Anna staarde naar haar bord. Er ging zo veel door haar heen. Aardling? Waarom was haar afkomst in haar nadeel? Ze had haar teken toch gekregen?
En waarom was Mira tegen haar? Maar vooral: Wat had ze toch misdaan dat ze terug gestuurd zou worden?
Anna zuchtte en keek rond. Ine 1 was druk aan het fluisteren met Claudia, Ine 2 was luidop Mira aan het vervloeken en Kylie keek Anna recht aan. Het meisje kon, behalve
iets dwingends, ook een vleugje
van medelijden zien in haar ogen.
Anna wendde haar blik af. Het was duidelijk dat de vrouw een reactie verwachtte.
"Wanneer beginnen we met de trainingen?" zei Anna nauwelijks verstaanbaar. Iedereen zweeg prompt en keken in Kylie's richting. "Morgen." was het korte antwoord. Anna knikte en vestigde haar blik weer op haar bord.
Ze hoopte zo al die droevige
en woedende blikken te ontwijken.
Maar het liefste van al wilde ze in een donker hoekje kruipen en zichzelf verstoppen van de wereld om haar heen, doen alsof ze niet bestond.
De resterende tijd kroop traag voorbij. De sfeer stond nog steeds gespannen. Ine 1 en Claudia waren ondertussen in een zware discussie geraakt over de commandant. En telkens als Anna nog maar iets opkeek, werd ze zich bewust van de priemende blik die Kylie haar toe wierp. Soms leek het wel alsof ze door haar heen kon kijken. En dan dat kriebelend gevoel in haar achterhoofd... Anna voelde zich weer duizelig. Ze greep naar haar hoofd. "Ik denk dat het haar te veel wordt... " ving ze op. Het kwam van ergens links van haar. Maar door het schelle gepiep in haar oren kon ze niet opmaken van wie dat het kwam.
Met moeite lukte het haar om te zeggen: "Kylie, kan je me alstublieft naar mijn kamer brengen? " als bij wonder, voelde ze haar hoofd weer helder worden. De vrouw stond op en liep al naar de deur. Iedereen wenste Anna nog een goede nacht en ze verliet met Kylie de kamer.
De hele weg door de gangen, legden de twee halfbloeden zwijgend af.
"Jij beseft echt niet in wat voor een situatie jij zit, he? " vroeg Kylie en stond stil. Anna botste bijna tegen haar aan. Ze zuchtte. "Om eerlijk te zijn...  Niet echt."
"Wel dan zal ik je eens vertellen waarom het leven in de tweede dimensie niet rooskleurig is. Anna we zitten midden in een oorlog, een eeuwenlang conflict tussen twee volkeren die de pest hebben op elkaar. Jij bent een kind. Ik vrees dat je zelfs veel te jong bent om te overleven in de barre oorlogsomstandigheden." zei Kylie. Anna zuchtte nog een keer en zei toen kwaad: "Ik heb je ook niet gevraagd me meteen naar de gevaarlijkste plek van de tweede dimensie te brengen. Jij... " "Ik heb ook mijn orders, stom menswezen die je bent! Als ik niet de orders van... " Kylie haperde even en dacht na wat ze moest zeggen. Het kon haar niet schelen hoe Anna op dit moment over haar dacht. Ze mocht niets vertellen over de beschermers. Ook al had ze geen contact meer met hen, toch was het één van de honderd wetten die ze van buiten had moeten leren voor het eindexamen van beschermer-studie dat ze hen niet mocht verklikken.
"Hun had..." zei ze stil. "Wie zijn 'hun'?"
Vroeg Anna uitdagend. "Dat gaat je geen bal aan! " snauwde Kylie en liep driftig door. "Wat zijn we weer vriendelijk, zeg." mompelde Anna stilletjes.
Kylie wierp even een bliksemende blik, over haar schouder, naar Anna toe. Anna kromp ineen. Die blik...  Had iets van een roofdier die naar haar prooi keek.
Anna besloot te zwijgen en vestigde haar blik op de grond.
Toen ze uiteindelijk bij hun kamers aankwamen, zei Kylie nors alvorens ze in de hare verdween: "Goedenacht."
