!Opgelet! : In dit hoofdstuk wordt er gescholden. Alvast mijn verontschuldigen voor het mogelijke ongemak :)
-----------------------------------------------------------

Anna stond nu recht tegenover de pop. Ze tilde het zwaard op en begon in wilde weg op de pop in te hakken. Kylie stapte resoluut op Anna af en maakte een teken on te stoppen. Anna liet wat beduusd haar zwaard zakken. "Anna... Wat ben jij in hemelsnaam aan het doen? " vroeg Kylie zo kalm mogelijk. Haar kaak hobbelde op en neer van de zenuwtikjes. "... De pop aanvallen zoals je zei." antwoordde het meisje met een blik op Kylie's kaak. "Anna, zo vecht je niet met een vijand. Zo hak je hout of weet ik veel wat." zei Kylie geërgerd. De andere trainers waren hun aan het uitlachen. En daar kon Kylie niet tegen." We proberen het met iets anders... Als je toch zo graag hakt kun je net zo goed een bijl hanteren." besloot ze en pakte de zwaard van Anna af.
*****
Nevel slierten dreven traag tussen de hoge sparren door en er heerste een spookachtige stilte in het duistere woud. Maar al gauw werd deze verbroken door gestamp van laarzen en lange, vermoeide zuchten.
Het verslagen legioen van de imensae was de grens net overgestoken en bevond zich weer op hun duistere gronden. Tine hinkte voorop. Gejaagd dacht ze na wat ze zou zeggen tegen Valencia, de duistere leidster van de imensae. Hoe kon je namelijk uitleggen aan iemand, die redelijk snel op haar teentjes is getrapt, dat je een van de meest kostbare medicijnen van de hele tweede dimensie hebt door je vingers laten glippen en verloren door het toe doen van één enkele insa, dat ze haar belangrijkste opdracht - waardoor ze kans op promotie maakte - verprutst had?
"Valencia maakt gehakt van me." zei ze stilletjes.
Het legioen ploeterde al door het bos. Van de vijfenzeventig sterke soldaten waren er nog maar slechts dertig min of meer ongedeerden. Twintig waren gestorven tijdens deze slag. De rest werd zwaargewond meegenomen.
Voor hen begon Tine al de vage contouren te zien van iets dat vroeger een kasteel was. Toen de oorlog begon hadden de imensae geen tijd om een heel legerbasis in het geheim te bouwen. Al redelijk snel hadden de insae hen door en moesten ze het bouwen staken. Enkele van Valencia's meest trouwe krijgers hadden toen deze ruïne van een kasteel diep in het bos gevonden. Valencia stemde tegen haar zin in en zo verhuisden de imensae naar de ruïnes van het kasteel.

De imensae waren al inmiddels aangekomen bij hun basis. Alsof de natuur met hen wilde spotten, begon het te stortregen. "Breng de gewonden naar het ziekenboeg en de rest: hoepel op naar je eigen barakken." schreeuwde Tine boven het lawaai van de regendruppels uit. De imensae dropen uiteen en zij zelf stapte door een poort het gebouw binnen. Huiverend liep ze door de vernielde gangen. Koude waterdruppels vielen van het plafond en maakten rimpelingen op de plassen die zich op de stenen vloer vormden. Tine keek strak voor zich uit naar de deuren aan het einde van de gang. Ze voelde haar hart in haar keel kloppen. Valencia was op zijn minst gezegd onvoorspelbaar.
De soldaten fluisterden vaak dat de honger naar macht haar dreef tot krankzinnigheid. Tine vond niet dat ze het recht hadden zoiets te zeggen. Alhoewel ze moeite had er iets tegenin te brengen. Haar loyaliteit aan Valencia was zo sterk dat ze zichzelf liet behandelen als een stuk vuil.
Ze was geen onderkruiper van nature, dat wist ze. Maar wat ze wel in gedachten hield was dat als je iets verkeerds - naar de mening van Valencia- deed, het je de kop kon kosten. Tine stond voor de enorme deuren die naar de troonzaal leidden. Onzeker bracht ze haar hand naar het, door houtwormen doorvreten en door de vocht aangeslagen, hout van de deuren en klopte drie maal.
De deuren zwaaiden traag en krakend open. Even was ze bang dat de scharnieren het zouden begeven en dat de deuren haar zouden verpletteren. Maar toen bedacht ze zich dat dit althans beter zou geweest zijn dan Valencia's woede...
