Anna wandelde onzeker naar binnen. Kylie's stem in haar hoofd was geen hersenspinsel, daar was ze zeker van. Waarom zou de vrouw haar blik anders zo ontwijken? Anna had weer die vonk groen in haar ogen gezien. Er was iets vreemds aan de hand met die Kylie. Wist ze maar wat het was. Ze stopte met piekeren toen ze een luide klap achter zich hoorde.
Voorzichtig draaide Anna zich om. De deur was dicht. Anna zuchtte.
Er was geen weg meer terug. Zou ze aan de deur voelen? Ze aarzelde. Misschien als ze de deur opende zou ze terug rhuis zijn. Dan was niets van dit alles echt gebeurd. Maar... Dan zou ze zichzelf tonen als een zwakkeling. Dit ging tegen haar natuur in. Ze draaide zich vastberaden terug om en bekeek de ruimte waar ze zich in bevond.
In het plafond van de
ruw, uit steen gehouwen grot was er een ronde opening waardoor de maan haar zilveren gloed naar binnen wierp.
Recht onder de opening zweefde er een groot, blauw kristal. De kristal van Kylie's droom. Anna was even vergeten waar ze stond. Ze ademde een geur in van vochtige aarde en steen. Dat kalmeerde haar. Ze herinnerde Kylie's uitleg. Ze moest haar rechter hand op de kristal leggen en neerknielen. Anna wandelde traag naar het kristal. Toen ze op een armlengte van de kristal stond aarzelde ze. Kylie had niet gezegd wat er zou gebeuren nadat ze haar hand op het kristal legde. Anna slikte. Voorzichtig bracht ze haar hand naar de gladde kristal oppervlak. Ze knielde neer en plots omhulde de warmte haar als een deken. De zorgen en nare gedachten vloeiden weg uit haar geest. Het leek alsof de kristal ze absorbeerde. Anna was niet meer in staat om aan iets te denken. Haar hoofd was volledig leeg en ze werd bewust van de nachtelijke stilte in de grot. Anna's oogleden werden zwaar. In een gelukzalige roes sloot ze haar ogen en voelde zichzelf weggezogen worden.
Anna opende haar ogen. Instinctief keek ze rond zich. Waar was ze? Ze herkende deze plek niet. Ze stond in de deuropening. Een gigantische houten deur scheidde haar van de buitenwereld. Anna wilde wel weten wat er achter die deur was, maar haar innerlijke stem dwong haar zichzelf om te draaien.
Mistslierten dreven stilletjes in de grot waar ze zich in bevond. Ze herkende de plek weer. "De grot van de eeuwige nacht... " fluisterde ze, bang om de hemelse rust te verstoren. Ze nam enkele stappen naar de grot toe. Ze herkende het gat waardoor het maanlicht naar binnen viel, de kristal en... Zichzelf! Ze schrok toen ze zichzelf aan het kristal zag zitten. Wat was er aan de hand?
Een ogenblik later dreven de mistslierten traag naar het midden. Daar vormden ze een figuur. Anna kon de contouren van die figuur pas echt ontwaren wanneer alle mistslierten zich opgehoopt  hadden in het midden. Aan de brede schouders te zien was het een man dacht Anna.
"Vrees niet jongeling..." hoorde ze een honingzoete stem galmen door het gewelf. De mist loste op en een knappe jonge man trad naar voren. Zijn zwarte warrige krullen werden bijeen gehouden door een gouden draad. Hij had een zongebruinde huid en een stralend witte glimlach. Hij droeg een toga en Romeinse sandalen. Maar wat Anna het meeste opviel waren zijn ogen. Hij had twee sterren in plaats van ogen! De warme gloed golfde door haar heen als ze naar hem keek. "Ik ben Emis." vervolgde de man. "Hoe heet jij? " vroeg hij vriendelijk. Anna's tong voelde als een lap leer. "A.. Anna.. " mompelde ze en sloeg haar ogen verlegen neer. "Kun je dat even luider herhalen alstublieft?" "Anna. " herhaalde Anna en keek hem aan. "Wat een mooie naam! Wel Anna, ben je klaar om je teken te ontvangen?" Emis liet er geen gras over groeien. Anna knikte traag. Plots verdween Emis in een wolk. Anna's ogen zochten hem. Ze was zich bewust van de leegte rondom haar heen. Een vleugje paniek welde op, ergens diep vanbinnen. Plots werd de straal maanlicht onderbroken door iets. Anna keek omhoog en zag twee figuren naar binnen geduwd worden door het gat in de plafond. Één figuur was gekleed in het zwart, de andere in het wit. Als laatste sprong Emis naar beneden. Anna keek verbaasd naar de twee figuren. Beiden waren vastgebonden.
