Stoję na ścieżce
Wąskiej jak ostrze noża
W drodze pod górę
Na szczyt
Gdzie mieszka szczęście
Od szczytu
Tak jak od podnóża
Długa już dzieli mnie droga
I z góry mogę spoglądać
Na trupy tych
Co próby nie przetrwali
Lecz czuć się lepszym nie mogę
Bo nie wiem co mnie czeka
Gdy wzrok podnoszę do góry
I nic nie widzę nade mną
Kolejne ścieżki
Słońce
Błękit nieba
Jak długa będzie droga?
Jak wiele czasu upłynie?
Nim stanę
Na góry szczycie
I szczęście
Mym będzie udziałem
Odpowiedź jest prosta
Życie
Bo nie ma szczęścia na ziemi
Na ziemi jest tylko ułuda
Której oddajemy serca
Bo w ziemskie rzuceni postaci
Nie znamy szczęścia istoty
Choć zda się
Żeśmy szczęśliwi
Prawdziwe szczęście nie dla nas
Prawdziwe i czyste szczęście
Nas czeka po drugiej stronie
Kto wie kiedy je znajdę
Może nie znajdę nigdy?
Może przez burzę strącony
O ostre roztrzaskam się skały
Gdyż im wyżej się wspinasz
Tym dłużej
Tym głębiej spadasz
Tym bardziej gorzka porażka
I tym boleśniejszy upadek
Choć częste drobne potknięcia
Na ścieżce kamienistej
Kaleczą stopy
I pchają ku krawędzi
Jednak się utrzymam
Dla niej
Dla mnie
Dla bliskich
Choć na szczyt droga długa
Lecz dotrę do celu
Choćby mi to zajęło
Do końca moje życie