Anna was stiletjes aan het aftellen naar de dag wanneer ze haar uit het ziekenboeg zouden ontslaan. Elke dag, tijdens de platte rust, oefende ze stiekem met lopen. De pijn werd elke dag minder voelbaar, maar de littekens bleven. De littekens die Anna aan die dag herinnerden dat ze alles verloor.
Ze durfde niet aan hen te denken. Het deed pijn. De leegte die na een tijdje ontstond, vulde ze op met het op en af lopen op haar kamer. De eerste dagen waren de stappen nog wat houterig en Anna moest regelmatig stoppen omdat de pijn haar er toe dwong. Maar op een duur verzette ze zich tegen die pijn. Ze wilde niet eeuwig van haar bed en pijnstillers afhankelijk zijn. Ze wilde niet behandeld worden als een zwakkeling die ten onder ging aan zelfmedelijden. Daarom vocht ze tegen de pijn, dwong zich nog stappen te zetten desondanks de vreselijke pijnscheuten. Maar op de derde dag lukte het haar. Ze overwon de pijn en kon zonder te stoppen naar de deur wandelen. De dagen daarop liep ze de kamer met gemak op en af. Ze was trots op zichzelf. Deze kleine overwinning bracht wat licht in de dagelijkse sleur. Er klonk geklop op haar deur. Anna schudde de herinneringen aan de voorbije dagen van zich af en zei: "Kom maar."
De deur ging open en Kylie kwam naar binnen. Anna glimlachte. Kylie was haar enige vriendin. Ze kon zelf niet verklaren waarom ze zo'n hechte band met de vreemde vrouw had. Desondanks haar vreemde gewoontes, begreep Kylie haar wel altijd en was ze er voor haar. Kylie bleef geduldig met Anna. Dat was nodig, want Anna wilde alles weten over het gebeuren rondom haar. Werkelijk alles. Tot in de kleinste details.
Ook vond Anna dat Kylie geweldig kon vertellen. Ze plaatste Anna altijd midden in het verhaal die ze vertelde. Anna kon zelfs de geur van de bloemen ruiken als ze iets vertelde over een veld waarin Primalaxes dagelijks zat te luieren in de zon.
Kylie zette zich neer op een stoel tegenover Anna's bed. "Wel Anna, hoe gaat het met lopen? " vroeg ze. "Ik ben het niet verleerd. " zei Anna. "Oefening baart kunst, niet soms? De platte rust is nodig voor iedereen." zei Kylie lachend. Anna voelde een kriebelig gevoel in haar achterhoofd. "Wel...  Euh...  Ik...  Euh... " zei Anna. Ze bloosde zo erg dat haar hoofd op een overrijpe tomaat leek. "Het is niet erg, hoor. Alsof ik in mijn bed blijf liggen tijdens de platte rust! Zoals je al eerder zei: een pure marteling." zei Kylie. Het kriebelend gevoel stopte. Anna moest haar adem ingehouden hebben, want nu blies ze erg hard uit. "Maar ik ben eigenlijk gekomen om je iets te vragen. Kan je al terug voldoende goed lopen? Want ja... Dat vuur had je benen lelijk aangetast. "  vervolgde Kylie voorzichtig. Anna's blik werd een beetje glazig. Ze slikte een brok in haar keel weg. "Het lopen gaat wel. Ik kan redelijk lopen. " zei ze schor. Kylie keek vol medelijden naar Anna. Kon ze haar maar helpen...
Anna wendde haar blik af. Ze wilde niet dat mensen medelijden met haar hadden. Hun condolaties waren slechts loze woorden. Ze kenden hen niet. Ze wisten niet wat ze allemaal voor Anna gedaan hebben en wat ze voor haar betekenden. Nu waren ze weg. Voorgoed. En die stomme, betekenisloze woorden van medeleven konden de leegte niet opvullen. Ze deden haar slechts meer pijn. Kylie zag dat Anna op het punt stond te gaan huilen. Daarom zei ze snel: "Ik vroeg dat omdat als je fatsoenlijk kan lopen, ik je dan zonder schuldgevoel kan meenemen om te gaan wandelen buiten." Anna keek haar een poosje onthutst aan. Had Kylie nou juist gevraagd om...? "Meen je dat? " vroeg Anna. Kylie knikte. "Mag dat van de dokters? " Kylie knikte heviger. De glimlach op Kylie's gezicht groeide zienderogen. "Ik wacht op de gang op je. Trouwens, hier zijn je kleren. Ze zijn niet zo modieus als je gewend was in de eerste dimensie, maar ook weer niet rampzalig. Doe wel een beetje door, wil je? "vroeg Kylie en maakte aanstalten om naar buiten te gaan. Haar blipper ging. "Hallo? Kylie? Ine 1 hier. Wat moeten we doen met... " "Wacht even! Ik kan je niet verstaan... Umm...  Ik zit op wc... Umm.. Bel me zo meteen terug." zei Kylie haperend en drukte de blipper af. Ze zag Anna verbaasd naar haar kijken. "Haast je." herhaalde Kylie gejaagd en stoof haar kamer uit. Anna haalde haar schouders op. 'Ze heeft soms toch zo van die rare momenten...' Dacht Anna bij zich en duwde haar been door de broekspijp...
