Goedendag. Ik ben Robyn, of het Klokkenmeisje, hoe je me ook wilt noemen. En ik wil niet dat je dit verkeerd opvat, maar ik ben een geest. Spook? Whatever. Nu, niet ophouden met lezen en gillend wegrennen, want het verhaal is eigenlijk best wel interessant. Het begon allemaal op een vrijdagmiddag, een vrijdagmiddag zoals alle anderen...
'Caitlin!' Ongeduldig wacht ik in mijn kamer. Ik hoor wat stommelen en dan haar stem die zegt: 'Waar ben je dan?' Ik rol met mijn ogen. 'In mijn kamer! Je weet wel, zoals altijd?' Caitlin stormt mijn kamer binnen en hijgt: 'Wat is er?' Ik wijs op mijn muur. 'Zie je die klok daar? Heb jij die opgehangen?'
De klok zelf was nogal vreemd. Het was een digitale klok, opgehangen alsof hij analoog was. Hij was aan het aftellen. Op die tijd stond hij op 1 uur, 14 minuten, en 22 seconden. Gek eigenlijk, dat ik dat nu nog weet. Met grote letters stond erboven: "Bezorging pakketje".
Caitlin schudt met haar hoofd. 'Nee! Hoe komt die nou hier?' Ik haal mijn schouders op. 'Zou het waar zijn?' vraag ik. 'Ach, welnee,' zegt Caitlin. 'Hij komt pas morgen!' Ik zucht en probeer het te vergeten. Maar ik ben altijd in mijn kamer. En de hele tijd valt mijn blik op die klok. Tik tik tik.
Roll credits!
De klok staat op 10 seconden. In mijn hoofd tel ik af. 10. 9. 8. 7. 6. 5. 4. 3. 2. 1. Ding-dong! Ik trek mijn wenkbrauwen op. Mijn ogen worden groot. Ik ren naar de deur en doe snel open. En daar staat de postbode. 'Pakketje!' roept hij, net zo vrolijk als altijd. 'Zet je je handtekening neer?' Ik knik en kras wat neer. 'Dankjewel!' roept hij. En hij draait zich om en loopt neuriënd weg. Na 5 seconden van pure stilte hoor ik een harde gil. Ik storm het hele huis door en vind Caitlin in mijn kamer. Ze staat te bibberen van angst. 'Gaat het?' vraag ik verbaasd en bezorgd. 'D-d-die klok!' gilt ze, trillend op haar benen. 'Hij is weg!'