De ondergaande zon wierp zijn laatste gouden stralen op de weide kleurde de bloemen rood. Een hemelse rust daalde neer op de bloemenweide.
Anna en Kylie zaten nog steeds op dezelfde plek onder de boom.
Anna was bang. Wat stond haar allemaal te wachten?
"En stel nu dat ik een imensa word? Moeten we dan elkaars vijand zijn en tegen elkaar vechten? Ga je me dan vermoorden als het er op aan komt? " vroeg ze schor. Kylie's blik werd vastberaden. "Dan verzamelen we het nodige en vluchten we het bos in. Ik leer je jagen en alles wat nodig is om te overleven en dan gaan we hopelijk een rustig leventje lijden." zei Kylie en keek Anna aan. "Zou je dat echt willen doen... Voor mij? " vroeg Anna ontroerd. Kylie knikte. "Ik zou het mezelf nooit vergeven mocht er met jou wat gebeuren. " zei ze.
"Maar waarom? Jij kent me niet. Ik heb me nog niet eens fatsoenlijk voorgesteld... En jij weet alles al van mij." zei Anna. Kylie zuchtte nogmaals. "Luister Anna, jij lijkt me wel iemand die een geheim kan bewaren. Toch? " Anna knikte traag en vroeg zich af wat er zou aankomen.
"Anna... ik ben je beschermer." zei Kylie snel en keek het meisje onderzoekend aan. Anna staarde verbaasd terug. "Wat is dat, een beschermer? Is dat zoiets als een beschermengel? " vroeg ze. "Zoiets ja." zei Kylie en dacht: 'Alleen heb ik niet de vleugels van een engel.'
Anna zweeg even en zei stilletjes: "Ik heb zoveel vragen... Zoveel onbeantwoorde vragen... "
"Ik weet het Anna. Met de tijd zullen ze beantwoord worden. Ik kan en mag niet op alle vragen antwoorden. Zo breng ik zowel jou als mezelf in gevaar."
Zei Kylie en legde haar arm over Anna's schouder.
"Jij piekert te veel. Geen wonder dat je jouw eigen verjaardag vergeten bent.
Ontspan, het is jouw dag vandaag." zei Kylie. Anna voelde weer dat kriebelige
gevoel in haar achterhoofd. Er volgde een korte stilte en beiden keken even naar de bloemenweide die nu wijn rood van kleur was.
Plots schoot Kylie iets te binnen. "Verdorie! De vorming! Helemaal vergeten. Oke Anna, Binnen 5 uur gaat de ceremonie beginnen. We
noemen het 'de ontvangenis'. Voor de ontvangenis, is er een processie naar de grot van de eeuwige nacht. Eenmaal we daar aangekomen zijn, zal je alleen naar binnen gaan. Ik weet niet meer veel van wat er in die grot gebeurde. Ik weet wel nog dat in het midden een grote blauwe kristal zweefde. Ik moest knielen en mijn rechterhand op de kristal leggen. Erg belangrijk, Anna. Op je rechterhand moet het teken komen." merkte Kylie op. Anna knikte.
" Iedere ontvanger krijgt zijn eigen proef. Deze proef is uniek en verschilt van ontvanger tot ontvanger. De proef bevat ook zwijgplicht. Ik mag aan niemand vertellen wat ik in die grot heb gezien..." zei Kylie en staarde even naar de verte. Ze rilde. Haar lippen vormden woorden. "Kylie...? " noemde Anna zachtjes haar naam. Kylie keerde met een schok terug naar de werkelijkheid. Ze keek Anna even verward aan. "Ga door, Kylie. Wat gebeurt er na de ontvangenis?" vroeg Anna voorzichtig. Ze vond het maar niks Kylie zo vreemd te zien doen.
"Na de ontvangenis volgt er dan een feest. Jij zal aan een enorme tafel zitten. Appart van de anderen natuurlijk en je krijgt je eigen buffet.
Het feest duurt tot 3 uur 's nachts. Daarna breng ik je terug naar je kamer." pikte Kylie de draad weer op.
Eventjes bekeek ze Anna van top tot teen. Ze schudde haar hoofd.
