Het geluid was eindelijk gedempt. De coupé leek weer vredig. Ik keek op mijn zilveren horloge - van oma gekregen toen ik veertien werd - en zag dat we bijna Bedford inreden. Dat was de halte waar Chanel heen moest. Ik verzamelde al mijn moed en deelde toen mee aan de oude vrouw dat haar we haar halte naderden. Ze glimlachte, maar zei niets terug. Ik voelde me rot en ongemakkelijk over het feit dat ik haar weer aan sprak. 'Station Bedford. Hier kunt u overstappen op spoor 7 naar Luton.' klonk er door de speakers. 'Vergeet u niet uit te checken. Station Bed-' het geluid stopte. De man maakte zijn zin niet af. Er klonk een zachte ruis door de speakers, maar toen was het stil. Zal vast iets fout zijn gegaan. Een viertal mensen stond op om de trein te verlaten, maar ze kregen de kans niet. De trein stond niet stil, hij stopte niet. We zagen de halte, inclusief het bordje waar 'Bedford' op stond langs ons voorbij glippen. Meteen verzamelden zich een aantal verwarrende gezichten in de coupé. Chanel begon eindelijk tegen me te praten. 'Deze trein stopt toch in Bedford?' vroeg ze. 'Ik dacht van wel.' zei ik twijfelachtig. 

De trein reed verder op het zelfde tempo als dat het altijd gedaan had. De verbaasde gezichten leken te accepteren dat de trein niet stopte en waren langzaam weggevaagd. Ik keek door het raam en zag hoe de volle, drukke stad veranderde in vlakke, donkere bossen. Hoge, duistere bomen reken boven de trein uit. 

En toen gebeurde het. Met een klap die iedereen kippenvel deed bezorgen stond de trein stil. Midden tussen de hoge bomen, het platte land, de duisternis. Ik vroeg me af of de machinist misschien spontaan dementie had gekregen en dacht dat Bedford hier was. De blik van Chanel ging eerst naar mij en toen naar haar mede-passagiers. Iedereen wachtte op een bericht van de machinist door de speakers. Maar er kwam niets. 

Minuten streken voorbij. Mensen zeiden dat ze een kijkje gingen nemen voorin de trein en anderen zeurden over dat ze op tijd thuis moesten zijn. Het enige waar ik naar verlangde was iemand waarmee ik kon praten.