Κλαίω σε κηδείες
ανθρώπων που δεν γνώρισα ποτέ.

Χάνω πράγματα
που δεν είχα ποτέ
για να με πληγώνει το κενό
στο σημείο που θα έπρεπε να βρίσκονται.

Πράγματα που με τρομάζουν,
φωτιές που καψαλίζουν τα μαλλιά μου,
απλώνω το χέρι και τα αγγίζω
για να νιώσω το δέρμα να τσαλακώνεται.

Επειδή δεν τα 'χω νιώσει ποτέ
αναρωτιέμαι
Τι είναι η αγάπη
αν όχι ο καπνός στο πρωινό τσιγάρο;
Τι είναι ο έρωτας
αν όχι η άρνηση του ανθρώπου
να κόψει μερικές κακές συνήθειες;

Θέλω να ξαναβρώ
τον παλιό εαυτό μου
αλλά δεν θυμάμαι
σε ποιο ντουλάπι τον έχω κλείσει.