"Deze twee individuen zijn misdadigers. Beiden hebben iets onanvaardbaars gedaan en zullen er voor gestraft worden." Emis stopte toen hij de angstige blik in Anna's ogen zag. "Deze imensa, " vervolgde Emis na enige aarzeling.  "Is binnengedrongen in de ziekenboeg en vermoordde drie moeders en hun kinderen." Anna schrok. Welke gewetenloze monster zou zoiets over haar hart krijgen?! "Deze insa heeft haar leger in de steek gelaten. Ze had de kracht om de vijand te verslaan, maar niet de wil. Haar leger is dood. Ik weet dat er een verschil is tussen zes of vijftig levens. Maar beide daden zijn onanvaardbaar. Jij beslist wie er gestraft wordt." In de handen van Emis verscheen er een enorme gouden zwaard. Anna nam het in haar handen en viel bijna om. Wat was die zwaard zwaar. "In jouw handen ligt het gewicht van één leven. Wie moet er sterven? " vroeg Emis. Zijn stem klonk niet meer zo zoet als voorheen. Anna keek naar de insa. In haar ogen lag een smekende blik. Ze had berouw van wat ze gedaan had. Het zou onterecht zijn haar te straffen.
In de ogen van de imensa integendeel, lag er geen berouw of spijt. Ze keek eerder uitdagend. Ze daagde Anna uit haar te doden. Toch voelde het verkeerd om de wens van deze imensa te vervullen. Anna keek twijfelend van de een naar de ander. Ze nam een besluit. Met een krachtige zwaai smeet ze de zwaard weg. "Ik dood niemand. " zei ze kalm maar vastberaden. "Wat?! Maar je moet! " riep Emis uit. Anna keek hem aan.  "Wie ben ik om een mens van leven te beroven? Het is niet aan mij om iemand te doden. God zal hun leven nemen wanneer hij het nodig acht. Ik respecteer beide volkeren en probeer hun dadwn zeker niet goed te praten. Laat ze over aan de wet." zei Anna. Tot haar verbazing knikte Emis goedkeurend. "Ik weet al precies welk teken je krijgt. " fluisterde hij. Zijn harteloze stem had weer plaatsgemaakt voor de zoete stem van voorheen. Anna schrok. Nu zal ze vast geen teken krijgen. Ze moest echt leren om haar grote mond tijdig te houden! "Het moment van ons afscheid is nabij. Nu moet je terug naar je lichaam gaan. Je moet het enkel aanraken en je zult terugkeren naar de huidige wereld." er fonkelde zilveren tekens op op de muren van de grot. "We zullen elkaar nog wel zien. Maar dan als je definitief de brug naar de geestenwereld hebt overgestoken. Veel succes Anna. De dochter van de maan draagt je op haar vleugels. " zei Emis. Zijn gedaante werd weer omhuld door mist. De mist nam weer zijn normale vorm aan en dreef weer naar zijn gewoonlijke plek. De ogen van Emis bleven nog even naschitteren vooralleer deze ook oplosten. Anna zuchtte. Wat was dit allemaal vreemd...  Maar ze had niet het gevoel dat dit een droom was. Op de een of ndere manier voelde ze dat dit, hoe vreemd het ook mocht zijn,  de werkelijkheid was. De werkelijkheid waar ieder kind van vijf naar verlangt. Een fantasie wereld. Vol elfen, eenhoorns en draken. Alhoewel ze geen één van alle had gezien begon ze te twijfelen of ze mythen waren...
