Και έρχεται το παράπονο
σαν γάτα στην αγκαλιά μου
- τι διαχωρίζει εσένα
από τους υπόλοιπους.

Δεν είναι μόνο τα χρόνια,
το ότι είδες τον καιρό
να περνάει και να παίρνει
να ζητά και να ζητά και να ζητά.

Δεν είναι μόνο το ότι
για όσο θα κοιτώ στον καθρέφτη
θα βλέπω τα μάτια σου στα μάτια μου
και στα χείλη μου θα κρύβεται το χαμόγελο σου
και ότι κάθε φορά που μιλάω
ακούω την ηχώ της δικής σου φωνής.

Είναι το ότι
έχεις σφίξει τα χέρια με την ψυχή μου
και έχεις δώσει όρκο
βαρύ και προαιρετικά απαραβίαστο
να είσαι φύλακας της
και να την αναγνωρίζεις
ακόμα και με τα μάτια κλειστά.

Είναι το ότι
οι καρδιές μας ταίριαξαν
σε ένα παζλ που κρατάει αιώνες
- όταν χάνει η δικιά σου χτύπο
τον βρίσκει η δικιά μου.

Και όταν στεναχωριέσαι
εξορίζω στο τίποτα ό,τι σε πλήγωσε.
Και όταν πέφτεις και χτυπάς
δικό μου είναι το αίμα που τρέχει.
Κι όταν χαίρεσαι
η πλάκα ανασηκώνεται από το στήθος μου.

Ίσως τελικά να μην είναι παράπονο,
αλλά δέος,
μπροστά στην ζωντανή απόδειξη
ότι η αγάπη ζητά μόνο
να μου κρατάς το χέρι.