Tine's voeten droegen haar over een vuile bruine lap stof, wat ooit een prachtige rode tapijt was. Van de eens zo glorieuze troonzaal, waar ze zich nu in bevond, was weinig over. Enkel de troon die Valencia zich had toegeëigend duidde op de functie van deze kamer. Tine knielde op de vochtige bruine lap stof en dacht koortsachtig na wat ze zou zeggen als...
"Zo snel terug?" vroeg Valencia uit de hoogte. Tine slikte. Ze tilde haar hoofd nederig op en ontmoette de weinig geïnteresseerde blik van haar meesteres. . "Ja... Wel mijn duistere eminentie..." stotterde Tine. Ze stond nu recht en ging aarzelend op het verhoog staan waar de troon zich bevond. "Ik neem aan dat je het hebt." vroeg Valencia kil. Maar vanuit Tine's houding kon ze al opmaken dat de vraag overbodig was en Tine gefaald had. Alweer. "Ummm... Er zijn wat complicaties opgetreden, meesteres der duisternis. We... " "Tine, verdomme! wend zo niet om de ketel! Zeg waar het op staat!" brulde Valencia. "We zijn het verloren. " zei Tine stil. Ze wierp een angstige blik op Valencia's gezicht. "Je bent het veloren. " herhaalde Valencia. Een angstaanjagende glimlach speelde om haar lippen. Haar stem klonk kalm, geamuseerd zelfs. "Je bent het verloren, Tine" ieder woord spuugde ze uit. Valencia begon nu stilletjes te lachen. Maar haar ogen deden niet mee. Tine kromp ineen van haar blik. In haar ogen kon ze de diepste haat zien. "Je had het zo dichtbij... Binnen handbereik. En toch liet jij het door je kleine vingertjes glippen. JIJ LIET HET DOOR JE VINGERS GLIPPEN, VUILE HOND! " Valencia's stem sloeg haast over. Tine wendde haar blik af. Onwillekeurig zette Tine een stap achteruit.
"Wie heeft de lading?" vroeg Valencia. Haar stem trilde van woede. "Een insa heeft ons verslagen... En de andere insae hebben het meegenomen, mijn meesteres. " zei ze. Even meende ze dat Valencia naar haar zwaard zou grijpen en haar zou doden, want de hand van de duistere lijdster streelde over de handvat van het zwaard aan haar riem. Maar toen ze het woord 'insa' uitsprak ging er een schok door Valencia's hand. "Wat zei jij daar? Een insa? Jij hebt je verslaan door één enkele insa? " vroeg Valencia. "Wel... nou... Eigenlijk is dat niet helemaal een insa... Het was een halfbloed... " mompelde Tine. Valencia schoot overeind, beende naar Tine toe en gaf haar zo'n fikse klap op haar gezicht dat Tine enkele meters achteruit vloog. Ze hief zich met moeite op en moest zich aan een pilaar vastklampen zodat ze niet zou vallen. Valencia begon te ijsberen. Ze haatte de insae, maar de halfbloeden haatte ze nog meer. De halfbloeden hadden, als ze over de directe bloedlijn beschikten, veruit meer macht dan zij. Zelf wilde ze altijd al een halfbloed worden. Maar hoe ze ook probeerde, bij de ontvangenis kreeg ze toch het teken van een imensa. Bovendien, als halfbloed heb je twee gaves. Ze kon niet klagen over haar eigen gave, want bloedsturen was veruit niet iedereen gegund. Maar als ze nou een tweede gave had... Dan was ze onverslaanbaar geweest en lag allang iedereen van de tweede dimensie aan haar voeten.
"Als de insae over een halfbloed beschikken... Dan kan deze speciaal zijn..." mompelde ze bij zichzelf. "Was er iets ongewoon aan die insa? " vroeg ze plots luidop.
"En of mijn eminentie!" zei Tine. Ze kwam achter de pilaar uit en zette enkele onzekere passen naar het midden van de troonzaal. Misschien zou de informatie die zij had haar blunder weer goed maken... "Haar ogen konden veranderen en... En stem klok soms onmenselijk. En oh wat was ze snel en lenig." Valencia glimlachte. Ze stapte op Tine af. "O jee nu gaat ze me vermoorden." dacht Tine in paniek. Tot haar verassing legde Valencia een hand op haar schouder en zei: "Spreek je vermoeden uit Tine... Ik wil uit jouw mond horen wie dat ding was." "De... De witte draak...? " "Precies, Tine. Jij hebt de witte draak gevonden..."
