Het was doodstil in de grot en de lucht trilde van de spanning. Iedereen staarde als betoverd naar Anna's teken. Kylie was de eerste die herstelde van verbazing. "Kom op, dames. We hebben niet de hele nacht. Het is feest!"  toen Kylie het woord "feest" zei, kon Anna een trieste ondertoon ontwarren in de stem van de vrouw. Was Kylie dan niet blij voor Anna?
De andere vier vertrouwelingen schoten meteen in actie. Terwijl Ine 2 één van de banieren met trillende handen vasthield, brandde haar zus zorgvuldig het teken op de banier. Anna keek Kylie aan. Kylie staarde, diep in gedachten verzonken, naar een punt. "Wat zou er in haar hoofd omgaan?" vroeg Anna zich af. Ze twijfelde even of ze niet met Ine 1 of Claudia over zou hebben. Maar die idee zette ze rap van zich af. Stel dat ze het wisten? Ze zouden Kylie nooit verraden. En als ze het niet wisten, dan zouden ze vast denken dat Anna een beetje paranoïde was. Maar Anna wilde gewoon zo graag weten waarom Kylie zo triest was. Dus verzamelde ze al haar moed en liep traag naar Kylie toe. "Kylie...? Wat is er? Je kijkt zo droevig. " zei Anna stilletjes. Kylie keek op. Hoezeer Anna zich ook inspande, ze kon geen enkele emotie van Kylie's gezicht aflezen. Kylie toverde een glimlach op haar gezicht en zei: "Maar Anna toch. Je verbeeldt het je. Ik ben gewoon...  Een beetje emotioneel. Ik ben nog nooit een vertrouweling geweest en..." Kylie zweeg weer. De glimlach op haar gezicht vervaagde. Anna zuchtte. Dit gesprek was zinloos. Kylie zou toch niets kwijt willen over zichzelf.
Voorlopig toch.
Kylie gaf Anna geen tweede kans om een gesprek te beginnen. "Zijn de banieren al klaar? " riep ze. "Ja! " riep de tweeling in koor. Claudia stond bij de poort. Ze wachtte geduldig op Kylie's teken om de gigantische deuren open te gooien en het teken van de kersverse halfbloed aan het volk te onthullen. Op Kylie's commando duwde Claudia de deur open en liepen de twee Ines naar buiten. Kylie gaf Anna een duwtje in de rug. "Toe dan. Het volk wacht op je. Het is jouw avond." zei Kylie bemoedigend toen ze Anna zag twijfelen. Anna liep stilletjes naar buiten en liet de grot van de eeuwige nacht achter zich. Toen ze buiten kwam, was het doodstil. Voor even dan toch. Want na enkele hartslagen, die een eeuwigheid leken te duren, barstte de menigte, die Anna buiten stond op te wachten, los in luid gejuich. Twee sterke mannen tilden Anna tot boven hun hoofd en gaven haar door van insa tot insa. Zo reisde Anna op de handen van de menigte naar een enorm vertrek, die ter ere van de ontvangenis was omgebouwd tot een feest ruimte. Anna zag een grote dansvloer met een podium er naast. De dansvloer werd omzoomd door enkele tafeltjes, waarop eten en drinken stond. In het midden van de dansvloer stond een geïmproviseerde draagstoel. In feite bestond deze uit een simpele houten stoel met aan de poten vastgebonden bezems. Over de stoel hadden ze een stuk rode stof -Anna vermoedde dat het een tafellaken was- gelegd. De twee sterke mannen, die haar in het begin hadden opgetild, stonden naast twee wat minder sterk ogende mannen klaar om haar op deze eigenaardige vervoermiddel te dragen naar een apparte ruimte. De twee sterke mannen namen Anna voorzichtig over van de insae en zetten haar op de draagstoel. De insae juichten nogmaals toen de draagstoel werd opgetild en weggebracht. Op de podium hadden zich de insae, die een muziek instrument konden bespelen, verzameld en begonnen al meteen aan een vrolijk nummer, geleid door een wat oudere man die een mondharmonica speelde.
Anna werd even bang toen haar dragers haar een trap op begonnen te dragen. Met oog op de minder sterk ogende mannen, zond ze een schietgebedje dat ze haar niet zouden laten vallen.
