Τα δάχτυλά του τραχιά
χαράζουν διαδρομές πάνω στην ψυχή της
κι εκείνη τον κοιτάει μαγεμένη.

Βλέπει τα σχέδια που ζωγραφίζει
και τα δάκρυα της να κυλάνε λάμποντας
μέσα σε αυτά τα αυλάκια.

Σαν σκηνή από ταινία.
Σαν ψέμα.

Η καρδιά και οι σφυγμοί της
χτυπάνε με ορμή το δέρμα του καρπού και του θώρακά της
και μόλις τα ακροδάχτυλα του σκόπιμα παραστρατούνε
και χαϊδεύουν τα δικά της
το σκίζουν και βγαίνουν απ' έξω.

Τα μάτια της με λατρεία
κοιτάνε τον ευεργέτη της
όπως ο Νώε άφησε την βροχή να ξεπλύνει τις αμαρτίες του
πριν μπει στο σωτήριο καράβι.

Κι εκείνος με φροντίδα τυλίγει το πνεύμα της
γύρω από τα έμπειρα δάχτυλά του
έκπληκτος πώς κάτι το τόσο
μικρό, αθώο, εύθραυστο,
δεν τρομάζει από την τερατώδη σκιά του.

Ακόμα κι εκείνη υποχωρεί
απλώς όχι αρκετά.

Περίεργο το κλείδωμα δύο τόσο διαφορετικών σκιών.
Αφύσικο το δέσιμο ασπρόμαυρων χεριών.
Μα μπροστά σε τέτοια πυρκαγιά,
το δάσος πρόθυμα αυτοπυρπολείται.

Και μετά μένει η ετυμηγορία:
έφταιγε ο εμπρηστής
ή τα δέντρα;