PROLOOG.

Hallo allemaal,

Ik ben Stevan Bleacher. Ik ben 25 jaar oud. Ik heb zwart haar en blauwe ogen. En samen met mijn beste vriend Maike Domsen zij we de baas van een groot (bekend) bedrijf genaamd 'Modern , Live Technologie' raar naam heh. Ik wist wel dat ik niet naar Maike moest luisteren. Die jongen is gewoon niet zo creatief.. Maike is ook 25 jaar en heeft blond haar en groene ogen. Maar waar was ik gebleven.. Ik heb een geweldige vriendje genaamd Ashton Brooke. Hij is 24 en heeft zwart haar en bruine ogen. Ik ken hem ook van de middel bare school.. Hij had me op dat moment gered van een paar pesters , Het was gewoon liefde op het eerste gezicht. nou oke ik lieg een heel klein beetje.. Mijn gevoelens voor hem kwamen pas toen ik over Jason heen was. We hebben al bijna 5 jaar een relatie.. En ik ben heel gelukkig met hem. Ik had het heel moeilijk.. Maike en ik werden namelijk heel erg gepest vroeger op de middel bare school. Het waren de ergste jaren van mijn leven. Het pesten viel nog wel mee. Af en toe kregen we van die worden te horen als 'vieze flikker , of homo' maar daar bleef het bij. Totdat iedereen er achter kwam dat ik verliefd was op de populairste jongen van school 'Jason Redger'. Op zich vond ik het niet zo erg.. Meer opgelucht. Maar die gedachte verdween als sneeuw voor de zon toen de pesters me na school opwachtte om me in elkaar te slaan. En het ergste was.. Jason sloeg me altijd het meest. Hoe verschrikkelijk is het om elke dag in elkaar geslagen te worden door de jongen waar je smoor verliefd op bent. Maar hey , ik was jong en ik weet niet wat het was maar .. Soms hoopte ik gewoon dat het allemaal maar nep was.. Dat Jason van me hield net als dat gebeurde in boeken.. Dat hij me alleen sloeg omdat hij bang was om uit de kast te komen.. Maar hij heeft me laten zien dat dit het echte leven is.. En dat hij zo straight is als maar kan. Op een gegeven moment kon ik er niet meer tegen en stortte ik in. Ik raakte in depressie en begon met mezelf te snijden. Totdat ik Ashton ontmoette.. God ik zou niet weten wat er nu van me was geworden als ik Ashton niet ontmoet had.

--

Hallo allemaal , ik ben Jason Redger.

Ik ben 25 jaar oud, heb zwart haar en blauw,groene ogen.. Ik heb een relatie met Nienke Hemmings en we zijn heel erg gelukkig.. Denk ik. We wonen samen maar ik werd vorige maand ontslagen van mijn werk en ben nu werkloos. Nienke heeft ervoor gezorgd dat ik binnenkort een sollicitatie gesprek heb bij een groot bedrijf genaamd 'Modern, Live Technologie' op hoop van zegen. Wens me succes!

***

You don't need water to feel like you're drowning.

Hoofdstuk 1.

(Hier is Stevan nog 18 , en zit nog op de middelbare school. Laatste jaar gymnasium).

Stevan pov,

Dare Jason,

What's Mickey without Minnie,

What's Pigglet without Pooh,

What's Donald without Daisy,

That's me without you.

When Ariel doesn't sing,

And pooh bear hates honey,

When tigger stops bouncing,

Goofy isn't funny,

When Peter Pan can't fly,

And Simba never roars,

When Alice In The Wonderland can't fit trough small doors,

When Dumbo's ears are small,

And happily after isn't true,

That's when i'll stop loving you.

'Meneer Bleacher, wat is het antwoord op vraag 30' vraagt de wiskunde docent.

'23' zei ik en keek weer naar mijn papier.

Ik hoorde af en toe wat mensen uit mijn klas mij 'nerd' noemen.

Maar daar trek ik me niks van aan en staar uit het raam. Nog een half uur en we hebben pauze.. Ieder ander zou blij zijn om pauze te hebben. Ik bedoel lekker in de kantine eten/drinken en lekker met je 'vrienden' praten kuch roddelen kuch.

Maar voor mij is dat niet zo. Nou niet alleen ik maar ook Maike. Wij worden namelijk heel erg gepest. En meestal doen ze dat in de pauzes. Meestal? Nou eigenlijk altijd.

