A/N: Hello, my dear readers! So sorry for the late update. Sobrang busy lang talaga. I'll try to upload more often. I hope you all like this new chapter. Thanks nga pala to all those voted and all those new guys who added this story to their reading list. Much appreciated! 

About the Video/Song: It seems like a strange choice, but if you read on, you'll understand why I chose this song for this chapter. :)

(Video Credits: "Intoxicated" by The Cab (uploaded by Splintercell256); All rights reserved)

******************

Everything went still. Wala ni isa mang umimik, para bang nanigas sa mga kinatatayuan. Si Miguel at Rafael ang unang naka-recover mula sa kanilang pagkabigla at dagliang lumapit kina Gabriel at Angelo. Tumayo si Miguel sa tabi ni Gabriel habang si Rafael naman ay sa pumuwesto sa tabi ni Angelo, parehong handang awatin ang mga ito sakaling maisapan pa rin ng dalawang ituloy ang kanilang alitan.

"Well? Is no one talking?" tanong ng kanilang ama.

Halatang umiiwas ang dalawa na tignan ang ama, kapwa nakatungo at nakatitig sa sahig. Napabuntunghininga si Don Fernando nang mapansin ang pagkabalisa sa mukha ni Louisa. Para bang batid na nito kung ano ang dahilan ng kaguluhang nasaksihan kanina.

"Bueno, since you two brutes seem to have swallowed your tongues, and your machismo at the same time, pababayaan ko na lang kayong ayusin ito sa inyong mga sarili. But a replay of this barbarismo and I will not hesitate in giving you both no more than a few smart smacks on your thick hides," sambit ni Don Fernando, bahagyang nabawasan ang pagkakunot ng noo nang makitang namumula sa kahihiyan ang mukha ng dalawa niyang binata. Napabaling ang tingin ng matanda nang marinig nito ang hindi na napigilang bungisngis ni Louisa.

"Ah, hija! It's so nice to see you again!" sabi Don Fernando, bakas sa mga mata ang galak sa pagkakakita sa dalaga.

Inikot ni Fernando ang wheelchair at ipinagulong ito papunta kay Louisa. Agad namang lumapit si Gabriel at Miguel sa kanilang Papa upang tulungan ito pero hindi sila pinayagan ng matandang Montoya. Napilitan ang dalawang magmasid na lang sa mabagal na pagusad ng wheelchair ni Fernando. Sa tutoo lang, naimungkahi na ng kanilang Mama na bumili ng motorized wheelchair para sa kanilang Papa ngunit mariin itong tinutulan ng don. Ayaw daw niya kasing masanay na nakaupo lamang sa wheelchair. Mas mabuti na raw ang mahirapan siya sa pagikot ng gulong nito para mapilitan siyang magpa-therapy. At para mas mapabilis pa ang kanyang recovery, minabuti ni Fernando na huwag magpatulong sa pagpapaandar ng kanyang wheelchair lalo na kung nasa loob lang sila ng bahay.

"Tiyo Fernando, I'm so glad to see that you're feeling better now," magiliw na sambit ni Louisa habang yumuyuko upang halikan ang pisngi ng kanyang ninong. Itinaas naman ni Fernando ang kanyang mga bisig upang yakapin ang dalaga.

"I've missed you so, my dear," sambit naman ni Fernando habang hawak ang mga kamay ng dalaga.

"I've missed you, too, Tiyo," sagot ni Louisa na nakangiti sa lalaking itinuturing na niyang parang pangalawang ama. At talaga namang na-miss niya ito. Halos isang taon na rin kasi mula ng huli silang magkita. Ang huling pag-uusap nila ay mga tatlong buwan na ang nakakalipas nang pakiusapan siya nito na pangasiwaan ang interior finishing ng ipinatatayo nitong hotel. Over the phone lang ang kanilang pag-uusap dahil kasalukuyang nagsasara siya ng business deal sa isang kliyente sa Hong Kong ng mga panahong iyon.

"There you are!" bulalas ni Aurora habang papalapit sa asawa. "Bakit hindi mo ako hinintay bago ka lumabas ng kwarto?"

Napangiti si Fernando sa inaanak bago nito tuluyang bitawan ang kamay ng dalaga.

"I got tired of waiting for you, my dear," sagot ni Fernando, sadyang hindi binanggit dito na kaya siya biglang napalabas ng kwarto ay dahil sa narining niyang kumosyon sa labas.

"Hija! I'm so glad you're already here," baling naman ni Aurora kay Louisa. Mabilis na lumapit ang dalaga upang yakapin ang kanyang ninang.

"Hello, Tia Aurora. We arrived this morning. Papa is in the stables, as usual, pero babalik din yun agad."

"Bueno! Mabuti pa ay pumunta na tayo sa gazebo to have lunch. Fernando misses eating al fresco so sinabihan ko si cook na doon na i-serve ito," sabi ni Aurora habang sinesenyasan ang mga anak na tulungan ang kanilang Papa.

Mabilis na sumunod si Miguel sa kabila ng pagprotesta ng ama. Si Rafael naman ang nag-escort sa kanilang Mama papunta sa gazebo.

Nabigla naman si Louisa nang maramdaman ang kamay na dagliang kumapit sa kanyang braso. Hindi naman siya nagulat nang makitang si Gabriel pala iyon.

"Come, I'll be your escort. I'm sure your father will be there waiting for us already. Not unless you'd like to have a private moment with me first?" pabulong na sabi ni Gabriel. Louisa felt goosebumps crawl up her arms.