***
Kylie rende langs de balie door naar de gang, die een scheiding vormde met de ziekenboeg en de 'opslagruimte voor medische voorzieningen' zoals Ine 1 het noemde. Gelukkig. Ze waren het niet vergeten. Claudia en de twee Ines stonden daar op haar te wachten. "Ik dacht dat je... " "Als Anna dat hoorde zou het geen verassing meer zijn. Is alles klaar voor de ceremonie vannacht?" onderbrak Kylie Ine 1. Ine 1 knikte. "Wat moet er gebeuren met de giften?" vroeg Claudia en tilde daarbij een mooi pakje met een purperen strik op. Kylie dacht even na. "Daar verzin ik nog iets op." zei ze. Ze keek gejaagd op haar horloge. "Sorry ik moet gaan. Ze zal wel op me wachten. Ik zie jullie seffens. Blijf bereikbaar en gebruik aub codetaal. Al is het Eclypsiaans, maakt mij niets uit, zolang zij het maar niet kan verstaan. Toch Ine 1?" Kylie keek veelbetekenend naar Ine 1. "Daar zorg ik wel voor. Ga nu maar." zei Claudia. Kylie knikte en rende weg.
****
Anna bond de veters van haar schoenen vast en stond op. Ze liep de badkamer binnen. Ze zocht naar de lichtschakelaar. Waar was dat verduveld ding nu? Uit haar ooghoek zag ze iets bewegen. Anna draaide traag haar hoofd naar links en schrok zich een ongeluk...  In de hoek van de badkamer kon ze een vaag silhouet onderscheiden. Ze tastte koortsachtig met haar hand langs de muur. Ploseling hoorde ze een klik en het licht floepte aan. Anna slaakte een gil. Het duurde twee minuten voordat ze realiseerde dat het gewoon haar spiegelbeeld was. "Jezus, wat zie ik er uit. " mompelde ze. Ze keek de badkamer rond. Op de rand van de wasbak zag ze een haarborstel liggen. Er stond ook een bekertje met een tandenborstel en tandpasta. Anna zag ook een klein busje shampoo en douchegel op de rand van het bad staan. Ze liep naar de wasbak en nam de haarborstel in haar hand. Ze kamde de klitten met moeite uit haar haren, waste haar gezicht en poetste haar tanden. Toen ze klaar was, bekeek ze zichzelf in de spiegel.
Een klein mager meisje staarde naar haar terug. Ze had een bleek gezicht en zwarte kringen onder haar ogen. Anna zuchtte. Ze zag er niet uit. Haar blonde halflange haren lagen min of meer in de plooi na een gevecht met de haarborstel. Verder bekeek ze de kleding die ze aanhad. Een stralend witte legging, kogelvrij zo te voelen, een witte T-shirt en lichtgrijze kniehoge laarzen. Anna bleef even in de spiegel turen. Plotseling bedacht ze zich dat Kylie op haar wachtte. Ze keek nog eens goed waar ze in het vervolg de lichtschakelaar kon vinden en doofde vervolgens het licht.