Anna kromp ineen wanneer de vrouw de deur hard dicht sloeg. Ze deed de deur aarzelend open en stapte traag binnen in haar vertrek. Ze herinnerde zich de vorige keer dat ze hier was geweest. Maar toen had ze geen tijd gehad om rond te kijken. Het meisje begon onbewust aan haar tunica te friemelen. Haar kamer was redelijk groot. Ruim genoeg voor haar, allesinds. De muren hadden de kleur van zand. De grond was betegeld met bruine tegels en in het midden lag er een bruine tapijt. Anna zag een klein bedje en een houten kast. Ook had ze een kleine raam met een brede vensterbank. Ze ging zitten op het bed. Het meisje voelde zich uitgeput. Uitgeput door de twijfels die haar als een donsdeken omhullen. Uitgeput door alles wat ze heeft meegemaakt. Opeens werd ze zich ervan bewust dat ze op een ongemakkelijke bobbel zat. Ze stond recht, nam gespannen de hoek van het deken vast, sloot haar ogen en trok het deken van het bed. Na alles wat ze gehoord had was ze op alles voorbereid, wat ze ook op haar bed zou treffen. Op haar bed lag een doodgewone pyjama. Ze ademde ontspannen uit. "Stop met zo paranoïde te doen, ik. Daar bereik ik niks mee." dacht Anna. Snel kleedde ze zich om en stopte haar ceremoniële kleren in de kast. Net toen ze de kastdeur sloot viel het licht uit. Anna schrok. Ze was bang in het donker. Een metaalachtige stem klonk op uit de duisternis en deed haar opspringen van de schrik. "Goedenacht insae. Mogen de sterren jullie pad vormen en de maan jullie geest verlichten." na een korte ruis stierf de stem weg en alles werd stil. Anna schuifelde op tast naar haar bed toe. Ze wilde niets liever dan in bed kruipen en slapen.
Ze voelde de rand van het tapijt en begon wat zekerder te lopen naar, waar dat zij ervan uit ging, het bed stond. Maar niet veel later weerklonk er een doffe bonk. Anna voelde hoe een pijnscheut, die via haar been omhoog leek te kruipen. "Verdomme daar nog aan toe!" vloekte ze. Ze tastte het ding af waar ze tegen was gebotst. Het was van hout, daar was ze zeker van. En er lag iets zachts op. Haar gezicht klaarde op. Het kon niet anders zijn of ze had haar vervloekte bed gevonden! 
Opgelucht ging ze liggen op haar bed en trok het deken op tot aan haar kin.
Vrijwel meteen zakten haar ogen dicht en viel ze in een diepe,  droomloze slaap.
*****
"Anna! Opstaan! Anna?" galmde een stem ergens in haar achterhoofd. Het schel gefluit van een fluitje en een glas ijskoud water in haar gezicht bereikten hun doel en Anna vloog overeind. Slaapdronken keek ze om zich heen en wilde net vragen waarom ze hier was en niet in de auto op weg naar Hongarije toen een stem zei: "Anna je hebt vijf minuten om je om te kleden. Hier is je kleding. Ik wacht op de gang op je." Het meisje knikte slaperig en trok het deken met erg weinig goesting van zich af. Ze stond op en strompelde driftig naar de badkamer. Toen ze haar gezicht en kapsel in de spiegel zag bromde ze ontevreden: "Ik vraag me af waarom de spiegel nog niet is gebarsten. Ik lijk wel op een keerborstel."
Met een pijnlijke grimas op haar gezicht kamde ze de klitten uit haar halflang, blond haar. Ze poetste haar tanden, met een te fel smakende tandpasta naar haar goesting. Het water waar ze haar gezicht mee waste, was veel te koud. De handdoek veel te prikkelig. Kortom, de hele wereld was in fout. Anna trok traag haar kleren aan. Ze had telkens de neiging om weer in bed te kruipen en al zou Kylie een driedubbele salto en een radslag doen, ze zou er nog niet uit komen.
Maar toch gaf ze niet toe aan haar slaap. Ze mepte af en toe nijdig op haar eigen been en worstelde met de veters van haar knie hoge laarzen. Toen ze even later klaar was, kon ze het niet laten om even in de spiegel te kijken. In de spiegel zag ze een mager meisje in een zwarte pak, wat ze best vreemd vond. De insae droegen toch uitsluitend witte kleding? Ook vond ze haar zwartleren kniehoge laarzen wel leuk. "Verdomme Kylie wacht op mij!" siste Anna en rende de gang op.
Naast haar deur stond inderdaad Kylie. Ze had een stopwatch in haar handen en drukte het knopje in toen Anna naar buiten kwam. "Vijf minuten over tijd. Vandaag zie ik het nog door de vingers. Kom op Anna, we verliezen kostbare tijd." zei Kylie ontevreden. Meteen zette ze er een flinke pas in en liep weg.
