Δεν ήταν ιδιοτροπία,
για να ξέρεις,
το ότι δεν μου άρεζε ποτέ
η μυρωδιά του καπνού.

Όπως το βλέπω εγώ,
το γκρίζο σύννεφο που εκπνέεις
κουβαλάει αναμνήσεις
βαριές,
επίπονες,
λίγο στενάχωρες.

Ένα κοριτσάκι
να στέκεται μπροστά στην πόρτα,
να βάζει τον σύρτη,
να γυρνάει το κλειδί στην κλειδαριά
και μετά να το κρύβει.

Ένα κοριτσάκι
να κλαίει,
να σε παρακαλάει να μην φύγεις,
να αναρωτιέται πού θα πας,
ενώ η οικογένειά σου είναι εδώ.

Μα εσύ πάντα έφευγες
και ποτέ δεν απαντούσες.

Και το μόνο που άφηνες πίσω,
ίχνη και πειστήρια της ύπαρξής σου:
τα γεμάτα τασάκια.