Alleen omdat we homo's zijn.. Zijn we dan zo mislukt? Ik ben al een loser , en dan wrijven ze het er nog in. Oke nu denk je zeker van .. Hoe kan je zo over jezelf denken.. Nou dat is vrij makkelijk als je het aan mij vraagt. Ik heb spaghetti armen/benen. Ik draag een enorme bril. En mijn kleren zijn nou niet echt de kleren die iedereen aan zou doen. Mijn haar zit plat naar achter en volgens leerlingen ben ik een nerd? Sorry hoor dat ik slimmer dan hun ben. Ik word uit mijn gedachten gehaald door de bel en sta zo snel mogelijk samen met Maike op. Om ons te verstoppen in de bibliotheek. Wauw. Wij zijn echt zielig.

'Oke mooi zo , nog geen spoor van de pesters' zei Maike en keek behoed om zich heen.

'Maike , wat denk je over Jason?' Vraag ik dan rustig zodat alleen hij het hoort.

'Weetje Stevan.. Daar geef ik pas antwoord op als we veilig in de bibliotheek zitten' zei hij.

'Deal'

Net toen we bijna de bibliotheek binnen liepen kwam er iets in me op. Ik moest naar de directeur voor een gesprek over weet ik veel wat.

'Hey Maike, vandaag zit je alleen, ik ben er net achter gekomen dat ik nog naar de directeur moet gaan' zei ik en keek hem schuldig aan.

Hij houdt er niet van om alleen te zijn. En al helemaal niet op een plek waar hij zich onveilig voelt.

'Oke' zucht hij.

Onderweg naar de directeur de kamer was ik helemaal in gedachte verzonken.

Zou Jason mij misschien leuk vinden? Ik bedoel het gebeurt wel in boeken.. De badboy pest de nerd , maar achteraf is hij toch verliefd op de nerd en alleen om zijn reputatie hoog te houden pest hij de nerd. Maar op een dag worden ze  samen toch gelukkig, toch?

Zal ik een brief naar hem schrijven?

Nou brief.. Ik schijf op papier altijd mijn gevoelens op over Jason.. Maar in plaats van ze naar Jason te geven verstop ik ze in een map.. En nee het is geen dagboek want ik schrijf het niet in een boek maar op los papier.. Ik werd ruw onderbroken doordat iemand mijn schouder van achter pakte en me hard handig tegen de kluisjes aanduwde. Een kwetsbare kreun verliet mijn mond. Toen ik opkeek wie het was. Brak. Ik.

'Jason' zei ik op fluistertoon. Bang van zijn reactie.

'Waar gaat onze kleine fagot naartoe?'vroeg hij spottend

Ik slikte.

'I-ik m-m-moe-s-st naar d-de directeur' zei ik bang.

'Hoezo heb je stoute dingen gedaan?' Vroeg Nienke spottend zij is de vriendje van Jason en IK.haat.haar.

'Ben je soms betrapt door de directeur toen je aan het pijpen was met je vriendje' zei Jason en hij keek me walgend aan.

Ik kreeg tranen in me ogen en had moeite om ze in te houden.

'Aah onze fagot word emotioneel' zei Jason en hij trok een pruillip.

'M-mag i-ik g-g-g-gaan' zei ik stotterend.

'Niet voordat we een leuke spelletje met je hebben gespeeld' zei Nienke en keek me grijnzend aan.

'Want weetje .. Ik hou van spelletjes' maakte ze haar zin af.

Ik keek ze beide bang aan.. Dit voorspeld niks goeds.

Ze trokken me mee en duwden me een kast in. En die deden ze vervolgens op slot. Het enige wat ik nog hoorde waren hun gelach en hun voetstappen die langzamer hand onhoorbaar werden wat betekende dat ze weg waren. Ik probeerde om me heen te kijken maar het was pikdonker.

Shit ik ben claustrofobisch.

Oke rustig Stevan. Gewoon adem halen. Pak je telefoon en bel Maike die haalt de conciërge erbij en dan ben je hier binnen no time uit.

Zoek je telefoon.

Waar is mijn telefoon.

Fijn ik heb geen telefoon bij me.

Oke plan B gewoon heel hard op de deur kloppen en schreeuwen om hulp.

15 min later.

