overleven. Twijfelt u soms aan mij? " zei Kylie. Ze probeerde zo kalm mogelijk te spreken, maar Anna kon soms vlaagjes woede in haar stem bespeuren.
"Als jij vind dat je haar voldoende geleerd hebt, zal dat zo wel zijn. Maar nu wil ik het even hebben over haar opdracht. Welk teken heeft ze? "
"Dat weet u best. Ze is een halfbloed." snibde Kylie terug.
Mira keek Kylie kwaad. "Soldaat Kylie, dit is niet de manier om een Commandant aan te spreken. Ik ben jouw meerdere en jij dient respect te tonen voor mij. Maar ik denk dat jij vergeten bent wat respect is. Om je daar aan te herinneren mag je de komende drie weken de wc's schrobben."
Anna zag een blik van ongeloof in de ogen van haar mentor. Ze verwachtte dat Kylie iets zou zeggen, maar haar mentor boog enkel haar hoofd en zweeg. "Nu dat afgehandeld is, kan ik eindelijk beginnen aan de uitleg over de opdracht. Omdat Anna een halfbloed is zal haar opdracht zwaarder zijn als dat van de anderen.
Anna, jouw opdracht is... om de ziekenboeg te bevrijden van de imensae. Ik geef je zeventig soldaten mee. Jij bent de baas over je leger, jij beslist wat ze doen. Ik geef je toegang tot het wapen arsenaal. Neem alles wat je nodig acht. Je... " "BENT U HELEMAAL ZOT GEWORDEN?" schreeuwde Kylie en sloeg met haar vuist op de tafel. "Soldaat, let op je woorden. Ze kunnen je duur komen te staan... " zei Mira "Mijn opdracht was nog minder zwaar als die van haar. U stuurde me naar het moeras om de giftigste slang ter wereld te vinden."
Siste Kylie woedend.
"En wat dan nog? " vroeg Mira. De spanning in de kamer steeg iedere seconde. "U stuurde me maar voor één slang. Haar stuurt u naar een slangen nest waarvan ik niet weet welke slang het giftigst is!"
"Denk jij dat ik het voor de lol doe? "
Vroeg Mira en leunde naar voren. "Zo'n indruk heb ik gekregen, ja." antwoordde Kylie.
"Jij vergist je grondig, soldaat. Moet ik je soms er aan herinneren wat de halfbloeden gedaan hebben? Zij die beloofd hebben om ons altijd te beschermen hebben de rug naar ons toe gekeerd en gedeserteerd. Daarom die zwaardere proeven."
"Dat is pure discriminatie. Wie zegt dat de halfbloeden van nu dit zouden doen? " gromde Kylie.
"Wie zegt dat ze het niet zouden doen? Jij hebt bewezen waar jouw loyaliteit ligt. Jij hebt je taak volbracht. Bij jou twijfelde ik niet, want ik wist dat je de imensae haat. Bij haar twijfel ik omdat ze niet fatsoenlijk weet wat de imensae zijn en waar toe ze in staat zijn. Zij moet zichzelf bewijzen, daarom is ze hier. In het leven moet je jezelf elke dag opnieuw bewijzen tegenover de anderen... Waarom moet ik mij eigenlijk tegenover jou verantwoorden? Jouw grote mond staat me niet aan. Ik verleng jouw straf naar zes weken. Ik hoop dat je je tegen dan wat meer kan beheersen. En nu kunnen jullie ophoepelen want ik wil rust." snauwde Mira. Zonder hen nog een blik waardig te gunnen, stak ze een sigaret aan en blies een misselijkmakende walm rook uit. Kylie stond op en beende naar buiten. Anna volgde haar. Ze was blij dat ze dat kleine kamertje vol rook even kon verlaten. Toen ze buiten was, besefte ze pas hoe duizelig ze zich voelde. Ze leunde tegen een muur en probeerde rustig te ademen. "Wat is dat voor een idioot, mijn beschermeling zo maar zoiets laten doen?" Kylie ijsbeerde op de gang en schold Mira uit. "Kylie... Stop." zei Anna plots. Kylie stopte en keek haar verbaasd aan. "Als ik me daarmee kan bewijzen, dan zal ik het wel doen. Bovendien kan ik Ine 1 redden. Jij moet het niet voor me op nemen. Ik zal het wel doen." zei Anna stil.
Kylie kwam recht tegenover haar staan. In haar ogen zag Anna diep verdriet. "Anna, ik laat je niet afslachten door hen. Jij staat niet alleen."
Anna omhelsde haar mentor. Ze wist niet waarom. Sinds de dood van haar ouders had ze het gevoel alsof de geborgenheid die ze bij hen voelde ontbrak. Maar ze voelde zich veilig bij Kylie.
"Het komt goed." zei Kylie. Alsof ze Anna's gedachten geraden had. Anna keek haar aan. "Echt waar." beloofde Kylie haar en hoopte dat het overtuigender klonk dan ze zich voelde.
Anna knikte traag. Als haar mentor er vertrouwen in had,  dan moest zij dat ook hebben. "De zeventig soldaten, waar kunnen we ze vinden? " vroeg ze. Kylie zuchtte en antwoordde: "Deze kant op."
Wanneer ze even later bij de nodige zaal waren aangekomen, heerste er pure chaos in de menigte die zich voor de deur had verzameld.
"Ik wil gaan en jij kan mij niet tegenhouden!" hoorden ze één stem er boven uit schreeuwen. "Ine 2." zeiden Kylie en Anna in koor.
Ze baanden zich ruw een weg door de soldaten heen. Toen ze bij de deur waren schreeuwde Anna: "ZWIJGEN ALLEMAAL."