Hahatakin na sana niya ang braso mula sa pagkakahawak ni Gabriel nang mapansin niyang nakatitig sa kanilang dalawa si Angelo. Bakas sa mukha nito ang galit sa nakakatandang kapatid kaya't para na lang makaiwas sa posibilidad ng isa na namang confrontation, nilunok na lang niya ang kanyang pagtanggi at tahimik na sumunod sa fiancѐ. Relief washed over her when Angelo briskly walked past them and exited without a word.

Ilang hakbang mula sa sliding doors patungo sa labas ay lumiko sa kanang hallway si Gabriel at hinatak siya papasok sa isang kuwarto. Binitawan lang siya nito matapos na i-lock ang pintuan ng silid.

Bahagya pa lang na nakakapag-adjust ang kanyang mga mata sa dilim at halos hindi niya maaninag ang mukha ni Gabriel nang biglang kumabog ang kanyang dibdib sa takot. She was after all, alone in the dark with a man who was tipsy, if not a little bit drunk. She surely had enough reason to be afraid.

"Gabriel! What are we doing here? Siguradong hahanapin nila tayo," bulalas niya kahit na nagsisikip ang kanyang lalamunan. Dahil ba sa takot o sa...excitement? Hindi niya masabi kung alin. Tanghaling tapat na kaya bahagyang tumatagos ang sikat ng araw sa mapusyaw na mga kurtina. Kita na niya si Gabriel at lalong bumilis ang tibok ng kanyang puso sa nasilayang expression sa mga mata nito.

"Malamang," mahinang sabi nito.

"Well then, we should go out there now, don't you think?"

"We will. After."

"After what?" bulong ni Louisa na halos nannunuyo na ang lalamunan. Biglang nagtayuan ang mga balahibo sa kanyang batok nang hindi umimik si Gabriel at nginitian lamang siya ng makahulugan. Ngunit wala sa kanila ang tuminag sa pag-kakatayo, nanatili silang nagtitigan lang, kapwa nakikiramdam.

Then, Gabriel started moving towards her.

Louisa started moving back.

At habang unti-unti silang humahakbang - si Gabriel, papalapit, habang siya naman, papalayo - Louisa felt more and more like the proverbial mouse being stalked by a hungry, salivating cat. Then, biglang tumama ang kanyang mga paa sa isang matigas na bagay sa likuran. Nawalan siya ng balanse kaya't napahiga siya sa isang napakalambot na kama. Dahil sobrang lapit na ni Gabriel sa kanya, natalisod ito sa kanyang mga paa at napabulagta sa ibabaw niya. Sa isang iglap, nagkadikit ang kanilang mga katawan, ang kanilang mga mukha ay halos isang dangkal lang ang pagitan.

Without a word, Gabriel's lips went swooping down on hers, his hot and liquor-scented breath both titillating and frightening at the same time. His tongue became insistent, demanding entrance, pushing against her lips, nipping and laving them apart, obliging her to respond in kind. Hindi ito kagaya ng halik na ibinigay sa kanya ni Gabriel sa garden - soft, sweet...innocent. This kiss was raw, needy, and oh, so dangerous. Isa itong halik na puno ng pagnanasa - a kiss that screamed of desire so unbridled it can no longer be denied.

And Louisa found herself returning Gabriel's mind-shattering kiss with the same fervor. All those years na pinangarap niya ang pagkakataong ito, ang maramdaman ang maiinit na labi ni Gabriel, ang mayakap ito ng lubusan - lahat iyon ay biglang nanaig sa kanyang isipan at feeling niya'y sasabog siya kapag pinigilan pa niya ito. Her arms moved of their own accord, wrapping around Gabriel's neck, pulling him closer - wanting, needing, aching to feel his heart beat against her own.

Narinig niya ang halos pa-ungol na sagot ni Gabriel sa kanyang ginawa. Mas lalo pa nitong pinaigting ang paghalik, his tongue delving deeper into her, demanding possession of her very soul. His hands were everywhere; in her hair, on her neck, on her hips, on her breasts. Naramdaman niyang unti-unting binubuksan ni Gabriel ang kanyang blouse, his lips moving away from hers, tracing a fiery path down her neck, down to her now half-exposed chest. Her fingers moved to clutch at his silken hair, stroking and tugging alternatingly.

She felt his fingers pull down the cup of her bra and she almost screamed from pure, unadulterated pleasure when she felt his lips cover that very intimate part of her. Louisa heard warning bells inside her head. Yes, she had been kissed before, but not like this, and not there. She knew that they were moving too fast. She was giving in too easily when she should be resisting his onslaught, even half-heartedly. But then, deep inside, alam niyang ginusto niya ito. Kailangan niya ito! And she was, by all intents and purposes, his to claim anyway.

This isn't right! Sigaw ng kanyang isip.

But it feels so right, so good! Sagot naman ng kanyang puso.

At habang nagtatalo ang kanyang isipan at puso, bumalik naman ang mga labi ni Gabriel sa kanyang mga labi na sadyang bumura na sa lahat ng kanyang inhibitions. Louisa involuntarily arched her back, her legs instinctively moving up and encircling Gabriel's waist, unconsciously pulling his lower half closer to her. She felt the hard proof of his desire throb against her thigh and the warning bells were suddenly clanging deafeningly inside her head.

Pero hindi pa rin niya magawang pigilan ang binata sa ginagawa dahil wala siyang lakas na gawin ito. Matagal na niyang inasam-asam ang makapiling ng ganito si Gabriel. And when she felt Gabriel's hand move down to her belt and fumble with its clasp, hindi pa rin niya ito pinigilan but instead held him tighter with her legs, reveling in his strength, his power, his maleness. Isang bagay lang ang patuloy na nananaig sa isipan ni Louisa ngayon.

Betrothal or no betrothal, I must have this man! Pride be damned!  

******************

A/N: So, how was it? Please leave a comment and don't forget to vote, okay? 'Til next time, my lovelies! And thanks for reading :)