Shit niemand gaat me komen helpen. Niemand hoort me. Ik begin te panikeren en dat is iets wat ik juist niet moet doen! Ik begin het warm te krijgen en mijn ademhaling word onregelmatig, ik voel tranen branden achter mijn ogen en doe geen moeite om ze tegen te houden. Langzaam begin ik sterretjes te zien en word mijn beeld wazig. Het enige wat ik nog kan doen is heel zacht

'Help' zeggen
--

Ik word langzaam wakker en kijk om me heen. Overal is het wit.. Ben ik in de hemel?!

'Hallo Mnr Bleacher, fijn dat u wakker ben geworden' zei een man die net de kamer binnen is gekomen.

Jammer, toch niet de hemel.

'Wat is er gebeurt?'vroeg ik voorzichtig.

'U had een angstaanval gekregen en bent met spoed naar het ziekenhuis gebracht, maar maakt u zich geen zorgen het gaat weer helemaal goed met u' zei de man vriendelijk.

Het enige wat ik deed was naar hem staren.

'Mnr Bleacher is er soms iets'

Hij lijkt op Harry potter.

'Mnr hoort u mij'

Alleen nog een bril en ik heb mijn idool gevonden!

'Mnr?' Vroeg ik.

'Ja , heeft u hoofdpijn? Of voel je je duizelig, je ziet er bleekjes uit? Is er soms iets?' Vroeg de man bezorgd.

'Bent u Harry potter?!' Vroeg ik met grote ogen.

De man keek mij raar aan. En leek in de war. O ik snap het al! Hij heeft zich vermomt!

'OMG!' JE BENT HET ECHT! IK BEN ZO EEN GROTE FAN VAN U MAG IK OP DE FOTO MET U , EN EEN HANDTEKENING!'

'Meneer ik denk dat we eerst wat testen bij u moeten afleggen wilt u even wachten.. Uw ouders komen er zo aan en dan zien we wel wat de uitslag is' zei de man duidelijk verbaasd. En liep toen weg.

'De Harry Potter zat in de zelfde kamer als ik! Omg hij is dokter geworden!' Zei ik niets vermoedend hardop.

'Hey fagot, ben je een idioot ofzo' hoorde ik een al te bekende stem zeggen.

Jason.

Ik schrok van de stem wat er voor zorgde dat ik van het bed op de prachtige witte vloer terecht kwam. Ik strompelde overeind en keek naar de richting waar het geluid vandaan kwam.

Ik zag dat hij naar me keek me een geamuseerde blik.

'Wat doe jij hier' vroeg ik bang.

Ik kan het niet geloven. Jason is hier. De Jason Redger! Is dit een droom.. Als het zo is mag het van mij wat langer duren!

'Luister fagot ik ben hier niet omdat ik het zelf wil'.

Autjh weetje wat ik wil toch liever wakker worden.

Ik begon aan mijn arm te knijpen om te kijken of dit wel echt een droom is maar nee hoor het deed pijn.

'Dan ga ik maar' zei hij ongeïnteresseerd en stond op.

'Nee wacht!' Zei ik.

'Wat moet je' zei hij bot.

'Ga niet weg.. Alsjeblieft..' Zei ik smekend en ik zag dat zijn gezicht verzachtte.

'Oke' zuchtte hij hardop.

'Zou je naast me willen zitten' vroeg ik voorzichtig.

'Iew nee vieze homo' zei hij walgend.

Ik kroop ineen , bang om geslagen te worden. Het is eigenlijk best erg ik ben verliefd op een jongen die mij pest en dan nog de kerst op de taart ben ik bang van hem.

'Dude huil je nou' vroeg hij verbaasd.

Ik keek hem niet begrijpend aan maar kwam er snel genoeg achter dat mijn wangen nat waren en dat dus betekende dat ik echt aan het huilen ben.

Ik veegde ruw mijn tranen weg en zei

'Je kan nu wel gaan hoor' maar iets in me wou zo graag dat hij bleef. En ik walg van dat iets. Men noemt dat 'HOOP' iets wat ik blijkbaar wat teveel van heb.

Ik keek naar mijn handen. Wat zijn ze toch zo interessant. Ik hoorde voetstappen wat betekende dat Jason weg is gegaan. Ik keek niet op of om en begon hardop te zuchten van teleurstelling. Dat krijg je ervan als je 'hoop' hebt alhoewel ik denk dat de mijne alleen maar vals hoop is.

Ik voelde beweging aan de zijkant van mijn bed. Wacht ik bewoog niet.. Een spin kan het niet zijn. Mijn nieuwsgierigheid won en ik keek naar twee paar prachtige groen/blauwe ogen die mij aanstaarde.

