Γεια σας....
Τι μου κάνετε;
Τραγούδι ακούστε οποίο θέλετε
Τριτοπρόσωπη η αφήγηση δεν έχω Point Of View....

Εύχομαι να σας αρέσει.....
Καλή ανάγνωση...

%%%%%%%%%%%%%%%

Ο Batman καθόταν στη σκοτεινή σιωπή της σπηλιάς του με τον έναν αγκώνα να στηρίζεται στο γραφείο του και το χέρι του να στηρίζει το πηγούνι του ενώ εκείνος σκόπιμα εξέταζε την γυναίκα στην οθόνη του υπολογιστή του -την ίδια γυναίκα που είχε και κοιτούσε επίμονα την τελευταία μισή ώρα.
Στα αλήθεια, ήταν πάρα πολύ δύσκολο να πεις πόση ώρα είχε περάσει διότι για κάποιο λόγο ο χρόνος έμοιαζε να σταματάει κάθε φορά που έβρισκε τον εαυτό του να την κοιτάζει. Τα πάντα γύρω του έμοιαζαν να ξεθωριάζουν στο φόντο αφήνοντας μόνο εκείνη.
Ήταν ένα μάλλον περίεργο φαινόμενο για να πούμε το ελάχιστο, ήταν κάτι που εκείνος δεν μπορούσα να αρχίσει να εξηγεί ή να καταλαβαίνει. Δεν του είχε ξανασυμβεί πότε με κανέναν άλλον που είχε συναντήσει στο παρελθόν μόνο με εκείνη. Αψηφούσε τη λογική, ένα μυστήριο το οποίο ήταν κάτι παραπάνω από αποφασισμένος να ξεδιαλύνει.
Από τότε που την συνάντησε για πρώτη φορά πριν από ένα μήνα το είχε κάνει δουλειά του να μάθει ό,τι μπορούσε και δεν μπορούσε για αυτή την μυστηριώδη Αμαζόνα από ένα μυθικό νησί που ο πληθυσμός του δεν ήταν παρά γυναίκες. Είχε μάθει κάποια πράγματα για τις Αμαζόνες στο σχολείο αλλά πάντα το θεωρούσε σαν τίποτα άλλο από ένα μύθο.
Τώρα είχε μία ολοζώντανη με σάρκα και οστά Αμαζόνα να τον κοιτάει όπως την κοιτάζει και αυτός με μεταφυσικές δυνάμεις που συναγωνίζονταν τις δυνάμεις του Superman αλλά χωρίς καμία προφανή τουλάχιστον "Αχίλλειο πτέρνα" που να ήταν ικανός να προσδιορίσει ακόμα. Πάνω σε αυτό, μπορεί στα αλήθεια να βρισκόταν μια πριγκίπισσα, όμως πέρα από αυτό δεν ήξερε τίποτα για αυτή εκτός βέβαια από αυτά που τους είχε πει.
Ήταν απόλυτα άψογη κάτι το οποίο έμοιαζε να βοηθάει στο να αποδείξει το ότι εκείνη υποστήριζε ότι δηλαδή είχε πλαθεί από πηλό και είχε λάβει δώρα από τους Θεούς και τις Θεές τους ίδιους, μα εκείνος ακόμα ήθελε πιο συγκεκριμένες αποδείξεις από απλά το λόγο της.
Ειλικρινά, δεν είχε ακόμα αρχίσει να εμπιστεύεται κανέναν από τους νέους του συνεργάτες εκτός από τον Superman και αυτόν μόνο και μόνο επειδή είχαν ένα ιστορικό και λόγω των ερευνών που είχε ήδη υποβάλει στον Κρυπτονιανό.
Αν και εκείνη είχε αποδείξει πως ήταν μία ικανή πολεμίστρια κατά τη διάρκεια της εξωγήινης εισβολής, ο Bruce δεν ήταν έτοιμος να εμπιστευτεί την Αμαζόνα... τουλάχιστον όχι ακόμα.
Ακόμα, υπήρχε κάτι σε εκείνη που του είχε διεγείρει την περιέργεια και δεν μπορούσε να το καταλάβει. Την υποπτευόταν για τους σκοπούς της να έρθει στον Κόσμο των Ανδρών, όπως τον έλεγε. Κανείς δεν μπορούσε να είναι τόσο αγνός και τόσο συμπονετικός, αθώος και αφελής και ακόμα τόσο ευφυής. Ακτινοβολούσε φως, τραβούσε τους ανθρώπους πάνω της σαν μαγνήτης με το χαμόγελό της και το ότι ήταν τόσο ανοιχτή και ειλικρινής.
Ακόμα και τον εαυτό του βρήκε να τον τραβάει εκείνη, ανακαλύπτοντας ότι δεν ήταν απρόσβλητος από την ζεστασιά και τη γοητεία που εκείνη εξέγχυνε. Το να πει ότι σε έκανε να παραλύσεις, ήταν κατανοητό. Μα εκείνο που ήταν ακόμα χειρότερο ήταν το γεγονός ότι εκείνη δεν είχε τρομοκρατηθεί από αυτό στο ελάχιστο. Η πιο άγρια του νυχτεριδο-ματιά και η πιο αυθάδης συμπεριφορά του την αναπηδούσαν όπως εκείνη  εξοστρακίζει τις σφαίρες με τα περιβραχιόνιά της.
