Μία ζωή
αφήνω την μισή μου ζωή
έξω από την πόρτα.

Χτυπάει το κουδούνι την μέρα.
Το βράδυ βγάζει νύχια
- γδέρνει το ξύλο,
το μάρμαρο κάτω από τα πόδια της,
φωνάζει το όνομά μου
με την δική μου φωνή.

Αφήνει τα μυστικά μου στο γραμματοκιβώτιο,
όλα αυτά για τα οποία μετανιώνω
κάτω από το χαλάκι καλωσορίσματος,
μαζί με τα δεύτερα κλειδιά στριμώχνει
και τις δεύτερες ευκαιρίες.

Όσο για αυτά που με κάνουν ευτυχισμένη,
τα κλωτσάει κάτω από την πόρτα.
Με αναγκάζει να τα κλωτσάω πίσω
- ματώνουν τα δάχτυλά μου,
σπάνε τα νύχια μου.

Μη τυχόν και τα δει κανείς.

Πιάνω βελόνα και κλωστή,
ράβω το στόμα μου,
για να μην ακούσουν οι άλλοι ένοικοι
όλα όσα φωνάζει ή ψιθυρίζει
στην άλλη πλευρά της εξώπορτας.

Κι αν καμιά φορά
χρειαστεί να βγω έξω,
πηδάω από το μπαλκόνι.