Zo keek ik een tijdje naar hem en hij naar mij. Mijn wangen begonnen rood te worden en zonder dat ik het door had pakte ik zijn hoofd en duwde mijn lippen ruw op de zijne. Hij verstijfde voor heel even en duwde mij toen hard handig van zich af. Hij stond op en ging met zijn mouw ruw over zijn lippen en keek me vol walging aan.

'Vieze flikker! Ik ben geen homo! Ik ben hier alleen omdat ik mezelf schuldig voelde doordat je hier bent! Maar wat heb ik een spijt van mijn beslissing! Je denkt toch niet dat je mij kan krijgen?! Je bent dik en lelijk! Van mij part mag je dood vallen! Je gaat spijt krijgen dat je me kuste hebt Stevan Bleacher! Hele erge spijt!' Zei Jason woedend en liep de kamer uit.

Wat heb ik net gedaan?!

O shit! Ik ben dood!

"Van mij part mag je doodvallen"

Die zin.

6 worden maar.

Heeft ervoor gezorgd dat mijn hart gebroken is. Haat hij me zo erg? Ben ik zo een mislukkeling? Misschien heeft hij wel gelijk. Als ik dood zou gaan zou niemand zich zorgen maken om mij.. Snap ik best. Dus dit bedoelen ze met 'de waarheid is altijd het hardst'

'Hey liefje, waarom huil je?' vroeg mijn moeder die de kamer binnen is komen lopen.

'Waar is pap?'

'Hij is onderweg liefje.' Zei ze

'Mam? Wat zou je doen als ik dood ging?' Vroeg ik.

'Liefje' zei ze en ze kwam naast me zitten. 'Ik ga al dood als je huilt en ik wil er niet eens over nadenken hoe ik me zal voelen als je dood gaat, dat kan ik zeker niet aan'

'Ja vast, dat zeg je alleen omdat je mijn moeder bent' zei ik en probeerde op te staan.

'Wat ga je doen?'

'Ik ga naar Mnr Potter' zei ik met een duh stem.

'Mnr Potter?' Vroeg mijn moeder verrast.

'Ja! Mam kan je het geloven mijn dokter is.. DE HARRY POTTER!' Zei ik.

En op dat moment kwam de dokter binnen.

'Zo meneer Bleacher we gaan een paar testen met je doen, omdat ik denk dat er iets is met u geheugen'. Zei hij.

'Uhm sorry mnr de dokter' zei mijn moeder.

'Mijn zoon is alleen in de war.. Ziet u zijn idool is Harry Potter en hij dacht dat u hem was. Het spijt me voor de misverstand.' Zei mijn moeder geamuseerd.

'O ik begrijp het, dan mogen jullie zo vertrekken. En..'

Verder luisterde ik niet. op een gegeven moment voelde ik me ineens heel slecht alsof er iets ergs zou gebeuren. Ken je dat gevoel dat je je ineens zomaar heel .. Hoe zal ik het zeggen. Kut voelt.

**volgende ochtend op school**

Ik wou gewoon weer naar school gaan. Me moeder zij nog zo om niet te gaan maar ik doe er alles aan om Jason te zien.. Alhoewel hij nu wel mij het leven zuur wilt maken..

Hou toch op hij meende dat niet

Hou op stomme stem in mijn hoofd! Je weet hoe Jason is!

maar je houdt van hem!

Dat is ook het probleem! Ik hou van hem!

Ondertussen loop ik naar mijn kluisje om mijn boeken te pakken. Totdat er een groepje jongens op me af liepen.

'Zozo, onze kleine flikker is verliefd' zei een jongen die er angstaanjagend uitzag .

'M-m-mag i-i-ik er langs i-i-ik moet m-m-'

'Kop dicht, flikker!'

Ik keek hem bang aan. Waarom altijd ik! Ben ik zo nutteloos!

'Als je in Jason de buurt komt, hem aanraakt , of hem zelfs aankijkt. Ga je naar huis met een gebroken neus. Begrepen' zei de jongen dreigend.

Ik knikte bang. Dit word nog lastig.

'Hey! Laat hem met rust!' Zei een onbekende jongen.

'En jij bent' vroeg de jongen geamuseerd. De rest van de groep jongens deden helemaal niks. Meelopers dus.