Η παγωμένη του συμπεριφορά απέναντι της δεν έδειχνε να έχει κανένα αποτέλεσμα πάνω της, δεν  μείωσε την ζεστασιά στο χαμόγελό της ούτε τσάκισε το πνεύμα αισιοδοξίας που την διακατείχε. Φυσικά, δεν ήταν ότι δεν είχε δει τι σκοτεινή της πλευρά, τον τρόπο με τον οποίο η ιδιοσυγκρασία της έσκαγε  σαν κόλαση ή το αγνό πάθος που έλαμπε στα μάτια της όταν πίστευε σε κάτι με όλη της την καρδιά....
Αν και μια μέρα η ιδιοσυγκρασία της θα την οδηγούσε σε σοβαρούς μπελάδες ,ή χειρότερα, αν δεν μάθαινε λίγη υπομονή και φινέτσα. Αλλά ευελπιστούσε ότι θα τα μάθει στο μέλλον....
Έπρεπε να αποδεχθεί επίσης, το γεγονός ότι ήταν πολύ καλά εκπαιδευμένη. Ήταν ευφυής και  ατρόμητη στο πεδίο της μάχης, σκεπτόμενη τους αθώους ή τους συνεργάτες της, αλλά ποτέ τον εαυτό της.
Πίνοντας άλληια γουλιά από τον καφέ του, ο Bruce συνέχισε να μελετάει την φωτογραφία που πήρε στη Λεγεώνα από εκείνη, ελπίζοντας να ανακαλύψει κάτι για αυτήν που θα μπορούσε να ξεκλειδώσει το μυστήριο. Απλά επειδή την υποπτευόταν, δεν σήμαινε ότι δεν ήταν και εντυπωσιασμένος από αυτή. Ακόμα και αυτός έπρεπε να παραδεχτεί ότι το κουράγιο της και το άγριο πολεμικό της ήθος ήταν τόσο ασυνήθιστα αν και εκείνος πίστευε ότι αυτή θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει μια εκπαίδευση σώμα με σώμα για να διευρύνει τις ικανότητες της περισσότερο.
Το μοναδικό πράγμα που ανακάλυψε ήταν ότι όσο περισσότερο χρόνο περνούσε ερευνώντας νοητά την πριγκίπισσα, τόσο περισσότερο μεγάλωνε το μυστήριο.... Με μία έκφραση ενόχλησης, αποφάσισε ότι μία έντονη γυμναστική ίσως τον βοηθούσε να την διώξει από το μυαλό του ή να ιδρώσει και να την διώξει από το σύστημά του για λίγο.
Από τότε που εκείνες οι κόκκινες μπότες είχαν ακουμπήσει εκεί πέρα, μπροστά του, δεν είχε καταφέρει να την βγάλει από το κεφάλι του ούτε στιγμή. Είχε μείνει εκεί, στις εσοχές του εγκεφάλου του, γλιστρώντας συνεχώς στις σκέψεις του όταν ούτε καν το περίμενε και αυτό τον εκνεύριζε ατελείωτα.
Έπρεπε να υπήρχε ένας λόγος γιατί εκείνη είχε ένα τόσο ριζικό αποτέλεσμα σε αυτόν, κάποιο μαγικό ξόρκι ή ίσως κάποιο είδος φερομόνης που εκείνη εξέπεμπε. Αυτό μονάχα κατάφερνε να ανάβει την παράνοια του ότι υπήρχαν πολλά περισσότερα πέρα από αυτά που φαίνονταν να είναι εκείνη. Ήταν πολύ καλή για να είναι αληθινή, το μυαλό του αρνούνταν να δεχθεί αυτό που έβλεπε σε εκείνη.
Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα έλυνε το μυστήριο αυτής της αινιγματικής Αμαζόνας πριγκίπισσας και όταν θα το έκανε, επιτέλους θα ελευθερωνόταν από αυτή (καλά μην παίρνεις και όρκο, θα δούμε να λες) και θα μπορούσε να συγκεντρωθεί στην Gotham και στην αποστολή του. Δεν είχε χρόνο για καμιά διάσπαση της προσοχής και εκείνη γινόταν μία την οποία δεν θα άντεχε για πολύ.
Με κάποιο τρόπο, είχε καταφέρει να τρυπάει και να μπαίνει μέσα στο δέρμα του από τότε που τη γνώρισε κάτι που ήταν ρεκόρ. Ελάχιστοι κατάφερναν να το κάνουν αυτό. Ήταν σαν κάτι να τον τραβούσε σε αυτή όπως η Poison Ivy τραβούσε το θύμα της, αλλά η Diana σπανιότατα του έδινε σημασία. Αναρωτιόταν αν εκείνη το ήξερε ότι το έκανε αυτό κάποιες φορές προκαλώντας έτσι τις υποψίες του για τα πραγματικά της κίνητρα να αποκτούν σκοπούς.