"Trouwens, je kan zo niet gaan naar de ontvangenis. Kom we gaan je tenue aandoen." vervolgde Kylie. Ze stond op en hielp Anna overeind.
Kylie nam Anna's hand en ze begonnen te rennen. Takken kraakten onder hun laarzen. Kylie en Anna zigzagden tussen de bomen door en probeerden de laaghangende takken te ontwijken. Zo nu en dan struikelden ze over een uitstekende boomwortel of steen.
Kylie kon, hoe graag ze ook wilde, geen snellere route nemen. Anna mocht haar geheim niet weten. Nog niet...
Na een tiental minuten kwamen ze buiten adem aan bij de basis. "Moeten we niet terug naar de ziekenboeg?" vroeg Anna hijgend en wreef over haar pijnlijke benen. "Voor de ontvangenis krijgen we wel een
een uitzondering. Ine 1 en ik hebben het geregeld. " zei Kylie en trok Anna richting het hoofdgebouw van de basis.
Twee zwaarbewapende wachters bewaakten de massieve deur. Ze keken niet bepaald vriendelijk toen ze Kylie en Anna zagen aanlopen. "Wachtwoord." zei één van de soldaten. "Zeg wat is dat voor onzin? Ik ben Kylie, soldaat van squadron 450. Ik d..." " Ik vroeg het wachtwoord en niet je levensgeschiedenis!! " snauwde de soldaat. Anna zag hoe Kylie's kaak heen en weer ging van de zenuwtrekken. Kylie dacht na. Ze verloren kostbare tijd. "De witte draak. " zei Kylie stilletjes. De trillingen in haar stem verraadden dat ze ziedend van woede was. De soldaat keek haar een poosje plagerig aan. Haar kaak moest hem ook opgevallen zijn. "Verdomme, dat kind heeft haar ontvangenis seffens! Ze heeft haar tijd nodig! Stelletje Im.. Auw! " Anna onderbrak haar door haar een harde stomp tegen haar ribben te geven. Kylie keek haar even kwaad aan. Anna keek waarschuwend terug. De soldaten glimlachten geamuseerd. "Wachtwoord correct. Binnen. " zei de soldaat die Kylie net bijna tot een zenuwinzinking dreef. Kylie en Anna beenden naar binnen en Kylie wierp, in het voorbijgaan, die ene soldaat zo'n vuile blik toe dat hij enkele stappen achteruit zette, om mogelijke klappen te vermijden.
Het gebouw was van binnen veel groter dan het vanbuiten leek. Anna keek rond zich. Alles werd verlicht door tl-lampen, die bijna tegen het plafond aan zweefden. Anna vermoedde ook weer dat het hier om magneten ging. De gangen leken op oude catacomben. Ze waren koud en kil. Anna dacht even dat als ze de verkeerde gang zou nemen ze een grafkist zou tegenkomen. Sommige gangen waren net iets donkerder als de anderen.
De deuren waren van staal. Anna zag er allemaal grendels op. "Dit gebouw heeft iets weg van een kruising met een gevangenis en een grafkelder." mompelde Anna. Er verscheen desondanks de stress een geamuseerde glimlach op Kylie's gezicht. "Dat komt omdat dit de opslagruimte is. Ik heb zo mijn sluiproutes hier in het gebouw." zei ze lachend. Anna vond dat ze een erg goed gehoor had. 'Vast wel iets voor een beschermer, zeker.' dacht ze.
Even later stonden ze stil bij een muur met een oude, stoffige wandkleed aan.
Kylie keek even rond of er niemand was. Vervolgens tilde ze het wandkleed op. Er vloog een enorme stof wolk uit en Anna niesde oorverdovend. Kylie draaide zich om en maakte geërgerd een gebaar van zwijgen. Anna knikte schuldig. "Help me eens een handje." fluisterde Kylie, die aan het worstelen was met het zware wandkleed. Anna nam het stoffige ding vast en tilde het op uit alle macht. Ze voelde steken in haar benen. En plots ook weer dat kriebelend gevoel.