****
Kylie kwam net op tijd aan bij Anna's kamerdeur. Ze was moe. "Ik moet dringend terug aan mijn conditie beginnen te werken. " dacht ze. De deur ging open en Anna kwam naar buiten. Het meisje keek rond. "Anna, je ziet er goed uit in die kleren. " zei Kylie vriendelijk. Anna lachte. Kylie had ook precies dezelfde kleren aan. Ze droeg ook een grijze golf. "Kom Anna. We gaan onze benen eens strekken." zei Kylie en liep richting de balie. Anna volgde. Het meisje kon het niet laten rond te kijken. Regelmatig zag ze dokters voorbijrennen met brancards waarop gewonde soldaten lagen. Anna slikte. Even later stopten ze bij een grote metalen deur. Kylie keek haar aan en leek er mee te zeggen ' ben jij klaar? '
Anna beantwoordde haar blik met een knikje. Kylie duwde tegen de deur en Anna werd verblind door het zonlicht. Ze hief haar hand voor haar ogen. Kylie nam Anna's andere hand vast en leidde haar voorzichtig naar buiten. Het duurde even vooraleer Anna's ogen gewend waren aan het zonlicht. Anna keek rond. Ze liepen langs een enorm zwart gebouw met stalen deuren. "Dat zijn de stallen. Laat je niet bedriegen door het uiterlijk van dit gebouw. De paarden daar binnen zijn ware schoonheden." zei Kylie terwijl ze naar het gebouw wees. Ook liepen ze langs een hoog grijs gebouw. "Dat is de basis." zei Kylie. "Waar gaan we naar toe?" vroeg Anna. Kylie zweeg. Een geheimzinnige glimlach vormde zich op haar gezicht. "Mijn lievelingsplek." zei ze. Ze wandelden het bos in. Anna had slechte ervaringen met het bos. Maar vandaag leek het bos alles er aan te doen om die  ene keer goed te maken. De zon vormde gouden stippen op de met dauw doordrenkte bladeren. Een sporadische windvlaag speelde met Anna's haar en zorgde er voor dat het net leek alsof de bomen met haar aan het praten waren.
De hele tocht waren ze stil. Ze genoten volop van de rustige aanblik van het bos. Anna hoorde vreemde geluiden op de achtergrond. Het leek net alsof iemand met een boor gaten in de weg was aan het maken. "Dat zijn de explosieven. De imensae zijn er gespecialiseerd in. Maar wij hebben betere krijgers. " zei Kylie. Alweer dat kriebelend gevoel. Anna was er al ondertussen min of meer gewend aan. Na een poosje wandelen zei Kylie: "Doe je ogen dicht, Anna en geef me je hand. " Anna deed wat er van haar gevraagd werd. Kylie nam Anna's hand vast en leidde haar voorzichtig tussen de bomen door. Na een vijftal minuten wandelen hielden ze halt. "Open ze maar." zei Kylie. Anna opende haar ogen en stond versteld.
Voor haar was er een prachtige bloemenweide. De kniehoge bloemen hadden alle kleuren van de regenboog. Tussen de bloemen fladderden exotische vlinders en andere vreemde, mooie insecten. Kylie liep naar een schaduwrijk plekje onder een boom en wenkte Anna. De bloemen streelden Anna's benen en leken haar uit te nodigen om te gaan zitten. Anna begreep waarom dit Kylie's lievelingsplek was. Hier was geen oorlog aan de gang. De prachtige aanblik van de weide, deed haar voor even vergeten dat slechts drie kilometer verder de pijlen de soldaten om hun oren floten. 
Anna liet zich voorzichtig op haar knieën zakken naast Kylie. "Wat een mooie plek is dit. " fluisterde Anna, bang om de rust te verstoren. Kylie knikte. "Anna, gefeliciteerd met je verjaardag. " begon Kylie plots. "Elke menswezen in de tweede dimensie krijgt op zijn of haar 15de levensjaar Het Teken. Voor jou is dat vannacht..." Anna staarde Kylie voor de zoveelste keer onthutst aan die dag. Hoe kon ze haar eigen verjaardag vergeten zijn?
Anna wist niet wat te zeggen. "Er zijn vier mogelijkheden. Ofwel krijg jij een witte driehoek op je pols. Dat wil zeggen dat je dan een insa bent. Ofwel krijg je een zwarte driehoek met de punt naar beneden, dan ben je een imensa. Het kan ook zijn dat de twee driehoeken samensmelten tot een wit zwarte ruit. Dan ben je een halfbloed. Er bestaat ook een kans, maar wees gerust die is minuscuul, dat je tekenloos blijft. Dan krijg je simpelweg geen teken." legde Kylie uit. Anna staarde voor zich uit. Imensa... Tekenloos...  Ze was bang. Wat als het een van die twee werd?
Ze keek Kylie bang aan. De ontvangenis...  Was al over enkele uren...