****
Kylie liep hoofdschuddend naar de wapenmuur. Anna met een zwaard zien vechten was gewoon om te huilen. "Hopelijk doet ze het beter met een bijl. Anders verhuis ik naar Mexico in de eerste dimensie." gromde ze stilletjes. Voorzichtig hing ze de zwaard terug op de haken op en nam een bijl van de muur. Haar gezicht vertrok in een grimas toen ze hem met moeite weer op de haken legde. Met deze zou Anna nog geen millimeter vooruit komen. Ze vergeleek nog enkele bijlen met elkaar en besloot uiteindelijk de bijl te nemen die zij het lichtst vond. Ze richtte haar ogen ten hemel en zei: "Oh Nocturna, zegen mij."
Na deze woorden stapte ze op Anna af. "Dit is de lichtste bijl die op de muur hing." mompelde Kylie en overhandigde Anna de bijl. Anna viel bijna voorover. Wat was die bijl zwaar! Maar ze zou er niets van laten merken, want ze zag de teleurstelling al op Kylie's gezicht toen ze de pop met de zwaard aanviel. Moeizaam sleepte ze zich met de bijl vooruit. Hoe kon Kylie die zelfs maar licht durven te noemen? Toen schoot het Anna te binnen dat Kylie al veel meer fysieke training had gehad. Anna zette alle gedachten van zich af toen ze tegenover de pop stond. Anna greep de handvat van het bijl stevig vast. Ze spreidde lichtjes haar benen. Kylie, die vanaf de kant toe keek, begon wat meer hoop te krijgen. Anna tilde de bijl met veel moeite op tot boven haar hoofd en zette twee wankele passen in de richting van de pop. Maar de bijl begon het stilletjes van haar te winnen en halverwege de derde stap helde het onding naar achteren. Door het gewicht van het wapen werd ook Anna meegetrokken. Met een luide plof kwam ze neer op de valmat met de bijl nog steeds stevig in haar handen geklemd en haar ogen stijf dichtgeknepen. "Amai. Zet haar in de linies van de insae en ze moordt ze allemaal uit." Anna opende één oog om te zien hoe een lange blonde man naar Kylie toe stapte. Hij was knap, maar zijn arrogante houding ontging Anna niet. "Als jij niet goed uitkijkt mis jij straks ook een paar tenen. Ze kan er niets aan doen. " gromde Kylie. "Je hebt gelijk, het is niet haar fout dat ze slecht wordt onderwezen. Maar dat is waar ook! Jij moet nog wennen aan je mentorschap. Hoe lang was het geleden? Vijf, zes jaar?" vroeg de man hoonend. "Jacob, ben jij soms vergeten hoe ik je mooie gezichtje bewerkt had in stadium drie van onze opleiding? Toen had ik je laten zien hoe ik met mijn mentorschap omging. Zullen we de procedure herhalen? Ik doe het met plezier." "Daar twijfel ik niet aan liefje. Maar hoe ver ben jij er mee gekomen? Ze hadden gedreigd om je... " "Je hoeft me er niet aan te herinneren, Jacob. En noem me geen liefje. Trouwens over mentorschap gesproken, moet jij die arme Lucas van jou niet gaan helpen? Hij is zo al blind. Jij wil toch niet dat hij zichzelf of nog iemand een oog uitsteekt?" gromde Kylie. Jacob spuugde op de grond en liep naar Lucas toe. Anna keek naar een kleine blonde jongen die met een zwaard tegen een muur te keer ging. Jacob waarschuwde Lucas te stoppen en duwde hem voorzichtig in de goede richting. Anna mocht Jacob niet. Ze nam zichzelf voor om hem een lesje te leren.
Kylie nam de bijl van Anna af en liep met een gezicht als een donderwolk naar de wapenmuur. Even later kwam ze weer terug met een pijl en boog en een pijlenkoker. "Schiet die pop door het hart." bromde ze. Anna nam de boog van Kylie over en nam een pijl uit de koker. Ze richtte op de pop. Uit haar ooghoek sloeg ze Jacob gade. Hij stond op trainingsveld nummer zes, links van haar. Ze ademde in en uit. Toen Jacob met zijn rug naar haar toe stond, zag ze haar kans schoon. Lichtjes week ze af en richtte op hem. Kylie's ogen vlogen wijd open van de schrik toen ze zag dat Anna zo gevaarlijk afweek. "Anna, laat je pijl en boog nu meteen zakken." maar Anna reageerde niet. "Anna. Durf die pijl niet los te laten! " gromde Kylie. Anna keek op haar aller onschuldigst en zei toen met een zoete stem: "Oeps."
Ze liet de pijl los. De projectiel vloog suizend op zijn doel af en trof precies waarop Anna gemikt had.
Heel even was het spookachtig stil. Vervolgens klonk er een onmenselijke kreet.