"Laat maar los. Ik zal wat anders proberen. We verliezen enorm veel kostbare tijd. " gromde Kylie. Anna liet het kleed dankbaar los en zette enkele stappen achteruit. Kylie richtte haar hand naar het wandkleed. Anna zag hoe de hoeken van het ding begonnen te trillen en stilletjes omhoog zweefden. Anna's mond zakte met de minuut verder open. Niet veel later zweefde het kleed hoog genoeg en onthulde het de ventilatie luik. Anna keek Kylie overdonderd aan. "Niet nu, Anna. We verliezen tijd. Kom." zei Kylie terwijl ze het deksel van de luik los trok. In de ventilatie schacht was het aardedonker. Anna slikte. Haar gevoel van verbazing maakte plaats voor angst. Al van kinds af aan was ze bang in het donker. En een smalle, donkere ruimte maakte het er niet beter op. Wie weet wat voor dikke spinnen er in de schacht leven? "Kom je nog? " klonk een holle stem uit de schacht. Anna ademde diep in en uit en kroop traag de duisternis tegenmoet.
Het kruipen door de duisternis leek eeuwen te duren. Anna botste regelmatig tegen Kylie's voeten op. Opeens zag ze een streep licht voor hen. Ze ademde opgelucht uit. Plotseling zag ze iets kruipen op Kylie. Anna's hart sloeg een slag. Een dikke behaarde spin kroop over de rug van haar beschermer!
"K... Kylie...? Je... Je hebt een... Passegier... Op je rug. " fluisterde Anna. "Ik heb er nu geen tijd voor." bromde Kylie. "Kylie er zit een ik weet niet hoe dikke, vieze, harige spin op je ruuuuuuuggg! " gilde Anna. Kylie stopte zo abrupt dat Anna weer tegen haar opbotste en een angstig gilletje slaakte. "Haal het van me af. " zei ze. Haar stem trilde van angst. Haar beschermer is dus ook bang van spinnen.
"Nee! Ben je gek? Ik raak dat... Dat... Ondier met geen vinger aan! " stammelde Anna en kroop achteruit. Plots zag Anna een felle vonk en rook ze precies de geur van verbrand rubber. Ze zag de spin, of beter gezegd de silhouet van de spin, op de grond vallen. Een paar rookslierten zweefden omhoog.
Anna en Kylie kropen het licht tegemoet en Anna kroop zo voorzichtig mogelijk rond de resten spin.
Kylie wrikte aan de afdekplaat van de ventilatie schacht. Anna hoorde hoe het stuk metaal op de grond viel en Kylie tevreden zuchtte. Kylie hielp Anna uit de ventilatie schacht en plaatste de afdekplaat terug waar het hoorde. "Kijk naar jou. Je lijkt net een schoorsteenveger. Jezus-Maria-Jozef, hoe ga ik je op tijd schoon krijgen? " vroeg Kylie. Anna kon het niet laten en zei: "Jij ziet er anders ook niet veel beter uit hoor." ze kon ook een grinnik niet onderdrukken. Kylie bekeek zichzelf en zuchtte. "Het ziet er naar uit dat we alle twee een bad kunnen gebruiken. Daar gaat mijn tijd om uitleg te geven over de processie." zuchte de vrouw teleurgesteld. Kylie wenkte Anna en begon te rennen door de gang. Deze gang zag er veel beter uit, merkte Anna op. Het zag er eerder uit als een gang van een hotel. Veel gezelliger dan die gevangenis-catacombe van een opslagplaats.
Kylie stopte voor een houten deur met een ijzeren plaatje. Op het plaatje stond de kamer nummer: 57. "Ik lig op de kamer naast je. Mijn kamer nummer is 58. Ga je nu als de bliksem wassen en inorde brengen. Ik kom zo." zei Kylie en verdween in haar kamer. Anna drukte de deurklink naar omlag en ging haar kamer binnen. Ze zette meteen koers naar de badkamer. Haar kamer zal ze later wel bekijken, besloot ze.
