"Let op, Anna. Ik doe het nog één keer voor, want je begrijpt precies iets niet van de uitvoering." zei Kylie met een verbeten toon. "Eerst maak je een snee in de keel. Maar het moet met een snelle beweging zijn. En natuurlijk genoeg schade aanrichten," Kylie maakte een snelle snijd beweging met haar dolk langs de keel van de pop.
Anna hoorde hoe de lemmet dwars door de kunststof heen ging. "Dan draai je de dolk om. Kijk, zo." Anna staarde naar hoe dat Kylie de dolk bliksem snel omdraaide door een snelle beweging van haar vingers. "En dan steek je hem recht in het hart van je tegenstander. Of onder de vijfde rib. Vervolgens draai je de dolk om. Je moet al die tijd de ogen van de vijand in de gaten houden. Pas als je de ziel ziet mag je de dolk er uit trekken." Om haar woorden kracht bij te zetten,  draaide Kylie de dolk traag rond. Dat veroorzaakte een schurend geluid.
"En.. Hoe zie ik zijn ziel? " vroeg Anna. Kylie haalde de dolk uit de pop en zei: "Dan zijn de irissen in zijn ogen troebeler. En dan staat hij niet meer zo vast op zijn benen, als je snapt wat ik bedoel." Opeens zag Anna weer het beeld van het kleine meisje in wit, die neer viel na de aanraking van de imensa. Het kriebelend gevoel in haar hoofd overweldigde haar en ze viel op haar knieën. Anna wreef  zichzelf op haar hoofd. Ze voelde zich  verdwaasd.
Zo plots als het kwam, verdween het weer. "Alles in orde? " vroeg Kylie. Haar leerlinge knikte en stond wankelend terug overeind.
Iets in Kylie's gezicht veradde dat ze niet zo onschuldig was als ze leek. Anna staarde haar wantrouwend aan. Kylie kon duidelijk zien dat die ene vraag die ze zo gevreesd had op Anna's lippen brandde. Snel zei ze:
"Jouw beurt." en overhandigde de dolk aan Anna. Ze nam de dolk aan en slikte. Aarzelend liep ze naar de pop. Kylie zuchtte. Dit zou nog uren duren als het zo door ging. "Hier zal ik nog spijt van krijgen, maar ik heb geen keus." zuchtte Kylie en richtte haar hand op Anna.
Anna liet de dolk vallen en greep naar haar hoofd. Het werd zwart voor haar ogen en even was ze bang dat ze ging flauw vallen. Maar plots voelde ze zich licht, bijna net zoals toen ze lettelijk de tweede dimensie binnenviel. Anna opende haar ogen en zag schrok. Voor haar stond Kylie. Maar haar ogen waren hel rood en hadden geen pupil. Haar tanden waren vlijmscherp en leken op slangentanden. Ook haar huidskleur zag er op zijn minst gezegd ongezond uit. Ze was lijkbleek en had zwarte kringen onder haar ogen. In Anna's hoofd echode een stem: "Je dolk is je beste vriend tijdens een gevecht... Verdedig je."
"Ik kan niet tegen je vechten!" schreeuwde Anna in paniek. De stem zweeg en de Kylie die tegenover haar stond gromde beestachtig. "Je dolk is je beste vriend... " herhalde de stem plots weer. "Ik kan je geen pijn doen." fluisterde Anna wanhopig. En toen viel de monsterlijke Kylie uit. Anna kon nog net aan de kant springen, maar toch haalde Kylie haar vlijmscherpe nagels over Anna's schouder. Anna kreunde van de pijn. "Voor aardlingen is er geen plaats hier. " gromde Kylie en likte een druppel bloed van haar klauw. "Kylie, wat doe jij nu? We zijn toch vrienden. " zei Anna bang. "Ik ken je niet. Jij bent niet meer dan mijn prooi." siste Kylie. Die woorden deden Anna inzien dat dit Kylie niet was. Niet de Kylie die ze kende tenminste. Het monster liet er geen gras over groeien en viel nog eens uit. Anna rolde aan de kant en kwam net naast haar dolk neer. "De dolk is mijn beste vriend. " mompelde ze en greep de dolk stevig vast. De dolk gaf haar een zekere gevoel van kalmte. "Kennis en vaardigheden maken het verschil tussen leven en dood..." zei de stem weer in haar hoofd. "Concentreer je op haar bewegingen, volg haar ogen. Je moet haar altijd één stap voor zijn."
