|Time is a gift that most of us take for granted. -Cheryl Richardson|

25 Δεκεμβρίου 2018, Χριστούγεννα, ώρα 16:41

"Κοριτσάκι μου! Πόσο μου έλειψες!" είπε η ηλικιωμένη γυναίκα στην εγγονή της αφού έκλεισε την πόρτα, δίνοντάς της ένα γλυκό φιλί στο μέτωπο.

"Κι εμένα γιαγιάκα" της απάντησε με ένα φιλί στο μάγουλο.

"Έλα, θέλω να σου δώσω το δώρο σου" συνέχισε χαρούμενα, τραβώντας την από το χέρι προς το μικρό σαλονάκι του σπιτιού.

"Έρχομαι, έρχομαι" είπε αυτή γελώντας για πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό.
Για την ακρίβεια μετά από την τελευταία επίσκεψη των αγαπημένων της, της μικρής Μαρίλιας και των γονιών αυτής, πριν πολλούς μήνες.

Μόλις έφτασαν στο σαλονάκι η ηλικιωμένη πήρε θέση στην κουνιστή πολυθρόνα της δίπλα στο τζάκι και η μικρή έκατσε γρήγορα οκλαδόν στο χαλάκι δίπλα από αυτήν.

"Σ'αρέσει;" την ρώτησε δίνοντάς της ανυπόμονα την ζωγραφιά, φοβούμενη μια αρνητική απάντηση αφού ήταν ανολοκλήρωτη.

"Είναι υπέροχη. Σε ευχαριστώ πολύ" της είπε με ένα αληθινό χαμόγελο.

"Θα την βάλω εδώ, να την βλέπω συνέχεια" συνέχισε δείχνοντας ένα σημείο πάνω στο τζάκι.

"Αλήθεια σ'αρέσει;" ρώτησε ξανά διστακτικά το κοριτσάκι παρατηρώντας την να την τοποθετεί στο σημείο που της έδειξε.

"Δεν την τελείωσα όπως ήθελα. Η μαμά έλεγε πως δεν προλαβαίνουμε" πρόσθεσε κοιτώντας λυπημένα το πάτωμα.

"Είναι ήδη πολύ όμορφη κοριτσάκι μου" της είπε η ηλικιωμένη γυναίκα παίρνοντας και πάλι την θέση της.

Η Μαρίλια την κοίταξε διστακτικά και μόλις αντίκρισε το θερμό της χαμόγελο της το ανταπέδωσε με μεγάλη χαρά και ανακούφιση. Για μια στιγμή οι δυο τους έμειναν σιωπηλές. Η μεγάλη γυναίκα κοιτούσε ακόμη με χαρά το δώρο της εγγονής της ενώ το κοριτσάκι παρατηρούσε της φλόγες της φωτιάς καθώς διάφορα ερωτήματα περνούσαν από το μυαλό του.

"Γιαγιάκα. Τι είναι τα Χριστούγεννα;" την ρώτησε η μικρή καθώς έστρεψε το βλέμμα της προς αυτήν, εκπλήσσοντάς την.

"Τα Χριστούγεννα κοριτσάκι μου είναι μια μεγάλη γιορτή αγάπης." της απάντησε εκείνη αφού σκέφτηκε για λίγο.

"Δηλαδή;" ρώτησε ξανά η μικρή Μαρίλια.

"Είναι μια γιορτή όπου όλοι οι άνθρωποι προσφέρουν αγάπη και δείχνουν με κάθε τρόπο στους άλλους πόσο τους αγαπούν" της αποκρίθηκε.

"Και πως δείχνεις σε κάποιον πως τον αγαπάς;" συνέχισε το κοριτσάκι.

"Με τον χρόνο. Όλα έχουν να κάνουν με τον χρόνο. Η αγάπη έρχεται με τον χρόνο, μένει με τον χρόνο και εκφράζεται με τον χρόνο." της απάντησε με βεβαιότητα.

"Άρα;" ρώτησε ξανά η μικρή.

"Άρα, όταν αγαπάς κάποιον πρέπει να του χαρίζεις χρόνο. Να είσαι πάντα εκεί γι'αυτόν. Αυτή είναι και η σημασία των Χριστουγέννων. Ο χρόνος. Ο χρόνος που δωρίζεις απλόχερα στους αγαπημένους σου." της είπε και η μικρή Μαρίλια έμεινε σιωπηλή, να σκέφτεται τα λόγια της γιαγιάς της.

"Δηλαδή ο μπαμπάς και η μαμά δεν μας αγαπάνε;" ρώτησε ύστερα από λίγο στεναχωρημένα.

"Μα φυσικά και μας αγαπάνε κοριτσάκι μου. Όμως δουλεύουν πολύ και δεν έχουν χρόνο." της απάντησε και κοίταξε μελαγχολικά το ρολόι στον απέναντι τοίχο.

Ήταν σχεδόν δέκα το βράδυ και ο γιός της με την γυναίκα του δεν είχαν έρθει ακόμη.

"Τι λες πάμε σιγά-σιγά στο τραπέζι;" ρώτησε την μικρή αφού ξεφύσηξε στεναχωρημένα.

"Κι ο μπαμπάς με την μαμά;" ρώτησε λυπημένα το κοριτσάκι.

"Από ότι φαίνεται έχουν πολύ δουλειά. Θα έρθουν αργότερα λογικά. Έλα, σήκω" της απάντησε καθώς στάθηκε κι η ίδια όρθια.

Η Μαρίλια άφησε προσεχτικά στο τραπεζάκι την ζωγραφιά που προοριζόταν για τους γονείς της, και κρατούσε σφιχτά στα χέρια της μέχρι εκείνη την ώρα, και ακολούθησε υπάκουα την γιαγιά της στην τραπεζαρία. Οι δυο τους έφαγαν σιωπηλά, φανερά στεναχωρημένες που και αυτά τα Χριστούγεννα οι δύο θέσεις απέναντι τους ήταν κενές.