We zaten allemaal weer op onze plek. Ik tegenover Chanel, de vrouwen tegenover elkaar, en de man naast zijn zoontje. Ik had nog gevraagd hoe hij heette. Kleine Jack. 

Sinds onze terugkeer zag ik een aantal mensen nieuwsgierig onze kant op kijken. Het hoofd van een blond meisje stak boven een stoel uit, een aantal rijen achter me. Ze wilde vast weten wat we buiten de coupé hadden uitgespookt.

Voordat ik het wist zat ze naast me. Ze had stijl, blond haar en haar ogen waren vel blauw, met de nadruk op vel. Ik vroeg me af of ik ooit zulke mooie ogen had gezien. 

'Mijn naam is Belle.' zei ze en ze stak haar hand uit. 'Mooie naam.' Ik schudde haar hand. 'Hij is Frans.' 'Vandaar.'

'Ik vroeg me af of jullie al iets meer weten van de machinist?' Ik schudde mijn hoofd. 'De machinist zat niet in zijn hok.' ik keek naar de grond toen ik dat zei, ik durfde haar niet aan te kijken. 'Ik denk dat ik mijn moeder ga bellen.' Ik pakte mijn telefoon uit mijn broekzak en zocht naar haar nummer. 'Mijn moeder is hier. Ik reis niet graag alleen.' zei ze. Ik glimlachte. 'Je mag anders wel bij ons komen zitten.' Ze stond op. 'Oh, nee hoor. Bedankt.' Ze glimlachte flauwtjes en liep toen weg. 'Oh, trouwens. Je hebt hier geen bereik.' Ik baalde als een stekker en vervloekte mezelf dat ik niet eerder contact had gezocht met m'n moeder. We zaten hier natuurlijk in niemandsland, midden in de donkere bossen, logisch dat je hier niet kan bellen. 

Chanel bleef nog altijd uit het raam staren. Waar zou ze aan denken? Misschien aan thuis, aan haar man? Zou ze getrouwd zijn? Ik dacht aan Belle. Ik was blij dat iemand tegen me had gepraat. En tegelijkertijd sloeg ik mezelf voor m'n kop dat ik me niet voorgesteld had.