Anna nam de houding aan die Klylie haar geleerd had. Het monster brulde en stortte zich naar voren. Anna dook naar links en haalde snel uit met haar dolk. Het wezen slaakte een bloedstollende kreet en greep naar de plek waar Anna haar verwond had. Ondertussen begon Anna te cirkelen rond het beest, op haar hoede voor een mogelijke aanval. Het Kylie monster draaide zich om en toonde haar tanden. "O jee. Nu is ze pas echt pissig." dacht Anna. Het monster begon met Anna mee te cirkelen. "Hoe kan ik in hemelsnaam de ogen volgen als ze geen pupillen heeft? " vroeg Anna zich luidop af. Het monster grauwde spottend. "Denk aan de strategieën, die ik je geleerd heb en let op haar verdediging. Zodra je een gat in de verdediging ziet moet je er op afgaan. En het belangrijkste: maak af waar je aan begonnen bent."
Anna begreep wat de stem met het laatste bedoelde. Meteen herinnerde ze zich de Vleugelslag aanval, die Kylie bij haar er probeerde in te dreunen. "Dus, eerst de keel dan.. Het hart of onder de vijfde rib. " ze kreeg niet de kans om te lang na te denken want het monster werd ongeduldig en maakte aanstalten om weer al aan te vallen. Anna verloor het beest geen seconde uit het oog. Het wezen stootte een strijdkreet uit en viel uit. Bliksem snel haalde Anna haar dolk over de keel van het wezen. Het greep rochelend naar haar keel en wankelde achteruit. Bloed stroomde door de vingers van monster Kylie en viel op de grond. Op de een of andere manier lukte het Anna om de dolk om te draaien net zoals Kylie het deed en ze stak hem in het hart. De ogen van het monster puilden uit en het hapte naar adem. Geleidelijk aan begon Anna iets lichtroods in het midden van de ogen van de monster. Haar pupillen. Een straaltje bloed liep langs de linker mondhoek naar beneden en viel in de rode plas bloed die zich al op de grond gevormd had. "Goed zo, Anna. Draai het mes rond totdat je mijn ziel ziet." zei monster Kylie  met een benepen stem.
Anna was bang en schudde haar hoofd heen en weer. "Nu!!! " brulde het monster. Anna draaide het lemmet traag rond. Het monster gorgelde en haar ogen werden dof. Heel het gewicht van de monster leunde nu op haar. Met moeite trok ze de dolk uit de wonde en smeet het van zich af alsof het een stuk vuil was.
Met afschuw keek ze naar de dode Kylie. Ze had haar mentor vermoord. Enkel omdat een stem in haar hoofd dat zei. Was ze zo willoos dat ze orders uitvoerde zonder te weten wie  ze gaf en waarom iemand ze gaf?
Hetzelfde gevoel overviel haar en weeral vreesde ze er voor dat ze zou flauwvallen, maar in plaats daarvan stond ze weer in trainingsveld nummer zeven voor de pop.
Anna kon nog net zien hoe ze haar arm liet zakken. Kylie zag hoe erg Anna's benen trilden en dat haar leerlinge op het punt stond de hele basis bijeen te schreeuwen.
"Fysieke training afgelopen. We gaan nu aan de mentale beginnen."
Anna kon niet geloven wat ze juist zag. Had Kylie haar dit aangedaan? Maar hoe, hoe kon ze dat doen? 
Anna volgde Kylie gedwee en lette niet op haar omgeving.
Ze besefte pas waar ze waren toen Kylie de deur achter hen dicht deed. "En nu wil ik uitleg." probeerde Anna zo kalm mogelijk te zeggen. "Maar Anna, dat... "
"Een uitleg die ik kan aanvaarden. Iets wat me voor eens en voor altijd doet inzien wat voor iemand of iets jij bent en hoe jij dat allemaal doet. Ik dacht verdomme dat ik je gedood had." Anna kon zich niet meer inhouden en schreeuwde deze woorden door heel de kamer. Plots keek ze Kylie smeekend aan en zei:  "Jij bent als een zus voor me. Ben ik dan geen uitleg verschuldigd? Vertel het me. Ik zal mijn best doen alles te begrijpen en minder vragen te stellen er over. Kylie... Alsjeblieft."