Net toen Anna dacht dat haar blonde haren grijs zouden worden van de schrik, kwamen de dragers veilig en wel boven aan de trap. Anna slaakte een diepe zucht van de opluchting. Ze kwamen aan bij een glazen deur. Anna meende de mondharmonica nog steeds te horen. De mannen zetten de draagstoel neer en hielpen haar er uit. Één van de mannen hield de deur open voor haar. De andere drie begeleidden haar naar binnen. Anna's mond zakte open. Ze bevond zich in een glazen kabine net boven de feestzaal. Voor haar stond een gigantische tafel, gevuld met de heerlijkste gerechten die je maar kon bedenken. Het water liep Anna in de mond toen ze de verschillende taartjes zag staan.
Een knappe jongen, gekleed in een butler kostuum kwam aanlopen. "Goedenavond,  mooie dame. Mag ik u verzoeken om u aan deze tafel te zetten?" vroeg hij op zijn meest formele toon. Vervolgens schonk hij haar een stralende glimlach. Die glimlach deed Anna aan Emis, de man die haar het teken gaf, denken.
Anna voelde zich rood worden. Ze knikte bedeesd en zette zich neer op de stoel die de butler vasthield. "Deze buffet is enkel voor jou en als je het wil kan je gerust iemand mee laten eten. Ik heb nog wel honger... " zei hij met een vette knipoog. "Dat had je gehoopt, melkmuil. " dacht Anna. "Ja, ik wil wel met iemand samen eten. Kun je mijn vier vertrouwelingen laten roepen?" vroeg ze uit de hoogte. Zichtbaar teleurgesteld knikte de butler. Hij liet Anna alleen achter aan tafel. "In de tussentijd kan ik al vast enkele dingen proeven." mompelde Anna en koos enkele taartjes uit.
*****
Toen Anna's draagstoel werd weggedragen en de muziek begon te spelen, bande Kylie zich een weg door de dansende insae heen naar buiten.
Ze rende weg van het feestgedruis, diep het bos in naar haar lievelingsplek. "Ik geef haar twee maanden na de tekenceremonie om te trainen voor de proef. Slaagt ze in de proef, dan mag ze blijven. Slaagt ze niet, dan mag zij vertrekken. Benut je tijd wijs met haar... "  De woorden van Mira spookten nog steeds door Kylie's hoofd. De bloemen hadden nu een indigo blauwe kleur. Hun contouren werden zilver omlijnd door de maan. Maar zelfs de hemelse nachtelijke rust kon Kylie's zorgen niet wegnemen.
Plots hoorde Kylie een droge tak breken. Ze ving geluiden op van sluipende voetstappen en kon de zenuwen van die persoon ruiken.
Kylie draaide zich om en staarde tussen de bomen, de duisternis van het bos in.
"Kom tevoorschijn. Ik weet dat je er bent. Ik haat het als menswezens me volgen... " gromde ze. Haar ogen lichtten groen op in de duisternis.
Ze zag net iemand achter een boom rennen. Kylie gromde en voelde hoe de witte schubben op haar armen onstprongen. Maar ze liet haar transformatie niet verder komen dan die enkele schubben op haar voorhoofd, armen en wangen. De maan verlichtte haar schubben spookachtig en haar groene lichtgevende ogen maakten het plaatje compleet. Kylie slaakte een onmenselijke brul en hoorde een doodsbange gil van achter die ene spar uit komen waar haar achtervolger zich had verstopt.
Die gil... Klonk Kylie verdomd bekend in haar oren. Zo had Claudia ook gegild toen ze Kylie voor het eerst zag transformeren. Dat betekende...
"Verdomme Claudia! Kom hier, stom menswezen die je bent! " gromde Kylie. Ze zag hoe Claudia achter de spar uit kwam en met knikkende knieën naar haar toe liep. "Jij bent niet goed wijs, Kylie. Wees blij dat ik het was. Alhoewel ik de transformatie nogsteeds angstaanjagend vind, kan ik er mee leven en vertel ik het aan niemand door. Als..." "Jij bent zelf niet goed wijs! Je weet dat ik er een bloedhekel aan heb als iemand me schaduwt. En wees blij dat ik te veel andere zorgen aan mijn hoofd heb. Anders had ik je al lang aangevallen en was er niets meer van je over gebleven." siste Kylie kwaad. "Jij bent niet tevreden over het teken. Dat is het, hé?" vroeg Claudia kalmpjes. Kylie boog haar hoofd. Claudia zette voorzichtig enkele stappen dichterbij en legde haar hand op Kylie's schouder. Maar de schubben en haar angstaanjagende uiterlijk konden haar bevoegdheid niet verbergen.