Τι ήθελε πραγματικά; Μπορούσε να είναι εδώ, στον "Κόσμο των Ανδρών" για να αποκτήσει την εμπιστοσύνη τους έτσι ώστε να προετοιμάσει το δρόμο για μια επικείμενη Αμαζόνια εισβολή; Το σκεφτόταν αυτό αλλά και για την Hawkgirl σε αυτό το θέμα...
Ακουγόταν γελοίο και παρανοϊκό ακόμα και σε εκείνον ενώ περπατούσε προς το δωμάτιο εκπαίδευσης αλλά δεν έπαιρνε άλλες ευκαιρίες με το να αγνοήσει μια πιθανή εναλλακτική εξήγηση της εμφάνισης της Diana. Ήξερε ότι ο J'ohn την είχε καλέσει εκεί όπως είχε καλέσει και τους υπόλοιπους για να σταματήσουν την εξωγήινη εισβολή αλλά μπορούσε εκείνη να έχει κάποιο κρυμμένο σκοπό για να κάτσει;
Φορώντας τα γάντια του μποξ, ο Bruce άρχισε να επιτίθεται στον σάκο του μποξ (τον λυπάται η ψυχή μου) με εκδίκηση συνδέοντας κάθε σκέψη από τη μνήμη του σε κάθε άκρη των χεριών του ενάντια στον πυκνό, δερμάτινο σάκο. Ήταν κάτι παραπάνω από αποφασισμένος να ανακαλύψει τι έκανε τη Diana αυτό που ήταν, τι την έκανε αυτό το τσιμπούρι, γιατί ήταν εδώ και τι πραγματικά ήθελε.
Δεν υπήρχε καμία άρνηση για την αποτελεσματικότητα της στη μάχη ή τη λαχτάρα της να δουλέψει με τους συναδέλφους στη Λεγεώνα σαν ομάδα για να προωθήσουν τη δικαιοσύνη και την ειρήνη. Παράλληλα, δεν μπορούσε να το δεχθεί. Μπορεί να μην ήταν παρά ένα πειστικό θέατρο.
Έτσι χτύπησε πολύ δυνατά τον σάκο προκαλώντας έτσι να τρέμει η αλυσίδα που το στερέωνε. Εξοργίστηκε. Επιτίθονταν τώρα με μεγαλύτερη ταχύτητα.
Είπε στον εαυτό του ότι ο μόνος λόγος που έκανε ό,τι έκανε ήταν επειδή ήθελε να ήταν απόλυτα σίγουρος ότι μπορούσε να την εμπιστευτεί, να είναι σίγουρος για την ασφάλεια του κόσμου. Δεν ήθελε να αιφνιδιαστεί από τίποτα. Ήθελε να είναι πάντα έτοιμος για οτιδήποτε.
Άλλοι πιθανοί λόγοι για το ενδιαφέρον του για εκείνη δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ούτε να τον παραδεχθεί γιατί δεν υπήρχε κανένα απολύτως προτέρημα σε αυτούς. Ήταν σκληρά επαγγελματικό. Τίποτα περισσότερο. Ποτέ δεν θα μπορούσε να ήταν οτιδήποτε περισσότερο. Δεν είχε χρόνο για τίποτα άλλο εκτός από την αποστολή του.
Δεν ήταν στη Λεγεώνα των Υπερηρώων για να κάνει φίλους και, πιο σοβαρά πεθαίνεις, δεν έψαχνε για κοπέλα που θα του έμπαινε στο δρόμο  (μπήκε ήδη) και θα του έσπαγε την καρδία. Είχε αρκετά από αυτά στο παρελθόν  (άλλα εκείνα καμία σχέση με το παρόν) και δεν θα ξαναέμπαινε σε αυτό το αγκαθωτό μονοπάτι ποτέ ξανά.
Όχι. Αυτό ήταν αυστηρά για λόγους ασφαλείας και μόνο -και εγχώριους και διεθνείς.  Δεν θα άντεχαν να είχαν μια τρελή Αμαζόνα στο χαλαρό, μία που ήταν αδύνατο να υποτάξεις. Ακόμα μάθαιναν τις δυνατότητές της και ό,τι άλλο την συνέθετε... Έπρεπε να προσέχουν.......

Αυτό ήταν το πρώτο μέρος από τα πέντε αυτού του μέρους της ιστορίας.
Αφιερωμένο στις efi_zefi, blackparadises και GoTgirl12.....
Εύχομαι να σας άρεσε....
Τα καλύτερα έρχονται....
Ακόμα δεν έχετε δει τίποτα.....

Συνέχεια θα ανέβει την Τρίτη ή την Τετάρτη........

Μέχρι τότε εις το επανιδείν

Τα λέμε
❤❤❤❤❤❤❤❤