"Death leaves a heartache no one can heal, love leaves a memory no one can steal" 
-Richard Puz

🌹Chapter 6: Twisted

I started reminiscing the time when we're together until that day happen while I'm playing the guitar, savoring every tune I'm strumming.

I cannot believe that I'm still breathing, no scratch that, we are still breathing. After that tragic accident, Scar got into coma for three weeks while I'm suffering from trauma. It's my first time of course so wag kayong ma shock, sino ba naman ang hindi matrauma, di ba? It took five months for us to move on.

That's why I am very cautious to my surrounding especially when it comes to my beloved Scar. I'm ready to sacrifice everything because I cannot afford to lose her. My life would be miserable and worthless.

When I got into deeper thoughts my phone suddenly rang, inilagay ko muna sa aking tabi ang gitara. I take a look kung sino ang tumawag and I found out it was Tita Maggie, Scar's mother. I read her text message and I was surprise, really surprise the moment I read it. My eyes got wider like a tarsier, my jaw literally drops and I can barely hold my phone. My heart, beats rapidly and something weird started to creep my whole body. It was really unbelievable. My eyes stuck at the message and I wanted to slap my face if I'm not dreaming. It takes a minute or two before I realize that I'm not dreaming nor hallucinating. Then I just felt a warm and frigid water starting to pour out on my eyes.

Umiiyak ako, hindi ko inaasahan na mangyari ito. It was so sudden kaya hindi ako preparado. Bakit ngayon pa? Bakit ngayong araw pa kung kailan namulat ako sa mundong ibabaw.

Oo, kaarawan ko ngayon kaya marahil naisipan niyang umuwi ngayon. Tama kayo ng hinala! Umuwi ngayon ang mahal ko at nasa sa kanila, akala niyo siguro may nangyaring hindi kaaya-aya nuh? Wahaaha. Ito na yata ang pinakamaligayang kaarawan ko NGUNIT bakit iba ang nararamdaman ko na tila may nawalang kapiraso ng buhay ko? Naparanoid lang siguro ako kaya ganito ako ngayon, nakapanood kasi ako ng Korean drama, kahit lalaki ako, nakasanayan ko pa ring manood nito, nahawa lang kay Scar.

Dali-dali akong pumasok sa loob ng aking kwarto upang magpalit ng damit at mag-ayos. Sa aking pagmamadali, hindi ko sinasadyang mabasag ang picture frame naming dalawa ni Scar. Ano ba itong nangyari? kinakabahan kong pinulot ang mga basag na piraso ng picture frame.

Habang nilinis ko ito, I glance to our  picture. We're smiling from ear to ear. This is one of the most unforgettable moment in my life. Sa paglilinis ko, nakakapagtaka dahil sa kay Scar lamang may basag, ang mas nakakagulat pa ay kung titingnan mo ito ng mariin, makikita mong may heart shape. Weird pero mas weird ang kaba ko ngayon, triple ata eh, tapos hindi ko alam kung bakit. I sigh at the thought kaya mas binilisan ko ang paglilinis para hindi ako maabutan ng gabi sa pagluwas sa probinsiya nila Scar. I am halfly excited and halfly worried. Pero I didn't let my negative vibes eat me. This is it. Makikita ko na sa wakas ang aking pinakamamahal. Scar, paparating na ako.

*****

Ang kaninang pagka excite ko ay napalitan ng dismaya at pagka irita. Sino ba namang hindi eh, it was like watching a series of cars doing mannequin challenge, kailan ba matatapos ito? Hayys.. Nasasayang ang oras ko dahil sa letcheng traffic na ito. Dahil sa pagkabagot, namumuti na ata buhok ko dito kaya I turned on the radio at kung sinisuwerte ka nga naman, ayaw pang gumana nito. Tang na red! It was absolutely dreadful.

Gabi na ng marating ko ang bahay nila tita. Hindi gaanong maliit, hindi rin gaano kalaki, sakto lang para sa isang masiyahin at mapagmahal na pamilya.

Kumatok muna ako bago tumuloy sa kanilang bahay. Si tita ang nagbukas sa akin ng pinto. Binati niya ako ng may nakapaskil na ngiti sa kanyang mga labi but I observe na tila hindi ito umaabot sa kanyang mata, it was like a fake smile.

I was about to say something but I keep it within myself instead, I wore my excited, happy and joyful facade. Nang makapasok na ako ng tuluyan, tinanong ko agad siya kung nasaan ang pinakamamahal kong si Scar ngunit imbes na sagutin, she let out a smile plastered on her face at sinabing sundan ko raw siya.

So I decided to follow her. Moments later, I found out na dinala niya ako sa altar. What the! Akala ko ba kay Scar niya ako dalhin sa kwarto nito pero bakit dito?

Before I could directly appear sa kanilang altar and could utter a single word, she let out a very deep sigh and slowly started to cry which make me think what the fudge is happening.

Seconds passed by mukhang nakamove on na sa pag-iyak si tita. Wala akong ibang ginawa kundi titigan lang si tita. And then, She uttered something that made my whole world lose it's proper place. A nightmare in reality.

"Philip, Scar is already dead"

****
Kaway-kaway sa mga nagbabasa. Kung meron man :)

God Bless sa inyo😘
Pasensiya sa wrong typos and grammar! Salamat sa pagbabasa.