"Ik ben niet ontevreden over haar teken. Van de ene kant wilde ik wel dat ze een halfbloed werd. Niet dat ik iets tegen het teken van een insa heb, of zo. Maar het is alleen..." Kylie zuchtte even en vervolgde. "Het leven van een halfbloed is niet makkelijk. En stel dat ze een band heeft met één van de draken? Ik weet hoe moeilijk het is om het beest binnenin je op te sluiten. Al zeker als het tracht te ontsnappen. En de imensae... " Kylie benadrukte haar woorden door even met haar hel groene ogen te knipperen.  Haar smalle pupillen keken Claudia aan. Claudia rilde onwillig. Maar ze besefte dat ze Kylie gerust moest stellen en niet nog dieper de put in moest duwen. "Weet je? Het is me opgevallen dat sinds je haar beschermer bent geworden je steeds overal het zwarte van in ziet. Ik bedoel zowel de imensae als de negatieve dingen. Probeer ook eens wat positiever te denken. Strategisch gezien zullen we een super sterke leger vormen met twee draken, als ze een draak is." zei Claudia. Kylie glimlachte vaag. Ze vond het wel lief dat Claudia haar probeerde te troosten. Maar Claudia kende haar vriendin veel te goed. "Er is nog iets wat je me niet wil vertellen, Kylie. " merkte ze op. Kylie keek haar schuldbewust aan. "Kylie, ik kan je niet helpen als ik niet weet wat er aan de hand is. Maar... Als je het echt niet kwijt wil hoeft het niet. " zei Claudia zachtjes. "Beloof je dat je gaat zwijgen? " vroeg Kylie. "Als een graf. " antwoordde Claudia. "Mira wil Anna hier weg. " Kylie vertelde Claudia wat er gebeurd was in het kabinet van Mira. Claudia luisterde aandachtig. Toen Kylie uitgesproken was vroeg ze: "En wat vind jij er van dat Anna midden in een oorlog is? " "Wat is dat nu voor een vraag? Ik vind het verschrikkelijk. Maar dit is de enige oplossing. Claudia, op aarde heeft ze geen toekomst. Hier misschien wel."
"Als je met heel je hart gelooft in de woorden die je juist zei, dan zal je hoop niet onbeantwoord blijven." zei Claudia geheimzinnig. Kylie was verbaasd over Claudia's wijze woorden. "Daar zit wat in." mompelde ze half tegen zichzelf. "Bovendien, jij blonk uit in de zelfverdediging en overleving disciplines. En vechten was ook niet je zwakste kant. Ik weet zeker dat als je haar die dingen bijbrengt zoals jij ze altijd uitvoerde, ze voor Mira's test gaat slagen." zei Claudia vriendelijk. Kylie voelde hoe de schubben weer onder haar huid verdwenen.
Een plotse geluid deed beiden schrikken. Maar vooraleer Kylie weer haar innerlijke beest los zou laten, riep Claudia: "Wie is daar? "
Een jongen van ongeveer achttien spurtte de open plek op. Op een tweetal meter afstand van de twee vrouwen bleef hij hijgend staan. Het zweet droop in staaltjes langs zijn gezicht af en hij leunde op zijn knieën om op adem te komen. Claudia en Kylie wisselden een geamuseerde blik. "De... De... De getekende... " hijgde de jongen. "Neem je tijd." grinnikte Claudia. De jongen knikte en veegde met de mouw van zijn bloes de zweet van ijn voorhoofd af. "De getekende vraagt of... Of... " hij hijgde nog even en vervolgde.  "Of jullie haar aan tafel willen vergezellen."
Zonder te wachten riepen Kylie en Claudia: "Ja! "
En zo begon het gezelschap rustig aan de terugweg, want als het aan de jongen had gelegen was hij naar de basis toe gekropen.