Het warme water deed haar goed. Wanneer ze even later uit de douche kwam, herkende ze zichzelf nauwelijks. Ze wikkelde een handdoek om haar heen en liep haar kamer terug in. Op haar bed lag een prachtige tunica klaar. Het deed haar denken aan de tunica die de Romeinse godheid Artemis droeg. Anna trok deze aan. En bekeek zichzelf in de spiegel. De witte kniehoge tunica stond haar als gegoten. Om haar middel droeg ze een kanten riempje en op de schouders van de tunica waren gouden bollen opgespeld. Bij de tunica droeg ze hoge witte romeinse sandalen die net tot onder haar knie kwamen.
Kylie kwam binnen en bleef bewonderend naar Anna staan kijken. "Oh Anna, dat is toch al veel beter dan de zwarte piet outfit van daarstraks. Let wel op dat de jongens je van avond met rust gaan laten." glimlachte Kylie. Ze ging naar Anna toe en vlechtte een pluk haar in een vlecht. In die vlecht verwerkte ze witte bloemen. Bloemen die Anna nooit op aarde heeft gezien...
Kylie maakte aan de gouden bollen op Anna's schouders ook een bijna doorzichtige, halflange mantel vast.
Kylie bekeek Anna goedkeurend. "Je bent er klaar voor qua uiterlijk. Maar ben jij ook klaar qua innerlijk, in je hart? " vroeg ze. Anna knikte. Haar keel was droog van de zenuwen. Anna merkte op dat Kylie ook in een halflange tunica gekleed was. Maar haar mantel was veel langer als die van Anna en het was gestikt met zilverdraad. Anna vroeg zich af wat die vreemde tekens zouden betekenen.
Kylie nam Anna bij haar hand vast en leidde haar traag naar buiten. Toen de deur open ging, merkte Anna dat de twee Ines en Claudia op hen stonden te wachten. Ine 2 en Claudia droegen een witte banier zonder iets op, aan een gouden staf. Ine 1, die een lange witte kaars vasthad, overhandigde aan Kylie een zelfde kaars. Kylie en Ine 1 vormden de voorhoede. Anna moest in het midden lopen en Ine 2 en Claudia vormden de achterhoede.
Na een tijdje vormde zich een menigte, die de stoet op een eerbiedige afstand volgde. "Kylie wat is dit? " vroeg Anna. "Shhhht!! " siste Kylie. "Maar... " Kylie draaide zich om en wierp Anna een blik toe, die haar tot zwijgen maande. Anna wees naar de menigte maar Kylie negeerde haar en fluisterde net luid genoeg dat alleen Anna het hoorde: "Kijk naar voor en zwijg! " Anna zuchtte maar deed wat er van haar gevraagd werd.
Zo schreed de processie traag door de gangen van het gebouw. Kylie en Ine 1 zetten een lied in waarvan Anna de woorden niet begreep. Spookachtig weergalmde het lied door de gangen. De stoet daalde een aantal trappen af en kwam zo terecht in een grote
kelder die ruw uit  steen gehakt leek te zijn. Voor hen bevond zich een massieve eikenhouten deur dat tot aan het plafond reikte. De deur was rijkelijk versierd met houtsnijwerk. Het zag er allemaal oeroud uit.
Anna bekeek bewonderend de figuren op de deur.
Kylie en Ine 1 plaatsten de kaarsen in de daarvoor voorziene houders op de muur. Ze trokken aan de enorme deur. Piepend en krakend opende het. Anna was even bang dat dat ding uit de scharnieren zou vallen en hen zou verpletteren. Maar dat gebeurde niet. De deur opende zodanig dat niemand kon binnenkijken en dat er slechts een persoon naar binnen kon. Anna slikte. Ze was bang. "Het komt goed, Anna. Ik ben bij je." hoorde ze Kylie's stem in haar hoofd. Ze keek Kylie geschrokken aan maar Kylie meed Anna's blik. Ine 1 gaf Anna bemoedigend een zacht duwtje in de richting van de deur. "Mogen de sterren jouw pad vormen en de maan jouw geest verlichten, ontvanger. " zeiden Kylie, Claudia en de twee Ines in koor. Anna wandelde traag naar de deur toe. Deze moment was beslissend voor haar verdere leven...