Anna bromde wat en volgde haar. Ze was nog steeds kwaad op de hele wereld. Kylie had al door dat Anna een verschrikkelijke ochtendhumeur had. "Ze zal niet gemakkelijk zijn om mee te werken. Vooral 's ochtends niet... " dacht de halfbloed hoofdschuddend.
Anna herkende de weg die ze volgden. "Waarom gaan we naar de uitgang? " vroeg Anna nog steeds korzelig. Kylie glimlachte tevreden, maar zei niets. Anna snoof en besloot haar vraag niet opnieuw te herhalen. Even later liepen ze naar buiten door die ene grote deur met de twee bewakers. Zij herkenden Kylie en de pretlichtjes in hun ogen ontgingen Anna niet. Kylie besteedde geen aandacht aan hen en liep gewoon door.
Ze liepen langs de stallen door en Anna zag een twee meter hoge muur voor hen opdoemen. "We zijn er. Dit is het trainingscentrum." zei Kylie. "Het lijkt eerder op een gevangenis. Waarom die muur? " vroeg Anna. "Amai en ze zeggen dat ik een vreselijke ochtendhumeur heb." grinnikte Kylie. Anna keek haar kwaad aan en Kylie vervolgde nadat ze schichtig heen en weer had gekeken. Ze verlaagde haar stem tot een mysterieus gefluister. "Binnen het trainingscentrum is er een wapen opslag. Zonder die wapens zijn zij, de
insae insecten die zomaar met twee vingers geplet kunnen worden. Vandaar de muren. Zij beschermen onze schatten, de wapens."
Anna keek onwillekeurig nog eens naar de groteske betonnen muur.
Kylie glimlachte en zei: "Kom,  genoeg gekletst. We gaan aan het werk."
Ze liepen langs de muur door totdat ze voor een enorme poort, die bekleed was met prikkeldraad, stonden.
"Wachtwoord... " kraakte een metalen stem door iets wat erg fel op een gewone vogelhuisje leek. 
Kylie kuchte en zei met een stille maar krachtige stem: "Weg met de imensae, ze lijken op een hond! Ze kussen allemaal samen Valentia's kont. Ze weten niet wat hygiëne is. Hun gedoe is ongezond. " Anna moest haar lach inhouden wanneer de doodserieuze stem van de andere kant goedkeurend zei: "Wachtwoord correct."
De poort ging traag open en Kylie begaf zich met zelfzekere stappen naar het gebouw dat achter die betonnen muren verschool. Anna volgde haar met wat minder vastberadenheid.
Voor hen rees een enorme gebouw op. Anna begreep nog steeds niet hoe zo'n grote gebouw achter een muur van twee meter totaal onzichtbaar kon zijn. Ze stopten weer bij een glazen deur.
Kylie haalde een kristal boven uit haar zak en stak die in een bijpassende opening. De deur schoof open en Anna en Kylie traden naar binnen. Anna keek rond. Voor haar was er een lange gang helder verlicht door tl-lampen die zachtjes heen en weer wiegden. Op de muren zag Anna allemaal gedenkplaten. Sommigen waren in een vreemde taal geschreven. Sommigen waren opgedragen aan lijders, andere aan helden...
"Anna, dit is waar je het meeste tijd gaat doorbrengen." zei Kylie en duwde haar zachtjes door nog een deur heen. Anna's ochtendhumeur verdween op slag. Voor haar zag ze een enorme ruimte vol met valmatten, poppen, andere training toestellen,... 
Maar ze was zich ook bewust van een enorme muur helemaal vol met wapens en ook korven met andere exemplaren langs de toestellen zelf. Ze nam een vage bloed geur waar en huiverde. Boven haar zag ze een kabine. Ze kon de mensen in de kabine niet zien door het donkere glas. Anna veronderstelde dat het glas kogelvrij was.
"Wij hebben trainingsveld nummer 7. Kom mee en doe je mond dicht voor je over je kaak struikelt." grapte Kylie. Het meisje liep traag achter Kylie aan en keek bewonderend om zich heen. Anna viel bijna over de dikke valmat. Ze was bij haar trainingsveld aangekomen. Kylie liep regelrecht naar de wapenmuur en gritste er een lange zwaard vanaf. "Laat mij nu eens zien wat je hier mee kan." bij deze woorden overhandigde ze de zwaard aan Anna.
Kylie zuchtte en keek hoe Anna met onzekere passen naar de pop toe liep. Nu het meisje de zwaard in handen had, was ze niet meer een meisje met een normale jeugd. Nee. Anna is nu een soldaat.