Anna wandelde terug naar haar lichaam. Ze keek er naar. Haar lichaam straalde rust uit. Anna raakte zichzelf aan. Plots golfde de felblauwe licht over gaar heen en werd ze weggezogen. Terug naar de werkelijkheid.
"Anna... Na.. Na.. A.. A... " een stem echode door haar hoofd. Anna opende haar ogen. Ze zag iemand zitten. Maar doordat ze dubbel zag, kon ze niet ontwaren wie de eigenaar van het gezicht was. "Hoeveel vingers steek ik op?" vroeg die stem weer. "Vier... Denk ik? " stammelde Anna.
Kylie schudde haar hoofd en riep: "We laten haar nog even liggen tot ze bekomen is." vervolgens stond ze op en liep naar de twee Ines en Claudia, die bij de deur zaten. Na een kwartier was de duizeligheid weggeëbd en Anna kon al helderder horen en zag niet meer dubbel. Voorzichtig probeerde ze overeind te raken. Toen Kylie haar zag bewegen, maande ze het gezelschap tot stilte en liep naar Anna toe. Ze knielde naast Anna neer en vroeg: "Gaat het? " het meisje knikte. "Weet je wat er gebeurd is? " "Ja... Kylie waarom is er een lap stof rond mijn pols gebonden? Hij zit redelijk strak. En heb ik mijn teken gekregen? " zei Anna opeens. "Je mag deze lap pas afdoen als ik het zeg. En ja meid, we zullen zo dadelijk zien wat de sterren beslist hebben." lachte Kylie. "Ze is nog niet goed wakker of ze bestookt ons met vragen." grinnikte Ine 2. Anna keek hun kant op. Het gezelschap zweeg meteen en keek recht voor zich uit. Kylie knikte naar hun en ze gingen op een rij staan.
Eerst Ine 2, dan haar zus, dan Claudia en Kylie sloot de rij. "Nu volgt de onthulling. Wij onthullen je eerst onze tekens. Als laatste toon jij ons, je vertrouwelingen, jouw teken." legde Kylie uit. Anna knikte en stond wankel op. Ze hervond vrijwel meteen haar evenwicht en liep naar Ine 2.
Ine 2 keek haar glimlachend aan en stroopte haar mouw op, waardoor Anna de witte driehoek met de punt naar boven zag op haar pols. Het teken van een insa. Anna glimlachte en liep door naar Ine 1. Ook op haar pols pronkte het onmiskenbare teken van een insa. Claudia was ook insa. Tenslotte hield Anna halt bij Kylie. De vrouw keek haar even doordringend aan. Anna voelde het kriebelend gevoel in haar achterhoofd weer. Deze keer was het zo sterk dat Anna bijna omviel. Het verdween even plots als het kwam toen Kylie haar mouw opstroopte. Anna's mond viel open. Op Kylie's pols zag ze niet het teken van een insa...  Maar dat van een halfbloed. Anna wist niet wat te zeggen. Zou dat het gevoel in haar achterhoofd verklaren? "Nu is het aan jou, Anna. Laat ons je teken zien." zei Kylie bemoedigend. Anna nam de lap stof tussen haar vingers en wikkelde voorzichtig het doek van haar pols. Het gezelschap leunde naar voren. Ine 2 duwde Ine 1 aan de kant om het teken van Anna beter te kunnen zien. Ine 1 mepte haar terug en de tweeling raakte in een kleine veldslag verwikkeld. Kylie beëindigde deze door hun beiden een harde mep op hun achterhoofd te verkopen. Beiden keken haar schuldbewust aan en vestigden hun blik op het doek dat Anna's pols nog steeds omhulde. Anna had het doek losgewikkeld en keek het gezelschap nog even bang aan. Toen het doek op de grond viel, slaakten de aanwezigen een verwonderde zucht.
Op Anna's pols stond een  zwart witte ruit. Het teken van een halfbloed...