Langzaam stierf het gebabbel weg en waren alle ogen gericht op haar. Anna hield niet van aandacht. Nu moest ze ook vechten tegen de drang om weg te lopen en zich te verstoppen. "Het komt goed... " hoorde ze in haar hoofd. Kylie knikte haar bemoedigend toe. Anna knikte terug en zei: "Wilt u me allemaal volgen a.u.b. "
Ze draaide zich om en liep de zaal in.
In het midden van de zaal stond een grote tafel met daarboven een hologram van het gebouwencomplex van de insae.
Anna kwam dichterbij en bestudeerde de hologram. Enkele kleine gebouwen waren zwart gekleurd.
"Sorry dat ik je gedachten onderbreek, maar je kent vast nog kleurencodes. Ik zal ze je even uitleggen als je er niets op tegen hebt." zei Kylie's stem in haar hoofd. Anna zuchtte. Zo te zien ging Kylie niet ophouden met in haar hoofd te kruipen. "Ga je gang." fluisterde Anna. Haar zenuwen namen met de hartslag toe. "Zwart betekent vernietigd. Grijs betekent dat het gebouw nog operationeel is. Bijvoorbeeld de trainingszaal. En rood betekent ingenomen. De witte puntjes zijn zij, de insae. De zwarte de imensae die in ons territorium zitten en de zwart witte bolltjes, dat zijn wij. Als het goed is zijn het er twee."
Anna knikte traag en speurde met haar ogen even de hologram af naar meer halfbloeden. Maar zoals Kylie het al zei, zij twee waren tot nu toe de enigen.
Een verveeld kuchje uit de zaal deed Anna opschrikken. Zij was nu hun generaal. Zij moest een plan uitleggen. Haar hart hamerde in haar keel en haar longen leken op lege balonnen. Ze hapte naar adem en zocht naar de juiste woorden. En naar een geniaal plan.
"Ummm..." ze keek nog eens naar de hologram. En opeens bedacht ze iets. "We splitsen ons op in drie groepen: De speer mannen, de zwaardvechters en de schutters. De speermannen vallen frontaal aan. Ons doel is de ingang." ze wees even op de hologram waar dat de speermannen zouden aanvallen. "De zwaardvechters en de schutters zullen ons dekken langs de zijkanten. Dus links en rechts van ons zullen eerst de zwaardvechters en dan de schutters optreden. Is alles duidelijk tot nu toe? "
Iedereen knikte. Tot haar opluchting zag ze enkele goedkeurende blikken.
"De speermannen stellen zich op volgens de schildpad formatie*.  De zwaardvechters gaan de schutters zo goed mogelijk dekken. Ze hebben de lichtste uitrusting en zullen dus sneller langs de flanken kunnen aanvallen. Aan de schutters vraag ik vriendelijk geen zwaardvechters van onze ploeg neer te schieten." Deze opmerking veroorzaakte even een droog lachje in de zaal. Anna wachtte tot ze klaar waren en vervolgde. " Zorg dat de schutters zo opgesteld staan dat ze veilig hun patronen kunnen verwisselen. We vallen morgen vroeg aan. Zijn er nog vragen?"
Één hand priemde meteen omhoog. Anna duidde de soldaat aan. "De ligging van de ziekenboeg is strategisch perfect, want er is nauwelijks dekking. Ze gaan ons toch zien aankomen."
Dat was Anna helemaal vergeten. Met die opmerking was ze even uit het veld geslagen. Opeens stond Kylie recht. "Mag ik u even helpen, generaal? " vroeg ze zo neutraal mogelijk.
Toch kon Anna een geamuseerde ondertoon in haar stem horen. Anna knikte dankbaar. Ze moest zichzelf aardig inhouden zodat ze nier weg zou lopen.
"Zoals iedereen weet, hebben we bosjes tien meter voor de ziekenboeg. Als we nu een roep afspreken kunnen we de aanvalsbeurten van de drie groepen mooi verdelen. Want ik weet het, slechts enkele bosjes voor zeventig man is belachelijk."
Sommigen mompelden instemmend.
"Bedankt Kylie. Ga nu maar weer zitten. Morgen voor de aanval volgt er nog een korte briefing. Ik ben uitgesproken." zei Anna. Ze had moeite om haar stem onder controle te houden en voelde dat ze gauw ging flauwvallen van de stress als al die mensen hier nog vijf minuten langer gingen blijven. Kylie zag dat haar leerlinge lijkbleek was en dat haar benen gevaarlijk bibberden, dus stond ze nogmaals op en riep: "Ingerukt mars! " de soldaten keken haar even verbaasd aan en iemand vroeg haar zelfs: "En wie denk jij dat je bent om bevelen uit te delen? "
"Anna heeft me aangesteld als commandant en nu ophoepelen."
Mokkend deden de soldaten wat er van hen gevraagd werd. "Ik verwacht iedereen om vijf uur 's ochtends stipt aan het wapen arsenaal." riep Anna hen na. Ze leunde op de tafel.
"Goed gesproken, Anna. Maar ik zie dat instructies geven aan een leger voorlopig niets voor jou is." glimlachte Kylie. Anna knikte.
"Ga maar naar je kamer. Je hebt toch nog een uur voordat het avondeten is. Ik wil niet dat je er bij zit als een spook. Tot seffens." voegde Kylie er nog bij.
"Tot seffens." mompelde Anna terug. Ze was dankbaar dat ze even een uurtje alleen mocht doorbrengen en op adem komen. Want dit was misschien haar laatste uurtje ontspanning.