Kylie wist even niet wat te zeggen en staarde naar de grond. Ze zuchtte en zei: "Alle insae en imensae hebben een gave. Iets wat ze van kleins af aan in hun hebben, maar wat pas ontwikkelt als ze hun teken ontvangen. De halfbloeden hebben er twee. Mijn gaven zijn levitatie en telepathie. Jij moet de jouwe nog ontdekken."
Anna staarde haar aan. Dat heel gedoe in de tweede dimensie werd met de dag vreemder. Ze begreep er niets meer van. Telepathie, levitatie,...  Ze snapte het niet. Uit Anna's verwarde gezichtsuitdrukking maakte Kylie op dat het meisje geen idee had waarover Kylie het had.
"Telepathie is gedachten kunnen lezen en beïnvloeden. Levitatie is dingen laten zweven." legde ze uit. Gedachten lezen en beïnvloeden... Opeens werd het Anna allemaal duidelijk. "Jij graaft de hele tijd in mijn gedachten en herinneringen. Zo juist heb je mij beïnvloed. Hoe durf jij je te moeien met mijn verleden? " siste Anna. Kylie keek haar verbaasd aan. "Hoe kun jij dat nou weten?" "Jij ontkent het niet eens. En als het je toch mocht interesseren, ik voel het. Het is een raar kriebelig gevoel alsof een spin binnen in mijn hoofd rondloopt."
Snibde Anna. Kylie staarde haar leerlinge eerst nog verbaasder aan. Vervolgens begon ze iets te mompelen en liep langs Anna door.  "Waar dacht jij naar toe te gaan, jij... " Anna zweeg prompt toen ze zich omdraaide.
Ze bevond zich in een ruimte met
reusachtige kasten die gevuld waren met boeken. Ze zag hoe Kylie een boek pakte en erin bladerde. Dat boek zette ze vervolgens terug. Op de één of andere manier voelde het voor Anna aan alsof ze in het paradijs was aangekomen. Ze hield van lezen.
Net zoals haar opa...
Een triomfantelijke kreet deed haar terug keren naar de werkelijkheid. Kylie legde een dik boek op tafel, waardoor er een grote stofwolk oprees. Kylie bladerde als een bezetene door de pagina's heen. Opeens keek Kylie op van het boek. "Anna, kom eens hier." beval ze. Anna wilde niet naar haar toe gaan. Op de één of andere manier voelde ze dat er iets op komst was wat er voor ging zorgen dat ze niet zou kunnen slapen vannacht. Kylie schoof het boek naar Anna toe en wees haar op een alinea. "Lees dit." Anna zag allemaal vreemde tekens, waarvan ze dacht de betekenis niet te kennen. Maar ze voelden vreemd genoeg vertrouwd aan. Ze fronste haar wenkbrauwen en wreef nadenkend over haar slapen. Opeens lichtten er letters op. Letters van haar eigen taal, Nederlandse letters. "Wat staat er? " vroeg Kylie. Ze volgde Anna's houding. En ze kon duidelijk herkenning in haar ogen zien. "Er staat... Al wie dit leest... wordt meegenomen... naar het verleden... met de pagina's van... het gouden boek. " Anna keek verbaasd naar Kylie. "Wat betekent dit? "
Kylie schudde met haar hoofd. "Ik weet het niet. Maar ik denk dat ik iemand ken die ons kan helpen."
Anna zuchtte. Maar ze moest nog één ding vragen. "Waarom kan ik deze tekens lezen? " "Omdat je anders dan de anderen bent. Een duidelijkere antwoord is er niet." zei Kylie.
*****
Op dat moment in het ziekenboeg

"Hoe staat het er voor? Over." vroeg een stem door de walkie talkie. "Het serum was al drie uur geleden toegediend. De wapens zijn ontvangen en verdeeld. We zijn klaar voor de laatste fase, Valencia. Over." antwoordde de genezer.
"Mooi. Start fase drie, onmiddellijk. Over en uit."
De genzer grijnsde. Ze waren klaar.
Eindelijk.
Hij drukte op het knopje van de intercom en zei: "Hier volgt een bericht voor alle patiënten. De tijd dringt en alles wordt zwart."
Bij die woorden trokken de patiënten tegelijkertijd hun wapens onder hun dekens en renden de gangen op. De genezer bij de intercom wandelde naar de radiozender en knipte een kabel door. Het contact met de basis was verbroken. Niemand kon de nietsvermoedende insae in de basis verwittigen over de aanval en binnen de kortste keren was de ziekenboeg van de imensae.
"Op naar onze volgende stap." zei de genezer.