'Ashton , Ashton Brooke. En laat hem nu met rust' zei hij.

En duwde de jongen die me vast had weg. Waardoor ik op de grond viel. En mijn bril op de grond viel.

De jongen waarvan ik de naam nog steeds niet ken werd boos en duwde Ashton 2 keer zo hard terug. Maar er gebeurde helemaal niks. Nu ik zo kijk. Wauw die Ashton ziet er geweldig knap uit.

Hij is gespierd.

Hij heeft zwart haar.

Hij is gespierd.

En hij komt voor mij op. Zei ik al dat hij gespierd is?

Het ging allemaal heel snel.. Ashton gaf de jongen een vuist in zijn gezicht en ik zag dat zijn neus bloedde.. En dat hij weg rende..

'Ik krijg je nog wel flikker' zei hij nog maar daar trok ik me niks van aan. Ik was nog steeds een beetje in sjok.. Hij is zo sterk.

Ik zag dat Ashton mijn richting op kwam lopen. En voor me neer knielde.. Vervolgens pakte hij mijn bril en deed die bij mij om. Nu zie ik zijn prachtige bruine ogen die mij heel lief aankeken.

'Hey gaat het?'

Geen antwoord.

'Hey?! Gaat alles wel goed?! Moet ik je naar de EHBO brengen?'

Hij is zo zorgzaam...

'O shit gaat het wel?!'

Hij maakt zich zorgen om mij?!

'Hey hoor je mij?!'

'Huh wat?' Vroeg ik

'O gelukkig ik dacht dat er iets met je was gebeurd' zei hij en haalde vervolgens opgelucht adem.

'Je had me niet moeten helpen' zei ik vastbesloten. Nu gaat hij door mij misschien ook gepest worden.

'Het minste wat ik kon doen..'

'Nee! Je had me niet moeten helpen' zei ik boos.

'Dude wat heb ik gemist?' Vroeg hij duidelijk in de war.

'Door mij ga je ook gepest worden en dat wil ik niet op mijn geweten hebben' zei ik

Ergens vond ik het fijn dat hij mij niet vies aankijkt.. Totdat hij erachter komt dat ik homo ben.. En niet te vergeten een 'nerd'

'Waarom wouden ze je eigenlijk slaan?' Vroeg hij. En ja hoor daar is het.. Ik ga hem nu alles vertellen en hij gaat mij vol walging aankijken.. We zien wel waar dit heen gaat.

Notitie voor mezelf : zorg de volgende keer dat je een helm op hebt.. Ik heb mijn hoofd nog wel nodig..

'Ik ben homo en volgens iedereen een 'nerd' zei ik en keek van hem weg. Ik hoefde niet te zien hoe vies hij mij aan zou kijken en me dan vervolgens zou gaan uitschelden, misschien zou hij me zelfs kunnen slaan! Mijn nieuwsgierigheid won en ik keek hem recht in zijn bruine ogen aan.

'O' is het enige wat hij zij.

Weetje Stevan als je wilt blijven leven sta dan nu op en ren heel hard weg. Heel hard! Ik dacht niet langer na stond op en rende weg. Naar buiten.

--

Ik zakte neer op een bankje en keek om me heen. Overal was natuur. In 1 woord prachtig. Voor me was er een meer met eenden erin. Ik pakte mijn broodtrommel uit mijn tas. En pakte mijn brood en gaf het aan de eenden. Nadat ik klaar was besloot ik om hier te blijven wandelen.

Bloemen het enige wat ik zag waren bloemen en het was geweldig. Mijn moeder heeft zelf een bloemen zaak samen met mijn vader. Ik vroeg een keer toen ik klein was aan mijn moeder waarom ze in hemelsnaam en bloemenwinkel hadden geopend? Ze antwoordde..

'Ken je dat gevoel wanneer je je gevoelens aan iemand wilt uiten jongen maar je niet weet hoe je het moet zeggen.. Nou daarvoor heb je bloemen.. Liefde,teleurstelling,spijt ,elk bloem heeft een eigen betekenis'

Ik zag een paar witte bloemen staan en keek er naar.. Mijn moeder heeft me alle namen geleerd van elke bloem en de betekenis daarvan.. Dit is een vogelmelk en het betekend 'hope' iets wat ik heel erg nodig heb.. Om door te kunnen gaan met het leven.. Ik kan me nergens meer aan binden.. Het leven heeft gewoon geen nut meer. Niet voor mij. Ik begon te huilen en ging zitten onder een boom en trok me zelf tot een bolletje. Dat is het enige wat ik altijd doe.. Huilen. God wat ben ik zwak.