*****
Anna had ondertussen met veel moeite het zesde taartje opgegeten. Ze leunde tegen de rugleuning van de houten stoel en wreef met haar hand over haar buik. "Zo veel heb ik nog nooit gegeten." mompelde ze. Er werd op de deur geklopt. "Binnen." zei Anna. Ine 1 kwam binnen met, een aan haar schouders hangende, Ine 2. Anna merkte meteen dat Ine 2 niet nuchter was. "Ze heeft zich helemaal laten gaan." zuchtte Ine 1 en keek haar zus kwaad aan. "Ik heb maar...  Hik...  Drie glazen op...  Hik! "protesteerde Ine 2. "Van een anderhalve liter,  ja! Geen alcohol meer voor jou deze maand. Je weet hoe slecht alcohol is voor onder andere de hersenen. Je hebt er zo al niet te veel. Waarom zou je de rest van je hersenen ook kapot maken?" riep Ine 1. Ine 2 stak haar gezwollen tong naar haar zus uit. "Dames, kom aan tafel. Als jullie de taartjes niet hebben geproefd, hebben jullie niet geleefd." zei Anna.
De tweeling vergat de ruzie toen ze naar de tafel keken. Meteen schoven ze aan tafel en begonnen zich vol te proppen met eten. Toen Kylie en Claudia een halfuur later terug kwamen, zaten Anna en de twee Ines met pijnlijke gezichten aan tafel. "Het lijkt er op dat het eten niet zo lekker is als het er uit ziet." zei Claudia met een opgetrokken wenkbrauw. "Ik kan geen eten meer zien. " zei Ine 1. "Jullie mogen mij gaan rollen seffens." zei Anna. Kylie lachte. "Wel dan gaan Claudia en ik jullie even helpen. Het zou een zonde zijn om dit eten te laten staan, toch Claudia? " vroeg Kylie. De zorgelijke blik in haar ogen maakte plaats voor pretlichtjes. Claudia knikte en beiden schoven aan tafel en schepten zich telkens een beetje van elke gerecht.

Na twee uur eten, drinken en lachen stonden enkel de restjes nog op tafel.
De dames waren gewoon gezellig aan het praten over koetjes en kalfjes.
"Normaal gezien is het de gewoonte dat de getekende alleen eet. En als hij/zij al gezelschap wil, dan wordt hij/zij vermaakt door de butlers." zei Ine 1 met een vette knipoog. "Ja, het is nochtans hier, tijdens het diner, dat er koppels gevormd worden. " viel Claudia bij. Anna keek beiden aan met gespeelde verontwaardiging en zei toen: "Liefde? Hier? Laat me niet lachen! Heb jij zijn smoel gezien? Hij sowieso al niet de mooiste van de wereld. Ik vraag me trouwens af hoe het komt dat zijn kaken niet pijn doen van die glimlach. Ine 1, je hebt toch gezien hoe eng hij glimlacht?" vroeg Anna. "Wie? Hij daar? " vroeg Ine 2 met een dubbele tong en wees naar de jongen in de hoek van de kamer. Hij schonk Ine 2 een stralende glimlach en iedereen barstte bijna van het lachen. Kylie lachte niet mee. Ze roerde afwezig met een lepeltje in haar kopje koffie.
"Anna morgen beginnen we met je training." zei ze stil. Wanneer dat ze merkte dat iedereen nog steeds luid lachte, stond ze op. Meteen keek het gezelschap haar verbaasd aan. "Anna, ik wil dit feest niet verpesten, maar ik moet iets zeggen." de spanning in de kamer steeg bij Kylie's woorden. "Zeg jij daar, kun jij ons even alleen laten?" vroeg ze aan de steeds glimlachende butler. Hij knikte en liep naar buiten.
"Anna. Onze commandant, Mira, vindt dat jij voorlopig je plaats hier niet verdiend hebt." het was er uit. Kylie zuchtte. Ine 2 was op slag nuchter. "Waarom? " vroeg ze. In haar ogen zag Anna een kwade schittering.
"Omdat, Ine 2, onze Anna een aardling is. Sorry Anna, maar het feit dat je aardling bent kan flink in je nadeel zijn. Maar..." Kylie hield even een pauze om haar woorden te laten bezinken. "Ik heb iets kunnen regelen. Anna, jij hebt twee maanden de tijd om te trainen, je vaardigheden uit te breiden, je kennis bij te vullen. Want na de deadline volgt er een test. Slaag je, dan mag je blijven. Faal je, dan... Ben ik genoodzaakt je terug naar de eerste dimensie terug te brengen."