Psychika wojny

Już nie potrafię,
Uśmiechnąć się jak kiedyś.
Widziałam przecież,
Tyle smutnych twarzy.
Już nie potrafię,
Marzyć o przyszłości,
Bo dziś umarło,
Więc nie będzie jutra.
Już nie potrafię,
Podać komuś ręki.
Przecież tą ręką ,
Nacisnęłam spust pistoletu.
Już nie potrafię
Zasnąć i śnic w nocy.
Mówili przecież:
„Nie śpij, tylko czuwaj"
Już nie potrafię,
Kochać tak jak dawniej,
Bo przecież człowiek
Kocha tylko śmierć i siebie.
Już nie potrafię
Żyć...

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top