'Hey wat doe jij hier?' Vraagt een stem die me bekend voor komt.. Ashton?

Ik begon in paniek te raken en keek hem bang aan..

'I-i-ik w-w-wa-a-s d-d' ik wist niet wat te zeggen en stond op om weg te gaan. Ik wou net wegrennen totdat hij mijn arm pakte en me naar zich toe trok. we stonden heel dichtbij.. Nog een paar cm en onze neuzen zouden elkaar raken .ik keek hem bang aan.

'Alsjeblieft doe me niks' zei ik bang en dook ineen voor zover dat kon. Aangezien hij me nog steeds vast hield. Ik verwachte een klap maar in plaats daarvan omhelsde hij mij.

'Ik ga je geen pijn doen.. Echt niet' zei hij.

Ik stond daar maar. Niet wetend wat te doen. Zo bleven we even totdat hij me losliet en me aankeek.

'Stevan.' Zei ik en keek hem opgelucht aan. Maar er was nog steeds een beetje angst in mijn stem.

'Stevan Bleacher' herhaalde ik.

'Kom zitten' zei hij en vervolgens ging hij onder een boom zitten. Ik ging naast hem hem zitten en keek voor me uit.

'Waarom kom je nooit voor je zelf op?' Vroeg hij.

'Hun zijn met de meerderheid en ik ben het al gewend.' Zei ik en haalde mijn schouders op.

'Was je vroeger ook zo?'

'Nee.' Zei ik kortaf hij hoeft niet alles te weten.

'Hou jij ook zo van de natuur?' Vroeg hij.

'I love it' zei ik en ging lichen.

'Wauw' zei ik.

'Wat is er?'

'De wereld is zo mooi, jammer genoeg dat de mensen hier zo alles verpesten.' Zei ik en keek naar de wolken.

'Ik begrijp je' zei hij wat er voor zorgde dat ik begon te lachen.

'Waarom lach je?' Vroeg hij.

'Hoe kan jij mij begrijpen?' Vroeg ik terug en keek hem oprecht vragend aan.

Hij keek voor zich uit en begon te praten.

'Ik snap hoe je leeft in angst. Elke dag dat je op je hoeden moet zijn om niet geslagen te  moeten worden. De pijnlijke worden die je altijd te horen krijgt van anderen dat je dood moet gaan. Hoe je je zelf waardeloos voelt' zei hij.

Ik keek hem verbaasd en verward aan. Hoe kan HIJ dit allemaal weten.

'Stevan ik werd ook gepest' zei hij en zag dat hij zich sterk probeerde te houden maar als je goed keek in zijn ogen zag je pijn,angst en leegte.

'Hoezo, je bent geweldig' zei ik

'Dus je vind me geweldig?' Vroeg hij

'ik bedoel niet in geweldig in met dat ik je leuk vind. Nee waarom zou ik jou leuk vinden ik bedoel niet dat ik je niet leuk vind ofzo maar op een vriendschappelijke manier.' Zei ik

Shit. En ja hoor Stevan goed gedaan.

Hij keek me met een geamuseerde lach aan.

'Ik vind jou ook geweldig' zei hij.

'Ja vast' zei ik

hij heeft gewoon medelijden

Houd je bek gedachten ik weet dat hij het uit medelijden doet. Je hoeft het er niet in te wrijven.

'Serieus twijfel niet zo over je zelf!' Zei hij en keek me aan.

'Ik zal het proberen' zei ik. Maar ik meende het niet. Er is niks om over te twijfelen.. Ik ben een mislukte,lelijke,stomme, homo jongen.

'Wauw' zei Ashton.

Ik keek zijn richting in en zag dat hij naar een bloem keek.. Niet zomaar een bloem..

'Een camelia .. Hij is mooi heh. Het betekend admiratie en perfectie' zei ik en keek hem aan. Hij zag er verbaasd uit.

'Wow hoe weet jij dat?!' Vroeg hij nog steeds verbaasd en geïnteresseerd.

'Mijn ouders werken in een bloemenwinkel. En mijn moeder is gek op bloemen, van kleins af aan heeft ze me de namen van alle bloemen en de betekenis daarvan geleerd' zei ik en keek weer naar de camelia.

Ashton stond op en plukte de camelia van het bosje en gaf hem aan mij.

'Oke dit klinkt misschien cliché , maar jij verdient deze bloem want jij bent perfect Stevan, jij bent verre van perfect.. Je bent geweldig..' Zei hij en keek me liefdevol aan.

Ik stond daar nog steeds geshockeerd door zijn actie. Niemand heeft ooit zoiets liefs voor mij gedaan en Maike is niet echt zo een romanticus, nee hoor hij is verre van dat. Op mijn verjaardag gaf hij mij hortensia's. Dat zijn ook bloemen en die mogool heeft niet opgezocht wat de betekenis daarvan was.. Zal ik je vertellen wat het betekend .. Harteloosheid.. Ik bedoel serieus Maike. Harteloos?!

'Uhm het spijt me het was niet mijn bedoeling .. Uhm haha ik ben echt dom. Je hebt het weer verpest Ashton goed gedaan' zei hij en ik denk dat hij het tegen zichzelf had.

'Uhm ik moet.. Moet naar.. Ding gaan.. Ik moet maar is gaan' zei hij en stond op.

Zonder dat ik door had wat ik deed stond ik op en trok hem aan zijn arm. Waardoor we nu heel dichtbij elkaar stonden. Een paar cm en onze neuzen zouden elkaar aan raken.

Hij heeft zulke mooie chocolade bruine ogen.

'Wil je blijven.. Alsjeblieft' vroeg ik.

Ik weet niet wat er aan de hand is maar dit voelt vertrouwt.. En misschien heel misschien, een heel klein beetje hoor, vind ik zijn aanwezigheid fijn.

Ik zag hem oprecht glimlachen en daarna knikken.

'Wil je me vertellen wat jou lievelingsbloem is?' Vroeg hij.

Ik knikte en zei vervolgens.

'Kom maar mee ik zal je laten zien welke het is.' En liep vervolgens naar een oranje bloem.

'Dit is mijn lievelingsbloem' zei ik en wees naar de bloem.

'Hoe heet het ?' Vroeg hij nieuwsgierig.

'Begonia'

'En wat betekend het?' Vroeg hij

Ik zuchtte en gaf vervolgens antwoord.

'Angst'

En ik keek naar mijn voeten die er ineens heel wat interessanter uitazagen.

'Ik beloof je Stevan' zei hij waardoor ik hem recht in zijn prachtige bruine ogen aan keek.

'Ik beloof je dat ik je zal beschermen'

Ik begon te blozen

wauw je bent zo zielig.

Kop dicht gedachten verpest mijn moment niet.

--

'Mam, pap ben thuis!'

Geen antwoord.

Oh ja ze zijn zeker weer op werk.

Ik ga naar mijn kamer en pak een nieuwe A4 en begin erin te schrijven.

 i have spend my life falling. Not the kind that tiny's talking about. I'm talking about love. I'm talking about life. In my kind of falling. There's no landing. There's only hitting the ground. Hard. Dead, or wanting to be dead. So the whole time you're falling, it's the worst feeling in the world. Because you feel you have no control over it. Because you know how it ends.

Ik ga snel naar de badkamer en kleed me uit om vervolgens te douchen.

Ik stap de douche uit en kijk naar mijn spiegelbeeld.

Ben ik echt zo lelijk?

Zo waardeloos?

Zo zwak?

Ik pakte mijn speciale mes die ik had gehaald bij een rommelmarkt en begon me zelf te snijden.. Dat is het enige waar ik me goed bij voelde. Ik verdiende deze pijn. Dit is mijn straf.

je bent waardeloos

je verdient het niet te leven

je bent dik en lelijk

kom op nu je toch al bezig bent , snij je pols, dat doet iedereen goed

En zonder erbij na te denken. Snijdt ik mijn pols. 

Diep.

De pijn is onverdraaglijk.

Misschien was het toch niet zo een goed idee. Misschien had ik toch maar een minder pijnlijke dood moeten kiezen.. Agh ik ben toch te laat.

Serieus Stevan je bent op het punt om dood te gaan, ga je nu echt denken aan hoe je jezelf anders moest vermoorden?

Langzaam word alles wazig..

Ik voel me steeds lichter in mijn hoofd worden.

De pijn trek weg.

En langzaam word alles zwart. En het enige wat ik nog kan zeggen. Nou eigenlijk heel zacht fluister is.

'Ik hou van je Jason Redger'

En dan val ik weg.